Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kwestii opodatkowania oddziału.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii opodatkowania oddziału jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony o dokonaną 2 czerwca 2015 r. wpłatę − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii opodatkowania oddziału.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka A Oddział w Polsce (dalej: Oddział) jest oddziałem Spółki B z siedzibą we Francji (dalej: Centrala lub jednostka macierzysta). Przedmiotem działalności jednostki macierzystej oraz Oddziału jest świadczenie szeroko pojętych usług projektowych, polegających w szczególności na wykonaniu dokumentacji projektowej, dokumentacji przetargowej, świadczeniu usług nadzoru autorskiego. Usługi są realizowane na podstawie długoterminowych umów (dalej: kontrakty), zawieranych z podmiotami zlecającymi ich realizację. Jak dotąd, w przeważającej części Oddział realizował własne kontrakty, tzn. takie, których warunki negocjowane były przez Oddział, a w świadczenie usług byli zaangażowani bezpośrednio pracownicy Oddziału. Z tego tytułu Oddział osiągał przychody, które wykazywał w swoim rozliczeniu podatkowym.

W przyszłości większość kontraktów ma być zawierana bezpośrednio przez Centralę i wykonywana przy różnym zaangażowaniu pracowników Oddziału i jednostki macierzystej. W tych kontraktach Oddział będzie pełnił przede wszystkim rolę dostawcy wykwalifikowanej kadry inżynierskiej, a jego odpowiedzialność będzie ograniczona do prawidłowego merytorycznie wykonania prac (określonej ich części) w ramach uzgodnionego budżetu. Przy wykonywaniu tego rodzaju kontraktów na rzecz klientów zewnętrznych Oddział nie będzie miał kontaktów handlowych z klientem zewnętrznym − w szczególności wszelkie kluczowe parametry kontraktu (cena, zakres prac, ramy czasowe etc.) będą uzgadniane bezpośrednio przez Centralę we Francji. Przychody z tytułu realizacji kontraktów, o których mowa powyżej, będą osiągane przez Centralę. Jednocześnie Oddział będzie obciążał Centralę kwotą wynagrodzenia należnego mu z tytułu uczestnictwa w świadczeniu usług na rzecz klienta zewnętrznego. Obciążenie Centrali będzie dokonywane w formie noty obciążeniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota wynagrodzenia Oddziału z tytułu świadczenia na rzecz Centrali usług projektowych w ramach kontraktów realizowanych na rzecz kontrahentów zewnętrznych powinna być kalkulowana przez Oddział na takiej zasadzie, jaką przyjęłyby między sobą niezależne podmioty, tzn. na warunkach rynkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy kwota wynagrodzenia Oddziału z tytułu świadczenia na rzecz Centrali usług projektowych w ramach kontraktów realizowanych na rzecz kontrahentów zewnętrznych powinna być ustalana przez Oddział na takiej zasadzie, jaką przyjęłyby między sobą niezależne podmioty (tzn. na warunkach rynkowych).

Oddział zagranicznego przedsiębiorcy jest formą organizacyjno-prawną, w ramach której przedsiębiorca zagraniczny może wykonywać swą działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.).

Zgodnie z art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oddział stanowi wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. (dalej: ustawa o CIT), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższy przepis dotyczy w szczególności przedsiębiorcy prowadzącego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność w formie tzw. zakładu.

Ustawa o CIT definiuje zagraniczny zakład jako:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowi inaczej.

B jest podmiotem francuskim, dlatego też zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie polsko-francuska umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, Dz.U. z 1997 r. Nr 1, poz. 5 (dalej: umowa polsko-francuska).

Definicja zakładu zawarta jest w art. 5 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, który stanowi, iż określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. Tak więc, aby można było mówić o zakładzie, musi istnieć placówka, która ma stały charakter i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości fakt, że Oddział wypełnia definicję zakładu, o której mowa w przepisach ustawy o CIT oraz umowy polsko-francuskiej.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą), które do tej centrali powinny być przypisane.

Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 2 umowy polsko-francuskiej, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie, poprzez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Postanowienie to określa zasadę rozgraniczenia zysków pomiędzy poszczególne części przedsiębiorstwa osoby zagranicznej, to jest Centralę i Oddział oraz formułuje normę, że w państwie źródła (położenia Oddziału) opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład. Podział ten opiera się na zasadach stosowanych przez podmioty niezależne, w warunkach wolnego rynku. Z przyjęcia tej zasady wynika, że zakładowi należy przypisać czynności (świadczenia), które mógłby wykonywać i wykonywałby podmiot niezależny, oraz część zysków, którą w porównywalnych warunkach osiągnąłby podmiot niezależny. Innymi słowy zakładowi należy przypisać takie zyski, które osiągnąłby gdyby zamiast prowadzenia działalności na rzecz siedziby głównej swojego przedsiębiorstwa, prowadził transakcje z całkowicie odrębnym przedsiębiorstwem na normalnych warunkach i według cen przeważających na wolnym rynku (tak: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. IPPB5/423-250/13-6/PS).

Istotą powołanych norm jest zatem określenie takiego sposobu podziału zysku pomiędzy Centralą a jej zagranicznym Oddziałem, który zostałby przyjęty w relacjach pomiędzy podmiotami niepowiązanymi. Zapewnieniu właściwego podziału zysku z tytułu realizacji kontraktów zleconych Oddziałowi przez Centralę będą służyć rozliczenia pomiędzy tymi jednostkami, dokonywane w formie not obciążeniowym.

Powyższe potwierdza stanowisko Wnioskodawcy, że te rozliczenia powinny być dokonywane na takich zasadach, jakie przyjęłyby między sobą niezależne podmioty (tzn. na warunkach rynkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy poinformować, że w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z dnia 27 czerwca 2014 r., poz. 851 został ogłoszony jednolity tekst ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 619 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu