Interpretacja indywidualna z dnia 12.06.2017, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.46.2017.1.MJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Temat interpretacji
w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 marca 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 20 kwietnia 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca Spółka z o.o. (dalej także: Spółka lub Wnioskodawca), nabył towar w Iranie, po czym zlecił fracht morski tego towaru z portu w Iranie do portu w Polsce.
Zleceniobiorca frachtu (dysponent statku), zgodnie z warunkami zlecenia, otrzymał przedpłatę w wysokości 93,50% wartości zlecenia frachtu. Po przebyciu części trasy, do Jordanii, ze Spółką skontaktował się właściciel statku, informując, iż nie otrzymał on połowy zapłaty za swoją usługę od dysponenta statku (zleceniobiorcy frachtu), wobec czego właściciel statku poinformował o niemożliwości kontynuowania przewozu do portu docelowego. Właściciel statku oświadczył również, że nie wyraził zgody dysponentowi statku na dalsze wyczarterowanie statku w związku z nieuregulowaniem zapłaty wobec niego. Mimo podjętych działań Spółce nie udało się uzyskać kontaktu z dysponentem statku w celu wyjaśnienia sytuacji. Właściciel statku wystąpił do Spółki o uregulowanie salda frachtu.
Ze względu na zagrożenie utraty należącego do Spółki transportowanego towaru, którego wartość kilkunastokrotnie przekraczała wartość kwoty frachtu pozostającej do uregulowania właścicielowi statku oraz z uwagi na ograniczoną możliwość działań prawnych, które na daną chwilę mogły zostać podjęte, Spółka zawarła z właścicielem statku porozumienie o polubownym uregulowaniu przedmiotu sporu.
Nadrzędnym celem dla Spółki było dostarczenie towaru do portu docelowego w Polsce. Spółka zobowiązała się więc do zapłaty salda frachtu, nieopłaconego właścicielowi statku przez wyżej wymienionego dysponenta statku, w zamian za dostarczenie towaru do portu docelowego. Po podpisaniu ugody, w wyniku dalszych rozmów, strony uzgodniły zapłatę na inne konto niż wskazane przez właściciela statku w porozumieniu, co potwierdzone jest odpowiednim oświadczeniem właściciela statku. Powyższa zmiana rachunku bankowego spowodowana była brakiem akceptacji przez Spółkę faktury obciążeniowej wystawionej na rachunek wymieniony w porozumieniu.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno opłatę wynikającą z faktury wystawionej przez dysponenta statku, jak i opłatę wynikającą z faktury wystawionej przez właściciela statku?
Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno opłatę wynikającą z faktury wystawionej przez dysponenta statku, jak i opłatę wynikającą z faktury wystawionej przez właściciela statku, traktując je obie jako zapłatę za fracht morski. Wydatki te bowiem zostały dokonane przez Spółkę w celu zabezpieczenia źródła przychodów i są w sposób pośredni związane z przychodem możliwym do osiągnięcia przez Spółkę.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
W orzecznictwie i literaturze przedmiotu przyjmuje się, że aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu musi:
- zostać poniesiony przez podatnika,
- być definitywny (rzeczywisty),
- pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
- być poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- zostać właściwie udokumentowany.
Zatem przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia zamierzonego przychodu (wyrok WSA w Opolu z 17 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Op 410/12).
Kosztem uzyskania przychodu są więc wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Poprzez koszt zachowania przychodu należy rozumieć koszty związane z utrzymaniem źródła dochodu w stanie zapewniającym powstanie dochodu (wyrok NSA z 12 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 482/97).
Powszechnie przyjętym i akceptowanym jest zatem twierdzenie, że wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu, gdy jest chociażby w sposób pośredni związany z przychodem, który to przychód nawet niekoniecznie został uzyskany, ale który potencjalnie był możliwy do osiągnięcia. Można uznać, że kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie koszty w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc obok nakładów bezpośrednich, również nakłady pośrednie, straty, wydatki niezbędne, wymagające poniesienia w relacji do któregoś z elementów nakładów bezpośrednich (wyrok NSA z 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 837/14).
Wnioskodawca zwrócił uwagę na fakt, że zarówno wydatek poniesiony na podstawie faktury wystawionej przez dysponenta statku, jak i przez właściciela statku, stanowił de facto zapłatę za fracht morski za kolejne odcinki trasy do portu w Polsce. W szczególności wskazać należy, że dodatkowa opłata na rzecz właściciela statku została dokonana przez Spółkę w celu zabezpieczenia źródła przychodów (transportu towarów). Gdyby Spółka nie dokonała płatności z tytułu brakującej części wynagrodzenia, naraziłaby się na ryzyko utraty zakupionego towaru. Spółka nie spodziewała się takiego obrotu zdarzeń (nie było podstaw by zakładać, że dysponent statku okaże się nieuczciwy i nie przekaże właścicielowi statku całej należnej kwoty), ale z uwagi na wysoką wartość towaru, która kilkunastokrotnie przekraczała wartość kwoty frachtu pozostającej do uregulowania właścicielowi statku oraz z uwagi na ograniczoną możliwość podejmowania działań o charakterze prawnym w danym momencie, Spółka nie mogła pozwolić sobie na ryzyko utraty zakupionego towaru i zmuszona była zgodzić się na warunki proponowane przez właściciela statku i dokonać dodatkowej zapłaty za fracht morski.
Spółka pragnie w tym miejscu zwrócić uwagę na tezę wyroku NSA z 2 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 41/11, zgodnie z którą nie każdy wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 PDOPrU. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia. Nadrzędnym celem dla Spółki było dostarczenie towaru o znacznej łącznej wartości do portu docelowego w Polsce. Jedynym zaś sposobem zagwarantowania możliwości uzyskania w przyszłości przychodu ze sprzedaży transportowanego towaru było poniesienie kosztów frachtu morskiego.
Z uwagi na fakt, że Spółka dokonała zapłaty zarówno na podstawie faktury wystawionej przez dysponenta statku, jak i właściciela statku (w wysokości 93,50% wartości zlecenia frachtu oraz kwoty regulującej saldo frachtu) w celu zabezpieczenia źródła przychodów, zdaniem Wnioskodawcy kwoty zapłacone na podstawie obu ww. faktur Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka pragnie podkreślić, że o ile w przyszłości Spółce udałoby się wyegzekwować od dysponenta statku kwotę, odpowiadającą bezpodstawnie przez niego zatrzymanej części przedpłaty (tj. kwoty, której nie przekazał właścicielowi statku, mimo iż był do tego zobowiązany), Spółka dokona korekty wykazanej kwoty kosztów uzyskania przychodów poprzez jej zmniejszenie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Jednocześnie nadmienić należy, że w kontekście zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była wyłącznie kwestia dot. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków. Nie była natomiast przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia kwestia dotycząca możliwości i sposobu dokonania korekty w przypadku, gdyby Spółce udało się wyegzekwować od dysponenta statku kwotę, odpowiadającą bezpodstawnie przez niego zatrzymanej części przedpłaty.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Augustyna Kośnego 70, 46-020 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej