Ustalenie, czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek: - raty spłacanych pożyczek stanowić będą... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 18.03.2019, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.85.2019.1.MO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Ustalenie, czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek: - raty spłacanych pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy (pytanie oznaczone wniosku nr 3) jest nieprawidłowe, - odsetki od pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy (pytanie oznaczone wniosku nr 4) - jest prawidłowe.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 10 stycznia 2019 r.), uzupełnionym 27 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek:

raty spłacanych pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy (pytanie oznaczone wniosku nr 3) jest nieprawidłowe,
odsetki od pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy (pytanie oznaczone wniosku nr 4) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2019 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek:

raty spłacanych pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy,
odsetki od pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 19 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.13.2019.1.MO wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 27 lutego 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako Kupujący w dniu 30 października 2017 r. zawarł ze Spółką z o.o. zwanym dalej Sprzedającym przedwstępną umowę sprzedaży maszyny. Przedmiotem sprzedaży jest kompletna linia produkcyjna wraz z rozdmuchiwarką oraz sprężarką (Maszyna). Maszyna będzie wykorzystywana przez Kupującego w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Sprzedający na zakup Maszyny zaciągnął 3 pożyczki zgodnie z zawartymi z instytucją finansową umowami pożyczek. Maszyna jest przedmiotem zastawu rejestrowego na rzecz Pożyczkodawcy z tytułu zawartych umów pożyczek. Pożyczki są częściowo spłacone zgodnie z harmonogramem spłat. Okres pozostały spłat pożyczek wynosi jeszcze około trzech lat.

Strony uzgodniły, że cena sprzedaży Maszyny zostanie zapłacona w następujący sposób:

Kupujący przejmie zobowiązania Sprzedającego z tytułu pożyczek udzielonych Sprzedającemu przez pożyczkodawcę na dzień zawarcia umowy przyrzeczonej, jednak do kwoty nie wyższej niż cena sprzedaży;
jeżeli różnica pomiędzy ceną sprzedaży a saldem zobowiązań (raty kapitałowe plus odsetki) z tytułu pożyczek udzielonych Sprzedającemu przez pożyczkodawcę na dzień zawarcia umowy przyrzeczonej będzie liczbą dodatnią, Kupujący zapłaci Sprzedającemu kwotę takiej różnicy.

Z treści zawartej umowy przedwstępnej wynika, że Kupujący wstąpi w miejsce Sprzedającego jako pożyczkobiorcy z zawartych umów pożyczek z pożyczkodawcą, które zostały zaciągnięte na sfinansowanie przez Sprzedającego zakupu Maszyny. Przejęcie długów zostanie dokonane na podstawie odpowiednich umów zgodnie z przepisem art. 519 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t. j. Dz.U. 2011 r., Nr 85, poz. 458, ze zm. dalej: Kodeks Cywilny).

Na skutek przejęcia długu, Kupujący w wyniku wstąpienia w miejsce Sprzedającego, zwolni Sprzedającego z zobowiązań wynikających z zawartych umów pożyczek. Przejęcie zobowiązań nastąpi w wysokości salda zobowiązań obejmującego raty kapitałowe i odsetki, jakie są lub będą należne pożyczkodawcy do końca obowiązywania zawartych umów pożyczek, jednak do kwoty nie wyższej niż cena sprzedaży Maszyny. Jeżeli różnica pomiędzy ceną sprzedaży a saldem zobowiązań z tytułu pożyczek będzie liczbą dodatnią, Kupujący zapłaci Sprzedającemu kwotę takiej różnicy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż przejęcie przez Kupującego zobowiązań Sprzedającego z tytułu umów pożyczek nastąpi za wynagrodzeniem, którego wysokość będzie odpowiadała wysokości odsetek od dnia przejęcia do końca trwania umów pożyczek.

Powyższe wynika z faktu, iż zapłata przez Kupującego ceny sprzedaży Maszyny ma nastąpić właśnie poprzez przejęcie zobowiązań Sprzedającego z tytułu umów pożyczek w wysokości niespłaconych rat pożyczek, odsetek wymagalnych naliczonych do dnia przejęcia długu oraz odsetek niewymagalnych a wyliczonych jakie Sprzedający musiałby zapłacić pożyczkodawcy do końca trwania umów pożyczek. Kupujący dokona potrącenia należnego mu wynagrodzenia z tytułu przejęcia długu z zobowiązaniem Kupującego w stosunku do Sprzedającego do zapłaty ceny sprzedaży Maszyny. Kupującemu zatem przysługuje dodatkowe świadczenie z tytułu przejęcia długu w wysokości odsetek niewymagalnych a wyliczonych jakie Sprzedający musiałby zapłacić pożyczkodawcy do końca trwania umów pożyczek (takie same jakie byłyby należne pożyczkodawcy w przypadku wcześniejszej spłaty pożyczek w dniu zawarcia umowy sprzedaży Maszyny).

Jako, że Kupujący przejmie zobowiązania Sprzedającego z tytułu pożyczek, będzie on zobowiązany do spłaty pożyczek na warunkach określonych w umowach (zapłata rat kapitałowych + odsetek).

Wnioskodawca ma wątpliwości w kwestii uzyskania przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów związanych z przejęciem zobowiązań Sprzedającego z tytułu umów pożyczek przez kupującego za wynagrodzeniem.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek raty spłacanych pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone wniosku nr 3)
Czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek odsetki od pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone wniosku nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 3

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy często korzystają z zewnętrznych źródeł finansowania, w szczególności w postaci pożyczek i kredytów. Spłata pożyczki zaciągniętej na prowadzoną działalność gospodarczą nie stanowi dla podatnika kosztu uzyskania przychodu; kosztem są skapitalizowane oraz naliczone i zapłacone odsetki - art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) i pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli zatem świadczenie główne (pożyczka) zostało poniesione w celu uzyskania przychodu (wydatki na zakup Maszyny związanej z prowadzoną działalnością) lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, to świadczenie uboczne tj. np. odsetki od kredytu/pożyczki, zostało poniesione w tym właśnie celu.

Zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek raty pożyczek nie będą stanowić będą kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Ad. 4

Zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek odsetki od pożyczek pożyczkodawcy będą stanowić koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: ustawa o pdop), kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje w art. 15 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o pdop wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie, podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako Kupujący w dniu 30 października 2017 r. zawarł ze Spółką z o.o. zwanym dalej Sprzedającym przedwstępną umowę sprzedaży maszyny. Sprzedający na zakup Maszyny zaciągnął 3 pożyczki zgodnie z zawartymi z instytucją finansową umowami pożyczek. Pożyczki są częściowo spłacone zgodnie z harmonogramem spłat. Okres pozostały spłat pożyczek wynosi jeszcze około trzech lat.

Strony uzgodniły, że cena sprzedaży Maszyny zostanie zapłacona w następujący sposób:

Kupujący przejmie zobowiązania Sprzedającego z tytułu pożyczek udzielonych Sprzedającemu przez pożyczkodawcę na dzień zawarcia umowy przyrzeczonej, jednak do kwoty nie wyższej niż cena sprzedaży;
jeżeli różnica pomiędzy ceną sprzedaży a saldem zobowiązań (raty kapitałowe plus odsetki) z tytułu pożyczek udzielonych Sprzedającemu przez pożyczkodawcę na dzień zawarcia umowy przyrzeczonej będzie liczbą dodatnią, Kupujący zapłaci Sprzedającemu kwotę takiej różnicy.

Z treści zawartej umowy przedwstępnej wynika, że Kupujący wstąpi w miejsce Sprzedającego jako pożyczkobiorcy z zawartych umów pożyczek z pożyczkodawcą, które zostały zaciągnięte na sfinansowanie przez Sprzedającego zakupu Maszyny. Przejęcie długów zostanie dokonane na podstawie odpowiednich umów zgodnie z przepisem art. 519 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. 2011 r., Nr 85, poz. 458, ze zm. dalej Kodeks Cywilny).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy w pierwszej kolejności wskazać, że instytucja przejęcia długu uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm., dalej: KC). Zgodnie z art. 519 § 1 KC, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Z istoty powyższego wynika, że przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony.

Zgodnie z art. 519 § 2 pkt 1 i 2 KC przejęcie długu może nastąpić przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika () lub przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela ().

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy często korzystają z zewnętrznych źródeł finansowania, w szczególności w postaci pożyczek i kredytów.

Należy w tym miejscu podkreślić, że na mocy art. 353¹ KC, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podmiotom prawa cywilnego przyznano zatem określoną swobodę w kształtowaniu łączących je stosunków umownych. Należy jednak odróżnić skutki, jakie dana czynność prawna wywołuje na gruncie prawa cywilnego i na gruncie prawa podatkowego. W szczególności, wejście na gruncie prawa cywilnego w określone prawa i obowiązki danego podmiotu może być wynikiem porozumienia zainteresowanych podmiotów. Na gruncie prawa podatkowego skutek taki ma miejsce wyłącznie w sytuacjach wskazanych przez ustawodawcę. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą powinien mieć zatem świadomość odrębności pomiędzy cywilnoprawnymi i podatkowoprawnymi skutkami dokonania czynności prawnej, jaką będzie przyjęcie przez Wnioskodawcę wskazanych zobowiązań pożyczkowych.

Należy podkreślić, że w świetle powołanych wyżej przepisów, przejęcia i spłaty zobowiązania pożyczkowego w ramach umowy przejęcia długu, o której mowa we wniosku, nie można utożsamiać z otrzymaniem i spłatą pożyczki przez Wnioskodawcę. W szczególności, przejęcie zobowiązania pożyczkowego Spółki z o.o. na zakup maszyny, nie stanowi otrzymania przez Wnioskodawcę pożyczki na ten cel. Pomimo, że obie sytuacje w sensie ekonomicznym miałyby podobny skutek, nie można, podobnych skutków różnego rodzaju rozwiązań przyjętych przez podatnika utożsamiać i przenosić wprost na grunt skutków podatkowych. Celem wydatków na spłatę przejętego długu jest wykonanie stosunku zobowiązaniowego, w którym, w miejsce dotychczasowego dłużnika, wstąpi przejemca nie zaś spłata uzyskanej przez podatnika pożyczki na cele związane z jego działalnością gospodarczą. W konsekwencji, w zakresie w jakim z tytułu samej transakcji przejęcia długu za wynagrodzeniem podatnik wykazuje przychód podatkowy w wysokości rat kapitałowych pożyczki oraz wynagrodzenia za przejęcie długu, możliwe jest rozpoznanie kosztów podatkowych związanych z tymi przychodami, w postaci np. zapłaconych przez Wnioskodawcę rat pożyczek oraz spłacanych odsetek od pożyczki.

Wskazać w tym miejscu należy, że wydatki, które podatnik poniesie na spłatę przejętego długu są ściśle związane z tą właśnie transakcją, za którą przysługiwać będzie Wnioskodawcy należność od dotychczasowego dłużnika, generująca u Wnioskodawcy przychód podatkowy. Nie ulega zatem wątpliwości, że wydatki, które Wnioskodawca będzie ponosić na spłatę przejętego długu, m.in. w postaci odsetek, będą bezpośrednio związane z należnym mu przychodem podatkowym z tytułu tego wynagrodzenia za przejęcie długu. Wnioskodawca nie będzie bowiem spłacać odsetek od pożyczki otrzymanej na finansowanie swojej działalności operacyjnej, tylko odsetki od przejętych pożyczek, uprzednio zaciągniętych przez inny podmiot.

Wobec tego wydatki na spłatę przedmiotowego długu, w postaci odsetek i rat spłacanych pożyczek o ile zostaną właściwie udokumentowane będą spełniały kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, jako ponoszone w celu uzyskania przychodu podatkowego w postaci wynagrodzenia za przejęcie długu oraz rat kapitałowych pożyczki, co umożliwi ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.

Jak zostało wskazane w interpretacji indywidualnej z 18 marca 2019 r., będącej odpowiedzią na pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2, kwota należna Wnioskodawcy z tytułu przejęcia długu w wysokości rat kapitałowych pożyczki, jak również wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu przejęcia długu stanowić będą dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem CIT.

Skoro zatem, Wnioskodawca rozpozna przychód podatkowy z tytułu przejęcia długu w wysokości kwoty należnej Wnioskodawcy z tytułu przejęcia długu w wysokości rat kapitałowych pożyczki i wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu przejęcia długu, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania tego przychodu wydatki w postaci zapłaconych rat pożyczek i odsetek od pożyczek.

Reasumując stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek

raty spłacanych pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe,
zapłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pożyczkodawcy po przejęciu zobowiązań z umów pożyczek odsetki od pożyczek stanowić będą koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

Nadmienia, się że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie