Interpretacja indywidualna z dnia 28.08.2012, sygn. ILPB3/423-195/12-4/AO, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy prowizja (netto), którą Bank obciąża Dłużnika, winna być rozpoznana przez Wnioskodawcę jako przychód należny w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży metali oraz innych towarów i usług, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z prowadzoną działalnością oraz występującymi trudnościami płatniczymi niektórych Nabywców towarów / usług, Spółka zawiera umowy faktoringu właściwego z wyspecjalizowanymi krajowymi instytucjami finansowymi (dalej: Bank), na mocy których Bank nabywa od Spółki wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów / usług, dokonanej przez Spółkę na terytorium kraju.

Nabycie przedmiotowych wierzytelności przez Bank następuje w terminie nie późniejszym niż termin wymagalności wierzytelności od Nabywcy towarów / usług (dalej: Dłużnik).

Na wynagrodzenie Banku za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu VAT, składa się:

1. dyskonto - stanowiące odsetki obliczane od kwoty równej nominalnej wartości wierzytelności według zmiennej stopy WIBOR, LIBOR lub EURIBOR powiększonych o marżę faktora za okres od dnia wykupu wierzytelności przez Faktora do dnia wymagalności wierzytelności - od którego Bank nie nalicza podatku należnego VAT;
2. prowizja Faktora - opodatkowana stawką 23% VAT.

Wnioskodawca zawiera również ze swoimi Dłużnikami (których wierzytelności są rozliczane w ramach faktoringu) umowy / porozumienia, na podstawie których są oni zobowiązani zwracać na rzecz Spółki całość lub część kosztów faktoringu, tj. Spółka obciąża Dłużnika (w całości lub w części) kosztami prowizji i dyskonta, co dokumentowane jest fakturami VAT.

Zawarcie przedmiotowych umów, uzasadnione jest tym, iż Spółka dokonując zbycia wierzytelności na rzecz Banku otrzymuje środki pieniężne wynikające z faktury sprzedaży towarów, a jednocześnie Dłużnik ma prawo do spłaty wierzytelności do Banku w terminie późniejszym niż termin wymagalności wynikający z faktury sprzedaży towarów. W związku z tym, zabezpieczony jest przepływ płatności pomiędzy ww. stronami.

Wnioskodawca planuje obecnie zawrzeć z kontrahentem mającym siedzibę na terytorium kraju (Bankiem) umowę o świadczenie usług faktoringowych - faktoring właściwy (dalej: Umowa). Stronami Umowy będą Bank oraz Spółka.

Zgodnie z postanowieniami tej Umowy:

• Bank zobowiązuje się nabywać w całości wierzytelności Spółki nie później niż w dacie ich wymagalności;
• należności Wnioskodawcy z tytułu realizacji umowy factoringowej kalkulowane będą przez Bank jako wartość nominalna wierzytelności pomniejszona o wynagrodzenie Banku, czyli dyskonto składające się z odsetek obliczanych od kwoty równej nominalnej wartości wierzytelności według zmiennej stopy WIBOR, LIBOR lub EURIBOR, powiększonych o marżę Banku za okres od dnia nabycia wierzytelności do dnia wymagalności (w przypadku gdy data nabycia wierzytelności będzie równa dacie jej wymagalności to dyskonto nie wystąpi); w konsekwencji Spółka otrzymywać będzie od Banku kwotę stanowiącą wartość nominalną skupionych przez Bank wierzytelności pomniejszoną o dyskonto (ustalone jak wyżej);
• z tytułu nabycia wierzytelności Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję, którą potrąci - zgodnie z zapisami Umowy - z rachunku bieżącego Dłużnika, będącego nabywcą towarów od Wnioskodawcy;
• fakturę dokumentującą wartość pobranej prowizji oraz naliczonego z tego tytułu podatku od towarów i usług wg stawki 23%, Bank wystawi za każdy miesiąc kalendarzowy bezpośrednio na rzecz Dłużnika - Nabywcy towarów od Spółki - fakturę VAT, dokumentującą ww. wynagrodzenie.

Uczestnictwo Dłużnika w niniejszym programie finansowania, na warunkach i zasadach opisanych powyżej, zostanie potwierdzone pisemnie przez strony umowy faktoringowej (Wnioskodawca i Bank) oraz Dłużnika w dokumencie stanowiącym załącznik do Umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy prowizja (netto), którą Bank obciąża Dłużnika, winna być rozpoznana przez Wnioskodawcę jako przychód należny w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek ustalenia przychodu z tytułu usług świadczonych przez Bank na mocy umowy faktoringowej, za które pobierze on prowizję, dokonując jej potrącenia bezpośrednio z rachunku Dłużnika.

Jak wynika z regulacji art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane ().

Jak wynika natomiast z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, prowizja za usługę realizowaną przez Bank, nie będzie należna Wnioskodawcy lecz Bankowi. Stąd też, Spółka stoi na stanowisku, że brak jest podstaw prawnych aby ww. prowizja miała być rozpoznana przez Wnioskodawcę jako przychód należny podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zasadą wynikającą z treści art. 12 ust. 3 powołanej ustawy jest to, że przychodem związanym z działalnością gospodarczą osiągniętym w roku podatkowym jest przychód należny, choćby nie został jeszcze faktycznie otrzymany.

Przychodami należnymi, które to określenie nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano. Oznacza to, że przychodami należnymi są przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na tzw. zasadzie memoriałowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca planuje zawrzeć z kontrahentem (Bankiem) umowę o świadczenie usług faktoringowych - faktoring właściwy. Zgodnie z postanowieniami tej umowy Bank zobowiązuje się nabywać w całości wierzytelności Spółki nie później niż w dacie ich wymagalności. Z tytułu nabycia wierzytelności, Bank będzie pobierał w danym miesiącu prowizję, którą potrąci - zgodnie z zapisami ww. umowy - z rachunku bieżącego Dłużnika, będącego nabywcą towarów od Wnioskodawcy. Fakturę dokumentującą wartość pobranej prowizji oraz naliczonego z tego tytułu podatku od towarów i usług Bank wystawi za każdy miesiąc kalendarzowy bezpośrednio na rzecz Dłużnika - nabywcy towarów od Spółki. Uczestnictwo Dłużnika w niniejszym programie finansowania zostanie potwierdzone pisemnie przez strony umowy faktoringowej (Wnioskodawcę i Bank) oraz Dłużnika w dokumencie stanowiącym załącznik do ww. umowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie, prowizja, za usługę realizowaną przez Bank, która bezpośrednio obciąża Dłużnika, nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania należnego przychodu podatkowego, a tym samym obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wskazuje bowiem sam Wnioskodawca, przedmiotowa prowizja nie będzie należna Wnioskodawcy, lecz Bankowi.

Reasumując, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek rozpoznania na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy jako przychodu należnego w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych prowizji, którą Bank obciąża Dłużnika z tytułu usług świadczonych na mocy umowy faktoringowej.

Tut. Organ podkreśla, iż niniejszą interpretacją objęta jest wyłącznie odpowiedź w zakresie powstania dla Wnioskodawcy przychodu należnego, w świetle art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto informuje się, iż w przedmiocie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu