Interpretacja indywidualna z dnia 18.02.2013, sygn. ILPB3/423-608/09/13-S/HS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy Spółka może zaliczyć wydatek na rentę planistyczną, poniesiony w związku z aportem Nieruchomości, do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodem? Jeżeli tak, to czy wydatek na rentę planistyczną powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie poniesienia?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1757/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r. sygn. akt I SA/Po 587/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2009 r. (data wpływu 07.08.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka jest właścicielem albo użytkownikiem wieczystym szeregu nieruchomości, zarówno niezabudowanych nieruchomości gruntowych, jak i nieruchomości gruntowych z posadowionymi na nich budynkami i budowlami (dalej: Nieruchomości). Przedmiotowe Nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w Spółce.

Na skutek decyzji biznesowej, Spółka zamierza w najbliższej przyszłości przystąpić jako wspólnik do nowoutworzonej spółki osobowej (spółki komandytowej), w której zostanie komandytariuszem. Udziały w spółce osobowej Spółka zamierza pokryć wkładem niepieniężnym w postaci Nieruchomości.

W przyszłości, w przypadku uzyskania korzystnej finansowo oferty od podmiotu trzeciego (inwestora instytucjonalnego lub prywatnego), spółka komandytowa może dokonać odpłatnego zbycia Nieruchomości wniesionych aportem przez Spółkę.

Dla wnoszonych Nieruchomości został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości (tzw. rentę planistyczną).

W związku z tym, Spółka spodziewa się, że wniesienie aportem do spółki osobowej Nieruchomości zostanie potraktowane jako zbycie, i w konsekwencji, spowoduje rozpoczęcie przez gminę postępowania mającego na celu ustalenie i pobranie renty planistycznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć wydatek na rentę planistyczną, poniesiony w związku z aportem Nieruchomości, do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodem... Jeżeli tak, to czy wydatek na rentę planistyczną powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczyć wydatek, poniesiony w związku z aportem Nieruchomości, na rentę planistyczną do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodem. Wydatek na rentę planistyczną powinien być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie poniesienia.

Renta planistyczna należy do kosztów związanych z posiadanym przez Spółkę majątkiem. Obowiązek ich ponoszenia wynika z przepisów prawa, a na ich wysokość podatnik nie ma wpływu. Nie będzie to więc wydatek, którego poniesienie przez Spółkę jest dobrowolne. Obciążenie to dotyczy zatem funkcjonowania przedsiębiorstwa i jako takie powinno być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, zapłata renty planistycznej niewątpliwie związana jest z osiąganym przychodem. Spółka, wnosząc aportem Nieruchomości do spółki osobowej, ma na celu osiąganie korzyści: oczekuje bowiem, że jako wspólnik spółki osobowej będzie osiągać zyski w związku z działalnością tej spółki osobowej, czy też korzyści ze sprzedaży tych Nieruchomości w przyszłości przez spółkę osobową. Ponieważ spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego, przychód ze sprzedaży powstanie u wspólnika.

W analizowanym przypadku, zdaniem Spółki, zapłata renty planistycznej związana jest z osiąganym przychodem Spółki w sposób pośredni. Wydatek na zapłatę renty planistycznej pozostaje niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością Spółki, niemniej nie można takiego wydatku powiązać z osiąganym przychodem w sposób bezpośredni. Spółka bowiem spodziewa się osiągać przychody z udziału w spółce osobowej, do której przedmiotowe Nieruchomości zostaną wniesione aportem.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W opinii Spółki, będzie Ona mogła zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia wydatków na opłatę planistyczną wynikającą z decyzji administracyjnej.

Takie stanowisko reprezentuje również Dyrektor Izby Skarbowej (działający w imieniu Ministra Finansów) w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2008 r. (sygn. IP-PB3-423-351/07-2/KUKM).

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 30 października 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-608/09-2/HS, w której stanowisko Spółki uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Ponadto zaznaczono, iż wniesienie przez Spółkę wkładu niepieniężnego w postaci opisanych w zdarzeniu przyszłym nieruchomości do spółki komandytowej nie spowoduje po Jej stronie przysporzenia, a co za tym idzie nie powstanie też przychód podatkowy. Innymi słowy, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej będzie neutralne podatkowo na moment tego wniesienia.

Wobec takiego stanu rzeczy, Spółka uzyska z jednej strony prawo do udziału w zyskach spółki komandytowej, ale w momencie wniesienia aportu nie będzie miała możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków, które poniosła na jego przedmiot. W związku z tym, Spółka nie będzie miała możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatku z tytułu opłaty planistycznej bowiem ma on bezpośredni związek z przeniesieniem praw własności do przedmiotu aportu na spółkę komandytową i objęciem w niej wkładów. Zatem, w takim przypadku mamy do czynienia z odroczeniem momentu opodatkowania do czasu zbycia przez Spółkę ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej.

Tym samym, wydatek Spółki dotyczący renty planistycznej jako poniesiony w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej stanowić będzie koszt bezpośrednio związany z objęciem w niej ogółu praw i obowiązków. Tym samym, nie można go odnieść w koszty uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia.

Pismem z dnia 17 listopada 2009 r. (data wpływu 19.11.2009 r.) Spółka Akcyjna Pfeifer Langen Polska wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 14 grudnia 2009 r. nr ILPB3/423W-107/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 14 stycznia 2010 r. (data nadania) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem tut. Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 16 lutego 2010 r. nr ILPB3/4240-8/10-2/BN.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 28 kwietnia 2010 r. wyrok sygn. akt I SA/Po 171/10, oddalający skargę na interpretację indywidualną.

Skarżąca nie zgadzając się z powyższym wyrokiem wniosła w dniu 01 lipca 2010 r. skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1757/10 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

W wyroku tym, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skarga kasacyjna jest uzasadniona.

Sąd stwierdził, iż sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty wiążą się z naruszeniem przez Sąd pierwszej instancji m.in. art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dotyczy on uchybień w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji poprzez nie przedstawienie kompletnych i spójnych motywów, którymi kierował się Sąd uznając interpretację za prawidłową.

W uzasadnieniu podkreślono również, iż za słuszny uznać należy zarzut skargi kasacyjnej, iż uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji jest wewnętrznie sprzeczne w przedmiocie przedstawienia stanowiska Organu, gdyż jak wskazuje Sądu, zdaniem organu wydatek z tytułu renty planistycznej to koszt niestanowiący kosztu uzyskania przychodów, w innym zaś miejscu wskazuje, że zdaniem organu będzie to bezpośredni koszt podatkowy, związany z aportem do spółki komandytowej. Przy tak sformułowanych twierdzeniach nie jest możliwa ocena, co oznacza uznanie przez Sąd pierwszej instancji prawidłowości stanowiska Organu. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnosi się do w znacznej mierze do kwestii aportu, marginalizując istotę sprawy - kwalifikację wydatku z tytułu renty planistycznej.

Tym samym, w opinii NSA, w sytuacji gdy zaskarżony wyrok wydany został z opisanym naruszeniem art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uniemożliwiającym jego kontrolę instancyjną, odnoszenie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej uznać należy za bezprzedmiotowe.

Naczelny Sąd Administracyjny końcowo dodał, że rozpoznając sprawę ponownie Sąd I instancji winien wywieść jego rozstrzygnięcie z przesłanek prawnych odnoszących się do stanu sprawy, z uwzględnieniem przedstawionych we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej okoliczności stanu faktycznego oraz istoty poglądów prawnych prezentowanych przez Spółkę i organ interpretacyjny w zakresie sprawy, które powinien jednoznacznie przedstawić w uzasadnieniu wyroku odpowiadającym wymogom art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po ponownym rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 12 września 2012 r. wyrok prawomocny od dnia 06 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Po 587/12, uchylający zaskarżoną interpretację.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 190 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia prawa obejmuje zarówno prawo materialne, jak i procesowe. Ponadto przy ponownym rozpoznaniu sprawy kontrola legalności decyzji może obejmować jedynie te kwestie, które były przedmiotem badania przez Sąd drugiej instancji.

Sąd podkreślił, iż istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy wydatek na rentę planistyczną, poniesiony przez spółkę kapitałową w związku z aportem nieruchomości do nowoutworzonej spółki komandytowej, może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodem. Ponadto rozważyć należy, czy w/w wydatek powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia.

W opinii Sądu, w kwestionowanej interpretacji Minister Finansów, opierając się wyłącznie o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdził, iż wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej będzie neutralne podatkowo na moment tego wniesienia. Spółka uzyska z jednej strony prawo do udziału w zyskach spółki komandytowej, ale w momencie wniesienia aportu nie będzie miała możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków, które poniosła na jego przedmiot. Ponadto organ wskazał, iż Spółka nie będzie miała możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatku z tytułu opłaty planistycznej bowiem ma on bezpośredni związek z przeniesieniem praw własności do przedmiotu aportu na spółkę komandytową i objęciem w niej wkładów. W takim przypadku, zdaniem Organu, mamy do czynienia z odroczeniem momentu opodatkowania do czasu zbycia przez Spółkę ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej. Konkludując, interpretator stwierdził, iż wydatek Spółki dotyczący renty planistycznej jako poniesiony w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej stanowić będzie koszt bezpośrednio związany z objęciem w niej ogółu praw i obowiązków. Tym samym, nie można go odnieść w koszty uzyskania przychodów w momencie jego poniesienia.

Sąd ponadto wskazał, iż poza przedmiotem rozważań Sądu jest to czy wniesienie aportem nieruchomości do nowoutworzonej spółki jest zbyciem tej nieruchomości w rozumieniu przepisu art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż zarówno organ wydający interpretacje, jak i Sąd, który bada jej legalność jest związany stanem faktycznym przedstawionym przez stronę we wniosku o interpretacje. Istotą sprawy jest kwalifikacja wydatku na rentę planistyczną, z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku ze zbyciem tej nieruchomości przez Spółkę poprzez wniesienie jej aportem do nowoutworzonej spółki osobowej, a nie kwestia samego aportu.

Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniu organu, wydatek z tytułu opłaty planistycznej nie jest bezpośrednio związany z objęciem przez skarżącą udziałów w spółce komandytowej. Konieczność zapłaty renty planistycznej wynika bowiem tylko i wyłącznie z decyzji administracyjnej, która może być wydana nawet przed zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła na skutek uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż przesłanką aktualizacji obowiązku zapłaty renty planistycznej jest zbycie nieruchomości przez dotychczasowego właściciela lub użytkownika wieczystego. Tym samym, nie można uznać, iż ma ona związek z samym posiadaniem udziałów w spółce komandytowej i ich późniejszym ewentualnym zbyciem. Należy więc zgodzić się ze stanowiskiem Skarżącej, że wydatki związane z uiszczeniem opłaty z tytułu renty planistycznej należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i że są to typowe koszty pośrednie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której efekty podlegają opodatkowaniu. Dlatego też słuszne jest stanowisko Skarżącej, że zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatek ten powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie poniesienia.

Końcowo, Sąd wskazał, iż na marginesie należy stwierdzić, iż zasługuje na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, stwierdzić należy, że jest częściowo zasadny, ale nie można mu przypisać istotnego wpływu na wynik sprawy.

Uwzględniając powyższe oraz uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot w celu oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest zidentyfikowanie wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie.

Natomiast koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Jako koszty pośrednie przyjmowane są przede wszystkim koszty funkcjonowania podatnika, których ponoszenie jest związane z całokształtem prowadzonej działalności.

Powyższy podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest właścicielem lub wieczystym użytkownikiem niezabudowanych nieruchomości gruntowych oraz nieruchomości gruntowych z posadowionymi na nich budynkami i budowlami, które stanowią Jej środki trwałe. Spółka zamierza przystąpić do spółki komandytowej, wnosząc do niej jako wkład niepieniężny ww. nieruchomości. Dla przedmiotowych nieruchomości uchwalony został plan zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym, Spółka spodziewa się, że wniesienie do spółki komandytowej przedmiotowych nieruchomości zostanie potraktowane jako ich zbycie, w konsekwencji czego, Gmina dokona wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia i pobrania od Spółki renty planistycznej.

Opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego określona jest w przepisach ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Stosownie do art. 36 ust. 4 tej ustawy, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Wobec powyższego, konieczność zapłaty renty planistycznej wynika tylko i wyłącznie z decyzji administracyjnej. Ponadto ma ona związek ze zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła. Zatem uiszczenie przedmiotowego wydatku nie jest warunkiem do zawarcia transakcji odpłatnego zbycia nieruchomości. Jednocześnie wskazać należy, iż wydatek z tytułu zapłaty renty planistycznej poniesiony przez Spółkę spełnia warunki ustawowe do zakwalifikowania go jako kosztu podatkowego.

Zauważyć również należy, iż zapłata przedmiotowej renty planistycznej przez Spółkę, stanowi Jej koszt uzyskania przychodów, którego związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni. Jest to bowiem koszt związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, wydatek na rentę planistyczną, poniesiony w związku z aportem Nieruchomości, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu Spółki i podlega zaliczeniu do tych kosztów w dacie jego poniesienia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 30 października 2009 r. nr ILPB3/423-608/09-2/HS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 457 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu