Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19.02.2007, sygn. PD/423-1/07, Urząd Skarbowy w Namysłowie
Temat interpretacji
P O S T A N O W I E N I E
Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /tekst jednolity - Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm. / Naczelnik Urzędu Skarbowego w Namysłowie stwierdza, iż stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18.01.2007r. /data wpływu 19.01.2007r./, uzupełnionego pismem z dnia 05.02.2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania kosztów przychodów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydatków związanych z opłacaniem za pracowników składek podstawowych w ramach pracowniczego programu emerytalnego jest nieprawidłowe.
U Z A S A D N I E N I E
W dniu 19.01.2007r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Namysłowie wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedstawionej sprawie.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 ww ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z treści wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego i dokumentów przedłożonych przez Spółkę w dniu 01.02.2007r. wynika, iż w dniu 30.09.2004r. pomiędzy Spółką a przedstawicielami załogi doszło do podpisania zakładowej umowy emerytalnej, tj. umowy o prowadzenie pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym ............ PRZYSZŁOŚĆ wraz z dodatkowym ubezpieczeniem na wypadek śmierci ubezpieczonego spowodowanej nieszczęśliwym wypadkiem na podstawie umowy ubezpieczenia z PZU Życie S.A. Umowę tę zmieniono w dniach 07.01.2005r. i 23.05.2005r. Następnie w dniu 04.10.2004r. Spółka zawarła w powyższym zakresie umowę ubezpieczenia z PZU Życie S.A., którą zmieniono w dniach 07.01.2005r. i 23.05.2005r. W dniu 30.11.2004r. Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych wydała decyzję o wpisaniu pracowniczego programu emerytalnego do rejestru pracowniczych programów emerytalnych.
Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika również, że umowa ubezpieczenia przewiduje wypłatę środków po dożyciu określonego w niej wieku emerytalnego bez względu na okres od zawarcia umowy. Natomiast Spółka ponosi wydatki związane z opłaceniem składek podstawowych, w ramach pracowniczego programu emerytalnego, które zgodnie z postanowieniami zakładowej umowy emerytalnej i umowy ubezpieczenia opłacane są w wysokości 82,40 zł za danego pracownika uczestniczącego w programie, z tym że nie więcej niż 7% wynagrodzenia pracownika.
W związku z powyższym Spółka zwróciła się z pytaniem czy wydatki na opłacenie składek podstawowych za pracowników w ramach opisanego powyżej pracowniczego programu emerytalnego stanowią koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?
Zdaniem Spółki, składki opłacane na pracowniczy program emerytalny prowadzony w formie inwestycyjnego ubezpieczenia grupowego na życie z zakładem ubezpieczeń, zgodnie z dopisanym - po wejściu w życie ustawy o pracowniczym programie emerytalnym ustępem 1d do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztem uzyskania przychodu, a art. 16 ust. 1 pkt 59 dotyczy ubezpieczeń prowadzonych na podstawie przepisów o ubezpieczeniach, a nie pracowniczych programów emerytalnych, które unormowane są w odrębnej ustawie.
Według Spółki, zgodnie z ww ustawą o pracowniczych programach emerytalnych, wypłata środków następuje po dożyciu określonego w niej wieku emerytalnego i nie można w takiej umowie zawrzeć warunku wykluczającego wypłatę w okresie 5 lat od jej zawarcia. Warunek taki możliwy jest do spełnienia, wg stwierdzenia Spółki, w przypadku zwykłych umów ubezpieczeń grupowych, ale nie w ramach pracowniczych programów emerytalnych. Odmienne traktowanie różnych form pracowniczych programów emerytalnych i stawianie warunków zaliczenia w koszty niemożliwych do realizacji w świetle ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, zdaniem Spółki, byłoby ze strony ustawodawcy nielogiczne.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Namysłowie, odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdza co następuje.
Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Podatnik ma więc prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki, jeżeli wykaże ich związek z prowadzoną działalnością.
Do kosztów podatkowych w myśl art. 15 ust. 1d ww ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych zalicza się również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.
Jednakże przepis art. 15 ust. 1d ustawy nie stanowi o kosztach innych niż objęte art. 15 ust. 1, lecz doprecyzowuje zasadę kwalifikowania kosztów określoną w art. 15 ust. 1, o czym świadczy użyty w tym przepisie zwrot kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.
Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz.U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.), programy mogą być prowadzone m.in. w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, czyli w formie wybranej przez Spółkę.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy program tworzy się przez zawarcie umowy zakładowej albo umowy międzyzakładowej, następnie przez zawarcie umowy z instytucją finansową i następnie przez rejestrację programu przez organ nadzoru.
Ubezpieczenia na życie związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym oraz dodatkowe ubezpieczenia wypadkowe zostały zawarte odpowiednio w grupach 3 i 5 ryzyka wymienionego w dziale I załącznika do ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151 ze zm.).
Art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. stanowi natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:
a) wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
b) możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
c) wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.
W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że w przypadku pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym wraz z dodatkowym ubezpieczeniem wypadkowym, składka podstawowa opłacana przez pracodawcę będzie mogła zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotowa umowa ubezpieczenia będzie spełniała warunki, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 59 ww ustawy z dnia 15 lutego 1992r. Niespełnienie przez tę umowę któregokolwiek warunku, określonego w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy, skutkować będzie nieuznaniem składki podstawowej za koszt uzyskania przychodu u pracodawcy.
Wobec powyższego twierdzenie Spółki, w myśl którego art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy dotyczy ubezpieczeń prowadzonych na podstawie przepisów o ubezpieczeniach, a nie pracowniczych programów emerytalnych, które unormowane są w odrębnej ustawie jest bezzasadne.
W związku z tym, że zakładowa umowa emerytalna zawarta w dniu 30.09.2004r. pomiędzy Spółką a przedstawicielami jej załogi wraz z aneksami do tej umowy oraz umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 04.10.2004r. przez Spółkę z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń na Życie S.A., wraz z aneksami do tej umowy, nie spełniają warunków wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych / tekst jednolity: Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm./, to składki podstawowe nie będą mogły być zakwalifikowane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.
Wobec powyższego, oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie mających do niego zastosowanie przepisów, należy stwierdzić, iż stanowisko reprezentowane przez Spółkę jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 236 § 1 w związku z art. 14 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, przysługuje zażalenie.
Zażalenie, zgodnie z art. 223 w związku z art. 239 Ordynacja podatkowa, wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Namysłowie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.
Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacja podatkowa, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.