Temat interpretacji
Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27.09.2005 r. (bez znaku), złożonego w dniu 28.09.2005 r., uzupełnionego pismem z dnia 3.11.2005 r. (bez znaku) w sprawie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie - czy kosztem uzyskania przychodów spółki są wydatki poniesione na spłatę zobowiązania w podatku od towarów i usług, którego obowiązek zapłaty wyniknął z decyzji organu podatkowego o odpowiedzialności podatkowej za zaległości podatkowe osoby trzeciej, działając na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b i pkt 46 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), postanawia stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę uznać za prawidłowe.
W dniu 28.09.2005 r. S. sp. z o.o. złożyła w Drugim Urzędzie Skarbowym w Rzeszowie wniosek opatrzony datą 27.09.2005 r. (bez znaku) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa i postępowanie przed sądem administracyjnym. (...) Z treści powołanego pisma wyłania się następujący stan faktyczny:
W 2003 r. spółka nabyła środki trwałe. W związku z tym, iż na zbywcy ciążyły zaległości w podatku VAT za okres sprzed daty dokonania tej transakcji, organ podatkowy w decyzji wydanej w 2004 r. orzekł o odpowiedzialności podatkowej spółki całym majątkiem solidarnie z podatnikiem za jego zaległości w podatku od towarów i usług. Odpowiedzialnością tą zostały objęte także odsetki za zwłokę od ww. zaległości. Wspomniana decyzja została wydana m.in. w oparciu o art. 112 § 1 - § 5 ustawy z dnia 26.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, ze zm.). Kwota zobowiązania wynikająca z powołanej powyżej decyzji organu podatkowego została przez wnioskodawcę uiszczona. W takim stanie faktycznym zrodziła się u podatnika wątpliwość czy wydatek poniesiony na spłatę tego zobowiązania stanowi dla niego koszt uzyskania przychodów. Zdaniem spółki odpowiedź na to pytanie nie może być twierdząca.
Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie stanowisko to podziela.
Stosownie to treści przywołanego przez spółkę art. 16 ust. 1 pkt 10b ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Ustawodawca wyłączył więc w tym przepisie z kategorii kosztów uzyskania przychodów wydatki na spłatę zobowiązań osób trzecich. Świadczy o tym użyte przez ustawodawcę sformułowanie "spłata innych zobowiązań" oraz podkreślenie, że do tej kategorii należy także spłata długów wynikających z poręczenia i gwarancji, a więc instytucji, które z natury swojej stanowią zabezpieczenie cudzego zobowiązania, i z których wynika obowiązek zapłaty zobowiązania osoby trzeciej. Chodzi tu o instytucje uregulowane w art. 876 i 392 kodeksu cywilnego. Zastrzec należy, że z omawianego katalogu należy wyłączyć koszty poniesione przez podatnika z tytułu odpowiedzialności w ramach udzielonej gwarancji na sprzedany towar czy zrealizowaną usługę, bowiem wykonanie takiego zobowiązania nie stanowi zapłaty długu osoby trzeciej i wydatek na nie poniesiony będzie kosztem uzyskania przychodów.
Wydatek poniesiony przez wnioskodawcę na spłatę zobowiązania w podatku od towarów i usług osoby trzeciej nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów także z racji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyłącza z tej kategorii podatek od towarów i usług, a wyjątki od tej reguły zawarte w tym przepisie pozwalające na zaliczenie podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów w omawianym przypadku nie mają zastosowania. W omawianej sprawie nie będzie miał zastosowania powołany przez podatnika przepis art. 16g ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za cenę nabycia, będącą wartością początkową środków trwałych od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Spłata bowiem przez wnioskodawcę zobowiązania podatkowego zbywcy, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, nie może być potraktowana jako wydatek związany z zakupem środka trwałego i dlatego nie może być uwzględniony przy ustalaniu jego wartości początkowej, nawet gdyby spłata zobowiązania została dokonana przed oddaniem środka trwałego do używania.
Na koniec należy także zwrócić uwagą na podstawowa zasadę kwalifikowania wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów, wynikającą z zapisu art. 15 ust. 1 wcześniej powołanej ustawy o podatku dochodowym, zgodnie z którą tylko wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów może być do tej kategorii zaliczony. Omawiany wydatek poniesiony przez spółkę na spłatę zobowiązania osoby trzeciej tego warunku nie spełnia. Tak więc i z tej przyczyny nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.