Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 14a § 1 i art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. w kwestii zaliczenia do kosztów niewymagalnych odsetek od pożyczki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 1 marca 2005 r. uzupełnionym dnia 9 marca 2005 r. Strona wniosła o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego według ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych w przedmiocie obowiązywania art. 15 i art. 16 cytowanej ustawy.

Wnoszący przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, że Spółka w 2001 r. zawarła umowę pożyczki z jednym z udziałowców, osobą fizyczną na stale zamieszkującą w Danii i posiadającą duńskie obywatelstwo. Pożyczkodawca na dzień zawarcia umowy pożyczki posiadał 50% udziałów w Spółce. Termin zwrotu (po aneksowaniu) pożyczki przypadał na dzień 31.01.2003 r. Pożyczka została zwrócona po terminie umownym, w 2004r. w wysokości równej kapitałowi tj. bez umownych odsetek. Odsetki od pożyczki zostały naliczone, jednak do dnia wystąpienia z zapytaniem nie zostały rozliczone z pożyczkodawcą.

W związku z powyższym Strona wystąpiła z zapytaniem:
Czy niewymagalne odsetki (poza okresem umownym) mogą być księgowane, czy mogą być wypłacone pożyczkodawcy i czy dla Spółki mogą stanowić koszt?

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż niewymagalne odsetki poza okresem umownym nie mogą być księgowane i tym bardziej nie mogą być wypłacone pożyczkodawcy, a dla Spółki stanowić kosztu.

Ponadto Spółka oświadczyła, iż w niniejszej sprawie nie było kontroli podatkowej i nie toczy się postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnia:

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego tj. art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W opisanym stanie faktycznym Spółka zaciągnęła pożyczkę od wspólnika posiadającego 50% udziałów w Spółce, mieszkającego w Danii i posiadającego duńskie obywatelstwo. W dniu wymagalności pożyczki Spółka nie zdołała jej spłacić. Zwrot pożyczki nastąpił po terminie w wysokości równej kapitałowi, bez umownych odsetek.

Na gruncie prawa cywilnego pojęcie odsetek jest rozumiane dwojako: jako wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, albo jako kara za opóźnienie ze spełnieniem świadczenia.

Kwestie odsetek regulują przepisy zawarte w art 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

A zatem odsetki naliczone lecz niezapłacone przez podatnika nie są kosztami w prawie podatkowym, mimo iż są nimi w ujęciu rachunkowym. Przykładowo może tu chodzić o odsetki, które nie zostały uiszczone z braku środków, bądź na skutek ich umorzenia. Kodeks cywilny nie używa terminu "umorzenia odsetek". Stanowi natomiast, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje (art. 508 k.c.). O umorzeniu odsetek możemy zatem mówić gdy wierzyciel zwolnił dłużnika z obowiązku zapłaty.

Reasumując dla celów podatkowych za koszty uzyskania przychodów uznawane są wyłącznie zapłacone odsetki od zobowiązań (w szczególności od pożyczek i kredytów). Obciążenie finansowe z tytułu odsetek musi być zatem faktycznie poniesione przez podatnika.

Ponieważ ze stanu faktycznego wynika, że odsetki od pożyczki zostały zarachowane lecz nie zapłacone to zgodnie z powyższym unormowaniem, nie stanowią kosztów podatkowych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Interpretacja traci moc w momencie zmiany stanu prawnego.