Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, może zostać złożone przez pełnomocnika.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, powinno być udzielone na urzędowym formularzu PPS-1.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w przyszłości Wnioskodawca zawierać może transakcje z podmiotami powiązanymi (w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT). W przypadku dokonania transakcji z podmiotami powiązanymi, Wnioskodawca sporządzi dokumentację podatkową, o której mowa w art. 9a ustawy o CIT, o ile powstanie taki obowiązek.

Obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych wynika bowiem z art. 9a ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym, podatnicy:

1. których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:
   1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
   2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)
   - lub
2. dokonujący, bezpośrednio lub pośrednio, zapłaty należności na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wynikających z transakcji lub innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20 000 euro, lub
3. zawierający z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową:
   1. umowę spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 20 000 euro lub
   2. umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w których wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości, przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 20 000 euro

- są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej dokumentacją podatkową.

Poza obowiązkiem sporządzenia dokumentacji podatkowej, przepisy ustawy o CIT obligują również podatnika do złożenia właściwemu urzędowi skarbowemu oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, do dnia upływu terminu określonego dla złożenia rocznego zeznania podatkowego.

W myśl bowiem art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, podatnicy (o których mowa w art. 9a ust. 1, 1b, 5a i 5b) są obowiązani składać urzędom skarbowym oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, do dnia upływu terminu określonego dla złożenia rocznego zeznania podatkowego, z tym że oświadczenie to nie dotyczy informacji, o których mowa w ust. 2d. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 5a, oświadczenie może podpisać osoba upoważniona do reprezentowania zagranicznego zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z powyższej regulacji wynika zatem, że podatnicy, którzy są zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, zobligowani zostali do złożenia właściwemu urzędowi skarbowemu oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej.

Jak wynika z przedstawionego w niniejszym wniosku opisu zdarzenia przyszłego, w przypadku w którym powstanie obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej, Wnioskodawca rozważy powierzenie zadań związanych z wypełnieniem obowiązków wynikających z art. 9a ustawy o CIT Głównej Księgowej i/bądź specjalnie zatrudnionej w tym celu osobie. Do obowiązków tej osoby należeć będzie również złożenie w imieniu Wnioskodawcy w urzędzie skarbowym oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT.

Podstawą powierzenia ww. osobie obowiązków wynikających z art. 9a ustawy o CIT (a zatem m.in. również obowiązku złożenia urzędom skarbowym oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej) będzie stosunek prawny pomiędzy Wnioskodawcą, a tą osobą (np. umowa o pracę lub umowa o świadczenie usług). W celu wypełnienia powierzonych jej obowiązków obejmujących również reprezentację Wnioskodawcy, tj. złożenia w imieniu Wnioskodawcy oświadczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, Wnioskodawca zamierza udzielić ww. osobie pełnomocnictwa szczególnego uprawniającego tę osobę do działania w powyższym zakresie, tj. złożenia w imieniu Wnioskodawcy do urzędu skarbowego oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej za dany rok podatkowy. W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje jednak, że ani przepisy Ordynacji podatkowej, ani ustawy o CIT, nie zawierają szczególnych regulacji odnoszących się do realizacji obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 7 ustawy o CIT przez pełnomocnika. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, mając na względzie zasadę ogólną, zgodnie z którą strona może działać przez pełnomocnika, chyba, że charakter czynności wymaga jej osobistego działania (art. 138a § 1 Ordynacji podatkowej), należy stwierdzić, że podatnik może umocować określoną osobę do złożenia w jego imieniu ww. oświadczenia. Wnioskodawca zwraca bowiem uwagę, iż ani w Ordynacji podatkowej, ani w ustawie o CIT, nie znajdują się jakiekolwiek ograniczenia, które nakazywałyby osobiste działanie Wnioskodawcy (podatnika) w zakresie realizacji obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, w szczególności przepis ten nie wymaga osobistego działania podatnika. Tym samym, należy uznać, iż złożenie oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej nie jest czynnością zastrzeżoną tylko dla podatnika, a zatem może być to dokonane przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienie w tym zakresie, w tym pełnomocnika o odpowiednim zakresie umocowania. Gdyby bowiem ustawodawca chciał ograniczyć prawo podatnika do działania przez pełnomocnika w tego typu przypadkach, to dałby temu wyraz wprost w treści analizowanego uregulowania.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż analogiczny przypadek, tj. dopuszczalność działania przez pełnomocnika, w szczególności składania przez niego określonych oświadczeń w imieniu podatnika, wobec braku regulacji szczególnych w tym zakresie, występuje w szeregu innych sytuacji przewidzianych w przepisach prawa podatkowego. Do przykładów tego typ należą m.in.:

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania), że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej),

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia o wyborze wspólnego opodatkowania z małżonkiem w deklaracji PIT-37 lub PIT-36,

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia o wyborze opodatkowania działalności gospodarczej podatkiem liniowym,

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia o wyborze uproszczonej metody opłacania zaliczek na podatek dochodowy,

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia o rezygnacji ze zwolnienia dla podatników VAT rozpoczynających działalność (obrót poniżej 200 tys. zł),

• składanie przez pełnomocnika oświadczenia o wyborze szczególnych procedur rozliczania podatku VAT (np. metody kasowej),

• składanie przez pełnomocnika oświadczeń niezbędnych dla zastosowania przez płatnika zwolnień ze zryczałtowanego podatku dochodowego od należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Ukształtowana i powszechnie akceptowana praktyka pokazuje zatem, iż działanie przez pełnomocnika jest dopuszczalne i skuteczne nawet wówczas, gdy brak jest szczególnych przepisów odnoszących się do możliwości działania przez pełnomocnika przy jednoczesnym braku nakazu działania osobistego podatnika. Z tego względu w ocenie Wnioskodawcy, konkluzja ta powinna również odnosić się do sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, tj. złożenia przez pełnomocnika oświadczenia, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, zgodnie z którym oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, może zostać złożone przez pełnomocnika.

Ad. 2

Zasady udzielania pełnomocnictw w sprawach podatkowych regulują przepisy Ordynacji podatkowej znajdujące się w Dziale IV zatytułowanym Postępowanie podatkowe, w Rozdziale 3a Pełnomocnictwo.

Zgodnie z art. 138a § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnictwo może być ogólne, szczególne albo do doręczeń.

Z kolei w myśl art. 138e § 1-3 Ordynacji podatkowej, pełnomocnictwo szczególne upoważnia do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej sprawie należącej do właściwości organu podatkowego. Pełnomocnictwo szczególne może być udzielone na piśmie, w formie dokumentu elektronicznego lub zgłoszone ustnie do protokołu. Pełnomocnictwo szczególne udzielone na piśmie (oraz zawiadomienie o jego zmianie odwołaniu lub wypowiedzeniu) składa się do akt sprawy według wzoru określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 138j § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w oryginale lub jego notarialnie poświadczony odpis.

Zgodnie z art. 138j § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia wzór pełnomocnictwa szczególnego oraz wzór pełnomocnictwa do doręczeń, a także wzór zawiadomienia o zmianie, odwołaniu lub wypowiedzeniu tych pełnomocnictw, umożliwiający wskazanie zakresu pełnomocnictwa oraz dane identyfikujące mocodawcę i pełnomocnika, mając na celu uproszczenie zgłaszania pełnomocnictwa. Wzór ten został określony w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2015 r. w sprawie wzorów pełnomocnictwa szczególnego i pełnomocnictwa do doręczeń oraz wzorów zawiadomienia o zmianie, odwołaniu lub wypowiedzeniu tych pełnomocnictw (Dz. U. z 2018 r., poz. 974, Rozporządzenie), które zostało zmienione Rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 17 lutego 2017 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wzorów pełnomocnictwa szczególnego i pełnomocnictwa do doręczeń oraz wzorów zawiadomienia o zmianie, odwołaniu lub wypowiedzeniu tych pełnomocnictw, obowiązującym od 1 marca 2017 r. Wzór pełnomocnictwa szczególnego stanowi załącznik nr 1 Rozporządzenia i określany jest skrótem PPS-1.

Wnioskodawca, w celu realizacji obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 7 ustawy o CIT rozważy udzielenie swojemu pracownikowi lub usługobiorcy pełnomocnictwo. Będzie to pełnomocnictwo szczególne, które upoważnia do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej sprawie należącej do właściwości organu podatkowego. W niniejszym przypadku, sprawą podatkową należącą do właściwości organu podatkowego, będzie właśnie realizacja ustawowego obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, a więc obowiązku polegającego na złożeniu urzędom skarbowym oświadczenia o sporządzenia dokumentacji podatkowej. Jednocześnie, mając na uwadze wskazane powyżej regulacje, pełnomocnictwo szczególne uprawniające do realizacji ww. obowiązku, będzie musiało zostać sporządzone w określonej formie, tzn. być zgodne ze wzorem określonym w Rozporządzeniu, tj. załącznikiem nr 1 ustanawiającym urzędowy wzór formularza pełnomocnictwa szczególnego PPS-1. Udzielenie pełnomocnictwa szczególnego w innej formie (brak zastosowania formularza PPS-1) skutkowałoby tym, iż organ podatkowy do którego zostało złożone pełnomocnictwo (wraz z ww. oświadczeniem) wezwałby pełnomocnika do uzupełnienia braku formalnego, tj. zobligowałby go do przedłożenia pełnomocnictwa szczególnego na formularzu PPS-1.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 ustawy o CIT, powinno być udzielone na urzędowym formularzu PPS-1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: updop) podatnicy:

1. których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2.000.000 euro:
   1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
   2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)
   - lub
2. dokonujący, bezpośrednio lub pośrednio, zapłaty należności na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wynikających z transakcji lub innego zdarzenia ujętego w księgach rachunkowych, jeżeli łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość 20.000 euro, lub
3. zawierający z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową:
   1. umowę spółki niebędącej osobą prawną, jeżeli łączna wartość wniesionych przez wspólników wkładów przekracza równowartość 20.000 euro lub
   2. umowę wspólnego przedsięwzięcia lub inną umowę o podobnym charakterze, w których wartość wspólnie realizowanego przedsięwzięcia określona w umowie, a w przypadku braku określenia w umowie tej wartości, przewidywana na dzień zawarcia umowy, przekracza równowartość 20.000 euro

- są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń, zwanej dalej dokumentacją podatkową.

Stosownie do art. 9a ust. 7 updop, podatnicy, o których mowa w art. 9a ust. 1, 1b, 5a i 5b są obowiązani składać urzędom skarbowym oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, do dnia upływu terminu określonego dla złożenia rocznego zeznania podatkowego, z tym że oświadczenie to nie dotyczy informacji, o których mowa w ust. 2d. W przypadku podatników, o których mowa w ust. 5a, oświadczenie może podpisać osoba upoważniona do reprezentowania zagranicznego zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z powyższej regulacji wynika zatem, że podatnicy, którzy są zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej, zobligowani zostali do złożenia właściwemu urzędowi skarbowemu oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej.

Jak wynika z przedstawionego w niniejszym wniosku opisu zdarzenia przyszłego, w przypadku w którym powstanie obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej, Wnioskodawca rozważy powierzenie zadań związanych z wypełnieniem obowiązków wynikających z art. 9a updop Głównej Księgowej i/bądź specjalnie zatrudnionej w tym celu osobie. Do obowiązków tej osoby należeć będzie również złożenie w imieniu Wnioskodawcy w urzędzie skarbowym oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 updop.

Na wstępie zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa nie zawierają szczególnych regulacji odnoszących się do realizacji obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 7 updop. W związku z tym, możliwość złożenia przez pełnomocnika oświadczeń o sporządzeniu dokumentacji podatkowej musi zostać przeanalizowana w oparciu o inne przepisy.

W pierwszej kolejności przeanalizować należy dopuszczalność złożenia przez pełnomocnika oświadczeń o sporządzeniu dokumentacji podatkowej na podstawie pełnomocnictwa ogólnego (art. 138d Ordynacji podatkowej) bądź szczególnego (art. 138e Ordynacji podatkowej), jak również możliwość zastosowania w tym wypadku przepisów rozdziału 9a działu III Ordynacji podatkowej.

Na podstawie art. 138a § 1 Ordynacji podatkowej: strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnictwo może być ogólne, szczególne albo do doręczeń (§ 2 art. 138a).

Stosownie do art. 138d § 1 ww. ustawy: pełnomocnictwo ogólne upoważnia do działania we wszystkich sprawach podatkowych oraz w innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych.

Zgodnie z art. 138e § 1 omawianego aktu: pełnomocnictwo szczególne upoważnia do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej sprawie należącej do właściwości organu podatkowego.

W ocenie organu do składania przedmiotowych oświadczeń nie mogą mieć zastosowania przepisy dotyczące pełnomocnictwa szczególnego (art. 138e Ordynacji podatkowej) zawarte w rozdziale 3a działu IV Ordynacji podatkowej. Przepisy te są bowiem zamieszczone w dziale IV Postępowanie podatkowe i dotyczą udzielania takiego pełnomocnictwa w postępowaniu podatkowym i innych procedurach podatkowych (poprzez odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów rozdziału 3a działu IV Ordynacji podatkowej zawarte odpowiednio w art. 280 i art. 292 Ordynacji podatkowej). Składanie oświadczeń o sporządzeniu dokumentacji podatkowej nie następuje w ramach procedur podatkowych, lecz poza tymi procedurami.

W dziale IV Postępowanie podatkowe są także zamieszczone przepisy dotyczące pełnomocnictwa ogólnego (art. 138d Ordynacji podatkowej). Jak już wskazano powyżej pełnomocnictwo ogólne upoważnia do działania we wszystkich sprawach podatkowych oraz w innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych. Nie ma wątpliwości, że pełnomocnictwo ogólne może być złożone także przed wszczęciem procedury podatkowej lub innej procedury należącej do właściwości organów podatkowych.

W ocenie organu interpretacja przepisu art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej powinna uwzględniać, że przepis ten znajduje się w dziale IV Postępowanie podatkowe. W konsekwencji oznacza to, że pełnomocnictwo ogólne jest, podobnie jak pełnomocnictwo szczególne, tylko pełnomocnictwem procesowym. Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w literaturze przedmiotu (por. Stachurski Wojciech (w) Etel Leonard (red.) Dowgier Rafał, Pietrasz Piotr, Popławski Mariusz, Presnarowicz Sławomir, Teszner Krzysztof, Ordynacja podatkowa. Komentarz aktualizowany, LEX, stan prawny: 1 stycznia 2018 r. oraz Kalinowski Marek Masternak Marian (w) Brzeziński Bogumił (red.), Morawski Wojciech (red.), Filipczyk Hanna, Janicki Tomasz, Kalinowski Marek, Lasiński-Sulecki Krzysztof, Masternak Marian, Nita Adam, Olesińska Agnieszka, Orłowski Janusz, Prejs Ewa, Pustuł Jowita, Nowelizacja Ordynacji podatkowej. Zmiany wprowadzone ustawą z dnia 10 września 2015 r., LEX).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, że pełnomocnik ogólny nie jest upoważniony do składania oświadczeń o sporządzeniu dokumentacji podatkowej.

Do składania ww. oświadczeń nie mają także zastosowania przepisy rozdziału 9a działu III Ordynacji podatkowej, ponieważ oświadczenia te, zgodnie z gramatyczną wykładnią art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, nie mieszczą się w pojęciu deklaracji, przez którą rozumie się również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z treści art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że pełnomocnictwo ogólne upoważnia do działania we wszystkich sprawach podatkowych (tj. sprawach z zakresu prawa podatkowego), ale także w innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych.

W literaturze oraz orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że komentowany przepis został umieszczony w dziale IV Ordynacji podatkowej, normującym jurysdykcyjne postępowanie podatkowe. Dlatego też instytucja pełnomocnictwa ogólnego będzie znajdowała zastosowanie w postępowaniach prowadzonych przez organy podatkowe, wtedy gdy będą one toczyły się na podstawie przepisów zawartych w dziale IV Ordynacji podatkowej albo jeżeli przepisy regulujące określoną procedurę będą nakazywały stosowanie art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej. Natomiast gdy dane postępowanie będzie się toczyło w procedurze innej niż jurysdykcyjne postępowanie podatkowe i przepisy regulujące tę procedurę nie będą zawierały odesłania do stosowania (odpowiedniego lub wprost) przepisów działu IV Ordynacji podatkowej lub samego art. 138d Ordynacji podatkowej, umocowanie wynikające z pełnomocnictwa ogólnego, o którym mowa w tym przepisie, nie będzie rozciągało się na to postępowanie.

Pełnomocnictwo, o którym mowa w komentowanym artykule, jest pełnomocnictwem procesowym uregulowanym w jurysdykcyjnym postępowaniu podatkowym. Zatem jego stosowanie poza tą procedurą, tak jak stosowanie innych przepisów rozdziału 3a z działu IV Ordynacji podatkowej, wymaga odpowiedniego odesłania w przepisach odrębnych. Takie odesłania zawarte są w przepisach art. 14a § 9, art. 14h, art. 119zf, art. 280, art. 292, art. 306k Ordynacji podatkowej, a także w przepisach ustaw odrębnych art. 94, art. 98 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, z późn. zm.) (vide. wyrok WSA z dnia 18 października 2017 r., sygn. I SA/Łd 706/17). Analogiczne uzasadnienie dotyczy przepisu art. 138e Ordynacji podatkowej.

Do składania oświadczeń, o których mowa w art. 9a ust. 7 updop nie będą miały zastosowania przepisy rozdziału 9a działu III Ordynacji podatkowej, co wynika z językowej wykładni art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Przepis ten wyjaśnia bowiem pojęcie deklaracji, przez którą należy rozumieć zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na fakt, że ustawodawca świadomie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się pojęciem oświadczenie (a nie informacja). Użycie przez ustawodawcę pojęcia oświadczenia (jako aktu woli i wiedzy) może realizować, podkreślany cel, że transakcje z podmiotami powiązanymi zostały zawarte na warunkach rynkowych.

Ponadto, zdaniem organu - z punktu widzenia celowości obowiązku złożenia oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej - nie powinno się dawać pełnomocnikowi możliwości złożenia takiego oświadczenia w imieniu spółki. Dokumentacja podatkowa ma bowiem za zadanie wykazać, że transakcje z podmiotami powiązanymi zostały zawarte na warunkach rynkowych. A zatem oświadczenie o sporządzeniu dokumentacji ma być potwierdzeniem dokonania przez podatnika badania rynkowości swoich transakcji i przez to niejako oświadczeniem podatnika, że zachowuje się on na zasadach rynkowych.

Dodatkowo, w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2015 r., poz. 1932), która wprowadziła obowiązek złożenia przedmiotowego oświadczenia, stwierdzono: Zagadnienia dotyczące polityki cen transferowych dotykają szeregu zagadnień z rachunkowości zarządczej, decyzji strategicznych grupy. Dlatego wiarygodne potwierdzenie kompletności sporządzonej dokumentacji podatkowej możliwe jest wyłącznie z poziomu zarządu podmiotu krajowego.

Biorąc pod uwagę fakt, że najlepszą osobą mogącą dokonać oceny rynkowości swoich transakcji jest sam podatnik, zdaniem tut. organu wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy osobą zobowiązaną do podpisania oświadczenia o posiadaniu dokumentacji cen transferowych powinna być osoba z wewnątrz spółki, która najlepiej zna jej sprawy i specyfikę, np. członek zarządu.

Podsumowując, należy stwierdzić, że obowiązek podpisania oświadczenia o sporządzeniu dokumentacji podatkowej, o którym mowa w art. 9a ust. 7 updop nie może być scedowany na pełnomocnika (Główną Księgową i/bądź specjalnie zatrudnioną w tym celu osobę np. na podstawie umowy o pracę lub umowy o świadczeniu usług).

Oznacza to tym samym, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Należy również zauważyć, że w związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 za nieprawidłowe, bezprzedmiotowe stało się odnoszenie do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 oraz dokonywanie w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy. Pytanie to ma bowiem charakter alternatywny, uzależniony od skutku prawidłowości stanowiska dotyczącego pytania oznaczonego we wniosku nr 1.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej