Temat interpretacji

Pytanie podatnika

P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e § 1 oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921; dalej: umowa polsko-austriacka) oraz umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921; dalej: umowa polsko-austriacka),

Minister Finansów uznaje

za nieprawidłowe stanowisko przedstawione przez X w zakresie określenia daty wejścia w życie postanowień umowy polsko-austriackiej oraz braku opodatkowania na terytorium Polski zysków ze sprzedaży udziałów w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

UZASADNIENIE

Wpłynął do Ministra Finansów wniosek X (dalej: X lub Wnioskodawca) w sprawie interpretacji przepisów umowy polsko-austriackiej.

Jak wynika z wniosku, X, będąc austriackim rezydentem podatkowym, nabyła udziały w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: polska spółka) przy czym nabycie tych udziałów nastąpiło pod rządami umowy z dnia 2 października 1974 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Austrii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku (Dz. U. z 1975 r. nr 24, poz. 129; dalej: umowa z 1974 r.), tj. przed dniem l stycznia 2006 r. Majątek polskiej spółki składa się głównie z nieruchomości położonych w Polsce, tj. praw użytkowania wieczystego nabytych przez polska spółkę w 2005 roku. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi ksiąg zgodnie z wymogami polskich przepisów o rachunkowości.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, X zwraca się z pytaniem czy zyski ze sprzedaży dokonywanej po l stycznia 2006 r. przez Wnioskodawcę nabytych w 2005 r. udziałów w polskiej spółce podlegają opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej czy też w niniejszym przypadku zastosowanie znalazłyby przepisy umowy z 1974 r. (które nie przewidywały opodatkowania takich zysków w Polsce).

Dodatkowo, jeżeli zyski ze sprzedaży przedmiotowych udziałów podlegają opodatkowaniu w Polsce Wnioskodawca prosi o udzielenie odpowiedzi na pytania:

• jak w takim przypadku Wnioskodawca powinien ustalić podstawę opodatkowania i czy zastosowanie będzie miał art. 9 ust. 2a pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej: updop),
• w jaki sposób X zbywająca przedmiotowe udziały w polskiej spółce powinna rozliczyć i zapłacić w Polsce podatek dochodowy z tytułu tej sprzedaży. W szczególności czy byłaby zobowiązana w takim przypadku do rejestracji dla celów podatkowych w Polsce (tj. uzyskania numeru identyfikacji podatkowej), uiszczania miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych (za miesiąc uzyskania dochodu) oraz następnie składania rocznej deklaracji C1T-8 za rok podatkowy, w którym doszło do zbycia udziałów w polskiej spółce,
• jaki urząd skarbowy w takim przypadku jest miejscowo właściwym, tj. w szczególności do którego urzędu skarbowego Wnioskodawca powinien złożyć deklarację podatkową oraz na rachunek którego urzędu skarbowego wpłacić kwotę podatku.

Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie Wnioskodawca powołuje art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej, zgodnie z którym zyski osiągane z przeniesienia własności akcji lub innych praw w spółce, której majątek składa się głównie, bezpośrednio lub pośrednio, z majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym Państwie. Natomiast stosownie do dyspozycji art. 29 ust. 2 umowy polsko-austriackiej (weszła ona w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po dacie późniejszej z not, o których mowa w ustępie art. 29 ust. 1 umowy polsko-austriackiej), jej postanowienia mają zastosowanie: w odniesieniu do podatków potrącanych u źródła do kwot dochodu osiągniętego dnia l stycznia lub później w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie, w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i podatków od majątku do podatków przypadających na każdy rok podatkowy rozpoczynający się dnia l stycznia lub później w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie. W praktyce zdaniem Wnioskodawcy przepisy umowy polsko-austriackiej weszły w życie w dniu l stycznia 2006 r. Jednocześnie, w opinii X, obowiązująca do dnia 31 grudnia 2005 r. umowa z 1974 r. nie przewidywała opodatkowania w Polsce zysków osiągniętych z przeniesienia przez austriackiego rezydenta udziałów w polskiej spółce, której majątek składa się głównie z majątku nieruchomego położonego w Polsce.

