Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2007r. (data wpływu 26 września 2007r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2007r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt podatkowy ponoszonych wydatków związanych z opłacaniem podatku od nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przestawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest właścicielem budynku produkcyjnego ulokowanego na gruncie będącym własnością osoby fizycznej. Budynek jest zaliczony do środków trwałych i jest amortyzowany. Przedmiotem umowy dzierżawy zawartej z właścicielem gruntu jest nieruchomość gruntowa, na której położony jest budynek. Strony umowy postanowiły, że korzystający czyli Spółka - będzie zobowiązana uiszczać podatki i inne ciężary związane z własnością nieruchomości. Podatek od nieruchomości obejmuje: podatek za budynek i za grunt. Podatek za budynek stanowi 82,11% a za grunt 17,89% kwoty wymiaru podatku od nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy użytkowany budynek i grunt jest wykorzystywany w prowadzeniu działalności gospodarczej, która to generuje przychody podatkowe. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych każdy wydatek określony w art.15 ust. 1 tej ustawy - poza przypadkami wyraźnie i jednoznacznie wskazanymi w art. 16 ust. 1 - poniesiony przez podatnika w celu uzyskania przychodu jest kosztem podatkowym. W związku z powyższym Spółka jest zdania, iż podatek od nieruchomości będzie w całości stanowił koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Aby dany można było uznać za koszt uzyskania przychodu między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Związek ten powinien być szeroko rozumiany tzn. kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty bezpośrednio związane z przychodami, jak również koszty pośrednie, których powiązanie do konkretnego przychodu nie jest możliwe, jednak ich poniesienie jest racjonalne i niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

W świetle tego przepisu podatek od nieruchomości, który jest elementem kosztów stałych podmiotu zakwalifikować należy kosztów pośrednich. Ponoszenie tego wydatku ma na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Podmiotami obowiązanymi do uiszczania podatku od nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) co do zasady są: właściciel nieruchomości, posiadacz samoistny, użytkownik wieczysty oraz w niektórych przypadkach posiadacz zależny nieruchomości lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Wśród tych podmiotów brak jest dzierżawców nieruchomości stanowiących własność osób fizycznych.

Zawarcie przez Spółkę umowy dzierżawy z właścicielem nieruchomości gruntowej samo w sobie nie przenosi obowiązku podatkowego z właściciela na dzierżawcę. Nie można bowiem obowiązku podatkowego ciążącego na właścicielu nieruchomości przenieść na inne podmioty w drodze umowy cywilnoprawnej. Obowiązek podatkowy wynika z aktów prawnych bezwzględnie obowiązujących, określających zarówno przedmiot, jak i podmiot obowiązany do płacenia oznaczonego podatku a nie z umownych zobowiązań stron.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego strony na podstawie umowy dzierżawy ustaliły, iż dzierżawca nieruchomości w całości ponosi koszty podatku od nieruchomości i inne ciężary związane z własnością nieruchomości. Fakt, iż podmiotem zobowiązanym do opłacania podatku od nieruchomości jest właściciel nieruchomości, nie oznacza, że faktyczne opłacanie przez dzierżawcę podatku nie jest równoznaczne z ponoszeniem przez niego kosztów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skoro zatem strony dzierżawy ustaliły, że dzierżawca będzie obowiązany płacić czy też zwracać właścicielowi wydatki związane z podatkiem od nieruchomości i innymi należnościami związanymi z własnością nieruchomości, suma tych wydatków stanowić będzie dla dzierżawcy koszt uzyskania przychodu.

Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z zasadą powiązania wydatku z działalnością gospodarczą, nie można uznać, że każdy przedsiębiorca, który posiada nieruchomość, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z podatkiem od nieruchomości niezależnie od tego, czy z tej nieruchomości będzie rzeczywiście korzystał, czy też nie. Jeśli więc Spółka nie prowadzi działalności na gruncie, za który płaci właścicielowi nieruchomości gruntowej podatek od nieruchomości, to wydatku z tego tytułu nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.