Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie wydatków na reklamę i reprezentację - wydatki poniesione na zakup wyposażenia w związku z umową o świadczenie usług dealerskich

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji stolarki okiennej. Spółka jako producent sprzedaje stolarkę wyłącznie przedsiębiorcom (osobom fizycznym) trudniącym się montażem i sprzedażą stolarki okiennej, z którymi zawiera umowy dealerskie. Przedmiotem umowy dealerskiej jest prowadzenie przez dealera we własnym imieniu i na własny rachunek sprzedaży i promocji wyrobów i usług zakupionych od Spółki. Niektóre umowy przewidują, że Spółka - celem realizacji sprzedaży i promocji wyrobów kupowanych od Spółki - udostępni nieodpłatnie na czas trwania umowy: meble, stolarkę okienną służącą do ekspozycji, banery reklamowe zawierające logo Spółki, komputery z oprogramowaniem do wymiarów okien produkowanych przez Spółkę. Umowa przewiduje, że dealer, który jest zobowiązany do wyłącznego zakupu wyrobów od Spółki, będzie zobowiązany do zwrotu ww. wyposażenia, jeżeli będzie wykorzystywał je niezgodnie z umową. Spółka udostępniając wyposażenie zakłada, że wygenerowany w dłuższym czasokresie dzięki danemu dealerowi zysk (m.in. dzięki otrzymanemu wyposażeniu) pozwoli na pokrycie kosztów zużycia tego wyposażenia. Spółka wystawia jedynie faktury od sprzedaży stolarki okiennej zamawianej przez dealera. Dodatkowo dealerom rozdawane są próbki stolarki opakowane w specjalnie zamówionych do tego walizkach.

Podatnik stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione na zakup i wyprodukowanie opisanego powyżej wyposażenia są kosztem uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, chyba że stanowią środki trwałe, wówczas to do kosztów zaliczone zostaną odpisy amortyzacyjne naliczane od udostępnionych środków trwałych.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art.15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą kumulatywnie dwa warunki:

• po pierwsze celem poniesienia wydatku powinno być osiągnięcie przychodu,
• po drugie wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto uwzględniając wynikający z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek szczegółowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych - trzecim ustawowym warunkiem uzależniającym możliwości zaliczenia poniesionego faktycznie wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe udokumentowanie jego poniesienia.

Generalnie można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Przy czym z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu z danego źródła (z wyroku NSA z dnia 13.03.1998r., sygn. akt I SA/Lu 230/97, podobnie NSA w wyroku z dnia 22.03.2001r., sygn. akt SA/Sz 42/00 oraz z dnia 24.05.2000r., sygn. akt I SA/Ka 2121/98). W takim ujęciu kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Działalność marketingowa dealera pośrednio ma wpływ na przychody osiągane przez Spółkę, a więc wydatki przeznaczone na tę działalność przez Spółkę - choć z reguły nie można ich przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów - stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art.16 ust.1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca postanowił, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Z powyższego przepisu wynika, iż nie wszystkie wydatki poniesione na reklamę i reprezentację są kosztami uzyskania przychodów. Kosztami takimi są w pełnej wysokości jedynie wydatki poniesione na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reklamy i reprezentacji. W związku z powyższym przyjąć należy wykładnię językową tych zwrotów. I tak za reklamę uważa się rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach ich nabycia. Jednocześnie z wykładni sądowej, uwzględniając specyfikę działalności gospodarczej, wynika, że reklama to również działania mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Ponadto reklama ma również za zadanie promocję danego podmiotu gospodarczego poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy oraz ułatwienie zawarcia umowy lub kontraktu.

Podstawowym kryterium publicznego charakteru reklamy jest skierowanie jej do nieograniczonego kręgu odbiorców. Reklamą publiczną jest więc reklama prasowa, telewizyjna, radiowa oraz takie działania, które umożliwiają ogółowi potencjalnych nabywców zapoznanie się z walorami użytkowymi, cechami i zaletami reklamowanych towarów. We wszystkich przypadkach reklamy publicznej, jej odbiorca jest anonimowy, a możliwość zapoznania się z treścią reklamy ma nieograniczony krąg potencjalnych klientów. O kwalifikacji wydatków poniesionych na reklamę decyduje forma jej dotarcia do klientów - adresatów reklamy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka udostępnia nieodpłatnie dealerowi na czas trwania umowy: meble, produkowaną przez siebie stolarkę okienną służącą do ekspozycji, banery reklamowe z logo Spółki, niekiedy komputery z oprogramowaniem do wymiarów okien produkowanych przez Spółkę oraz próbki stolarki opakowane w specjalnie zamówionych do tego walizkach - celem świadczenia przez dealera usług marketingowych oraz usług reklamujących jej produkty. Zapisy zawarte w umowie dealerskiej wskazują, iż reklama na rzecz Spółki, prowadzona jest przez dealera w sposób publiczny. W związku z powyższym wydatki poniesione na nabycie (zakup) lub wytworzenie składników majątku (jeżeli nie są kwalifikowane jako nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) służących marketingowi i reklamie, mogą być przez Spółkę zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów stosownie do treści art.15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. w całej wysokości bez ograniczenia wynikającego z art.16 ust.1 pkt 28 wymienionej ustawy. Jeśli zaś wydatki te - przekraczające kwotę 3.500zł, poniesione zostały na nabycie (wytworzenie) środków trwałych Spółki, oddanych do używania dealerom - do celów marketingowych i reklamy - wówczas kosztem uzyskania przychodu Spółki będą odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej tych środków (zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).