W myśl art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,

    z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka

    transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej

    za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium

    Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i

      pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy przychody z tytułu świadczeń wykonanych przez Agentów, o których mowa w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku, nie wchodzą w zakres przychodów z tytułu świadczeń wymienionych w którymkolwiek przepisie powołanego wyżej art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności świadczenia te nie są związane z prawami autorskimi ani z działalnością sportową lub widowiskową. Świadczenia te nie wchodzą również w zakres świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W wyżej wskazanym art. 21 ust. 1 ustawy o CIT został określony katalog należności wypłacanych przez polskie podmioty, podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym, a obowiązany do jego pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego jest podmiot polski. Jest to tzw. podatek u źródła.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatkiem u źródła są opodatkowane przychody z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Przedmiotowa regulacja formułuje otwarty katalog przychodów opodatkowanych podatkiem u źródła, na co wskazuje zapis „oraz świadczeń o podobnym charakterze”.

Wnioskodawca wskazuje jednakże, że w ramach katalogu świadczeń o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do świadczeń szczegółowo wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo powinny wynikać z niej takie same prawa i obowiązki dla stron.

Zdaniem Wnioskodawcy zasadnicze znaczenie ma fakt, iż Usługi pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów charakteryzują się odmiennym celem od usług reklamowych, czy też usług badania rynku. Głównym celem świadczonych przez Agentów usług jest bowiem doprowadzenie do zawarcia umowy sprzedaży i jej realizacji (w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będzie to bowiem sprzedaż Produktów Spółki).

Pojęcie pośrednictwo nie posiada swojej definicji legalnej w prawie podatkowym. Jednakże zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl) przez pojęcie „pośrednictwo” rozumie się: „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron”, „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy".

Dodatkowo Spółka pragnie wskazać, że w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), wydanego na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676), usługi pośrednictwa sklasyfikowane zostały odrębnie od usług, o których mowa jest w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Odnosząc się do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, zdaniem Spółki nie bez znaczenia pozostaje fakt, że Agenci otrzymują od Wnioskodawcy wynagrodzenie prowizyjne (zależne od ilości i wartości Produktów sprzedanych za pośrednictwem danego Agenta zgodnie z warunkami wskazanymi w umowie), które jest charakterystyczne dla umów pośrednictwa oraz koordynacji scentralizowanych zakupów, w przeciwieństwie do usług doradczych, reklamowych lub badania rynku, które są wynagradzane w sposób zryczałtowany (kwotowy). W konsekwencji poziom wynagrodzenia uzależniony jest bezpośrednio od warunków transakcji sprzedaży Produktów, a nie od zakresu działań podjętych przez Agenta, co niewątpliwie świadczy o tym, że intencją stron jest, aby przedmiotem Usług pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów było zwieranie jak największej liczby transakcji sprzedaży Produktów.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można ponadto zmieniać kwalifikacji usług świadczonych przez Agentów przez fakt, iż zgodnie z postanowieniami zawieranych umów pośrednictwa oraz koordynacji scentralizowanych zakupów Agenci zobowiązani są również przykładowo do gromadzenia informacji na temat rynku sprzedaży, czy też podejmowaniu akcji promocyjnych.

Spółka wskazuje, że są to czynności wspierające, które są elementem szeroko rozumianej usługi pośrednictwa sprzedaży. W tym miejscu warto również wskazać, że Wnioskodawca nie wynagradza Agentów za wykonywane przez nich działania dodatkowe (nie ma jakichkolwiek odrębnych płatności za np. przeprowadzaną przez Agentów koordynację procesu sprzedaży Produktów lub wsparcie działań reklamowych). Spółka jest zainteresowana wyłącznie zwiększeniem sprzedaży swoich Produktów, a w związku z tym wynagradza Agentów tylko w przypadku doprowadzenia do zawarcia skutecznej umowy sprzedaży. Jednocześnie Spółka nie zleca Agentom wykonania odrębnie czynności, które mogłyby stanowić samodzielne usługi reklamy, marketingu, czy też badania rynku.

Przedmiotowe działania są dokonywane bowiem nie na rzecz Wnioskodawcy, a na rzecz samych Agentów, którzy zmierzają do skojarzenia ze Spółką jak największej ilości potencjalnych klientów celem zawarcia umowy sprzedaży. Dodatkowo warto zauważyć, że Wnioskodawca nie jest zainteresowany tym, jakiego rodzaju czynności podejmą Agenci, by zwiększyć sprzedaż Produktów. Spółka podpisując umowę pośrednictwa lub koordynacji scentralizowanych zakupów z danym Agentem oczekuje od niego tylko i wyłącznie zwiększenia sprzedaży swoich Produktów. Natomiast sam wybór środków i działań podejmowanych przez Agenta, których celem jest zwiększenie sprzedaży za jego pośrednictwem, pozostaje do jego decyzji.

Wnioskodawca wskazuje również, że jego intencją nie jest zwiększenie rozpoznawalności jego marki, czy też promowanie Produktów samo w sobie. Spółka podejmując współpracę z Agentami ma na celu wyłącznie zwiększenie wolumenu sprzedaży Produktów na rynkach zagranicznych.

Warto wskazać również, że działania dodatkowe (inne niż pośredniczenie i wsparcie w sprzedaży Produktów) Agenci wykonują de facto na swoją rzecz - w celu zwiększenia zainteresowania Produktami Wnioskodawcy, a tym samym uzyskania jak najwyższej prowizji należnej od Spółki z tytułu zawartych transakcji sprzedaży.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy stwierdzić należy, że wynagrodzenie wypłacane Agentom za ich usługi świadczone na podstawie umów pośrednictwa oraz koordynacji scentralizowanych zakupów sprzedaży nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym Wnioskodawca nie powinien pobierać i odprowadzać jako płatnik podatku u źródła od tych płatności.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest jednolita i ugruntowana linia interpretacyjna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w podobnych do Wnioskodawcy stanach faktycznych/opisach zdarzenia przyszłego wskazuje, że usługi pośrednictwa sprzedaży, jak i wspomagające je działania dodatkowe nie są objęte katalogiem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Są to przykładowo:

- Interpretacja Dyrektora KIS z 17 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.380.2020.2.BJ: „jak wskazano we wniosku, usługa pośrednictwa polega na znalezieniu i wskazaniu

  przez Agenta podmiotów, tj. konkretnych nabywców towarów Wnioskodawcy oraz przekazania Wnioskodawcy wszelkich informacji niezbędnych do zawarcia kontraktu (...)

  stwierdzić należy, że opisane we wniosku usługi świadczone przez pośrednika, nie są usługami wymienionymi w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., a w szczególności usługami

  doradczymi, zarządzania i kontroli, usługami badania rynku, usługami reklamowymi, ani też usługami podobnymi do tych usług. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest

  zobowiązany do pobierania jako płatnik zryczałtowanego podatku od wypłacanego agentowi wynagrodzenia”;

- Interpretacja Dyrektora KIS z 11 grudnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.402.2020.2.AP: „ Wnioskodawca nawiązał współpracę ze szwajcarskim pośrednikiem, która polega

  na tym, że pośrednik poszukuje potencjalnych odbiorców na towary oferowane przez Wnioskodawcę na rynkach zagranicznych. Pośrednik przedstawia ofertę cenową

  potencjalnemu odbiorcy towarów, cena oferowana przez pośrednika obejmuję cenę Wnioskodawcy oraz wartość prowizji pośrednika (...) Wartość prowizji na rzecz pośrednika

  jest uzależniona od warunków transakcji (tj. ceny i ilości sprzedanych towarów), do której doszło na skutek działań pośrednictwa i jest ustalana kwotowo od każdej sztuki

  sprzedanego towaru (...) W świetle powyższego należy stwierdzić, że wynagrodzenie wypłacane szwajcarskiemu podmiotowi z tytułu usługi pośrednictwa nie podlega

  opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru i zapłaty podatku u

  źródła od płatności na rzecz pośrednika”;

- Interpretacja Dyrektora KIS z 4 lutego 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.513.2018.1.EN: „Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że uzyskiwane przez Agenta (podmiot

  zagraniczny) przychody z tytułu usług pośrednictwa nie zostały literalnie wymienione, jako podlegające opodatkowaniu podatkiem u „ źródła”, jak również nie sposób ich uznać

  za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli,

  przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Tym samym, przychody uzyskane przez podmiot zagraniczny z tytułu

  świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży nie będą objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji Wnioskodawca

  nie będzie zobowiązany do pobierania jako płatnik zryczałtowanego podatku od wypłacanego Agentowi wynagrodzenia prowizyjnego”;

- Interpretacja Dyrektora KIS z 14 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.369.2018.2.MK: „Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że uzyskiwane przez podmioty

  zagraniczne przychody z tytułu usług pośrednictwa nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu podatkiem u „źródła”, jak również nie sposób ich uznać za

  przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli,

  przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Tym samym przychody uzyskane

  przez podmioty zagraniczne z tytułu świadczenia usług pośrednictwa nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W

  konsekwencji Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do pobierania jako płatnik zryczałtowanego podatku od wypłacanego agentom wynagrodzenia”;

- Interpretacja Dyrektora KIS z 9 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.206.2018.3.AJ: „Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu

  faktycznego należy zauważyć, że aczkolwiek Partner m.in. zarządza całym procesem pozyskiwania pożyczkobiorców oraz kontroluje płatności związane z pożyczkami,

  czynności te wykonuje w ramach swojej działalności (a nie świadczy tych usług Wnioskodawcy), której sedno stanowi doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki za

  wynagrodzeniem w formie prowizyjnej. Istotą stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z Partnerem świadczenia nie jest zatem nabycie usługi zarządzania lub kontroli

  (płatności), lecz całościowej usługi pośrednictwa finansowego o charakterze otsourcingowym. (...) W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że Partner nie świadczy usług

  wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ani podobnych do nich (inaczej: przychód uzyskany przez kontrahenta zagranicznego z tytułu świadczonych usług nie mieści

  się w żadnej z kategorii wymienionej w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT)”;

- Interpretacja Dyrektora KIS z 23 lutego 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.375.2017.2.JP (uznane za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy): „Istotne w omawianym stanie

  faktycznym jest to, że usługi pośrednictwa i przedstawicielstwa handlowego charakteryzują się odmiennym celem od usług doradczych, czy też usług badania rynku.

  Zasadniczym bowiem celem usług pośrednictwa i przedstawicielstwa handlowego jest doprowadzenie do zawarcia umowy i jej realizacji (tutaj pozyskiwanie nowych klientów).

  Podstawowym celem usług doradczych, czy też badania rynku jest natomiast pozyskanie przez Wnioskodawcę określonych informacji, które będą mogły mieć zastosowanie

  w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że Wykonawca otrzymuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie prowizyjne, które jest

  charakterystyczne dla umów pośrednictwa. Nie może zmieniać kwalifikacji usług świadczonych przez Wykonawcę fakt, że na podstawie umowy Wykonawca jest również

  zobowiązany do profesjonalnego doradztwa klientom Wnioskodawcy w zakresie wyboru optymalnego wariantu umowy, wyboru optymalnego produktu i zasad realizacji umowy.

  Po pierwsze są to czynności, które są elementem szeroko rozumianej usługi pośrednictwa, po drugie doradztwo jest tu świadczone nie na rzecz Wnioskodawcy, a na rzecz jego

  potencjalnych klientów. Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić iż Wnioskodawca nie powinien pobierać i odprowadzać jako płatnik podatku „u źródła”

  od wynagrodzenia za realizowane przez Wykonawcę obowiązki, ponieważ usługi pośrednictwa i przedstawicielstwa handlowego nie zostały wymienione przez ustawodawcę w

  art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Z uwagi na powyższe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe w pełnym zakresie”.

Powyższe stanowisko potwierdzają również wyroki sądów administracyjnych. W wyroku z 9 lipca 2020 r. WSA w Warszawie (sygn. III SA/WA 2603/19) uznał, że skoro w analizowanej sprawie miał do czynienia z usługą agencyjną (pośrednictwa), biorąc pod uwagę definicję słownikową uznał, iż jest to działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, występowanie w charakterze łącznika lub rozjemcy, a także kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy. Uwzględniając czynności agenta, jak również biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony w zaskarżonym wniosku, sąd uznał, iż istotą świadczenia pośrednictwa, a zarazem celem gospodarczym tej usługi jest poszukiwanie klientów oraz kojarzenie ich ze spółką w celu zawarcia umowy sprzedaży produktów spółki. Natomiast istotą reklamy (a zarazem jej elementem dominującym) jest rozpowszechnianie informacji o towarach wszelkimi dostępnymi formami przekazu. Tym samym nie jest to element przeważający usługi agenta opisanej we wniosku, a tylko jedna z wykonywanych czynności w ramach usług pośrednika. To samo dotyczy pozostałych usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT: doradztwa czy badania rynku. W konsekwencji sąd stwierdził, że uzyskiwane przez przedstawiciela wynagrodzenie za usługi świadczone na rzecz spółki nie będzie się mieścić się w katalogu przychodów wymienionym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Wnioskodawca pragnie wskazać, że sąd rozpoznawał sprawę, która dotyczyła pośrednictwa o analogicznym zakresie jak usługi pośrednictwa świadczone przez Agentów, co potwierdza słuszność stanowiska Spółki.

Podsumowując, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska, w świetle którego nie powinien pobierać i odprowadzać jako płatnik „podatku u źródła” od wynagrodzenia wypłacanego Agentom za świadczone przez nich Usługi pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów, zgodnie z art. 26 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”),

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT,

Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT,

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Natomiast co do oceny, czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, Organ zauważa, że – w świetle ww. przepisu – decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsca dokonania wypłaty. Zatem bez znaczenia pozostaje fakt świadczenia usług poza terytorium Polski, gdyż tak jak wskazano, zasadnicze znaczenie ma miejsce położenia źródła. W tym przypadku zagraniczne podmioty będą uzyskiwać dochody od Spółki, będącej polskim rezydentem podatkowym. W konsekwencji należy przyjąć, że źródło dochodów będzie położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż jego źródłem jest Spółka, będąca polskim rezydentem podatkowym. Powyższe rozważania na temat miejsca świadczenia usług i ich wpływu na powstanie podatku u źródła są dygresją do głównej kwestii przedstawionej Organowi do rozstrzygnięcia sformułowanej w zadanym we wniosku pytaniu. Poprzez zadane pytanie Wnioskodawca chce uzyskać wiedzę, czy powinien pobierać i odprowadzać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy (tzw. podatku u źródła) od wynagrodzenia wypłacanego Agentom za świadczone przez nich Usługi pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów, zgodnie z art. 26 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Przechodząc do oceny stanowiska Spółki w tym zakresie należy wskazać, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT,

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Jak wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Należy mieć także na uwadze postanowienia art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, który w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. stanowił, iż:

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT, wypłata, o której mowa w ust. 1, 1ac, 1c, 1d, 1m, 2c i 2e, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.

Ustawa zawiera również mechanizmy, dzięki którym nawet w sytuacji przekroczenia progu kwotowego obligującego do pobrania podatku u źródła (wypłaty w kwocie 2.000.000 zł na rzecz jednego podatnika w roku podatkowym),  płatnik  uprawniony  jest  do  zastosowania  preferencyjnego  opodatkowania  podatkiem  u  źródła w momencie wypłaty należności.

Jak bowiem stanowi art. 26 ust. 7a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Jednocześnie szczegółowe reguły składnia tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j ustawy o CIT.

Podkreślić należy, że jak wynika z art. 26 ust. 9 ustawy o CIT:

Zauważyć także należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia:

Wskazany powyżej termin uległ kolejnemu wydłużeniu do dnia 31 grudnia 2021 r. na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 25 czerwca 2021 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1158).

Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia:

Jak stanowi § 5 Rozporządzenia:

W § 5 ww. Rozporządzenia wskazano, że warunkiem wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, w sytuacjach określonych w § 2-4 Rozporządzenia, jest spełnienie warunków do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści sformułowanego pytania w zakresie zainteresowania Wnioskodawcy pozostaje kwestia ustalenia, czy Wnioskodawca powinien pobierać i odprowadzać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy (tzw. podatku u źródła) od wynagrodzenia wypłacanego Agentom za świadczone przez nich Usługi pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów, zgodnie z art. 26 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Istota przedłożonego Organowi do rozstrzygnięcia zagadnienia sprowadza się zatem do ustalenia, czy usługi opisane we wniosku objęte są zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej może się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie odkodowanie znaczenia pojęć: „usług pośrednictwa”, „usług doradczych”, „usług badania rynku”, „usług reklamowych”, „usług zarządzania i kontroli” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy ustawy o CIT nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, przez pojęcie „pośrednictwo” należy rozumieć: działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami luzałatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy.

Literatura przedmiotu wskazuje się, że: „Podstawowym zadaniem (...) wyspecjalizowanych „pośredników” jest wywieranie wpływu na pozycję prawną angażujących ich zleceniodawców poprzez „wprowadzenie” ich w określony stosunek umowny (zobacz: Michał Romanowski, Charakter prawny umowy o pośrednictwo, Monitor Prawniczy Nr 2/1997).

W zgodnej opinii orzecznictwa sądowego oraz doktryny prawa nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy cześć czynności faktycznych (czynności o charakterze fizycznym, technicznym czy administracyjnym) związanych z umową.

Z kolei „doradztwo” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych (zob. wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucję na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

-przejęcie zadań,

-pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,

-pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,

-pomoc w rozwiązywaniu problemów,

-pomoc w podejmowaniu decyzji,

-przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,

-przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,

-przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,

-identyfikacja i rozwiązywanie problemów,

-przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,

-dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN pod pojęciem „wsparcia” rozumie się pomoc udzieloną komuś.

Zdaniem F. Steele, doradztwo to „wszelkie formy dostarczania pomocy w zakresie realizacji celów, procesu czy struktury zadania lub ewentualnie ciągu zadań, gdzie doradca nie jest faktycznie odpowiedzialny za wykonanie tych zadań, lecz służy pomocą tym, którzy tę odpowiedzialność ponoszą (F.Steele, Consulting for Organizational Change, Amherst, MA, University of Massachusetts Press, 1975, s. 3).

Według Urszuli Skurzyńskiej-Sikory, doradztwo może być postrzegane zarówno jako profesjonalna usługa jak i metoda dostarczania praktycznej rady i pomocy czy też proces działania. Zdaniem autorki, można wyróżnić charakterystyczne dla doradztwa elementy, a mianowicie:

1.niezależna orientacja – słowa takie jak „perspektywa” i „obiektywizm” sygnalizują niezależną pozycję doradcy; doradca nie akceptuje automatycznie problemu i faktów podanych przez klienta, ale niezależnie od klienta formułuje swoją ocenę;

2.specjalne kwalifikacje – aby sporządzić niezależną ocenę i stworzyć użyteczne wskazania, doradcy muszą posiadać wyjątkową wprawę i umiejętności; zdolności doradcy wywodzą się nie tylko z praktycznego doświadczenia, lecz także z wysokiego stopnia osobistej integralności; termin „kwalifikacje” w tym przypadku oznacza uznanie przez innych fachowców w tej dziedzinie;

3.serwis doradczy – doradztwo stanowi pomoc, a nie ścisłe wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem; współpraca doradcy z klientem polega na tym, że to właśnie klient ponosi końcową odpowiedzialność za wynajęcie i skorzystanie z pomocy doradcy oraz zaakceptowanie lub odrzucenie jego zaleceń;

4.identyfikacja i analiza problemu – jednym z zasadniczych obszarów aktywności doradcy musi być orientacja w problemie; oznacza to, że przekazuje on klientowi to czego ten problem dotyczy, spogląda na ten problem „od wewnątrz” w celu określenia jego stopnia ważności, po czym jeśli jest to niezbędne, na nowo określa ten problem i identyfikuje jego przyczyny;

5.rozwiązywanie problemu i wdrożenie rozwiązania (lub nadzorowanie wdrożenia) – jest to bardzo ważny obszar działania; doradca jest wynajmowany w celu doprowadzenia do rozwoju organizacji (a nie po to, by utrzymać istniejący stan rzeczy) (zob. Urszula Skurzyńska-Sikora, Istota, pojęcie i rodzaje doradztwa, Lublin 1997 r., s. 167-168).

Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”. Z kolei kontrola, to: 1) porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami, 2) nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych jak i papierowych kartotekach.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz wskazane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Celem uzasadnienia dokonanej w niniejszej interpretacji indywidualnej oceny stanowiska Wnioskodawcy wskazać należy na specyfikę prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca zajmuje się produkcją (…). Wnioskodawca w celu zintensyfikowania sprzedaży swoich produktów poza granicami Polski, w tym poza terytorium Unii Europejskiej, nawiązuje współpracę z podmiotami świadczącymi usługi w zakresie pośrednictwa sprzedaży oraz usługi agencyjne i usług koordynacji scentralizowanych zakupów. Powyższe podmioty (Agenci) współpracujące z Wnioskodawcą posiadają swoje siedziby w różnych krajach na świecie, przykładowo w Wielkiej Brytanii, Singapurze, Irlandii, Francji oraz Szwajcarii. Agenci nie mają prawa zawierania umów sprzedaży w imieniu Wnioskodawcy.

W związku ze świadczeniem Usług pośrednictwa oraz Usługi koordynacji scentralizowanych zakupów przy sprzedaży Produktów przez Agentów, Spółka jest obowiązana do zapłaty wynagrodzenia w postaci prowizji. Wynagrodzenie danego Agenta uzależnione jest od efektów jego pracy w postaci zawarcia przez Wnioskodawcę umowy sprzedaży konkretnego Produktu oraz otrzymania za niego zapłaty. Wartość prowizji ustalana jest każdorazowo jako stawka za tonę Produktów sprzedanego za pośrednictwem danego Agenta.

W przypadku Usług pośrednictwa przedmiotem zawieranych z Agentami umów jest pośredniczenie w zawarciu umowy sprzedaży. W tym celu Agenci podejmują z własnej

inicjatywy działania zmierzające do sfinalizowania sprzedaży. W szczególności podejmowane są następujące działania:

- Pośredniczenie i wsparcie w sprzedaży Produktów Spółki;

-Koordynacja procesu zamówień Produktów Spółki;

- Zapoznawanie klientów i potencjalnych klientów z Produktami Spółki;

- Rekomendowanie używania Produktów Spółki podmiotom powiązanym wobec Agentów;

- Wsparcie w działaniach promocyjnych,

- Wsparcie Spółki w przypadku roszczeń i skarg na jakość Produktów,

- Gromadzenie informacji na temat rynku sprzedaży,

- Identyfikowanie nowych rynków sprzedaży Produktów.

W przypadku Usług koordynacji scentralizowanych zakupów przedmiotem zawieranych z Agentami są również działania mające na celu sfinalizowanie sprzedaży. Czynności podejmowane przez Agentów w związku z tym są zbliżone do tych wykonywanych w ramach Usług Pośrednictwa i zawierają:

- Koordynację kwestii związanych z rocznym zapotrzebowaniem na Produkty przez podmioty powiązane,

- Planowanie dostaw Produktów do podmiotów powiązanych w celu zapewnienia kontynuacji dostaw,

- Rozwiązywanie sporów i nieścisłości między Spółką a podmiotami powiązanymi wobec Agentów,

- Rekomendowanie Spółki innym podmiotom,

- Działania związane z zaopatrywaniem innych podmiotów w Produkty,

- Informowanie podmiotów powiązanych o Produktach, zdolnościach produkcyjnych, poziomie usług i innych istotnych informacjach o Spółce, które mogą wpłynąć na składanie

  zleceń zakupowych,

- Tworzenie strategii mających na celu wzrost i efektywność kosztową zaangażowanych stron, w tym Agentów i Spółki.

Powyżej przywołane definicje usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT prowadzą do wniosku, że usługi nabywane przez Wnioskodawcę obejmują czynności wymagające podjęcia koniecznych działań z zakresu:

- doradztwa – podstawą świadczenia opisanych we wniosku usług jest jakiś zasób wiedzy opierający się na kompetencjach, fachowej wiedzy, doświadczeniu oraz

  umiejętnościach, a skutkiem świadczenia usług jest podzielenie się tą wiedzą ze świadczeniobiorcą, tak jak w zakresie wsparcia w realizacji strategii zakupowej, czy zbierania

  danych na potrzeby tworzenia produktów. Należy uznać, że usługodawca dysponuje odpowiednią wiedzą, kompetencjami oraz doświadczeniem we wskazanym wyżej zakresie,

  które to cechy są wykorzystywane przy świadczeniu usług na rzecz Wnioskodawcy;

- usług reklamowych – działania podejmowane przez podmioty zagraniczne mają związek z działalnością promocyjną (Spółka w opisie sprawy wskazała, że Agenci podejmują

  działania polegające na rekomendowanie Spółki innym podmiotom; zapoznawaniu klientów i potencjalnych klientów z Produktami Spółki; rekomendowanie używania Produktów

  Spółki podmiotom powiązanym wobec Agentów; wsparcie w działaniach promocyjnych)

- usług badania rynku – usługi nabywane przez Spółkę to w istocie m.in. zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich

  przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych (np. gromadzenie informacji na temat rynku sprzedaży, identyfikowanie nowych rynków sprzedaży Produktów to

  działania wykonywane przez Agentów zmierzające do rozpoznania potrzeb klienta oraz reagowania na te potrzeby; rozpoznanie potrzeb klienta musi owocować doradzaniem

  Wnioskodawcy jakiego rodzaju towary są w kręgu zainteresowania Kontrahenta);

- usług zarządzania i kontroli – usługi nabywane przez Wnioskodawcę polegają m.in. na tworzeniu strategii mających na celu wzrost i efektywność kosztową zaangażowanych

  stron, w tym Agentów i Spółki oraz informowanie podmiotów powiązanych o Produktach, zdolnościach produkcyjnych, poziomie usług i innych istotnych informacjach o Spółce,

  które mogą wpłynąć na składanie zleceń zakupowych, jak również wsparcie Spółki w przypadku roszczeń i skarg na jakość Produktów.

Podsumowując, należy uznać, że usługi pośrednictwa oraz usługi koordynacji scentralizowanych zakupów, nabywane od podmiotów zagranicznych są świadczeniami o podobnym charakterze do usług doradczych, reklamowych, zarządzania i kontroli oraz badania rynku, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym podlegają objęciu regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy.

W ocenie Organu powyższe czynności, nazwane we wniosku usługami pośrednictwa oraz usługami koordynacji scentralizowanych zakupów, bezsprzecznie posiadają cechy charakterystyczne dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które przeważają nad elementami charakterystycznymi dla innych świadczeń.

W odniesieniu do usług opisanych we wniosku należy uznać, iż są usługami (świadczeniami) o podobnym charakterze do usług, które zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności do usług doradczych, usług reklamowych i usług badania rynku (w zależności od szczegółowego zakresu czynności służących wykonaniu omawianej usługi).

W rezultacie usługi pośrednictwa oraz usługi koordynacji scentralizowanych zakupów, nabywane przez Spółkę od podmiotu zagranicznego, mieszczą się w katalogu świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt. 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych na rzecz Agentów wynagrodzeń.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy ponadto w tym miejscu zauważyć, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych i interpretacje indywidualne, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym (innym niż przedstawiony we wniosku). Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych. W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy. Nie negując orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu, w przedmiotowej sprawie należało jednak uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Stanowisko Organu znajduje potwierdzenie w wyroku WSA z 10 listopada 2021 r. sygn. akt I SA/Sz 768/21.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia/Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).