Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 19.12.2005, sygn. II-2/423/13/2005, Pierwszy Urząd Skarbowy w Zielonej Górze

Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2000 r. Nr 8, poz.60 ze zm.)

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze
postanawia
uznać za nieprawidłowe stanowisko Podatnika

wyrażone we wniosku z dnia 04.10.2005 r. dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty na podstawie przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynikłej z tytułu przywłaszczonych pieniędzy i towarów przez pracownika z uwagi na bezskuteczność egzekucji podjętej przeciwko pracownikowi w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 i 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

UZASADNIENIE

Zgodnie z zapisem art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wniosek złożony Podatnika w dniu 04.10.2005 r. dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości w wysokości utraconych pieniędzy i towarów przywłaszczonych przez pracownika w łącznej wys. 22.386,94 zł w stosunku do którego egzekucja stała się bezskuteczna.

Wnioskodawca powołuje art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyłącza z kosztów uzyskania przychodów straty w środkach trwałych (...) i pozostałe punkty tego artykułu (pkt 6, pkt 25 lit. c), pkt 39, pkt 47, pkt 50 i pkt 56) czym dowodzi, że art. 16 ustawy nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych, co oznacza, że kwota utraconej gotówki i wartość przywłaszczonych towarów jako straty w środkach obrotowych stanowią na podstawie art. 15 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszt uzyskania przychodów.

Stan faktyczny w jaki sposób pracownik dopuścił się przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy i towarów, który spowodował straty w środkach obrotowych przedstawia pkt. 1 - 5 omawianego wniosku.

Podatnik wyraża swoje stanowisko, że w świetle powołanych przepisów pełna kwota utraconej gotówki i wartość przywłaszczonych towarów w sytuacji która wystąpiła w Spółce stanowią koszty uzyskania przychodów.

Organ podatkowy potwierdza stanowisko Podatnika, że straty w środkach obrotowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Celowi osiągnięcia przychodów służy sama działalność gospodarcza, a straty są ubocznym skutkiem tej działalności.

Według organu podatkowego powstała sytuacja wymaga indywidualnej oceny. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidzianych nie do uniknięcia, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w środkach obrotowych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem organu podatkowego w tym konkretnym przypadku kradzieży pieniędzy i towaru przez pracownika Spółki nie można zaliczyć do kradzieży nieprzewidzianej i nie do uniknięcia, jako zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Wprawdzie dowiedziono winę pracownika - wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze jednak zdaniem organu podatkowego z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, by nie można było uniknąć tej kradzieży poprzez lepszą organizację pracy np. w zakresie kontroli wystawianych dokumentów, wpłat klientów poprzez kasę, kontroli zwrotów towarów i innych. Kierownik hurtowni sam wystawiał faktury pobierając jednocześnie pieniądze od klientów, sam decydował o formie zapłaty, pobierał towar, wystawiał dokumenty KP, pobierał gotówkę z kasy na zapłatę wynikającą z umów organizacyjnych, pobierał z kasy równowartość rzekomo zwracanych towarów nie dołączając do dokumentów zwrotu paragonów.

Wobec powyższego tut. organ podatkowy stoi na stanowisku, że zaistniałe braki w środkach obrotowych zostały zawinione również przez samego Podatnika, poprzez niedostateczne wypełnienie funkcji kontroli i nadzoru nad działaniami pracownika - (patrz wyrok NSA III SA 1095/99).

Wnioskodawca powołuje również art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U nr 54, poz. 654 ze zm.) w zakresie stanu faktycznego przedstawionego w pkt 1, 2 oraz 3 i wyraża swoje stanowisko, że wierzytelności odpisane jako nieściągalne można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2000 r. N 54, poz. 654 ze zm.) stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności które na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2 wyżej wskazanego artykułu.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego sprawy wynika, że pracownik dopuścił się przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy i towarów w sposób przedstawiony w pkt 1 ? 3 wyżej wymienionego pisma, co zostało potwierdzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze.

Zdaniem tut. organu podatkowego strata z tytułu niedoborów w towarach i pieniądzach poniesiona przez pracodawcę wynikająca z czynów przestępczych pracownika w związku z bezskutecznością egzekucji z uwagi na brak majątku byłego pracownika, wynika jedynie z rozliczenia wewnętrznego Spółki z pracownikiem, a tym samym nie ma związku z uzyskanym przez Spółkę przychodem na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), co jest warunkiem koniecznym do zaliczenia wyżej wymienionej straty w koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 tej ustawy. Tylko te wierzytelności nieściągalne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, które wcześniej zaliczono do przychodów należnych. Roszczenie odszkodowawcze do pracownika, takiego przychodu nie stanowiło.

Podsumowując organ podatkowy stwierdza, że niedobory w towarach i pieniądzach poniesione przez pracodawcę nie mogą być uznane za straty w środkach obrotowych dla celów podatku dochodowego zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 w sytuacji gdy Spółka poprzez niewłaściwą organizację, nadzór i podział zadań sama przyczyniła się do zaistnienia straty. Trudno też uznać, że tego rodzaju sytuacje są normalnym ubocznym następstwem działania w branży handlowej.