Interpretacja indywidualna z dnia 10.09.2019, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.296.2019.1.AB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

W zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji w której rachunkowo budynki te dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji w której rachunkowo budynki te dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji w której rachunkowo budynki te dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest polską spółka kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność na terytorium Polski. Spółka podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej posiadającej siedzibę na terytorium Polski, niebędącej podatnikiem podatku dochodowego (dalej: Spółka X sp.k.). Spółka X sp.k. prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub wydzierżawionymi. Spółka X sp.k. jest obecnie właścicielem dwóch budynków. Jeden z budynków (dalej: budynek nr 1) jest budynkiem biurowym zaklasyfikowanym do grupowania 105 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek nr 1 stanowi dla Spółki nieruchomość inwestycyjną wycenianą jako środek trwały podlegający amortyzacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i został wpisany do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki po raz pierwszy po jego nabyciu. Budynek nr 1 został wybudowany i oddany do użytkowania w latach 60-tych dwudziestego wieku. Był on elementem kompleksu szpitalnego i pełnił on w jego zakresie głównie funkcje biurowe. Kompleks szpitalny został nabyty przez odrębny podmiot, który przeprowadził remont ww. budynku. Zakres prac w budynku nr 1 zakładał zmianę układu okien, docieplenie ścian, dachu, posadzki, wykonanie nowej elewacji. Zmiany dotyczyły też wnętrza, gdzie zaprojektowano nowy podział pomieszczeń, wyremontowano ściany, sufity, posadzki, wymieniono wszystkie instalacje i urządzenia. Spółka X sp.k. dysponuje dokumentacją potwierdzającą, iż przedmiotowy budynek nr 1 użytkowany był faktycznie przez ponad 30 lat.

Natomiast drugi budynek (dalej: budynek nr 2) jest budynkiem usługowo-biurowym. Również budynek nr 2 stanowi dla Spółki nieruchomość inwestycyjną wycenianą jak środek trwały podlegający amortyzacji, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Budynek nr 2 został wpisany do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki po raz pierwszy po jego nabyciu. Pierwsze wzmianki w dokumentacji dotyczące budynku nr 2 datowane są na 1912 r., gdzie wskazano, iż zaprojektowano mały budynek kuchni. W 1920 r. ww. budynek został rozbudowany poprzez dobudowę skrzydła. Następnie budynek ten został przebudowany i oddany do użytkowania w latach 70-tych dwudziestego wieku. Budynek nr 2 pełnił głównie funkcje biurowe. Budynek nr 2 został przebudowany i wyremontowany przed nabyciem przez Spółkę X sp.k. Charakter prac, które były wykonywane na przedmiotowej nieruchomości polegał m.in. na stworzeniu jednolitego układu otworów okiennych, wymianie dachu oraz wszystkich nienadających się do dalszej eksploatacji elementów konstrukcyjnych, zamontowaniu windy oraz oczyszczeniu kondygnacji podziemnej, przeprojektowaniu układu funkcjonalnego. Budynek nr 2 również wchodził w skład szpitala miejskiego i został przed nabyciem przez Spółkę gruntownie zmodernizowany. Obecnie funkcja budynku nr 2 jest komercyjna - biurowa. Także w przypadku budynku nr 2 Spółka dysponuje dokumentacją potwierdzającą, iż przedmiotowy budynek użytkowany był faktycznie przez ponad 30 lat.

Obecnie ww. budynki są budynkami biurowo-usługowymi i jak wyżej wskazano zostały nabyte przez Spółkę już jako budynki używane. Budynki zostały ujęte w ewidencji środków trwałych, dokonywane są od nich odpisy amortyzacji w stawce 10% - prawidłowość zastosowania stawki 10% została potwierdzona stosowną interpretacją indywidualną. W bilansie spółki komandytowej budynki wykazywane są w pozycji nieruchomości inwestycyjne, wyceniane według zasad stosowanych dla środków trwałych, to jest według ceny nabycia pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości (zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 351 z późn. zm.; dalej: ustawa o rachunkowości).

Od momentu nabycia przez Spółkę X sp.k. na budynek nr 1 i budynek nr 2 nie były ponoszone nakłady, które można byłoby zakwalifikować jako modernizacja bądź remont. Budynki, o których mowa we wniosku, amortyzowane są również bilansowo.

Przedmiotowe budynki obecnie w całości są odpłatnie wynajmowane podmiotom trzecim. Spółka rozważa zmianę metody wyceny dla przedmiotowych nieruchomości (budynek nr 1 i budynek nr 2) ze stosowanych dotąd zasad analogicznych, jak dla środków trwałych, na wycenę według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej (ustawa o rachunkowości dopuszcza oba sposoby wyceny dla nieruchomości inwestycyjnych). Zmiana metody wyceny spowodowałaby zaprzestanie amortyzacji księgowej posiadanych budynków. Na moment zmiany metody wyceny budynki zostałyby wycofane z ewidencji środków trwałych. Spółka komandytowa nie planuje zmiany sposobu wykorzystania posiadanych budynków.

Art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości stanowi, że przez inwestycje należy rozumieć aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięć a tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty.

W związku z powyższym, należy podkreślić, że na gruncie bilansowym kryterium odróżniającym nieruchomości zaliczane do inwestycji od nieruchomości zaliczanych do środków trwałych jest cel ich posiadania, tzn. wykorzystywania i to bez względu na to w jaki sposób dany podmiot uzyskał prawo do takiego aktywu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku nr 1 oraz budynku nr 2, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: ustawa o CIT), w sytuacji w której rachunkowo budynki dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku nr 1 oraz budynku nr 2, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT, w sytuacji, w której rachunkowo budynki dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki.

Art. 1 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem przedsiębiorstw w spadku i spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3. Natomiast stosownie do art. 5 ustawy o CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przychody z zysków kapitałowych, przypisane wspólnikowi na podstawie ust. 1, zwiększają przychody wspólnika uzyskane z tego źródła. Zasady wyrażone powyżej stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Przy czym, art. 15 ust. 6 ustawy o CIT stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 i 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W związku z powyższym składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, aby mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie wykorzystywanie na potrzeby jest pojęciem szerszym od pojęcia wykorzystywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c ustawy o CIT.

Z treści powołanych przepisów wynika zatem, że amortyzacja dotyczy zarówno środków trwałych używanych w działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych. Dodatkowo należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, przez inwestycje należy rozumieć środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości, poprzez środki trwałe rozumie się, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

1. nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
3. ulepszenia w obcych środkach trwałych,
4. inwentarz żywy.

Środki trwałe oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 4.

Natomiast, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości, inwestycje to aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej,
a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty.

Art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości stanowi, że aktywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy w sposób następujący; nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji - według zasad, stosowanych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, określonych w pkt 1 oraz w art. 31, art. 32 ust. 1-5 i art. 33 ust. 1 lub według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej.

Należy zaznaczyć, że ustawa o rachunkowości jak również przepisy podatkowe w odmienny sposób definiują pojęcia środki trwałe oraz inwestycje. Każda z ww. ustaw posiada własną definicję tych pojęć, którą należy stosować odpowiednio na gruncie bilansowym bądź podatkowym. W tym zakresie zakwalifikowanie danych nieruchomości do inwestycji w rozumieniu bilansowym nie oznacza, iż na gruncie prawa podatkowego dane nieruchomości nie będą środkami trwałymi. Odnosząc się do powyższego, Wnioskodawca uważa, że będzie dalej uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków nr 1 i 2, ponieważ przedmiotowe nieruchomości nadal będą pozostawać środkami trwałymi w rozumieniu ustawy o CIT, a zmiana nazwy na inwestycje w rozumieniu rachunkowym oraz wycenienie tych budynków dla celów księgowych według wartości godziwej, związana jest z przepisami w zakresie rachunkowości, a nie przepisami podatkowymi, które w art. 4a ust. 1 ustawy o CIT definiują inwestycje jako środki trwałe w budowie.

Należy podkreślić, że naliczona od inwestycji w nieruchomości amortyzacja stanowi koszt podatkowy, ponieważ tak jak wyżej wyjaśniono przedmiotowe nieruchomości nadal pozostają środkami trwałymi w rozumieniu podatkowym. Zmiana nazwy na inwestycje w nieruchomości jest związana z ustawą o rachunkowości, a nie przepisami podatkowymi.

Art. 16d ust. 2 ustawy o CIT stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Przy czym, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Ponadto, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Natomiast, w myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy o CIT, aby zastosować indywidualną stawkę podatku nie wyższą niż 10% należy przeanalizować czy:

• po nabyciu budynku został on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,
• przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres przekraczający 30 lat,
• budynek ma charakter handlowo-usługowy, a więc jest budynkiem niemieszkalnym.

Wnioskodawca uważa, że przedmiotowe budynki spełniają ww. warunki (co zostało już wcześniej potwierdzone stosownymi interpretacjami podatkowymi) w związku z czym ma on w dalszym ciągu prawo do stosowania indywidualnej 10% stawki amortyzacji do budynków nr 1 i nr 2.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku nr 1 oraz budynku nr 2, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT, w sytuacji, w której rachunkowo budynki dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie ma wpływu sposób wyceny wartości początkowej na gruncie prawa bilansowego, tj. ustawy o rachunkowości. Mają jedynie wpływ warunki jakie wynikają z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865), w szczególności z art. 16j ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Nadmienić przy tym należy, że dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej, która dokonywać będzie amortyzacji wskazanych we wniosku budynków, kosztem podatkowym będzie wyłącznie część dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w spółce komandytowej, stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej