Temat interpretacji

W dniu 31.01.2007 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych. Z treści złożonego pisma wynika, że Spółka od roku 1999 i później wykonywała drobne usługi na rzecz kontrahentów, od których zapłacono podatek. Pomimo monitów, rozmów osobistych i telefonicznych, za usługi te Spółce nie zapłacono. Spółka obecnie postanowiła nieściągalne wierzytelności udokumentować protokołem wewnętrznym i spisać w koszty działalności. Zdaniem Spółki jest to możliwe. Ponadto w pismie uzupełniającym Spółka poinformowała, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od kwoty dochodzonej. Jednocześnie poinformowano, że przedmiotowe wierzytelności są wierzytelnościami przedawnionymi oraz, że w powyższej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym informuję, że zasadniczo wierzytelności nieściągalnych nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów, co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Przy czym przepisy te dopuszczają możliwość zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ale po spełnieniu określonych w ustawie warunków. Zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca uzależnia od łącznego spełnienia następujących warunków:wierzytelność była wcześniej zaliczana do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a,);nieściągalność wierzytelności została odpowiednio udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 w/w ustawy ( art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a,):wierzytelność nie jest przedawniona (art. 16 ust. 1 pkt 20 w/w ustawy).Z powyższego wynika, że jednym z warunków zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest to, że wierzytelność nie uległa przedawnieniu.

Art. 118 Kodeksu cywilnego stanowi, że termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 20 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Jest to generalna zasada nieprzewidująca żadnych wyjątków. Przepis ten oznacza, że w przypadku wykonania przez podatnika, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, świadczenia na rzecz innego podmiotu, u podatnika tego wystąpi przychód niezależnie od tego, kiedy dłużnik zobowiązany będzie do zapłaty za to świadczenie, oraz niezależnie od tego, czy w ogóle zapłaci. Jeżeli zaś dłużnik nie zapłaci, a przysługująca z tego tytułu podatnikowi należność ulegnie następnie przedawnieniu, to podatnik ten nie będzie mógł sobie skorygować wykazanego przychodu, którego faktycznie nie uzyskał, poprzez zaliczenie przysługującej mu wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Spółka informuje, że są to wierzytelności przedawnione, w związku z tym, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., wierzytelności tych Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez podatnika nie jest prawidłowe.