Interpretacja indywidualna z dnia 19.12.2007, sygn. IBPB3/423-152/07/BG/KAN-923/09/07, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 20 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego budynku w przypadku jego wyburzenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego budynku w przypadku jego wyburzenia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest właścicielem (użytkownikiem wieczystym) nieruchomości, na które usytuowany jest budynek biurowy (dalej: "Budynek"). Budynek jest obecnie w trakcie amortyzacji przez Spółkę jako środek trwały. Lokale znajdujące się w Budynku wynajmowane są innym podmiotom gospodarczym (najemcom) dla celów biurowych.

Spółka rozważa wyburzenie istniejącego Budynku oraz wybudowanie na jego miejscu nowego budynku o przeznaczeniu biurowym. Będzie miała miejsce kontynuacja funkcji użytkowej nowego budynku. Spółka nie będzie zmieniać rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, a projektowany nowy budynek biurowy wiąże się z koniecznością dostosowania się do zmieniających wymogów rynku, a w szczególności standardów prowadzenia działalności wynajmu powierzchni biurowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy, niezamortyzowaną do dnia wyburzenia część wartości Budynku (środka trwałego) należy uznać za stratę w środkach trwałych, która stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6) ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Spółka dokonuje likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, ale nie dokonuje tego w związku z tym, że środek ten utracił przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka nie zmienia bowiem rodzaju prowadzonej działalności - cały czas będzie to bowiem działalność polegająca na świadczeniu usług najmu powierzchni biurowych.

Należy uznać więc a contrario, że w przypadku gdy likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego nie następuje wskutek utraty przez ten środek przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, strata taka stanowi koszt uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 30 marca 1995 r. (sygn. SA/Łd 1688/94, opubl. POP 1998/5/176), w którym sąd wyraził pogląd, że "przepis art. 16 ust. 1 pkt 6) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera określenie przypadku, w którym straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych nie są uważane za koszty uzyskania przychodów. Przepis ten dotyczy likwidacji środków trwałych bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą osoby prawnej i stanowi on pewien wyjątek od ogólnej zasady, iż likwidacja nie w pełni umorzonych tego rodzaju środków trwałych stanowi koszt uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.