Interpretacja indywidualna z dnia 20.10.2011, sygn. IPPB5/423-711/11-2/PS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 14.07.2011r. (data wpływu 25.07.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujący stan faktyczny.

N. Sp. z o.o. jest jednym z dwóch udziałowców Spółki G. S.a r.l. mającej siedzibę w Luksemburgu. Według luksemburskiego prawa Zarząd Spółki musi mieć narodowość luksemburską. Zgodnie z aktem założycielskim G. S.a r.l. każdy z udziałowców ma nominować po dwóch działających na jego rzecz Managerów stanowiących Zarząd Spółki. Na podstawie art. 8.4 umowy Spółki Managerowie nie mogą być wynagradzani przez G. S.a r.l. za ich upoważnienie do działania jako Zarząd, co wynika z wewnętrznych uregulowań stanowiących, że Spółka nie może płacić za usługi komuś kto reprezentuje interesy udziałowca.

W związku z powyższym N. Sp. z o.o. zawarła umowę z luksemburską firmą D. Luksemburska firma zobowiązała się do wyznaczenia swojego pracownika, który zostanie nominowany na Managera G. S.a r.I. zgodnie z luksemburskim prawem. Wyznaczony Manager będzie odpowiedzialny za zarządzanie G. S.a r.l. wraz ze wszystkimi pozostałymi managerami Spółki. Za usługi świadczone przez swojego pracownika D. będzie otrzymywała określone w umowie roczne wynagrodzenie. Opłata ta będzie stanowiła wynagrodzenie za pomoc w codziennym zarządzaniu Spółką do maksimum sześciu godzin w ciągu roku oraz uczestnictwo w 4 posiedzeniach zarządu. Wszystkie inne posiedzenia zarządu oraz pomoc w czasie określonym ponad limit będą płatne oddzielnie. Ponadto N. zwróci D. wszelkie ewentualnie poniesione przez Managera wydatki oraz pokryje ubezpieczenie Managera za cały okres jego nominowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wydatki ponoszone przez N. Sp. z o.o. w związku z umową zawartą z luksemburską firmą D. będą dla polskiej Spółki kosztami uzyskania przychodu i będą stanowiły koszty podatkowe w dacie ich poniesienia...

Stanowisko Spółki

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 roku Nr 74, poz. 397 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Nawiązując do powyższej definicji można przyjąć, iż aby jakiś wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek musi zostać poniesiony,
• celem jego powinno być osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowiącej katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Negatywny art. 16 ust. 1 ustawy nie zawiera wydatków związanych z usługami świadczonymi w związku z posiadanymi udziałami w innej spółce. Ustawa nie wyłącza więc co do zasady możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka może prowadzić bardzo różne rodzaje działalności gospodarczej, których głównym celem jest maksymalizacja jej dochodów. Takim rodzajem działalności jest również inwestowania w inne podmioty gospodarcze zarówno w kraju jak i za granicą. Niewątpliwie na wysokość bieżącego jak i przyszłego zysku takiego podmiotu, a co za tym idzie również Spółki inwestującej, duży wpływ ma sposób zarządzania jego działalnością.

Z zawartej przez N. Sp. z o.o. umowy jednoznacznie wynika, że nominowany Manager będzie działał na rzecz i w interesie polskiej Spółki. Usługi są więc świadczone dla potrzeb N. Sp. z o. o. W konsekwencji wydatki N. Sp. z o.o. związane z czynnościami Managera pozostają w ścisłym związku z prowadzona przez Spółkę działalnością i są wydatkami gospodarczo i racjonalnie uzasadnionymi. Są to świadczenia stanowiące wydatki na zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest inwestycyjna działalność Spółki tak aby to źródło funkcjonowało i przynosiło dochody także w przyszłości. Jako takie spełniają warunek wynikający z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i winny być odniesione w ciężar kosztów podatkowych w dacie poniesienia zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż poniesione przez Spółkę wydatki nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zostaną poniesione de facto za innego podatnika (Spółkę G. S.a r.I.).

Dodatkowo należy zauważyć, iż Spółka oprócz przychodów uzyskiwanych w związku z prowadzoną działalnością, będąc udziałowcem innego podmiotu czerpie korzyści z tytułu udziału w jego zyskach m.in. w formie otrzymanej dywidendy. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do dochodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych zaliczają się także inne faktycznie uzyskane dochody, a w szczególności: dochód z umorzenia udziałów lub akcji, wartości majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej, dochód przeznaczony na podwyższenie kapitału zakładowego lub akcyjnego albo funduszu udziałowego w spółdzielniach, także dochód stanowiący równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (fundusz) osoby prawnej np. z kapitału zapasowego. Dochody te nie podlegają kumulacji z innymi dochodami uzyskiwanymi przez podatnika i są opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zgodnie bowiem z przepisami zawartymi w art. 7 ust. 3 pkt 2 cytowanej ustawy, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych (dywidenda). A zatem Spółka otrzymując dywidendę nie może łączyć jej równowartości z innymi uzyskanymi przychodami.

Zatem, stwierdzić należy, iż ww. wydatki związane z pokryciem kosztów działalności Menadżera pełniącego funkcję członka zarządu, poniesione na rzecz podmiotu luksemburskiego przez Spółkę, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Poniesienie przez Wnioskodawcę wydatku nie ma bowiem wpływu na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie