Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (jedn. tekst Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zapytania zawartego we wniosku

postanawia

uznać za nieprawidłowe stanowisko Podatnika w części dotyczącej pytania czy wydatek, jaki musi ponieść Spółka w postaci zaspokojenia roszczeń za skradziony towar stanowi koszt uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W przedstawionym stanie faktycznym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest przede wszystkim świadczenie usług w zakresie przewozu i spedycji krajowej. W ramach wykonywanych usług spedycyjno przewozowych Spółka podjęła się przewozu towaru w zamkniętym kontenerze na trasie Gdańsk Częstochowa. W czasie postoju w godzinach nocnych dokonano kradzieży części towaru. Na miejsce zdarzenia wezwano policję, która sporządziła protokół, co wynika z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku (brak w/w protokołu). Podatnik przedłożył protokół spisany przez Służby Celne stwierdzający rozbieżności pomiędzy zawartością przesyłki a treścią zgłoszenia celnego, informujący o braku części towaru.

Terminal Kontenerowy S.A. pismem z dnia poinformował Spółkę o odpowiedzialności przewoźnika, za powstałe straty podczas transportu.

W trakcie przeprowadzonej rozmowy telefonicznej w dniu 23.02.2007r. z Panem Prezesem Spółki ustalono, że Spółka nie posiadała umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika.

Terminal Kontenerowy S.A wystawił Spółce (przewoźnikowi) notę obciążeniową na kwotę 7.234,64 zł stanowiącą wartość skradzionego towaru.

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego Spółka zwraca się z pytaniami:

1. Czy należy skradziony towar potraktować jako stratę?
2. Czy wydatek, jaki musi ponieść Spółka w postaci zaspokojenia roszczeń za skradziony towar, stanowi koszt uzyskania przychodów, w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Podatnika zaspokojenie roszczeń kontrahenta z tytułu skradzionego towaru będzie stanowiło dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego uzupełnionego zgodnie z treścią notatki sporządzonej w dniu Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem wydatku, a możliwością uzyskania dzięki temu przychodów. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to, więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 tejże ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują w odrębny sposób terminu wadliwy, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo wadliwy oznacza tyle, co mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003).

W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny (wskazuje braki), np. nie zostały przez przewoźnika spełnione wszelkie obowiązki ciążące na nim na mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego istotne jest ustalenie czy usługę transportową rozumie się jako wykonaną wadliwie czy za niewykonaną. Stosownie do norm art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat. Jeżeli usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie lub strata towaru wówczas zastosowanie ma art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Równowartość szkody wyrządzonej przez Spółkę podczas wykonywania usługi przewozu stanowi odszkodowanie z tytułu nienależytego (wadliwego) wykonania usługi i tym samym nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z zawartą umową przewozu to zleceniodawca domaga się rekompensaty wypłaconych odszkodowań od przewoźnika, wykonującego usługę przewozu, podczas której doszło do utraty towaru. Zgodnie bowiem z przepisami art. 471 Kodeksu Cywilnego dłużnik jest zobowiązany do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W takim przypadku, gdy dochodzi do zapłaty odszkodowania na rzecz klienta, Spółka podejmuje działania w celu uzyskania rekompensaty wypłaconych kwot odszkodowań. Działania te obejmują przede wszystkim dochodzenie pokrycia poniesionych kosztów od ubezpieczyciela na podstawie zawartej z nim umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika. Dlatego też organ podatkowy stwierdza, że w przedstawionym stanie faktycznym Podatnik nie dołożył ze swej strony należytej staranności podczas wykonywania usługi przewozu w postaci zawarcia umowy ubezpieczenia, dzięki której mógłby dochodzić rekompensat poniesionych strat towarów.

Równowartość szkody wyrządzonej przez Spółkę podczas wykonywania usługi przewozu stanowi odszkodowanie z tytułu nienależytego (wadliwego) wykonania usługi i tym samym nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest, według art. 7 ust. 2 w/w ustawy, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym:, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Niemniej jednak, nie każda strata (w sensie ekonomicznym) podlega odliczeniu od dochodu podlegającego opodatkowaniu, a tylko strata w rozumieniu art. 7 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 3 i ust. 4 ustawy. Przy ustalaniu straty podatkowej podlegają więc, uwzględnieniu jedynie te przychody i koszty podatnika, które służą do ustalenia jego dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że firma transportowa w ramach swojej działalności gospodarczej zobowiązała się do przewiezienia towaru. W związku z tym konsekwencje utraty towarów w wyniku kradzieży w pierwszej kolejności obciążają przewoźnika, który nie wykonał zobowiązania wynikającego z umowy i w myśl ogólnych zasad Kodeksu cywilnego winien rozliczyć poniesione straty i pokryć szkodę poniesioną przez właściciela towaru.

Dlatego też trudno uznać, że konsekwencje zaistniałego zdarzenia wiążą się z racjonalnie, prawidłowo prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki (brak ubezpieczenia) i mogą obciążać koszty uzyskania przychodów.

W tej sytuacji nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że poniesiona strata spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy i w całości stanowi koszty podatkowe.

Interpretacja ta dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia i nie jest wiążąca dla wnioskodawcy.