Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 02.12.2005, sygn. RO/423/161/2005, Świętokrzyski Urząd Skarbowy

Temat interpretacji

Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki otrzymanego dnia 07.09.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku złożonym przez Spółkę dnia 07.09.2005 r., Spółka zawarła umowę leasingu na samochód ciężarowy, który został skradziony (spółka posiada protokół kradzieży i umorzenia dochodzenia z policji), a cała dokumentacja została przekazana firmie ubezpieczeniowej celem wypłaty odszkodowania dla firmy leasingowej. Spółka wycofała samochód z ewidencji środków trwałych z datą jego kradzieży uznając nieumorzoną wartość samochodu za niestanowiącą kosztów uzyskania przychodu. Umowa została zarejestrowana w Urzędzie Skarbowym 10 maja 2005 r. na podstawie tego spółka odliczała podatek VAT z rat leasingowych. W czerwcu 2005 r. spółka otrzymała odszkodowanie od leasingodawcy pomniejszone o niezapłacone raty leasingowe.

W przedstawionym zapytaniu Spółka pyta m.in.:
1. Czy faktury za czynsz wystawione przez leasingodawcę po dacie kradzieży tego samochodu, a więc od stycznia 2005 r., stanowią dla spółki koszt uzyskania przychodu ?
2. Czy czynsze zapłacone do dnia zwrotu odszkodowania można uznać za koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, gdy otrzymane odszkodowanie jest przychodem ?

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz pytania Spółki, Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza co następuje:

1. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Jeżeli, jak przedstawił to podatnik, samochód będący przedmiotem leasingu został skradziony i nie jest wykorzystywany do prowadzonej działalności a więc nie służy do osiągnięcia przychodów, to wszelkie opłaty związane z tym samochodem nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie maja one związku z przychodem.

Podobny pogląd wyraził też Urząd Skarbowy w Olsztynie w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 24.12.2003 r. sygnatura USIV/I/443-92/03 gdzie czytamy, iż: " wydatek z tytułu rat leasingowych poniesiony w okresie po kradzieży lub innej formie utraty przedmiotu leasingu, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."

Podobne stanowisko zajął też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2003 r., sygn. akt I S.A./Gd 1240/98, w którym orzekł, iż: " Wydatki poniesione na opłacenie czynszu leasingowego w okresie po utracie samochodu, jako pozostające bez wpływu na powstanie przychodu, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztu uzyskania przychodu."

W uzasadnieniu do tego wyroku NSA podał m.in., iż: "Rozstrzygając powyższy spór należy stwierdzić, iż w ramach regulacji dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych generalną regułę w materii kosztów uzyskania przychodu wyraża art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o p.d.o.p. (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.). Wynika z niej, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Brzmienie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zasadą jest, iż podatnik może odliczyć od przychodów wszelkie koszty ich uzyskania, jednak pod warunkiem, że miały one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie miało, bądź mogło mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu.

W sytuacji więc, gdy dany wydatek nie ma związku z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 1, to nie może obciążać rachunku kosztów.

Oczywiście, co do zasady, czynsz leasingowy jest kosztem uzyskania przychodu leasingobiorcy, pod warunkiem jednak, iż przedmiot leasingu jest użytkowany w działalności gospodarczej, a poniesienie tego kosztu służy osiągnięciu przychodu.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotu leasingu nie było, a opłacanie czynszu leasingowego, w okresie po utracie samochodu, nie miało wpływu na powstanie przychodu, gdyż ostatecznie wydatki te służyły zminimalizowaniu strat powstałych w związku z kradzieżą pojazdu. Tak więc, mimo iż wydatki te - jak wykazała to skarżąca - były niewątpliwie wydatkami w sensie ekonomicznym, to nie można było jednak ująć ich w ciężar kosztów uzyskania przychodu. Wydatki te nie miały związku z przychodem Spółki, jak wymaga tego ustawodawca w powołanym art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej."

Ad 2. Jak już wspomniano w odpowiedzi na poprzednie pytanie, brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie pozostawia wątpliwości, co do tego, iż podatnik może odliczyć od przychodów koszty ich uzyskania, pod warunkiem że miały one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie miało wpływ na wysokość osiągniętego przychodu.

Po utracie (kradzieży) przedmiotu leasingu, leasingobiorca nie ma możliwości korzystania z przedmiotu leasingu, z zatem nie można uznać dokonywanych przez niego wpłat na rzecz leasingodawcy, za opłatę w ramach umowy leasingu operacyjnego, która stanowiłaby koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opłaty leasingowe ponoszone po dniu utraty/kradzieży samochodu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie istnieje związek pomiędzy poniesieniem tych wydatków a osiąganiem przychodów przez spółkę.

Odrębną kwestią jest ustalenie czy otrzymane od leasingodawcy kwoty, należy zaliczyć do przychodów. Naczelnik tut. Urzędu nie odnosi się do w/w kwestii, ponieważ nie jest ona przedmiotem zapytania.