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez rezydenta austriackiego udziałów w polskiej spółce, której majątek składa się głównie z nieruchomości położonych w Polsce, co do zasady powinna podlegać opodatkowaniu w Austrii pod warunkiem, iż nabycie udziałów w takiej spółce oraz nabycie przez tą spółkę majątku nieruchomego nastąpiło przed wejściem w życie przepisów umowy polsko-austriackiej, tj. przed l stycznia 2006 r.

X stoi na stanowisku, iż w przypadku, kiedy nabycie udziałów w polskiej spółce oraz następnie nabycie przez tę spółkę praw do użytkowania wieczystego nieruchomości nastąpiło w okresie do dnia 31 grudnia 2005 r. (tj. pod rządami umowy z 1974 r.), natomiast zbycie udziałów w tej spółce miało miejsce po dniu l stycznia 2006 r. (tj. pod rządami umowy polsko-austriackiej), wówczas zastosowanie powinny znaleźć przepisy umowy z 1974 r. W konsekwencji zyski ze sprzedaży udziałów w polskiej spółce w takim przypadku nie powinny podlegać opodatkowaniu w Polsce.

W opinii Wnioskodawcy, w szczególności wynika to z faktu, iż postanowienia umowy polsko-austriackiej znajdują zastosowanie dla stanów faktycznych w całości zaistniałych po dniu l stycznia 2006 r., jak również przede wszystkim jest skutkiem działania podstawowych zasad prawa podatkowego, znajdujących zastosowanie także dla zawartych przez Polskę międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania tzn.: zasady zakazu retroaktywności prawa podatkowego oraz zasady zaufania do Państwa i stanowionego przez nie prawa podatkowego.

X wskazuje, iż stosownie do zasady zakazu retroaktywności prawa podatkowego, obowiązujące w Polsce prawo podatkowe powinno regulować sytuacje przyszłe, a nie przeszłe. Wnioskodawca podkreśla, że Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie uznawał, iż zasada lex retro non agit jest jednym z fundamentów państwa prawnego. Zasada ta stanowi podstawową przesłankę zapewniającą przestrzeganie stabilności systemu podatkowego i zasadę pewności prawa podatkowego. W szczególności Trybunał Konstytucyjny wskazywał, iż zasada zakazu retroaktywności prawa zakazuje rozumienia norm prawnych w sposób, który nakazywałby stosować nowo ustanowione normy prawne do zdarzeń, które miały miejsce przed ich wejściem w życie i z którymi prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych. Wnioskodawca podkreśla, iż w opinii Trybunału Konstytucyjnego podatnik musi mieć gwarancję, że układając bieg swoich spraw, nie naraża się na skutki prawne, których nie mógł przewidzieć w chwili podejmowania decyzji.

Jednocześnie zdaniem Wnioskodawcy zasada zaufania do Państwa i stanowionego przez nie prawa podatkowego wymaga pewności prawa podatkowego rozumianej jako możliwości odpowiedniego planowania działalności w przyszłości. Prawo podatkowe nie powinno zaskakiwać podatników nową regulacją, zwłaszcza gdy, w sposób radykalny zmienia się i jest związane z powstaniem obowiązku podatkowego.

Gdyby sprzedaż przez rezydenta austriackiego udziałów w spółce polskiej, której majątek w momencie zbycia składał się głównie z majątku nieruchomego położonego w Polsce, miała miejsce przed dniem l stycznia 2006 r., wówczas wynikający z przedmiotowej transakcji zysk nie podlegałby opodatkowaniu w Polsce. Zdaniem Wnioskodawcy zmiana właściwych regulacji związana z wprowadzeniem umowy polsko-austriackiej z dniem l stycznia 2006 r. nie może wpływać negatywnie na jego sytuację podatkową. Podatnik musi mieć bowiem pewność, że konsekwencje (w tym podatkowe) decyzji inwestycyjnych podjętych w 2005 roku pod rządami umowy z 1974 r., nie zmienią się wraz z wprowadzeniem umowy polsko-austriackiej nakładając na Spółkę nieoczekiwane obciążenie podatkowe.

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy zyski ze sprzedaży po l stycznia 2006 r. przez rezydenta austriackiego nabytych w 2005 r. udziałów w polskiej spółce (której majątek składa się głównie z polskich praw wieczystego użytkowania nabytych w 2005 roku), nie podlegają opodatkowaniu w Polsce stosownie do dyspozycji art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej (zastosowanie znajdują bowiem przepisy umowy 1974 r., które w takim przypadku nie przewidują opodatkowania przedmiotowych zysków w Polsce).

Natomiast, zadaniem X, w przypadku nabycia przez nią udziałów w polskiej spółce po l stycznia 2006 r., dokonanie zbycia takich udziałów także po l stycznia 2006 r. będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce zgodnie z postanowieniami umowy polsko-austriackiej.

Formułując swoje stanowisko w zakresie pozostałych pytań Wnioskodawca powołuje przepis art. 9 ust. l pkt l updop, w myśl którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok obrotowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 16a-16m updop.

Stosownie do dyspozycji art. 9 ust. 2a updop w przypadku podatników nie mających na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegających obowiązkowi podatkowemu tylko od tych dochodów, które osiągają na terytorium Polski, obowiązanych do prowadzenia ewidencji rachunkowej wymienionej w art. 9 ust. 1 updop, gdy określenie dochodu na ich podstawie nie jest możliwe, dochód określa się w drodze oszacowania, z zastosowaniem odpowiedniego wskaźnika dochodu w stosunku do przychodu.

W przypadku, gdyby dochód ze zbycia udziałów polskiej spółki podlegał opodatkowaniu w Polsce, to, w opinii X, byłaby ona w momencie dokonania sprzedaży tych udziałów obowiązana do rozpoczęcia prowadzenia ksiąg zgodnie z polską ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 76 poz. 694), dalej: ustawa o rachunkowości, w zakresie przedmiotowego zbycia udziałów art. 2 ust. l pkt 6 ustawy o rachunkowości. Powyższe wynika z faktu, że przyznanie prawa Polsce do opodatkowania zbycia udziałów spowodowałoby rozpoczęcie przez Wnioskodawcę prowadzenia (choć w bardzo ograniczonym stopniu) działalności nie stanowiącej jednak działalności gospodarczej w Polsce, z czym związany byłby obowiązek rozpoczęcia prowadzenia polskich ksiąg rachunkowych.

W przypadku uznania, iż zyski ze sprzedaży udziałów w polskiej spółce podlegałby opodatkowaniu w Polsce oraz mając na uwadze fakt, iż przychód ze sprzedaży udziałów w spółce polskiej stanowiłby jedyny przychód uzyskany przez X na terytorium Polski oraz przy założeniu, że Wnioskodawca nie prowadziłby ewidencji rachunkowej zgodnie z wymogami ustawy o rachunkowości, powinna znaleźć zastosowanie dyspozycja art. 9 ust. 2a pkt 5 updop, tj. dochód powinien być oszacowany jako dochód z innych źródeł, gdyż działalność w formie sprzedaży udziałów nie może zostać zakwalifikowana do typów działalności wskazanych w punktach 1 4 ustępu 2a artykułu 9 updop. Zatem, w takim przypadku dochód X z tytułu zbycia udziałów w polskiej spółce powinien zostać oszacowany w oparciu o przychód uzyskany ze sprzedaży udziałów, ustalony na podstawie odpowiedniej umowy sprzedaży zawartej z nabywcą udziałów. W szczególności, w opinii Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku nie znajduje zastosowania żadna inna ze wskazanych w przepisie art. 9 updop alternatyw w zakresie określenia dochodu.

X wskazuje, iż stosownie do dyspozycji art. 27 ust. l updop podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu, a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku. Właściwym formularzem w takim przypadku będzie formularz CIT-8. Jednocześnie brak jest w opinii Wnioskodawcy ustawowych regulacji nakazujących w przypadku sprzedaży udziałów w polskiej spółce przez podmiot będący rezydentem austriackim (przy czym sprzedaż ta jest przedsięwzięciem o charakterze jednorazowym) wpłacania miesięcznych zaliczek, o których mowa w art. 25 ust. l i ust. 2 updop. Powyższe wynika w szczególności z faktu, iż aktywność X na terytorium Polski polegająca na nabyciu/sprzedaży udziałów w spółce polskiej ma charakter jednorazowego przedsięwzięcia, wykonanego przez Wnioskodawcę bez zamiaru powtarzalności tych czynności celem osiągania innych dochodów (przychodów) w przyszłości.

Stosownie do dyspozycji art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681), podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie złożenia pierwszej, od dnia wejścia w życie ustawy, deklaracji dotyczącej zaliczki na ten podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższych przepisów, z tytułu uzyskania w Polsce przychodu ze sprzedaży udziałów w polskiej spółce byłby on zobowiązany wyłącznie do złożenia do właściwego urzędu skarbowego zeznania sporządzonego według wzoru CIT-8 do końca marca kolejnego roku oraz do wpłaty w tym terminie podatku należnego. Jednocześnie nie później niż w terminie złożenia deklaracji CIT-8. Wnioskodawca byłby zobowiązany dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego w celu uzyskania numeru identyfikacji podatkowej. W szczególności, w opinii X, obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego według wzoru CIT-8 wynikałby z faktu, iż dochód Wnioskodawcy podlegałby opodatkowaniu na zasadach ogólnych według stawki podatkowej wynoszącej 19%.

W zakresie wskazania właściwego miejscowo naczelnika urzędu skarbowego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zgodnie z dyspozycją § 6 ust. l rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz.U. z 2005 r. nr 165, poz. 1371), dalej: rozporządzenie, w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dochodów z działalności gospodarczej uzyskiwanych przez będących nierezydentami podatników tego podatku właściwi miejscowo są, ustaleni według miejsca prowadzenia tej działalności, wskazani w kolejnych punktach § 6 ust. l rozporządzenia naczelnicy wybranych urzędów skarbowych.

Jednocześnie, jak wskazuje X, zgodnie z przepisem § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia, w przypadku uzyskiwania przez podatników będących nierezydentami, dochodów (przychodów) innych niż wymienionych w ustępie l lub w § 6 ust. 2 pkt l rozporządzenia właściwi miejscowo są naczelnicy urzędów skarbowych wymienieniu w § 6 ust. l rozporządzenia, ustaleni ze względu na miejsce uzyskania przychodu albo, jeżeli pobór podatku następuje za pośrednictwem płatnika, ze względu na jego miejsce zamieszkania oraz adres siedziby.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji działalności gospodarczej. Kierując się regułami wykładni systemowej, należy w opinii Wnioskodawcy stosować definicję zawartą w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807). Działalnością gospodarczą w rozumieniu tej ustawy jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W myśl powyższej definicji dana działalność musi być wykonywana m.in. w sposób ciągły. Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z jednolitym stanowiskiem doktryny oraz judykatury, celem tej przesłanki jest wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć jednorazowych (względnie podejmowanych sporadycznie).

X podkreśla, że przychód ze sprzedaży udziałów w spółce polskiej stanowiłby jedyny przychód uzyskany na terytorium Polski. Aktywność Wnioskodawcy na terytorium Polski miałaby w takim przypadku charakter jednorazowego przedsięwzięcia, wykonanego bez zamiaru powtarzalności tych czynności celem osiągania innych dochodów (przychodów) w przyszłości.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowa sprzedaż udziałów w spółce polskiej pomimo, że stanowiąca formę wykonania działalności na terenie Polski nie powinna być traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i tym samym zastosowanie w kwestii określenia właściwego dla Spółki urzędu skarbowego powinna znaleźć dyspozycja § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia, zgodnie z którym właściwość urzędów skarbowych w takim przypadku podlega ustaleniu co do zasady ze względu na miejsce uzyskania przychodu.

Zdaniem X w przypadku sprzedaży udziałów w polskiej spółce jako miejsce uzyskania przychodu w rozumieniu przepisu § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia, od którego zależy właściwość organów skarbowych, należy rozumieć miejsce, w którym znajduje się siedziba polskiej spółki podana we właściwym rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.) umowa międzynarodowa stanowi część krajowego porządku prawnego po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Jednocześnie, art. 9 Konstytucji stanowi, że Rzeczpospolita Polska obowiązana jest do przestrzegania wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Zgodnie z Konwencją Wiedeńską o Prawie Traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439) traktaty wchodzą w życie w trybie i dniu przewidzianym w traktacie, bądź uzgodnionym przez państwa negocjujące, zaś art. 27 tej Konwencji stanowi, że strona nie może powoływać się na postanowienia swojego prawa wewnętrznego dla usprawiedliwienia niewykonania przez nią traktatu co oznacza obowiązek stosowania traktatu przez państwa oraz podatników z chwilą spełnienia procedur wymaganych dla wejścia w życie umowy.

Z art. 29 ust. 1 umowy polsko-austriackiej dotyczącego wejścia w życie umowy wynika, że umawiające się Państwa poinformują się wzajemnie o spełnieniu wymogów konstytucyjnych dla wejścia w życie umowy, które nastąpi pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po dacie późniejszej z not, o których mowa powyżej (art. 29 ust. 2). Umowa polsko-austriacka została ratyfikowana ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o ratyfikacji Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 238 poz. 2388). Zgodnie z Oświadczeniem Rządowym z dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie mocy obowiązującej Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. umowa polsko-austriacka weszła w życie dnia 1 kwietnia 2005 r.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 umowy polsko-austriackiej, jej postanowienia mają zastosowanie:

• w odniesieniu do podatków potrącanych u źródła do kwot dochodu osiągniętego dnia 1 stycznia lub później w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie czyli od 1 stycznia 2006 r.,
• w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i podatków od majątku do podatków przypadających na każdy rok podatkowy rozpoczynający się dnia 1 stycznia lub później w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie czyli od 1 stycznia 2006 r.

Postanowienia umowy z 1974 r., przestaną obowiązywać w dniu poprzedzającym dzień, w którym umowa polsko-austriacka zacznie być stosowana (art. 29 ust. 3 umowy polsko-austriackiej).

Należy podkreślić, iż czym innym jest wejście w życie umowy, a czym innym stosowanie jej postanowień do konkretnych dochodów. Nie należy tych dwóch pojęć utożsamiać. Z racji wejścia w życie umowy polsko-austriackiej 1 kwietnia 2005 r., jej postanowienia stały się obowiązujące od tej daty. Natomiast mogły mieć zastosowanie do kwot dochodu osiągniętego dnia 1 stycznia 2006 r. lub później oraz do podatków przypadających na każdy rok podatkowy rozpoczynający się dnia 1 stycznia 2006 r. lub później. Tym samym nieprawidłowe jest stanowisko X zgodnie, z którym postanowienia umowy polsko-austriackiej weszły w życie w dniu 1 stycznia 2006 r., a do dnia 31 grudnia 2005 r. obowiązywały postanowienia umowy z 1974 r.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej zyski osiągane z przeniesienia własności akcji lub innych praw w spółce, której majątek składa się głównie, bezpośrednio lub pośrednio, z majątku nieruchomego położonego w Polsce lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w Polsce.

W opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym osiągnął on po 1 stycznia 2006 r. zyski ze zbycia udziałów w polskiej spółce, której majątek składa się głównie z nieruchomości położonych w Polsce. Udziały w polskiej spółce zostały nabyte przez X w 2005 r. Zgodnie z art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej zyski takie podlegają opodatkowaniu w Polsce i według polskiego prawa.

Minister Finansów nie uznaje za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym w sytuacji kiedy nabycie udziałów w polskiej spółce nastąpiło przed wejściem w życie umowy polsko-austriackiej natomiast ich zbycia dokonano po wejściu umowy w życie należy stosować postanowienia umowy z 1974 r. Z opisu stanu faktycznego wynika, iż udziały w polskiej spółce zostały nabyte w 2005 r., jak wskazano wyżej umowa polsko-austriacka weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2005 r. Zatem, aby można było mówić o nabyciu udziałów przez X w polskiej spółce przed wejściem w życie umowy polsko-austriackiej, nabycie to musiałoby nastąpić do 31 marca 2005 r.

Niemniej, niezależnie od momentu nabycia udziałów w polskiej spółce, należy podkreślić, iż nabycie udziałów oraz ich późniejsze zbycie są dwoma różnymi zdarzeniami zarówno prawnymi, jak i ekonomicznymi. Zbycie miało miejsce w roku 2006, umowa polsko-austriacka weszła w życie 1 kwietnia 2005 r. Tym samym nie można tu mówić o naruszeniu zasady zakazu retroaktywności prawa podatkowego w odniesieniu do tej transakcji. Zdarzenie polegające na zbyciu udziałów miało miejsce zarówno po ratyfikowaniu umowy polsko austriackiej, jak i po jej wejściu w życie.

Minister Finansów nie podziela również stanowiska Wnioskodawcy, z którego wynika, iż opodatkowanie na terytorium Polski zbycia udziałów w polskiej spółce naruszałoby zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. X wskazuje, iż prawo podatkowe nie powinno zaskakiwać podatników nową regulacją, zwłaszcza kiedy jest związane z powstaniem obowiązku podatkowego. Należy jednak zaznaczyć, iż umowa polsko-austriacka została podpisana 13 stycznia 2004 r., ratyfikowana ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. natomiast jej wejście w życie, jak wskazano wyżej, miało miejsce 1 kwietnia 2005 r. Postanowienia umowy polsko-austriackiej objęły zdarzenia mające miejsce po 1 stycznia 2006 r. Nie jest zatem uprawnione stwierdzenie, że nowa regulacja, zawarta w umowie polsko-austriackiej została wprowadzona w sposób nagły i nieoczekiwany. Wnioskodawca podejmując decyzje inwestycyjne w 2005 roku powinien uwzględniać fakt podpisanej w dniu 13 stycznia 2004 r. umowy polsko-austriackiej oraz zawartych w niej uregulowań.

Mając to na uwadze Minister Finansów stwierdza, iż transakcja zbycia udziałów w polskiej spółce mająca miejsce w 2006 r. podlega opodatkowaniu w Polsce zgodnie z art. 13 ust. 2 umowy polsko-austriackiej. Transakcja zbycia udziałów jest odrębną transakcją od mającej miejsce wcześniej transakcji nabycia udziałów i należy je traktować osobno. Nieuprawniony jest pogląd, z którego wynika jakoby postanowienia umowy z 1974 r. miały zastosowanie do zdarzeń mających miejsce pod rządami umowy polsko-austriackiej.

Zgodnie z przepisem art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Natomiast w myśl art. 14e Ordynacji podatkowej Minister Finansów wydaje pisemne interpretacje w indywidualnych sprawach, w których nie toczy się i nie toczyło postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, wyłącznie w zakresie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz innych ratyfikowanych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej.

Stosownie do powyższego Minister Finansów nie jest organem właściwym w kwestii udzielenia interpretacji w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Minister Finansów