Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2008r. (data wpływu do tut. BKIP 28 lutego 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów pierwszej raty wynagrodzenia za leasing budynku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2008r. wpłynął do tut. Biura wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów pierwszej raty wynagrodzenia za leasing budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zgodnie z umową zawartą z Firmą leasingową /określana dalej jako Firma/ zobowiązuje się zbyć tej Firmie nieruchomości tj. prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz własność budynku posadowionego na tym gruncie za cenę łączną 20.000.000,00 zł netto, w tym budynek 18.000.000,00 zł netto, a Firma zobowiązuje się oddać Wnioskodawcy do używania i pobierania pożytków nabyty grunt jak i posadowiony na nim budynek. Wnioskodawca zobowiązuje się przyjąć nieruchomość do używania i zapłacić Firmie uzgodnione raty wynagrodzenia. Umowa odnośnie budynku została zawarta na 10 lat, a suma ustalonych opłat pomniejszona o podatek od towarów i usług i powiększona o cenę po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy, po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, jest większa od wartości początkowej budynku. Tym samym spełnione są warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Finansujący nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym od osób prawnych wymienionych w art. 17b ust. 2 ww. ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z umową właścicielem nieruchomości pozostaje finansujący i zachowuje on prawo do jej amortyzowania. Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca, będący korzystającym, ma prawo do zaliczenia kosztów rat ponoszonych w podstawowym okresie umowy do kosztów uzyskania przychodów. Ponieważ art. 17b ust. 1 w wyniku nowelizacji obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. nie został zmieniony, zdaniem Wnioskodawcy ma prawo zaliczyć w całości pierwszą ratę wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów miesiąca, w którym koszt ten został poniesiony, tak jak prze 1 stycznia 2007 r. Przepis art. 17b ust. 1 jako uregulowania szczegółowe jest zdaniem Wnioskodawcy uregulowaniem nadrzędnym w stosunku do uregulowań ogólnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje Rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z art. 17a pkt 1 tej ustawy ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Zgodnie z art. 17b ust. 1 w/w ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jest to umowa potocznie określana jako leasing operacyjny.

Mając na względzie informacje ujęte w poz. 50 Wniosku przypomnieć należy, iż na sumę opłat umożliwiającą zaliczenie umowy leasingowej do leasingu operacyjnego składają się opłaty ustalone w podstawowym okresie umowy, a więc bez ceny, po której Korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy.

Zgodnie z art. 17b ust. 2 w/w. ustawy jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143 ze zm.) - do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli przedmiotowa umowa leasingu spełnia warunki określone w cytowanym art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz finansujący nie korzysta z wymienionych w ust. 2 tego artykułu zwolnień wówczas, bez względu na nazewnictwo, opłata wstępna, /czynsz inicjalny, pierwsza rata leasingowa/ oraz raty leasingowe mogą stanowić u korzystającego koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Z dniem 1 stycznia 2007 r. ustawodawca wprowadził podział kosztów uzyskania przychodów na koszty bezpośrednie i pośrednie. Podział ten jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b tej ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4d omawianej ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Pierwsza rata wynagrodzenia za leasing budynku, o której mowa we wniosku, nie ma bezpośredniego odzwierciedlenia w przychodach Spółki, lecz jej poniesienie warunkuje możliwość korzystania z danej rzeczy, a więc warunkuje uzyskanie przychodu.

Jest to opłata samoistna, nieprzypisana do poszczególnych rat leasingowych, a jej poniesienie na początku okresu wynikającego z umowy leasingu jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia realizacji umowy. Nie można więc bezpośrednio powiązać ją z konkretnym przychodem Spółki. Oznacza to zarazem, iż jest to koszt pośredni, a zatem Spółka powinna podzielić koszt pierwszej raty wynagrodzenia proporcjonalnie do długości okresu której dotyczy, tj. proporcjonalnie do okresu trwania umowy zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie oceny prawnej stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Do wniosku Spółka dołączyła kserokopie dokumentów obrazujących przedstawiony we wniosku stan faktyczny. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny tych materiałów: jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.