Interpretacja indywidualna z dnia 20.07.2015, sygn. ILPB3/4510-1-184/15-2/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) jest agencją pracy tymczasowej w rozumieniu ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 z późn. zm.), która kieruje pracowników tymczasowych do pracy na terenie innych krajów Unii Europejskiej (głównie Republiki Federalnej Niemiec).

Pracownicy tymczasowi zatrudniani są na podstawie umowy o pracę tymczasową, a następnie oddelegowani do pracy w siedzibie lub zakładzie Pracodawcy użytkownika (przedsiębiorcy zagranicznego). Umowa o pracę zawierana z pracownikami oddelegowanymi do pracy w Niemczech przewiduje, że wynagrodzenie jest rozliczane zgodnie z przepisami prawa polskiego i prawa niemieckiego. Wnioskodawca rozlicza wynagrodzenia z zachowaniem polskiego ustawodawstwa w zakresie składek na ubezpieczenia społeczne; Wnioskodawca nie wypłaca świadczeń z tytułu podróży służbowej, w tym diet, natomiast na podstawie zapisów umowy o pracę tymczasową cyt.:

• Pracodawca na okres trwania kontraktu zapewnia Pracobiorcy miejsce zamieszkania.
• Pracodawca zwraca Pracobiorcy jednorazowo koszty przejazdu do miejsca pracy (z Polski do Niemiec), do maksymalnej wysokości 60 EURO. Zwrot zostanie dokonany po dostarczeniu do Pracodawcy oryginałów rachunków.
• Pracodawca zwraca Pracobiorcy jednorazowo koszty przejazdu z miejsca pracy (z Niemiec do Polski), do wysokości maksymalnej 60 EURO. Zwrot zostanie dokonany po dostarczeniu do Pracodawcy oryginałów rachunków.

Spółka ponosi koszty związane z zakwaterowaniem pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech i ich przejazdem do Niemiec i z powrotem (podstawą rozliczenia z pracownikiem są oryginały rachunków i faktur).

Spełnienie powyższych warunków jest niezbędne, albowiem w przeciwnym wypadku Spółka nie pozyska pracowników tymczasowych (firmy konkurencyjne również zwracają pracownikom tymczasowym tego typu wydatki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym koszty zakwaterowania i koszty przejazdu z kraju do miejsca zakwaterowania za granicą oraz z miejsca zakwaterowania za granicą do kraju Pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy poza granicami kraju Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych)...

Zdaniem Wnioskodawcy, konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy) daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów; z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Związek między poniesionym kosztem, a osiąganym przez podatnika przychodem był przedmiotem rozważań również Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 27 stycznia 2003 r. (sygn. akt III SA 1652/2001) stwierdził następująco: (...) Ciężar dowodu działania w określonym celu spoczywa na podatniku. Ustawodawca posługując się zwrotem wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów nie posługuje się sformułowaniem skutek. Takie sformułowanie ma istotne znaczenie przy rozpatrywaniu pojęcia kosztów, albowiem czym innym jest cel działania, a czym innym skutek będący następstwem podjętych działań. Przez sformułowanie w celu należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Powyższą argumentację wspiera stanowisko zajęte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu do wyroku z 29 listopada 1994 r. (sygn. akt SA/Wr 1242/94), w którym stwierdził: Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Zdarzają się jednak sytuacje, w których związek nie jest tak wyraźny. Należy je rozwiązywać posługując się zdrowym rozsądkiem.

Powyższy wyrok wskazuje, że ustawodawca w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od podatnika, by poniesione przez niego wydatki, które mają być kosztem podatkowym, dało się od razu bezwarunkowo powiązać z osiąganym przychodem. Istotne jest założenie podatnika, oparte na racjonalnych przesłankach, że taki wydatek może przynieść spodziewany rezultat, tj. znaleźć przełożenie na spodziewany przychód.

W związku z powyższym w sytuacji, gdy dany wydatek jest celowy i zasadny - a zatem poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia jego źródła, spełniając tym samym dyspozycję zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy - będzie mógł stanowić koszt do celów podatkowych. Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym powyższy związek jest bezsprzeczny, co Spółka wykazuje poniżej.

Wnioskodawca podnosi, iż wydatki związane z wyjazdem pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy na terenie innego kraju (koszty zakwaterowania oraz jednorazowo przejazdu tam i z powrotem) są zgodne z zasadami racjonalności ekonomicznej, gdyż są jednym z istotnych warunków skutecznego pozyskiwania pracowników tymczasowych, których oddelegowanie do pracy u pracodawców użytkowników jest głównym źródłem przychodów Wnioskodawcy, a zaliczenie w koszty następuje w oparciu o stosowne dokumenty (rachunki i faktury).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada status agencji pracy tymczasowej, która kieruje pracowników tymczasowych do pracy na terenie innych krajów Unii Europejskiej (głównie Republiki Federalnej Niemiec). Pracownicy tymczasowi zatrudniani są na podstawie umowy o pracę tymczasową, a następnie oddelegowani do pracy w siedzibie lub zakładzie pracodawcy użytkownika (przedsiębiorcy zagranicznego). Umowa o pracę zawierana z oddelegowanymi pracownikami zawiera postanowienia, że wynagrodzenie jest rozliczane zgodnie z przepisami prawa polskiego i prawa niemieckiego. Wnioskodawca rozlicza wynagrodzenia z zachowaniem polskiego ustawodawstwa w zakresie składek na ubezpieczenia społeczne. Wnioskodawca nie wypłaca świadczeń z tytułu podróżny służbowej, w tym diet. Natomiast na podstawie zapisów umowy o pracę tymczasową, Spółka ponosi koszty związane z zakwaterowaniem pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech i ich przejazdem do Niemiec i z powrotem (podstawą rozliczenia z pracownikiem są oryginały rachunków i faktur).

Kwestią będącą przedmiotem zapytania jest ustalenie, czy koszty zakwaterowania i koszty przejazdu z kraju do miejsca zakwaterowania za granicą oraz z miejsca zakwaterowania za granicą do kraju pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy poza granicami kraju Spółka jako agencja pracy tymczasowej może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Rozpatrując istotę sprawy w pierwszej kolejności należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 ze zm.). I tak, zgodnie z art. 1 tej ustawy, ustawa reguluje zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej oraz zasady kierowania tych pracowników i osób niebędących pracownikami agencji pracy tymczasowej do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu zawarcia umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym pracodawca użytkownik uzgadnia z tą agencją na piśmie:

1. rodzaj pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu;
2. wymagania kwalifikacyjne konieczne do wykonywania pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu;
3. przewidywany okres wykonywania pracy tymczasowej;
4. wymiar czasu pracy pracownika tymczasowego;
5. miejsce wykonywania pracy tymczasowej.

Ponadto, stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, pracodawca użytkownik informuje agencję pracy tymczasowej na piśmie o:

1. wynagrodzeniu za pracę, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu, określonym w przepisach o wynagrodzeniu obowiązujących u pracodawcy użytkownika;
2. warunkach wykonywania pracy tymczasowej w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa i higieny pracy.

Przy czym pracodawca użytkownik oznacza pracodawcę lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy wyznaczający pracownikowi skierowanemu przez agencję pracy tymczasowej zadania i kontrolujący ich wykonanie. Natomiast pracownik tymczasowy, to pracownik zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej wyłącznie w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika art. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 7 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy.

Art. 9 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że przed zawarciem umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik uzgadniają na piśmie:

1. zakres informacji dotyczących przebiegu pracy tymczasowej, które mają wpływ na wysokość wynagrodzenia za pracę pracownika tymczasowego, oraz sposób i termin przekazywania tych informacji agencji pracy tymczasowej w celu prawidłowego obliczania wynagrodzenia za pracę tego pracownika;
2. zakres przejęcia przez pracodawcę użytkownika obowiązków pracodawcy dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy innych niż określone w ust. 2a;
3. zakres przejęcia przez pracodawcę użytkownika obowiązku pracodawcy dotyczącego wypłacania należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Z powyższego wynika, że w pkt 3 cytowanego przepisu wskazano, iż przed zawarciem umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik uzgadniają na piśmie zakres przejęcia przez pracodawcę użytkownika obowiązku pracodawcy dotyczącego wypłacania należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Oznacza to, iż zasadą jest, że obowiązek ten spoczywa na agencji pracy tymczasowej.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: w celu osiągnięcia przychodu, jak i zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• celowość oznacza: przydatność do jakichś potrzeb, świadome zmierzanie do celu, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu,
• zabezpieczyć oznacza: zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie, zapewnienie komuś środków do życia, zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary, natomiast
• zachować oznacza: pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, uchronić przed zapomnieniem.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Innymi słowy, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy.

Z przepisu art. 15 ust. 1 wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Konieczność uchwycenia celowościowego (koszty poniesione w celu) związku pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, wymaga oceny przesłanek, jakimi kierował się podatnik oraz uwarunkowań determinujących poniesienie wydatku, z których powinna wynikać racjonalność i gospodarcze uzasadnienie określonego działania podatnika.

Co do zasady wydatki ponoszone przez osobę prawną na rzecz jej pracowników, z nielicznymi wyjątkami określonymi w art. 16 ust. 1 pkt 30, pkt 45, pkt 59, pkt 57 i 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią koszt uzyskania przychodów.

W przedmiocie sprawy, mając na uwadze specyfikę i charakter prowadzonej przez Spółkę (agencję pracy tymczasowej) działalności gospodarczej, należy uznać, że poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, są kosztami uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Jak wskazała Spółka, oddelegowanie do pracy u pracodawców użytkowników jest głównym źródłem przychodów Wnioskodawcy, a zaliczenie w koszty następuje w oparciu o stosowne dokumenty (rachunki i faktury). Można zatem w przypadku tych wydatków wskazać na istnienie związku pomiędzy ich poniesieniem, a działalnością Spółki. Pracownicy w sposób bezpośredni bądź pośredni przyczyniają się do uzyskiwania przychodów. Tym samym, wydatki te można uznać za poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a więc podlegające uznaniu za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym koszty zakwaterowania i koszty przejazdu z kraju do miejsca zakwaterowania za granicą oraz z miejsca zakwaterowania za granicą do kraju pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy poza granicami kraju mogą stanowić koszty uzyskania przychodów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, ().

Przepis powyższy, w kwestii prawidłowego udokumentowania poniesionych kosztów odsyła do odrębnych przepisów, tj. ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 z późn. zm.).

Wobec powyższego, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, przedmiotowe dowody potwierdzające opisane przez Wnioskodawcę wydatki, stanowią dowody księgowe będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem dla celów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 498 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu