Temat interpretacji

W dniu 20.10.2006r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie przepisu art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, który następnie został uzupełniony w dniu 13.12.2006r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest dłużnikiem kapitałowo powiązanej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zwanej dalej Spółką. Wnioskująca, w celu rozliczenia tego długu, zamierza dokonać cesji, na rzecz Spółki, bezspornej i wymagalnej wierzytelności wynikającej ze sprzedaży towarów. Wnioskująca informuje, iż cesja wierzytelności, o której mowa w złożonym przez Nią wniosku ma charakter odpłatny. Opłata z tytułu dokonania cesji jest równa wartości nominalnej zbywanej wierzytelności. Wierzytelność objęta cesją wynika ze sprzedaży towarów i została uznana za przychód należny, opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanem faktycznym powstała wątpliwość, czy Wnioskodawca, jako cedent wierzytelności, będzie ponosić skutki cesji w podatku dochodowym od osób prawnych?

W ocenie Wnioskującej odpowiedź na to pytanie jest negatywna. Kwota odpowiadająca wartości nominalnej zbywanej wierzytelności nie stanowi kosztów uzyskania przychodów, gdyż Wnioskodawca nie ponosi straty w wyniku dokonania tej transakcji (opłata z tytułu dokonania cesji jest równa wartości nominalnej zbywanej wierzytelności). Odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa również przychodów Wnioskodawcy, ponieważ wierzytelność została już wcześniej zarachowana jako przychód należny (zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a wskutek cesji następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów.

Wnioskodawca podkreśla, iż dokonując cesji, ma na celu spłatę udzielonej mu przez Spółkę pożyczki. Spłata ta nastąpi, według Wnioskodawcy, już z datą zawarcia umowy cesji na podstawie której cesjonariusz skompensuje kwotę należnego cedentowi wynagrodzenia ze zobowiązaniem wynikającym z udzielonej pożyczki.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Stosownie do art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności polega na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Przeniesienie wierzytelności z majątku cedenta do majątku cesjonariusza następuje wskutek rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela, przy czym skutek rozporządzający, zgodnie z rozwiązaniem zawartym w przepisach art. 509 i nast. k.c., występuje już w momencie zawarcia umowy.

W tym miejscu organ podatkowy przywołuje przepis art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w którym stanowi się, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (...).

Wobec powyższego, u zbywcy wierzytelności, w wypadku gdy zbycie następuje odpłatnie, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona u niego do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększy przychodów podatkowych, bowiem w takim przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej do przychodów.

W tym miejscu, organ podatkowy przywołuje przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej, w którym stanowi się, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. A contrario, jeżeli wierzytelność została uprzednio rozpoznana jako przychód należny, to strata na jej sprzedaży stanowi koszt uzyskania przychodów.

Gdy odpłatność za przelewaną wierzytelność równa jest jej wartości nominalnej, wówczas u cedenta (zbywcy) nie powstanie strata na sprzedaży tej wierzytelności, skutkująca możliwością rozpoznania kosztu podatkowego.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.