Temat interpretacji

1. Czy koszty poniesione w wyniku wypłaty prowizji, na rzecz Brokerów z tytułu świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu przez Spółkę umów leasingu, Spółka powinna rozpoznawać jako koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami?2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy koszty takich prowizji uznanych za koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami będą zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potrącane są dacie ich poniesienia?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11.07.2013 r. (data wpływu 16.07.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.07.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Sp. z o.o. jest świadczenie usług leasingowych oraz udzielanie pożyczek. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera umowy leasingu maszyn i urządzeń na rzecz podmiotów gospodarczych. W celu pozyskania jak największej liczby klientów, Spółka podjęła współpracę z niezależnymi podmiotami gospodarczymi , działającymi w roli pośredników przy zawieraniu umów leasingu.

Brokerzy wykonują szereg czynności służących doprowadzeniu do zawarcia przez Spółkę umowy leasingu. W przypadku gdy w skutek działalności Brokera Spółka zawrze z klientem umowę leasingu, Brokerowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne w wysokości przewidzianej w umowie agencyjnej.

Warunkiem wypłaty prowizji jest m.in. zapłata przez klienta wszystkich opłat przewidzianych w umowie leasingu należnych z tytułu jej zawarcia (przykładowo tzw. opłaty wstępnej).

Podstawą naliczenia prowizji jest wartość użytkowanego w ramach umowy leasingu aktywa netto. Na wysokość prowizji mają wpływ takie kryteria jak wysokość rat leasingowych czy uzgodniony okres trwania umowy leasingu.

Raz ustalona wysokość prowizji nie ulega zmianie w przypadku późniejszej zmiany długości okresu obowiązywania umowy, zmiany oprocentowania wysokości rat leasingowych, opóźnień w spłacie rat, skrócenia lub przedłużenia okresu spłaty.

Prowizja wypłacana brokerowi nie jest bezpośrednio uwzględniana w wartości opłat leasingowych, którymi jest obciążany leasingobiorca zawierający umowę leasingu ze Spółką za pośrednictwem Brokera.

Wypłacona prowizja rozpoznawana jest dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w dacie poniesienia kosztu.

Zasady wynagradzania Brokerów za pozyskanie klientów zawierających umowy leasingowe są tożsame z zasadami które wdrożyła Spółka w celu wynagradzania Brokerów za pozyskanie klientów zawierających umowy pożyczki (ta kwestia była przedmiotem wniosku o interpretację, który skutkował wydaniem przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacji IPPB3/423-236/12-2/MS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy koszty poniesione w wyniku wypłaty prowizji, na rzecz Brokerów z tytułu świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu przez Spółkę umów leasingu, Spółka powinna rozpoznawać jako koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami...
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy koszty takich prowizji uznanych za koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami będą zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potrącane są dacie ich poniesienia...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Spółki, koszt prowizji wypłacanej Brokerom z tytułu świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu przez Spółkę umów leasingu, Spółka powinna rozpoznawać jako koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, (podobnie ja koszt prowizji wypłacanej Brokerom z tytułu świadczonych usług pośrednictwa przy zawieraniu przez Spółkę umów pożyczki co zostało potwierdzone interpretacją indywidualną IPPB3/423-236/12-2/MS wydaną w dniu 17 lipca 2012. Poniżej Spółka przedstawia szczegółowe uzasadnienie.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Na podstawie powyższych postanowień oraz znanej praktyki podatkowej, podatnik ma prawo uznać za koszt uzyskania przychodu każdy wydatek, związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, spełniający następujące warunki;

• wydatek jest poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku został pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• wydatek jest poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania tub zabezpieczenia źródła przychodu,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek jest właściwie udokumentowany i ujęty w księgach rachunkowych podatnika, w zgodzie z przepisami ustawy o PDOP,
• wydatek nie jest objęty wyłączeniem na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

W przedmiotowym stanie faktycznym, koszty prowizji Brokerów zostają poniesione przez Spółkę w celu uzyskania nowych źródeł przychodu, którymi są usługi leasingu świadczone przez Spółkę. Tym samym, wydatek jest związany z przychodami Spółki, którymi są opłaty pobierane przez Spółkę od leasingobiorców z tytułu zawarcia umowy oraz przyszłe przychody z tytułu otrzymania rat leasingowych i równocześnie nie jest objęty wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Podstawą do udokumentowania kosztu w postaci wypłaconej prowizji dla Brokera jest faktura wystawiona przez Brokera. Mając powyższe na względzie, koszty prowizji należnych Brokerom z tytułu świadczonych usług pośrednictwa stanowią w Spółce koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o PDOP.

Ponadto, zdaniem Spółki ww. prowizje powinny być uznane za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, co Spółka uzasadnia poniżej.

Z uwagi na charakter powiązania kosztów z uzyskanym przychodem, wyróżnia się koszty bezpośrednio związane z przychodami

Powyższe stanowisko potwierdzają interpretacje organów podatkowych.

Przykładem może być interpretacja z 10 czerwca 2011 r. (znak IPPB5/423-387/11-5/RS), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenia jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Podobny pogląd znalazł potwierdzenie w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 sierpnia 2010 r. (znak IPPB3/423-405/10-2/JG). Pismo odnosi się do prowizji należnych z tytułu udzielania pożyczek ale wnioski z niego płynące znajdują również zastosowanie do prowizji należnych z tytułu zawarcia umów leasingu. W ocenie organu, w przedmiotowym stanie faktycznym, w momencie zawarcia umowy pożyczki Spółka nie jest w stanie określić w sposób jednoznaczny, jaki będzie okres obowiązywania umowy, a przez to jaki przychód ostatecznie zostanie osiągnięty z tytułu odsetek od wartości udzielonej pożyczki i czy w ogóle zostanie on osiągnięty. W praktyce bowiem istnieje możliwość zmiany okresu jej obowiązywania, np. poprzez wypowiedzenie umowy lub wcześniejsze spłatę. W przypadku, gdy okres obowiązywania umowy ulega zmianie, tj. skróceniu lub wydłużeniu, zmianie podlega również wartość przychodu należnego Spółce (w postaci odsetek) uzależnionego od długości okresu udzielania pożyczki. Jeżeli okres ten ulega zmianie, proporcjonalnemu zmniejszeniu/zwiększeniu ulec może również wartość odsetek, a tym samym przychód Spółki. To samo dotyczy również zmiany wartości pożyczanej kwoty w trakcie obowiązywania umowy.

W przypadku umowy leasingu, podobnie jak przy umowie pożyczki, ewentualne zmiany w zakresie jej obowiązywania są niemożliwe do przewidzenia w momencie jej zawarcia, z tego względu nie są one brane pod uwagę przy naliczaniu należnej Brokerowi prowizji stanowiącej określony procent nominalnej wartości umowy leasingu. Broker nie otrzymuje również prowizji z tytułu późniejszych zmian umowy, zarówno w odniesieniu do okresu obowiązywania, jak i nominalnej wartości przedmiotu leasingu.

Omawiane przesłanki charakteryzują również koszty prowizji związanych z podpisywaniem umów abonenckich na świadczenie usług telekomunikacyjnych, w odniesieniu do których Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 10 kwietnia 2012 r. (znak IPPB5/423-51/12-2/DG) stwierdził, że ponoszone przez Spółkę wydatki na prowizje i premie z tytułu zawartych Umów abonenckich traktować należy jako koszty pośrednie. Związek przyczynowo-skutkowy jaki istnieje między ponoszeniem tych wydatków a ich wpływem na osiąganie przychodów jest pośredni. Co do zasady, nie mają one bowiem bezpośredniego przełożenia ani na wysokość uzyskiwanych przez Spółkę przychodów ani na okresy ich uzyskiwania.

W rezultacie, w omawianym przypadku koszty takich prowizji nie mogą być uznane za koszty bezpośrednie. O ile bowiem, przedmiotową prowizję można przyporządkować do określonego źródła przychodu, tj. umowy leasingu, o tyle niemożliwe jest bezpośrednie powiązanie wydatku z określonym przychodem wygenerowanym z tego źródła. Odwołując się do ww. interpretacji organów podatkowych, koszty omawianych prowizji nie są kosztami których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Należne prowizje z tytułu zawarcia umów leasingu wpływają na zwiększenie kosztów Spółki i mają wpływ na jej ogólny wynik finansowy, lecz nie są bezpośrednio i w całości przenoszone na leasingobiorców poprzez uwzględnienie ich w wartości opłat leasingowych. Co więcej, prowizja od zawartej umowy leasingu nie stanowi również gwarancji uzyskania konkretnych przychodów, a jedynie określonego ich rodzaju, których ostateczna wartość zależy m.in. do okresu obowiązywania umowy. Pogląd taki znalazł potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 22 października 2010 r. (sygn. I SA/Po 424/10), w którym stwierdzono, że wydatki należy uznać za koszty bezpośrednio związane z przychodami gdy można wskazać konkretny przychód do którego odnoszą się koszty mające na celu zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów. Powyższa metodologia podziału kosztów znalazła również odzwierciedlenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 kwietnia 2012 r. (sygn. II FSK 924/11), w którym stwierdzono, że gdy koszt poniesiony z tytułu prowizji ma odzwierciedlenie w wysokości konkretnego osiągniętego przychodu podatkowego, to jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodem.

W ocenie Spółki, z uwagi na podobieństwo co do charakteru usługi, kwalifikacja podatkowa kosztów prowizji brokerskich z tytułu zawartych umów leasingu powinna być tożsama z kwalifikacją podatkową prowizji wypłacanych przez banki pośrednikom kredytowym. Te z kolei uważane są za koszty pośrednie co potwierdza m.in. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 sierpnia 2011 r. (znak ILPB3/423-200/11-2/JG). W zapytaniu skierowanym do Dyrektora Izby Skarbowej przedstawiono kwestię ujęcia kosztów prowizji pośredników za doprowadzenie do zawarcia umowy kredytowej przez bank. Organ podatkowy zanegował możliwość rozliczenia takich wydatków proporcjonalnie do długości okresu kredytowania stwierdzając, że podstawą ich wypłaty nie są uzyskiwane przez Bank przychody z tytułu spłaty udzielonych za pośrednictwem tych podmiotów kredytów wraz z odsetkami, a sam fakt ich udzielania i ponoszenia przez te podmioty określonych kosztów (...). Wobec powyższego, przedmiotowe wynagrodzenia powinny zostać potrącalne jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich każdorazowego poniesienia. Podobna sytuacja była również przedmiotem interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 sierpnia 2010 r. (znak IPPB3/423-409/10-2/ JG), w której wyraźnie podkreślono, że brak możliwości rozliczania takich prowizji proporcjonalnie do długości trwania umowy kredytowej wynika z faktu, że w momencie wypłaty prowizji dla dealera nie jest możliwe określenie przychodów Banku z tytułu udzielonego kredytu, zarówno co do kwoty jak i co do daty ich uzyskania. Jeśli nie ma możliwości określenia kwot przyszłych przychodów odsetkowych ani długości okresu ich osiągania w przyszłości, to nie ma możliwości dokonać proporcjonalnego podziału kosztów pośrednictwa na poszczególne łata ani miesiące, Istnieje prawdopodobieństwo, że każda próba zaplanowania rozliczenia w czasie tych kosztów będzie powodowała konieczność dokonania korekt deklaracji podatkowych za poprzednie lata.

W ocenie Spółki taka argumentacja znajduje również zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Warto też podkreślić, iż powyższa interpretacja dotyczyła prowizji wypłacanym pośrednikom z tytulu zawarcia umów kredytowych na samochody osobowe, których parametry (okres trwania, możliwości skrócenia i przedłużenia) są bardzo zbliżone do umów leasingu zawieranych przez Spółkę.

Podobne stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych dotyczących sposobu kwalifikacji prowizji naliczanych z tytułu pośrednictwa przy zawieraniu umów najmu powierzchni handlowej. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 sierpnia 2010 r. (znak IPPB3/423-405/10-2/G), stwierdzono, że wynagrodzenie agenta nie jest zależne od faktycznego czasu trwania najmu, a nawet jest czasem należne już po rozwiązaniu umowy agencyjnej. W związku z powyższym wskazać należy, iż prowizje agencyjne za zawarcie umów najmu, jako rodzaj wynagrodzenia za usługi i czynności agencyjne, ustalone procentowo w stosunku do wartości usług wykonywanych przez agenta na rzecz Spółki, bez wątpienia wykazują pośredni związek z uzyskiwanymi przez podmiot gospodarczy przychodami. Z kolei w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowe) w Warszawie z 10 czerwca 2011 r. (znak IPPB5/423-387/11-5/RS), organ podatkowy uznał, że wysokość wynagrodzenia za usługę poszukiwania najemcy nie jest uzależniona od okresu, na jaki zawarta jest umowa najmu. należy stwierdzić, iż wydatki związane z nabyciem przez Spółkę usługi poszukiwania najemców powierzchni w centrum handlowym nie są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami. Koszty te związane są w sposób ogólny z przychodami Spółki osiąganymi w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Należy je zatem uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. To samo stanowisko zostało wyrażone w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 5 stycznia 2011 r. (znak ITPB3/423-554/10/AM), Dodatkowo warto zwrócić uwagę na stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 lutego 2009 r. (znak IPPB3/423-1623/08-2/JG), który uznał że kwota poniesionego wydatku z tytułu prowizji nie ma powiązania z kwotą przychodów, jakie Spółka uzyska z najmu danej powierzchni komercyjnej. Co więcej, wartość prowizji ustalana jest w oderwaniu od długości okresu, na jaki zostaje zawarta dana umowa najmu. Ponadto, fakt zerwania tej umowy przed umówionym okresem czy też przedłużenia umowy najmu nie ma wpływu na wysokość wynagrodzenia należnego pośrednikowi, () trudno jest określić wysokość przychodu z tytułu najmu dla konkretnego najemcy za dany rok. W praktyce uniemożliwia to określenie przypadających na ten rok kosztów podatkowych bez używania kombinowanych kluczy alokacyjnych, które i tak nie odzwierciedlałyby w sposób rzetelny rzeczywistości i wymagałyby odpowiedniej korekty post factum. Konsekwentnie, nie ma podstaw by twierdzić, że koszt wynagrodzenia pośrednika powinien być klasyfikowany jako koszt bezpośredni.

Spółka pragnie podkreślić, iż rolą Brokera jest zaproponowanie odpowiedniego sposobu finansowania zakupu przez klienta w ramach instrumentów oferowanych przez Spółkę (pożyczka lub leasing). Niezależnie zatem od wyboru klienta Brokerowi przysługuje wynagrodzenie jeżeli umowa pożyczki na zakup środka trwałego lub umowa leasingu zostanie zawarta pomiędzy Spółką a klientem, Niezależnie zatem od powyżej przedstawionych argumentów, trzeba wskazać, iż nieracjonalnym byłoby gdyby prowizje wypłacane Brokerowi za pośrednictwo przy zawarciu umowy pożyczki były kwalifikowane jako koszty pośrednie (zgodnie z interpretacją indywidualną otrzymaną przez Spółkę w lipcu 2012 r. nr IPPB3/423-236/12-2/MS), natomiast prowizje wypłacane Brokerowi z tytułu pośrednictwa przy zawarciu umowy leasingu były traktowane jako koszty bezpośrednie.

Ad. 2.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki, koszty ww. prowizji powinny być - zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP - potrącalne w dacie ich poniesienia, rozumianej jako moment ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Swoje stanowisko Spółka uzasadnia poniżej.

Na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia, Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przy czym, na podstawie art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Nie dotyczy to wydatków ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wskazano powyżej faktyczny okres obowiązywania umowy leasingu nie jest Spółce znany w chwili podpisania umowy, istnieje bowiem możliwość jej późniejszego wydłużenia lub skrócenia (np. w przypadku wypowiedzenia/zerwania umowy). Tym samym, Spółka w momencie wypłaty prowizji nie ma możliwości oszacowania długości okresu, którego dotyczą wypłacane prowizje oraz proporcjonalnego potrącania tych kosztów w czasie.

Przyjęcie odmiennego założenia, tzn. uznanie, że Spółka zobowiązana jest do rozliczania poniesionych kosztów proporcjonalnie do długości okresu leasingu prowadziłoby do obciążenia Spółki nieuzasadnionym ryzykiem sporządzenia korekty dokonanych wcześniej rozliczeń w przypadku zmiany okresu obowiązywania umowy, np. poprzez podjęcie decyzji o zerwaniu umowy. Co więcej, w przypadku przedłużenia umowy Spółka mogłaby zostać narażona na ryzyko zaniżenia zobowiązania podatkowego z tytułu PDOP (poprzez zawyżenie wysokości kosztów w przeszłych okresach).

Tym samym, w ocenie Spółki, ww. koszty prowizji Brokerów należy rozliczyć jednorazowo wdacie ich poniesienia, tj. zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP w dacie ich ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku lub innego dowodu).

Pogląd taki znajduje potwierdzenie w cytowanych powyżej interpretacjach dotyczących rozliczania kosztów prowizji wypłacanych pośrednikom kredytowym (odpowiednio interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie ILPB3/423-200/11-2/JG oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu IPPB3/423-409/10-2/JG.

Stanowisko, zgodnie z którym ww. prowizje powinny zostać rozliczone jednorazowo w dacie ich poniesienia znajduje również uzasadnienie na gruncie wykładni, zgodnie z którą pojęcie kosztów okresu, którego dotyczą wydatki oznacza okres, z którym koszty te są związane z uwagi na moment wykonania zakupionej usługi, a nie okresy, w którym usługa wykonana w wyniku poniesienia tych kosztów (w tym wypadku usługa leasingu) będzie generować przychody. W ocenie Spółki, inne rozumienie tego przepisu wypaczałoby jego sens bowiem gdyby możliwe było powiązanie danego kosztu z okresem, w którym osiągane są uzyskane z pomocą danego wydatku przychody, należałoby rozpoznać ten koszt jako bezpośredni. W interpretacji z 17 lutego 2009 r. (znak IPPB3/423-1623/08-2/JG) dotyczącej usług pośrednictwa przy zawieraniu umów najmu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przychylił się do stanowiska podatnika, zgodnie z którym nieuprawnione jest stwierdzenie, że usługa pośrednictwa dotyczy okresu, na jaki zostały zawarte umowy najmu. Świadczenie usługi pośrednictwa nie jest bowiem rozłożone w czasie na poszczególne lata podatkowe, dlatego koszt ten powinien być rozpoznany podatkowo w momencie poniesienia. Powołane pismo dotyczy pośrednictwa przy zawieraniu umów najmu ale wnioski z niego płynące mają również zastosowania do prowizji w omawianym stanie faktycznym. Spółka pragnie wskazać, iż na tak samo zadane pytanie została udzielona odpowiedź twierdząca w adresowanej do Spółki interpretacji IPPB3/423-236/12-2/MS wydanej w dniu 17 lipca 2012 dlatego też mając na uwadze niewątpliwą zbliżoność stanów faktycznych również na powyższe zapytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 832 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie