Interpretacja indywidualna z dnia 18.02.2013, sygn. IBPBI/2/423-1513/12/PH, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat interpretacji
w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu do BKIP 30 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 30 listopada 2012r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca zawiera umowy, na podstawie których wynajmuje samochody osobowe wykorzystywane w bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy na potrzeby wykonywanych usług.
Przykładowo, Wnioskodawcę łączy Ramowa Umowa Wynajmu Samochodów z kontrahentem. W umowie tej dokonano określenia ramowych warunków wynajmu długoterminowego samochodów osobowych. Poszczególne samochody są wynajmowane na podstawie porozumień zawieranych w związku ze wskazaną umową ramową (w tych umowach szczegółowych następuje doprecyzowanie marki, modelu samochodu, silnika, numeru nadwozia, standardu wyposażenia, terminu odbioru, zwrotu i innych istotnych parametrów najmu, w tym stawki miesięcznej wynajmu i serwisu). Wnioskodawca otrzymuje faktury VAT, które dokumentują osobno czynsz najmu samochodu, a odrębnie czynsz na obsługę serwisową.
Stosunki zobowiązaniowe łączące Wnioskodawcę z podmiotami wynajmującymi samochody na rzecz Wnioskodawcy mają charakter stosunków najmu.
Z uwagi na faktycznie uzgadniane między stronami warunki, tj. czas trwania poszczególnych stosunków zobowiązaniowych (krócej niż 40% normatywnego okresu amortyzacji), a także sumy opłat ustalonych w umowach (suma opłat netto wynikająca z umowy dotyczącej konkretnego samochodu nie odpowiada co najmniej jego wartości początkowej) umowy te nie spełniają warunków pozwalających uznać je za umowy leasingu, w szczególności leasingu określonego w art. 17b u.p.d.o.p.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy czynsz najmu samochodu, który jest kosztem uzyskania przychodu jako wydatek poniesiony w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz najmu samochodu, który jest kosztem uzyskania przychodu jako wydatek poniesiony w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., nr 74 poz. 397, dalej jako u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydatnych przez właściwego ministra (...).
W analizowanym stanie faktycznym bezsporne jest, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na najem samochodów osobowych spełniają kryteria uznania ich za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Po pierwsze, są to wydatki poniesione przez Wnioskodawcę. Po drugie, wydatki te mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą (poniesienie przedmiotowych wydatków następuje bowiem w związku ze świadczonymi przez wnioskodawcę usługami na rzecz kontrahentów). Stanowią one więc wydatki poniesione w celu uzyskania lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Przedmiotem niniejszego wniosku jest więc kwestia, czy wydatki ponoszone przez Spółkę na czynsz najmu należy kwalifikować jako limitowane koszty wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.
Przechodząc do analizy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. należy przede wszystkim odwołać się do wykładni językowej pojęcia koszty używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika, a w szczególności do ustalenia językowego znaczenia słów koszty używania, a w pierwszej kolejności słowa używanie.
Słownik współczesnego języka polskiego (pod red. B. Dunaja, Warszawa 1996, s. 1200 i 1262) wskazuje, że termin używać oznacza stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek. Podobnie - choć nieco inaczej rozkładając akcenty - termin ten definiuje S. Dubisz w Uniwersalnym słowniku języka polskiego (Wyd. Naukowe PWN 2008, tom IV, s. 322-323), wskazując, że używać to posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać. Przytoczona definicja wskazuje na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.
Odnosząc to znaczenie do słów użytych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. jasne jest, że koszt używania to koszt zastosowania (w analizowanym przypadku samochodów) jako środka, narzędzia w działalności gospodarczej podatnika. Są to więc wydatki poniesione przez podatnika, które związane są z procesem używania, faktycznej eksploatacji samochodu. Koszty eksploatacji obejmą w szczególności koszty paliwa, wydatki na winiety, czyszczenie samochodu, czyli wydatki związane z aktem użycia samochodu w działalności gospodarczej.
Wykładnia językowa przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. jednoznacznie zatem określa zakres pojęcia kosztów używania. W pojęciu tym nie mieszczą się wydatki poniesione na uzyskanie tytułu prawnego do samochodu, czyli uzyskania prawnej możliwości korzystania z samochodu w ramach stosunku najmu. Ograniczeniom, wynikającym z przytoczonego przepisu, podlegają jedynie wydatki ponoszone z tytułu używania samochodu, a więc jego eksploatacji. Koszty używania odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie stawki za jeden kilometr przebiegu. Potwierdzają to również limity wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy odnoszone do przebiegu pojazdu za 1 kilometr oraz pojemności skokowej silnika.
Przyjęcie przeciwnego stanowiska jako sprzeczne z ramami wyznaczonymi przez znaczenie słów użytych w przepisie prawa, prowadziłoby do rozstrzygnięcia contra legem (możliwy sens słów jest barierą procesu wykładni i przekroczenie znaczenia językowego słów przy jednoznacznym ich znaczeniu nie jest możliwe). W przedmiotowej sprawie wynik wykładni językowej jest jednoznaczny. Nie ma więc potrzeby odwołania się do pozajęzykowych metod wykładni. Potwierdza to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 20 marca 2000 r. (sygn. FPS 14/99, ONSA z 2000 r. Nr 3, poz. 92) stwierdzającej, że wykładnia językowa jest punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa i zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. Pogląd ten rozwinięto i uzupełniono w wielu późniejszych orzeczeniach, odnoszących się do wykładni prawa podatkowego, spośród których można wymienić dwa: wyrok z dnia 9 sierpnia 2004 r. (SA/Rz 1824/03) i wyrok z dnia 25 czerwca 2010 r. (II FSK 445/09).
Niemniej jednak zaspokajając ciekawość wnikliwego interpretatora można pomocniczo posłużyć się również wykładnią celowościową art. 16 ust. pkt 51 u.p.d.o.p. Otóż analizując całokształt przepisów u.p.d.o.p. należy stwierdzić, że w zakresie wykorzystywania samochodów osobowych niestanowiących składników majątkowych podatnika ustawodawca przewidział dwa zasadnicze przypadki. Pierwszy to wykorzystywanie samochodów na podstawie umowy leasingu (przepisy art. 17a -17l u.p.d.o.p.), drugi to wykorzystywanie tych samochodów na podstawie innego tytułu prawnego, co sprowadza się w praktyce najczęściej do wykorzystywania tych samochodów na podstawie tytułu najmu (dzierżawy). Przepisy u.p.d.o.p. dotyczące leasingu w miarę przejrzyście regulują materię dotyczącą tego, który podmiot jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na pokrycie czynszu leasingowego. Leasing określony w art. 17b u.p.d.o.p, czyli tzw. leasing operacyjny jest zbliżony do stosunku najmu, przy czym istota i jednocześnie wspólny mianownik sprowadza się do tego, że jeden podmiot zobowiązuje się do wydania rzeczy drugiemu podmiotowi, który z kolei jest zobowiązany do zapłaty czynszu i jest uprawniony do korzystania z rzeczy; różnice miedzy leasingiem operacyjnym a najmem sprowadzają się do odmiennego uregulowania kwestii czasu trwania leasingu i najmu, a także wysokości opłat.
Brak jest podstaw, by uznać,
że różnice między tymi umowami (identycznymi, jak wyżej wskazano, co do
elementów istotnych tych czynności prawnych) uzasadniały dyskryminację
podmiotów, które z uzasadnionych gospodarczo przyczyn zawierają umowy
najmu (a nie opłaca się im zawierać wieloletnich umów leasingu). Gdyby
przyjąć, że celem wprowadzenia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 53
Podsumowując, jednoznaczny wynik wykładni językowej, potwierdzony pomocniczo wynikiem wykładni celowościowej, potwierdza, że wydatki na czynsz najmu (dzierżawy) nie mieszczą się w pojęciu koszty używania, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.
Identyczny pogląd prezentuje konsekwentnie Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z 17 października 2012 r. (sygn. II FSK 467/11) Sąd w sprawie, w której oś sporu dotyczyła właśnie tego, czy koszty używania określone w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. obejmują również wydatki na najem samochodów, stwierdził, że (...) twierdzenie, że limitowaniu w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. podlegają wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, uprawnione jest tylko wtedy, gdy towarzyszy mu istotne zastrzeżenie, że nie dotyczy to sum wydatkowanych na nabycie uprawnienia do posługiwania się rzeczą lub korzystania z rzeczy, jako wykraczającego poza pojęcie jej używania. Zdaniem Sądu Innymi słowy, do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych na uzyskanie samego tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. O ile zatem wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. należą do kosztów używania samochodu, o tyle wydatki ponoszone z tytułu czynszu najmu samochodu do kosztów jego używania już nie należą, są bowiem wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu.
Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 marca 2012 r. (sygn. II FSK 2030/10) potwierdził stanowisko zbieżne z wnioskiem wnioskodawcy, że czynsz najmu samochodów nie mieści się w pojęciu kosztów eksploatacyjnych pojazdu, o jakich mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.. Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 25 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1890/08. Jak czytamy w uzasadnieniu wyroku: (...) nie ma racji organ interpretacyjny wskazując, że koszty używania samochodu osobowego w rozumieniu powołanego art. 16 ust. 1 pkt 51 oznaczają również inne koszty niż koszty eksploatacji samochodów osobowych. Świadczy o tym część przytoczonego przepisu po średniku wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu. Przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji. Potwierdzają to również zapisy ewidencji przebiegu pojazdu. Takie wymagania określone zostały w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p., zgodnie z którymi podatnik, aby zaliczyć w koszty tego rodzaju wydatki obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, która powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby taktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. (...) Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że koszty używania, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie stawki za jeden kilometr przebiegu. Potwierdzają to również limity wynikający z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.) odnoszone do przebiegu pojazdu za 1 kilometr oraz pojemności skokowej silnika. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik został zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem z samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku. Zatem ta część ponoszonych przez podatnika wydatków nie mieszcząc się kosztach używania samochodów osobowych powinna zostać rozliczona jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.(...).
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny wskazał, iż zawiera umowy, na podstawie których wynajmuje samochody osobowe wykorzystywane w bieżącej działalności gospodarczej na potrzeby wykonywanych usług. Z uwagi na faktycznie uzgadniane między stronami warunki, tj. czas trwania poszczególnych stosunków zobowiązaniowych (krócej niż 40% normatywnego okresu amortyzacji), a także sumy opłat ustalonych w umowach (suma opłat netto wynikająca z umowy dotyczącej konkretnego samochodu nie odpowiada co najmniej jego wartości początkowej) umowy te nie spełniają warunków pozwalających uznać je za umowy leasingu, w szczególności leasingu określonego w art. 17b updop.
Dokonując analizy stanowiska Wnioskodawcy stwierdzić należy, że co do zasady, wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią koszty uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy updop zawierają w tej kwestii ograniczenia, w tym dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów osobowych niebędących własnością podatnika.
Ograniczenie wynika expressis verbis z art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, zgodnie z którym, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.
Sposób prowadzenia ewidencji w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 updop. Zgodnie z jego treścią, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.
Powyższe ograniczenie ma zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku (np. używania samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy etc.; przepis ten nie ma jednak zastosowania w przypadku używania samochodów na podstawie umowy leasingu art. 16 ust. 3b updop).
Ograniczenie to ma zastosowanie do wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego. W tym miejscu należy podkreślić, że możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy.
Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia wydatków z tytułu używania odwołać należy się do Słownika Języka Polskiego. I tak, wydatek zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydanie internetowe http://sjp.pwn.pl) to: suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś.
Natomiast używać (użyć) oznacza:
- zastosować coś jako środek, narzędzie,
- skorzystać z czyichś usług, z czyjejś pomocy,
- wziąć coś jako lekarstwo, używkę, napój; też: zastosować coś jako przyprawę, kosmetyk itp.,
- zrobić z czegoś użytek,
- doświadczyć czegoś przyjemnego.
Wydatki z tytułu używania to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, lecz również z korzystaniem z rzeczy. Zatem, koszty używania cudzej rzeczy obejmują zarówno wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy jak i koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne.
Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy skonstatować należy, iż do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego własności podatnika zalicza się wszystkie wydatki poniesione w związku z posługiwaniem się tym samochodem jak i z prawem korzystania z niego - a więc również czynsz z tytułu najmu rzeczy. Wynagrodzenie za korzystanie (możliwość korzystania) z cudzej rzeczy jest kosztem jej używania. Aby bowiem robić użytek z samochodów, których posiadaczem Wnioskodawca nie jest, Wnioskodawca jest obowiązany uiszczać koszty ich najmu. Innymi słowy koszty najmu w sytuacji przedstawionej we wniosku stanowią niezbędny element ogólnych kosztów używania samochodu ponoszonych przez Wnioskodawcę.
Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, iż koszt używania nie jest pojęciem tożsamym z kosztem eksploatacyjnym. Możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy.
Biorąc powyższe pod uwagę, tut. Organ stwierdza, iż Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, prowadząc ewidencję przebiegu pojazdu, wszelkie poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania wynajmowanych samochodów osobowych (w tym czynsz najmu), w wysokości jednak nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż czynsz najmu samochodu, który jest kosztem uzyskania przychodu jako wydatek poniesiony w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, należy uznać za nieprawidłowe.
We wniosku Spółka wskazała na poparcie swojej argumentacji, wyroki sądów administracyjnych. Należy wszakże zauważyć, iż orzecznictwo sądowe w kwestii będącej przedmiotem interpretacji nie jest jednolite. Dla przykładu stanowisko tut. organu potwierdzają m.in. wyroki:
- NSA z dnia 25 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1890/08,
- WSA we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1203/10.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 2 MB
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach