Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez Panią W.D.G. przedstawione we wniosku z dnia 05 września 2007 r. (data wpływu 13.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów naliczonego podatku VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.09.2007 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 04.10.2007 r. (data wpływu 08.10.2007 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów naliczonego podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) obniżenie lub zwrot różnicy podatku VAT nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca ponosi koszty związane z reprezentacją. Zaprasza swoich kontrahentów na kolację lub obiad, częstuje kawą i herbatą w miejscu pracy. Ponadto Spółka pokrywa koszty pobytu w hotelu swoich kontrahentów. Od 1 stycznia 2007 r. koszty reprezentacji nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w całości. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Do końca 2006 roku koszty reprezentacji nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów, jeśli przekroczyły 0,25% przychodu. Od 1 stycznia 2007 r. przepisy się zmieniły. Księgując koszty reprezentacji (konsumpcja, hotel, żywność, alkohol) Spółka księguje je w wartości brutto, traktując naliczony podatek VAT jako koszt nie stanowiący kosztu uzyskania przychodów. Po licznych interpretacjach w prasie, biuletynach informacyjnych, jak również interpretacjach urzędów skarbowych, Spółka ma wątpliwości, czy jej postępowanie jest słuszne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy podatek VAT zapłacony od rachunków za konsumpcję, hotel, napoje stanowi koszt uzyskania przychodów. Spółka stoi na stanowisku, iż do kosztów nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu winna brać wartość netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Konstrukcja podatku od towarów i usług oparta jest na założeniu, że jest on dla przedsiębiorcy neutralny. Wyrazem tej neutralności jest art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z uwagi na powyższą cechę neutralności podatku od towarów i usług, nie stanowi on kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zasada ta nie jest jednak bezwzględna, gdyż ustawa przewiduje szereg przypadków, gdzie podatek od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodów. Przypadki te zostały określone w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które w enumeratywnie wskazanych sytuacjach zezwalają na odniesienie w ciężar kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku VAT. Zgodnie z przywołaną regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony - w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Treść powyżej przywołanego przepisu należy interpretować z uwzględnieniem regulacji dotyczących zasad kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, zawartych w uprzednio przywołanym i zinterpretowanym art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Nawet w przypadku, gdy wydatek został poniesiony celowo, tj. zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, jednakże w treści art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej wskazany zostanie jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodów, wydatek taki nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów w świetle przepisów podatkowych.

Zatem, przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy podatkowej nie może być interpretowany bez uwzględnienia ogólnych zasad kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, w tym szczególnych przypadków wskazanych w art. 16 ust. 1, w którym ustawodawca wymienił enumeratywnie wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Odmienna interpretacja ww. przepisu prowadziłaby do niemożliwej do zaakceptowania sytuacji polegającej na tym, że podatnik, który samego wydatku (w jego wartości netto) nie może w świetle przepisów podatkowych zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, miałby prawo obciążać te koszty elementem pochodnym od tej wartości, tj. podatkiem naliczonym VAT związanym z przedmiotowym wydatkiem.

Jak wskazała Spółka ponosi ona wydatki na cele reprezentacyjne, od których na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego i które na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe, skoro wydatek na cele reprezentacyjne w kwocie netto nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku naliczonego związanego z tymi wydatkami, to również podatek VAT naliczony (jako element pochodny od tego wydatku), nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.