Interpretacja indywidualna z dnia 04.05.2012, sygn. IPPB3/423-137/12-2/GJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat interpretacji
Czy wydatki, jakie Spółka będzie ponosiła zapewniając posiłki w warunkach opisanych we wniosku będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Spółki, który będzie uwzględniany w rachunku podatkowym nawet wówczas, gdy wartość posiłków przekroczy kwotę diety przysługującej pracownikowi na podstawie odrębnych przepisów?
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.02.2012r. (data wpływu 07.03.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 07.03.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Spółka jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług factoringu, odzyskiwania należności oraz obrotu wierzytelnościami. W celu wykonywania swojej działalności Spółka zatrudnia pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy; realizując obowiązki wynikające ze stosunku pracy pracownicy odbywają zagraniczne i krajowe podróże służbowe. Spółka zamierza sporządzić regulamin wewnętrzny, w ramach którego pracownicy Spółki odbywający podróże służbowe (tak zagraniczne jak i krajowe) uzyskają umocowanie do tego, aby odbywając podróże nabywali w imieniu i na rzecz Spółki posiłki lub korzystali z posiłków nabytych przez Spółkę w inny sposób (np. w cenie konferencji, w której pracownik uczestniczy itp.); stosując takie rozwiązanie Spółka przyjmowała będzie, że jako pracodawca zapewniła pracownikom wyżywienie (odpowiednio całodzienne wyżywienie), co wyeliminuje obowiązek wypłaty diety lub odpowiedniej części diety (w przypadku zagranicznej podróży służbowej). Jednocześnie, kierując się rachunkiem ekonomicznym pracodawca określi górną granicę kwotową, w ramach której pracownik będzie umocowany do nabywania w imieniu i na rzecz pracodawcy posiłku.
Stosując takie rozwiązanie, w sposób generalny Spółka wymagała będzie (co będzie zapisane w stosownym regulaminie) od pracowników, aby zakupy były potwierdzane fakturami, rachunkami lub innymi dokumentami wystawionymi na Spółkę; w wyjątkowych przypadkach (co może wynikać z okoliczności lokalnych przepisów czy zwyczajów) potwierdzeniem poniesienia wydatku będą mogły być inne dowody jak np. paragony, pokwitowania a nawet oświadczenie pracownika zaakceptowane przez jego przełożonego. Zaznaczyć przy tym trzeba, że bez względu na sposób udokumentowania pracownicy nie otrzymają ekwiwalentu (jako zwrotu kosztów) czy w inny sposób zwrotu kosztów wyżywienia a posiłki będą nabywane w różnej formule przez Spółkę (w imieniu i na rzecz Spółki).
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy wydatki, jakie Spółka będzie ponosiła zapewniając posiłki w warunkach opisanych we wniosku będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Spółki, który będzie uwzględniany w rachunku podatkowym nawet wówczas, gdy wartość posiłków przekroczy kwotę diety przysługującej pracownikowi na podstawie odrębnych przepisów...
Zdaniem Wnioskodawcy:
W przypadku, gdy pracodawca zapewni pracownikom wyżywienie o wartości wyższej niż diety przewidziane w przepisach wykonawczych wydatek może być sklasyfikowany jako koszt uzyskania przychodu i jako taki uwzględniony w rachunku podatkowym przy wyznaczaniu dochodu.
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w art. 21 i 22 ustawy o CIT, a w których przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dokonując klasyfikacji wydatków jako stanowiące lub niestanowiące koszty podatkowe należy stosować zasadę zapisaną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z taką, do podatkowych kosztów uzyskania przychodu mogą być zaliczone te wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu, albo w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, a które nie zostały wyłączone z puli kosztów przez ustawodawcę. Katalog wydatków nie będących kosztami zamieszczony jest w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
W ramach wykładni definicji kosztów uzyskania przychodów należy przyjąć się, że koszt może być uznany za celowy (i jako taki za koszt uzyskania przychodu), gdy jest chociażby w sposób pośredni powiązany z przychodem, który to przychód nie koniecznie został uzyskany, ale który hipotetycznie jest możliwym do osiągnięcia (vide wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2011r. II FSK 1147/10 i glosa do tego wyroku autor: Radosław Kowalski); dodatkowo ważnym jest też to, by wydatki ekonomicznie uzasadnione. Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy - Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w szczególności diety. Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowej zostały określone w odrębnych przepisach wykonawczych. Pracownik nie może zrezygnować z diety, ale przepisy wykonawcze przewidują, że dieta, w takiej części w jakiej stanowi zwrot kosztów (lub odpowiednio podwyższonych kosztów) wyżywienia, pracownikowi nie przysługuje (w całości lub w części) jeżeli jest mu zapewnione wyżywienie (odpowiednio całodzienne wyżywienie), Zatem prawodawca pośrednio przewidział w aktach wykonawczych możliwość zapewnienia pracownikom wyżywienia w czasie podróży służbowej. Podkreślić przy tym trzeba, że w żadnym z przepisów prawodawca nie określił dolnego lub górnego limit kosztów wyżywienia zapewnianego pracownikowi (co oznacza, że jeżeli wartość zapewnionego wyżywienia była niższa niż dieta pracownikowi nie przysługuje roszczenie o dopłatę do diety - z zastrzeżeniem 25% diety w podróży zagranicznej przeznaczonej na inne cele niż wyżywienie). Zatem planowane przez Spółkę rozwiązanie będzie zgodne z przepisami prawa pracy (co oczywiście nie podlega badaniu na podstawie niniejszego wniosku). Jeżeli więc posiłki (też usługi gastronomiczne), z których w takich sytuacjach korzystać będą pracownicy służyć mają jedynie prawidłowemu wykonywaniu obowiązków zleconych im przez Spółkę, a także skoro taki sposób zapewniania wyżywienia pracownikom w czasie podróży służbowej wynikał będzie wprost z regulaminu wewnętrznego, należy przyjąć, iż wydatki takie służą działalności gospodarczej Spółki, są związane z taką działalnością (na tyle, na ile sama podróż służbowa pracownika jest z nią powiązana) a co za tym idzie spełniają warunek celowości ukonstytuowany w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Podkreślić przy tym trzeba, że określenie maksymalnej, racjonalnie zdefiniowanej kwoty, do której pracodawca zakupi wyżywienie dla pracownika w czasie podróży służbowej dodatkowo potwierdza ekonomiczny sens takiego rozwiązania, jego gospodarczą racjonalność a co za tym idzie kosztowy charakter wydatków ponoszonych w takich warunkach (w znaczeniu tego pojęcia według art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i na potrzeby wyznaczenia dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o CIT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.
Końcowo organ zauważa, że potwierdzenie stanowiska Spółki dotyczy kwalifikacji wydatków do kosztów podatkowych. Organ nie odnosi się do poprawności dokumentowania tych wydatków, w sposób opisany we wniosku. Zarówno pytanie Spółki, jak i przedstawione przez Spółkę własne stanowisko w sprawie nie dotyczyło tej kwestii, a ponadto odpowiedź w zakresie prawidłowości dokumentowania wydatków z uwagi na charakter postępowania o wydanie interpretacji, które jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego i nie obejmuje postępowania dowodowego, możliwa byłaby po przeprowadzeniu postępowania dowodowego przez właściwy organ podatkowy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie