Interpretacja indywidualna z dnia 24.01.2017, sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.994.2016.2.PC, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

W jakiej wysokości należy ustalić koszt uzyskania przychodu Spółki z tytułu odpłatnego zbycia Amortyzowalnych Składników Majątkowych wchodzących w skład nabytej w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 21 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. Organu 23 listopada 2016 r.), uzupełnionym 2 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2016 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem wierzytelności. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 grudnia 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.994.2016.1.PC, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 2 stycznia 2017 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca zamierza sprzedać wierzytelności własne powstałe w 2014 i 2015 r. Spółka w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej udziela licencji na wytworzone przez nią oprogramowanie. Spółka nie zajmuje się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami ani pośrednictwem finansowym. W wyniku przeprowadzonego wewnętrznego audytu Spółka zamierza dokonać cesji (zbycia) pakietu swoich wierzytelności do podmiotu powiązanego zajmującego się między innymi windykacją. Wszystkie wierzytelności, które Wnioskodawca zamierza zbyć pierwotnie zostały zarachowane w Spółce jako przychody należne.

Na chwilę obecną Spółka powzięła wątpliwość w zakresie podatkowego potraktowania kwoty VAT ujętej w wartości nominalnej wierzytelności, które zamierza zbyć w kontekście wyliczenia straty podatkowej stanowiącej koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

(sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):
Czy pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych?

Zdaniem Wnioskodawcy, pełna strata (tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną przy sprzedaży tych wierzytelności), na zbyciu wierzytelności własnych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki w przypadku zbycia wierzytelności nieprzedawnionych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów mogą być koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, wyłączono z kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, za wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychód należny. Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, są zatem wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czy też ich zachowania lub zabezpieczenia, w tym także straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, które powstały jako rezultat czynności podejmowanych z uwagi na osiągnięcie przychodów (zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów), pod warunkiem wcześniejszego ujęcia tych wierzytelności jako przychodów należnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dzielenie pojęcia wierzytelność na przychód należny i podatek VAT jest konstrukcją sztuczną i prowadzi do zaniżenia rzeczywiście poniesionej przez podatnika straty. Zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego jest warunkiem koniecznym do zaliczenia straty ze sprzedaży tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ale zaliczeniu takiemu podlega strata ze sprzedaży wierzytelności w jej wartości nominalnej, a więc z podatkiem VAT. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, nie modyfikuje ogólnej zasady, określającej co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów, toteż o tym, czy strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów, decyduje treść art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Wykładnia językowa, systemowa oraz celowościowa przemawiają więc za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności, wraz z należnym podatkiem VAT (kwotę brutto), o tę bowiem kwotę podatnik uszczupli swój majątek zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów.

Reasumując, dla Wnioskodawcy możliwym do rozpoznania kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych byłaby różnica pomiędzy nominalną wartością wierzytelności (a więc wartością brutto wierzytelności wraz z podatkiem VAT), a sumą uzyskaną z tytułu zbycia wierzytelności nieprzedawnionych. W zakresie tym Spółce przysługiwać będzie zatem prawo korekty dokonanych rozliczeń podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z dnia 10 maja 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach