Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 16.05.2007r. (data wpływu do tut. Urzędu 29.05.2007r.), uzupełnionego pismem z dnia 06.08.2007r. (data wpływu do tui Urzędu 16.08.2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego rzędu Skarbowego w Warszawie biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 15.03.2006 r. aktem notarialnym przeniesiono na Spółkę prawo użytkowania wieczystego działki o pow. 1119,00 m 2 oraz prawo własności nieruchomości - budynek o powierzchni 3206,24 m2 stanowiącej odrębną nieruchomość przeznaczoną na cele mieszkalne. Prawo własności nieruchomości zostało zaś zakupione z zamiarem dokonania generalnego remontu budynku i jego późniejszej sprzedaży bądź wynajmowania lokali.Na moment podpisania aktu notarialnego zakupu nieruchomości trzy lokale wchodzące w skład budynku o powierzchni ok. 130 m2 (co stanowi ok. 4,06 % powierzchni całego budynku) były wynajęte na podstawie umów najmu (tzw. lokale kwaterunkowe).Wartość początkową całego budynku ustalono na kwotę 13 240 045,45 zł, a okres amortyzacji na 20 lat bez podziału na część używaną i nieużywaną. Po ujęciu budynku w ewidencji środków trwałych rozpoczęto amortyzację budynku metodą liniową. Przez okres IV - X 2006 r., a więc od dnia zakupu do dnia wyprowadzenia się ostatniego najemcy, Spółka uzyskiwała przychody jedynie z wynajmu trzech lokali mieszkalnych łącznie ok. 4000 zł przychodu za w/w okres. Pozostała część budynku nie generowała w tym okresie przychodu i nie generuje przychodu do dnia dzisiejszego, bowiem zamiarem Strony nie było szukanie najemców i wynajmowanie, lecz wykonanie generalnego remontu.Ponadto Spółka zaznacza, iż przy amortyzacji całości budynku powstają koszy niewspółmierne do uzyskanych przychodów (około 55 000 zł kosztów miesięcznie przy około 500 zł przychodu miesięcznie).

W związku z powyższym Spółka zwraca się z zapytaniem, czy w przedstawionej sytuacji należy amortyzować i zaliczać do kosztów uzyskania przychodu jedynie wartość amortyzacji przypadającej na trzy wynajmowane lokale, ustalając ich wartość początkową jako procentowy udziałw wartości początkowej całości budynku (ok. 536830,03 zł), które generuj ą przy chód z działalności w postaci czynszu, przy jednoczesnym pominięciu amortyzacji reszty budynku. Uzasadniając własne stanowisko Spółka powołuje się na art. 16 a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym amortyzacja budynku w rozumieniu cytowanej ustawy jest dopuszczalna wówczas, gdy:

- budynek jest własnością lub współwłasnością podatnika,

- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- jego przewidywany okres używania przekracza rok, oraz

- jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zdaniem Spółki odpisy amortyzacyjne będą kosztem uzyskania przychodu tylko wówczas, gdy środek trwały spełnia definicję z art. 16 a ust. l ustawy, a więc m. in jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jednakże w omawianym przypadku jedynie część budynku odpowiadająca powierzchni trzech lokali mieszkalnych spełniała ostatnią przesłankę, a więc generowała przychody. W związku z tym, w opinii Spółki, dla celów amortyzacji prawidłowym jest ustalenie wartości początkowej przypadającej na część budynku, która odpowiada trzem wynajmowanym lokalom i zaliczanie do kosztów jedynie wartości amortyzacji na nie przypadającej przez okres ich wynajmowania (z jednoczesnym pominięciem amortyzacji reszty budynku). Z tej bowiem części Spółka uzyskiwała przychód w postaci czynszu, a więc tylko ta część budynku spełniała wymogi przepisów o amortyzacji środków trwałych. W przeciwnym razie, a więc przy amortyzacji całości budynku, powstają koszy niewspółmierne do uzyskanych przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust.1.Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art.16 ust.1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika. Kosztami uzyskania przychodów mogą być również, stosownie do art.15 ust.6 w/w ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art.16a - 16m, z uwzględnieniem art.16. Powyższy przepis ma zastosowanie do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi w dłuższym okresie czasu. Zgodnie z art.16a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art.16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art.17a pkt1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z amortyzacji składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Obowiązek rezygnacji z amortyzacji tych składników występuje od miesiąca następnego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Powyższy przepis pozbawia podatnika prawa do amortyzacji środków trwałych w każdym przypadku zaprzestania działalności. Treść powołanego art.16c pkt 5 wskazuje, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. Nie powoduje zatem utraty prawa do amortyzacji dla celów podatkowych częściowe wykorzystanie środka trwałego. W przypadku częściowego wykorzystania danego środka trwałego (np. poprzez wynajęcie tylko części znajdujących się w nim lokali), przy równoczesnym kontynuowaniu działalności gospodarczej, w/w art.16 c pkt 5 nie znajduje zastosowania. Reasumując, w ocenie Naczelnika tut. Urzędu, nawet w przypadku braku pełnego wykorzystania posiadanych przez Stronę środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, przy równoczesnym prowadzeniu działalności, odpisy amortyzacyjne obliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od pełnej wartości początkowej środka trwałego stanowić mogą koszty uzyskania przychodów. Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Pouczenie

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej). Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia (art. 14 a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).