Obowiązki płatnika w związku z finansowaniem posiłków dla pracowników.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) (dalej: (…), Oddział lub Wnioskodawca) jest oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy. Oddział zatrudnia pracowników i jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. (…) zorganizowała szwedzki stół/ogólnodostępny bufet na terenie zakładu pracy, dzięki czemu pracownicy mają możliwość spożywania posiłków. Skorzystanie z posiłku w biurze (…) jest możliwe przez około półtorej godziny w ciągu dnia w porze obiadowej. Możliwość skorzystania z posiłków przysługuje wszystkim pracownikom (…). Z uwagi na charakter szwedzkiego stołu/bufetu posiłki nie są przypisane do konkretnych pracowników. Każdy z pracowników ma możliwość stworzenia własnych dań w oparciu o składniki/produkty gotowe do spożycia. Udostępniane posiłki są nieodpłatne dla wszystkich pracowników (…). Oddział finansuje je w całości z własnych środków obrotowych na podstawie faktur VAT wystawianych przez zewnętrznego dostawcę (firmę cateringową), która codziennie dostarcza produkty do biura (…) – koszty te nie są w żadnym stopniu pokrywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ilość zamówionej żywności na dany dzień opiera się na oszacowanym przez Oddział zapotrzebowaniu w danym okresie. Szacunki te uwzględniają przede wszystkim spodziewaną frekwencję w biurze  – przykładowo, Oddział może uznać, że przewidywane zapotrzebowanie w okresie urlopów letnich, zimowych czy świąt jest odpowiednio niższe. Niezależnie od tego Oddział bierze pod uwagę sytuację, w której z uwagi na przedwczesne wyczerpanie posiłków skorzystanie z bufetu w danym dniu okazuje się niemożliwe dla niektórych z zainteresowanych pracowników, jak również sytuację odwrotną, w której część produktów nie zostaje skonsumowana. Oddział pragnie zaznaczyć, że pierwszy ze wskazanych scenariuszy nie powoduje powstania jakichkolwiek roszczeń po stronie pracowników. Jednocześnie ze względu na brak możliwości technicznych i administracyjnych, które byłyby opłacalne i dostatecznie uzasadnione biznesowo, Wnioskodawca nie prowadzi rejestru osób korzystających z posiłków oraz nie prowadzi zapisów pośrednio lub bezpośrednio dla takich osób, a także nie monitoruje, kto i w jakim zakresie korzysta z dostępnego bufetu. W związku z tym, jak również samą specyfiką ogólnodostępnego bufetu/szwedzkiego stołu, która sprowadza się do tego, że każda z osób z niego korzystających może dowolnie skomponować swój posiłek z dostępnych produktów, Wnioskodawca nie jest w stanie określić, który z pracowników oraz w jakim zakresie skorzystał z bufetu w danym okresie. Posiłki zapewniane w formie bufetu nie są spersonalizowane ani przypisane do konkretnego pracownika. Tym samym niemożliwością jest określenie, czy pracownik skorzystał z posiłku, a także wielkości konsumpcji konkretnego pracownika w danym okresie ze względu na przyjętą planowaną formę wydawania posiłków. W konsekwencji, nie jest możliwe przypisanie konkretnemu pracownikowi wymiernej korzyści z tytułu skorzystania z posiłków. W związku z tym, Oddział mimo zachowania należytej staranności nie jest w stanie określić wartości pieniężnej skonsumowanego przez pracownika posiłku. Przedstawione rozwiązanie (udostępnienie pracownikom posiłków na terenie zakładu pracy) ma w założeniu przysłużyć się realizacji różnorakich celów Oddziału. Przede wszystkim w założeniu ma ono zwiększać efektywność pracowników. Intencją Oddziału jest zwiększenie komfortu pracy, ogólnego zadowolenia pracowników z warunków pracy, a tym samym również podniesienie motywacji pracowników. W tym kontekście Wnioskodawca twierdzi, że udogodnienie wpływa pozytywnie na Jego wizerunek jako nowoczesnego i konkurencyjnego pracodawcy dla obecnych i potencjalnych pracowników i polepsza Jego pozycję na wymagającym rynku pracy. Mając to na uwadze, Wnioskodawca pragnie wskazać, że poprzez istniejące rozwiązanie odnosi korzyści biznesowe, a w konsekwencji wpływa to na zwiększenie jego dochodów. Jeśli chodzi o samą formę serwowania posiłków, tj. szwedzki stół/ogólnodostępny bufet, to jej wybór podyktowany jest względami natury praktycznej i ekonomicznej. Kluczowe znaczenie ma tutaj ograniczenie obowiązków administracyjnych po stronie pracodawcy. Wnioskodawca nie jest bowiem zobowiązany do prowadzenia zapisów na obiady i zbierania od pracowników zamówień na konkretne dania. W konsekwencji, Oddział nie musi angażować dodatkowego personelu do wykonywania tego rodzaju zadań. Z drugiej strony wskazana forma jest również atrakcyjna dla pracowników. Mają oni bowiem całkowitą swobodę co do skorzystania z posiłków (każdy z pracowników ma możliwość skorzystania z posiłków w wybranym przez siebie zakresie i okresie oraz rezygnacji w dowolnym momencie – pracownik samodzielnie komponuje swój posiłek z dostępnych produktów). Ponadto pracownicy nie są obarczeni koniecznością dokonywania jakichkolwiek zgłoszeń lub wyboru posiłków. Kolejną korzyścią, która w założeniu ma wynikać z wyboru formy szwedzkiego stołu/ogólnodostępnego bufetu, jest zredukowanie wydatków po stronie Oddziału. Nabycie odpowiedniej usługi od zewnętrznego dostawcy, tj. firmy cateringowej jest bowiem co do zasady tańsze w porównaniu do zakupu zindywidualizowanych dań. Na Oddziale jako pracodawcy nie ciążą jakiekolwiek obowiązki co do zapewnienia pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych wynikające z obowiązujących przepisów.

Pytanie

Czy w związku z nieodpłatnym udostępnianiem przez Oddział posiłków dla pracowników w formie ogólnodostępnego bufetu powstaje po ich stronie z tego tytułu przychód ze stosunku pracy, podlegającego podatkowi dochodowemu od osób fizycznych i czy tym samym na Wnioskodawcy ciążą w tym zakresie obowiązki płatnika?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności, świadczenie polegające na nieodpłatnym udostępnianiu przez Oddział posiłków dla pracowników w formie ogólnodostępnego bufetu nie stanowi dla nich przychodu podlegającego podatkowi dochodowemu od osób fizycznych. Wobec tego na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej: ustawa PIT), opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 12 ust. 1 ustawy PIT stanowi z kolei, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że w przytoczonym przepisie ustawodawca jedynie przykładowo wymienił przychody ze stosunku pracy, a użyty w nim zwrot „w szczególności” wskazuje, że stanowią one katalog otwarty. Ponadto do przychodów ze stosunku pracy zaliczyć należy nie tylko wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, ale również wynikające ze stosunku pracy świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne.

Zgodnie z art. 31 ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy PIT płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” nie zostało zdefiniowane w ustawie PIT. Należy więc w tym względzie odwołać się do orzecznictwa sądowego. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 (ONSA nr 2/2003, poz. 47), oraz z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 (ONSA i WSA nr 12/2006, poz. 153), stwierdził, że w zakres pojęcia nieodpłatnego świadczenia” na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.) wchodzą „wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. NSA w uchwałach z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 oraz z 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 potwierdził, że wskazane powyżej stanowisko ma również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zwrócił uwagę na to, że „mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy (…) – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu”. W uzasadnieniu przytoczonego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał warunki, które świadczenie otrzymane od pracodawcy powinno łącznie spełniać, aby można je uznać za stanowiące przychód pracownika na gruncie ustawy PIT. Zatem zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nieodpłatne świadczenia mogą być traktowane jako przychód pracownika w świetle ustawy PIT, gdy jednocześnie spełniają następujące kryteria:

-po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Odnosząc powyższe przesłanki do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że pierwsza z nich jest spełniona o tyle, że faktycznie skorzystanie przez pracownika z posiłków jest dobrowolne i za jego zgodą. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia zostaje zamanifestowana przez samo skonsumowanie dania złożonego z dostępnych gotowych produktów/składników.

Mając na uwadze drugie ze wskazanych kryteriów, Oddział wychodzi z założenia, że udostępnienie pracownikom posiłków w formie otwartego samoobsługowego bufetu leży zarówno w interesie pracowników, jak i w znacznej mierze w interesie pracodawcy. Oddział stoi na stanowisku, że opisywane rozwiązanie przynosi Mu wiele korzyści. Należą do nich, m.in. poprawa efektywności pracy pracowników poprzez zapewnienie energii do prawidłowego funkcjonowania organizmu i tym samym do sprawnego wykonywania obowiązków zawodowych, poprawy samopoczucia i motywacji pracowników w miejscu pracy. Przerwa na dobrze zorganizowany posiłek to również chwila odpoczynku dla pracownika w ciągu dnia od obowiązków zawodowych, a także możliwość integrowania się z innymi pracownikami, co dobrze wpływa na atmosferę pracy i dobre relacje międzyludzkie w miejscu pracy. Zapewnienie posiłków w biurze to także efektywne zarządzanie przerwami obiadowymi. Celem Oddziału jest też zwiększenie zadowolenia z warunków pracy oferowanych przez (…), zwiększenie portfolio dodatkowych benefitów oferowanych przez (…), a także kreowanie wizerunku Oddziału na rynku pracy jako nowoczesnego i konkurencyjnego pracodawcy. To wpływa na jeszcze lepsze prezentowanie Oddziału kandydatom do pracy podczas rekrutacji, co potencjalnie ma przełożenie na ich decyzję o podjęciu pracy w (…). Oddział zakłada, że w wyniku oferowania tego benefitu zwiększa się także lojalność aktualnych pracowników i tym samym zmniejsza się rotacja pracowników, tj. pracownicy nie podejmują tak łatwo decyzji o zmianie pracy i mają większe poczucie przynależności. To z kolei wpływa na pracę wszystkich zespołów i kadry kierowniczej poprzez większą stabilizację w zespołach, brak konieczności częstego wdrażania nowych osób do pracy i przydzielania zadań pracowników odchodzących z pracy innym pracowników, co może z kolei powodować ich niezadowolenie i czasowe przeciążenie pracą. Wspomniane korzyści mają pozytywnie rzutować na wynik finansowy Oddziału. Stabilny zespół pracowników pracujących w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej to inwestycja Oddziału, która ma przełożyć się na zwiększenie produktywności, rozwój firmy, a także zwiększenie jego przychodów.

W kontekście drugiego warunku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że „świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale (…) znaczenie dochodu na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku”. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że świadczenie w postaci nieodpłatnych posiłków prowadzi do zaoszczędzenia wydatków po stronie pracowników. Co do zasady wydatki te każdy z pracowników musiałby ponieść we własnym zakresie niezależnie od faktu świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji pracownik uzyskuje z tego tytułu realne przysporzenie majątkowe, które jest uchwytne w jego majątku. Tym samym wyżej wymieniony warunek wskazany przez Trybunał Konstytucyjny należałoby uznać za spełniony w tym sensie, że pracownik otrzymuje przysporzenie majątkowe w formie zaoszczędzenia wydatków. Jednakże należy pokreślić, że nie jest możliwe dokładne określenie jego wartości w wybranym okresie, co ma związek z kolejnym niżej wymienionym warunkiem.

Trzeci ze wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny warunków spełniony jest wówczas, gdy można zindywidualizować korzyść wynikającą z nieodpłatnego świadczenia, tj. przypisać ją do konkretnego pracownika oraz gdy możliwym jest określenie jej dokładnej wysokości (wartości). Na tej podstawie należy uznać, że przychód podatkowy nie powstanie, gdy wartość świadczenia opierałaby się jedynie na wartości statystycznej, tj. wynikającej z podzielenia wartości świadczenia na ilość osób do niego uprawnionych – pracowników. Analizując tę przesłankę w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim charakter funkcjonującego rozwiązania, tj. zapewnienia pracownikom posiłków w formie ogólnodostępnego bufetu/szwedzkiego stołu. Jak zostało to przedstawione w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie prowadzi rejestru osób mogących skorzystać z posiłków oraz nie prowadzi zapisów pośrednio lub bezpośrednio dla takich osób, a także nie monitoruje, kto i w jakim zakresie korzysta z dostępnego bufetu. W związku z tym, jak również samą specyfiką ogólnodostępnego bufetu/szwedzkiego stołu, która sprowadza się do tego, że każda z osób z niego korzystających może dowolnie skomponować swój posiłek z dostępnych produktów, Wnioskodawca nie jest w stanie określić, który z pracowników oraz w jakim zakresie i kiedy faktycznie skorzystał z bufetu w danym okresie. Posiłki zapewniane w formie bufetu nie są spersonalizowane ani przypisane do konkretnego pracownika. (…) nie uzupełnia posiłków w przypadku ich wyczerpania ani też nie rozlicza z dostawcą jedzenia niespożytego danego dnia. Tym samym, niemożliwością jest określenie czy pracownik skorzystał z posiłku, a także wielkości konsumpcji konkretnego pracownika w danym okresie ze względu na przyjętą formę wydawania posiłków. Również z uwagi na pracę w trybie hybrydowym (zatem możliwości świadczenia pracy przez pracowników również z domu w wybranym przez siebie dniach), a także biorąc pod uwagę usprawiedliwione nieobecności jak urlopy i zwolnienia lekarskie, trudno stwierdzić, jak często pracownik rzeczywiście korzysta z oferowanych posiłków w miejscu pracy. Tym samym, nie jest możliwe dokładne określenie wartości tego benefitu w przeciwieństwie do innych benefitów oferowanych przez pracodawców. Na przykład, jeśli pracodawca oferuje pracownikom vouchery w programie kafeteryjnym o stałej wartości 150 zł miesięcznie na skorzystanie z różnych usług, w takim przypadku jest możliwe realne i dokładne określenie wartości benefitu w skali miesiąca. W konsekwencji, nie jest możliwe przypisanie konkretnemu pracownikowi wymiernej korzyści z tytułu skorzystania z posiłków. W związku z tym, Oddział mimo zachowania należytej staranności nie jest w stanie określić wartości pieniężnej skonsumowanego przez pracownika posiłku. Tym samym, sformułowany przez Trybunał Konstytucyjny warunek dotyczący indywidualizacji świadczenia i ustalenia jego wysokości przypadającego na konkretnego pracownika nie jest spełniony.

Jako podsumowanie należy stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie przedstawione w opisie stanu faktycznego spełnia jedynie dwa z trzech warunków sformułowanych przez Trybunał Konstytucyjny. Jest ono spełnione za zgodą pracownika i w pełni dobrowolnie, w jego interesie i przynosi mu korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie Wnioskodawca przy zachowaniu należytej staranności nie jest w stanie określić odbiorców świadczenia i osiąganej przez nich korzyści (trzeci warunek). Oznacza to, że skorzystanie przez pracowników z posiłków udostępnionych w bufecie/w ramach szwedzkiego stołu nie pociąga za sobą powstania przychodu podatkowego po stronie pracowników. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że opisane rozwiązanie (udostępnienie pracownikom posiłków w formie ogólnodostępnego bufetu/szwedzkiego stołu) ma uzasadnienie ekonomiczne, techniczne i administracyjne z uwagi na względy przedstawione powyżej, tj. ograniczenie obowiązków administracyjnych po stronie pracodawcy, elastyczność względem pracowników, ograniczenie kosztów i nieracjonalnych nakładów. Z punktu widzenia Wnioskodawcy taka forma wydawania posiłków jest optymalna. W przypadku jej modyfikacji mogłoby dojść do sytuacji, w której rozwiązanie wiązałoby się ze zbyt wysokimi nakładami (a tym samym straciłoby ono ekonomiczne uzasadnienie). Celem wdrożonego rozwiązania nie jest przy tym osiągnięcie korzyści podatkowych poprzez sztuczne uniemożliwienie określenia odbiorców świadczenia i osiąganej przez nich korzyści. W tym kontekście warto wskazać, że obowiązujące przepisy, w tym w szczególności przepisy prawa podatkowego, nie nakładają na pracodawcę obowiązku ewidencjonowania, który z pracowników korzysta z posiłków. Zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach, odnoszących się do analogicznych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

-z 21 stycznia 2020 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.146.2019.1.KF,

-z 21 stycznia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.711.2019.1.SJ,

-z 4 listopada 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.492.2019.1.RR,

-z 8 października 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.361.2018.2.AK,

-z 20 września 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.430.2018.1.PP,

-z 10 września 2018 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.342.2018.1.AN,

-z 5 czerwca 2018 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.131.2018.2.MM,

-z 29 czerwca 2017 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.154.2017.1.AK.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.