Obowiązki podatkowe wynikające z ustawy o CIT mogą być modyfikowane poprzez umowy międzynarodowe ratyfikowane za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie na co wskazuje art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U.1997 nr 78 poz. 483, dalej: Konstytucja RP).

UPO została ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, a więc stała się częścią polskiego porządku prawnego mającego pierwszeństwo przed ustawami.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 UPO zyski, osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, z przeniesienia tytułu własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zyski z przeniesienia tytułu własności majątku ruchomego stanowiącego część majątku zakładu, który przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, albo z przeniesienia własności mienia ruchomego należącego do stałej placówki, którą osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie posiada w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania wolnego zawodu, łącznie z zyskami uzyskanymi z przeniesienia własności takiego zakładu (odrębnie albo razem z całym przedsiębiorstwem) lub takiej stałej placówki, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie (art. 13 ust. 2 UPO).

Zyski osiągane z przeniesienia własności eksploatowanych w transporcie międzynarodowym statków morskich, statków powietrznych lub statków żeglugi śródlądowej oraz z przeniesienia własności majątku ruchomego związanego z eksploatacją takich statków morskich, statków powietrznych lub statków żeglugi śródlądowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa. Dla celów tego ustępu stosuje się postanowienia ustępu 3 artykułu 8 (art. 13 ust. 3 UPO).

Zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach 1,2 i 3 podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę (art. 13 ust. 4 UPO).

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 5 UPO postanowienia ustępu 4 nie naruszają prawa każdego Umawiającego się Państwa do nałożenia zgodnie z własnym ustawodawstwem podatku od zysków z przeniesienia własności akcji lub praw do udziału w zyskach w spółce, której kapitał jest całkowicie lub częściowo podzielony na akcje (udziały) i która zgodnie z prawem tego Państwa posiada w tym Państwie siedzibę, osiągniętych przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, i która miała miejsce zamieszkania w pierwszym Państwie w ciągu ostatnich dziesięciu lat poprzedzających przeniesienie własności akcji (udziałów) lub praw do udziału w zyskach spółki. W przypadku gdy na podstawie prawa wewnętrznego pierwszego Umawiającego się Państwa ustalony zostanie wymiar podatku od osoby z tytułu przeniesienia własności wymienionych wyżej akcji (udziałów) uznany za dokonany w czasie jej emigracji z pierwszego wymienionego Państwa, to powyższe postanowienie ma zastosowanie tylko w takim zakresie, w jakim część wymiaru pozostaje nieuregulowana.

b. Uzasadnienie

Dnia 1 stycznia 2021 r. wszedł w życie art. 26aa ustawy o CIT, na mocy którego spółki nieruchomościowe są w określonych sytuacjach zobowiązane, jako płatnicy, wpłacać zaliczkę na podatek z tytułu m.in. zbycia udziałów w takiej spółce nieruchomościowej przez podmiot nieposiadający siedziby na terenie Polski.

Zgodnie z ustawą o CIT, aby powyższy obowiązek poboru podatku mógł zaistnieć, po pierwsze konieczne jest, aby podmiot, którego udziały są przedmiotem zbycia spełniał definicję spółki nieruchomościowej, które to pojęcie zostało odrębnie zdefiniowane w ustawie (w art. 4a pkt 35 ustawy o CIT). Po drugie, dla powstania obowiązku pobrania takiej zaliczki wymagane jest, aby sprzedaż udziałów w spółce nieruchomościowej była opodatkowana na terytorium Polski i aby powstał z tego tytułu obowiązek podatkowy.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy z literalnego brzmienia ustawy o CIT wynika, że w przypadku:

Wnioskodawca wskazuje, że regulacje w zakresie miejsca opodatkowania przychodu z tytułu przeniesienia własności majątku będącego własnością podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Holandii znajdują się w art. 13 UPO, tj.:

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy,

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT,

Określając podmiotowy zakres obowiązywania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca polski przyjął dwie zasady: nieograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego osób prawnych mających siedzibę lub zarząd w Polsce (zasada rezydencji - art. 3 ust. 1 ustawy o CIT) i ograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego tych osób prawnych, które nie mają siedziby lub zarządu w Polsce (zasada źródła - wyrażona w  art. 3 ust. 2 ustawy o CIT).

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z  opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

Powyższa zasada w szczególności ma zastosowanie w sytuacji, gdy zagraniczny podmiot zbywa nieruchomości znajdujące się na terytorium Polski, bądź dokonuje zbycia posiadanych (bezpośrednio, bądź pośrednio) udziałów w spółce, których podstawę istnienia stanowią te nieruchomości. Uzyskana w tym zakresie wartość przychodów pozostaje bowiem w korelacji z  dochodami pochodzącymi z nieruchomości osiąganymi poprzez spółkę polską.

Jednakże jak wynika z pkt 4a dodanego do art. 3 ust. 3 ustawy o CIT opodatkowaniu na terytorium Polski podlega również przeniesienie własności udziałów (akcji), ogółu praw i  obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej, który to przepis stanowi niezależną od wskazanej w art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, podstawę powstania obowiązku podatkowego na terytorium Polski.

Z uwagi na powyższe zbycie przez podmiot zagraniczny udziałów polskiej spółki nieruchomościowej rodzi dla tego podmiotu na terytorium Polski powstanie obowiązku podatkowego.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że ustawą z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2123; dalej: „ustawa nowelizująca”) do ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono regulacje dotyczące określenia warunków uznania podmiotu gospodarczego za tzw. spółkę nieruchomościową oraz regulacje skutkujące przeniesieniem ze zbywcy udziałów takiej spółki na spółkę obowiązku rozliczenia podatku z  tytułu zbycia tych udziałów.

Celem wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2021 r. zmian jest zwiększenie efektywności poboru podatku dochodowego oraz ograniczenie stosowania przez podmioty optymalizacji podatkowych, które miały miejsce.

Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ww. ustawy nowelizującej (Druk sejmowy nr 642) „Zasadniczym celem projektowanej ustawy jest uszczelnienie systemu podatku dochodowego od osób prawnych, tak aby zapewnić powiązanie wysokości podatku płaconego przez duże przedsiębiorstwa, w szczególności przedsiębiorstwa międzynarodowe, z faktycznym miejscem uzyskiwania przez nie dochodu. Projektowana ustawa stanowić ma kolejny krok w kierunku odbudowania dochodów podatkowych, w szczególności dochodów z  podatku CIT. (…) Kolejnym elementem pakietu uszczelniającego jest wprowadzenie rozwiązań ułatwiających dochodzenie należności podatkowych w przypadku dochodu ze sprzedaży udziałów (akcji) w spółkach nieruchomościowych przez nierezydentów. W obecnie obowiązujących regulacjach ustawy o  CIT istnieją już co prawda przepisy na podstawie których tego typu dochodu są uznawane za osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego. (…) Zmiana wprowadzona w  art.  ust. 3 pkt 4, 4a i 4b ustawy o CIT (…) ma celu dostosowanie krajowych regulacji dotyczących źródeł dochodów osiąganych przez nierezydentów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do standardów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zmienianych w drodze MLI. Konwencja MLI wprowadza określony przedział czasowy   (365 dni) poprzedzający zbycie posiadanych udziałów, jak również rozszerza definicję pojęcia dochodu z udziałów/akcji o dochód z innych, o podobnym charakterze praw udziałowych w  jednostce. W przypadku braku przyjęcia odpowiednich zmian w ustawie o CIT, Polsce przysługiwałoby prawo do opodatkowania dochodów ze sprzedaży udziałów w spółkach nieruchomościowych na mocy stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jednakże opodatkowanie nierezydenta w Polsce mogłoby wiązać się z trudnościami ze względu na brak harmonizacji pomiędzy postanowienia UPO zmienionej przez MLI a  ustawodawstwem krajowym. Należy bowiem podkreślić, iż umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowią samodzielnej podstawy do powstania obowiązku podatkowego w prawie krajowym, lecz jedynie rozgraniczają uprawnienia poszczególnych państw-stron UPO do opodatkowania danej kategorii dochodu. Z powyższych powodów w  art. 3 ust. 3 ustawy o CIT zmienia się oraz precyzuje treść pkt 4 i 4a definiujących dochód uzyskany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu zbycia udziałów spółki nieruchomościowej.”

W kwestii wprowadzenia do ustawy o CIT art. 26aa wskazano, iż „Przedmiotowa regulacja zmienia zasady rozliczania dochodów ze zbycia udziałów w tzw. spółkach nieruchomościowych. Obecnie, obowiązek rozliczenia podatku spoczywa na sprzedawcy udziałów (akcji), jednakże w przypadku nierezydentów nie zawsze dochód do opodatkowania z tego tytułu jest wykazywany do opodatkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pomimo istnienia wyraźnej podstawy prawnej w przepisach prawa krajowego. Przeniesienie obowiązku rozliczenia podatku z tego tytułu ze sprzedawcy na spółkę nieruchomościową ma w założeniu służyć zwiększeniu efektywności poboru podatku dochodowego. Rozliczenie obowiązku odbywać się będzie na zasadzie nałożenia obowiązku płatnika podatku u źródła na spółkę nieruchomościową.”

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, iż w wyniku wprowadzonych zmian do ustawy o  CIT jeśli co najmniej jedną ze stron transakcji (np. nabywcą) będzie nierezydent (podmiot niemający siedziby w Polsce), to spółka nieruchomościowa będzie musiała (jako płatnik) dokonać poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy przy umowach sprzedaży powyżej 5% udziałów/akcji (lub podobnych praw) w tej spółce przez podmioty zagraniczne. Jeżeli spółka nie będzie stanowiła ww. spółki nieruchomościowej to obowiązek ciążył będzie nadal na podmiotach zagranicznych dokonujących zbycia udziałów/akcji w takiej spółce.

Kluczowe znaczenie w zakresie dotyczącym ustalenia obowiązków w powyższym zakresie ma zatem ustalenie, czy w świetle znowelizowanych przepisów ustawy o CIT dany podmiot może zostać uznany za tzw. spółkę nieruchomościową zdefiniowaną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 4a pkt 35 ustawy o CIT,

Aby określoną spółkę uznać za spółkę nieruchomościową, warunki określone w tym przepisie muszą zostać spełnione łącznie.

Uznanie spółki za spółkę nieruchomościową, o której mowa w powyższym przepisie rodzi po jej stronie określone obowiązki płatnika.

Zgodnie z art. 26aa ust. 1 dodanym do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na mocy art. 2 pkt 20 ustawy nowelizującej,

Jak wynika z art. 26aa ust. 2 ustawy o CIT,

W myśl natomiast art. 26aa ust. 3 ustawy o CIT,

Przy czym, jak wynika z art. 26aa ust. 4 ustawy o CIT,

Z powyższych przepisów wynika zatem, że mimo, iż w przypadku zbycia udziałów w  spółce nieruchomościowej jest ona jedynie przedmiotem (nie zaś stroną) transakcji zbycia, to w  pewnych okolicznościach to właśnie na niej, a nie na podmiocie osiągającym dochód ciążyć będzie obowiązek zapłaty podatku. Stanie się tak wówczas, gdy zbywcą udziałów będzie nierezydent oraz jednocześnie dojdzie do zbycia udziałów (akcji) dających co najmniej 5% praw głosu w spółce albo ogółu praw i obowiązków dających co najmniej 5% prawa do udziału w  zysku spółki niebędącej osobą prawną, albo co najmniej 5% ogólnej liczby tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i polskim rezydentem podatkowym. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest realizacja projektów inwestycyjno-budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków komercyjnych. Obecnie Spółka jest właścicielem Centrum Handlowego zlokalizowanego w X. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości na terytorium kraju.

Udziałowcami Wnioskodawcy są:

1)DN (dalej: „DN”) z siedzibą w Holandii, posiadający udziały w wysokości 90%,

2)AP z siedzibą w Holandii, posiadający udziały w wysokości 10%.

DN oraz AP są holenderskimi rezydentami podatkowymi i nie posiadają zakładów na terytorium Polski. Obecnie DN (niewykluczone, że po uprzednim odkupie udziałów w kapitale zakładowym Spółki od AP) planuje w niedalekiej przyszłości sprzedaż udziałów posiadanych kapitale zakładowym Wnioskodawcy (dalej: „Transakcja”).

Przedmiotowa Nieruchomość będzie stanowiła na ostatni dzień roku poprzedzającego rok, w którym dojdzie do zbycia udziałów, bezpośrednio ponad 50% wartości bilansowej aktywów Wnioskodawcy. Ponadto wartość bilansowa Nieruchomości na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym dojdzie do sprzedaży udziałów będzie przekraczała 10 000 000,00 złotych.

Ponadto, w roku poprzedzającym rok, w którym dojdzie do zbycia udziałów Wnioskodawcy, przychody podatkowe z tytułu:

-najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze,

-przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości,

-udziałów w innych spółkach nieruchomościowych

- stanowiły co najmniej 60% ogółu przychodów podatkowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca spełni więc na moment sprzedaży udziałów definicję spółki nieruchomościowej w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na potrzeby Transakcji Wnioskodawca otrzyma od DN oryginał certyfikatu rezydencji podatkowej wydany przez właściwy organ podatkowy Holandii, potwierdzający że DN jest rezydentem podatkowym Holandii.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii, czy w związku z Transakcją Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik do wpłacenia zaliczki na podatek na podstawie art. 26aa ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym powyższy obowiązek dla Wnioskodawcy jako spółki nieruchomościowej wynikać będzie bezpośrednio z przytoczonego wyżej art. 26aa ust.  1 ustawy o CIT.

W przypadku jednak gdy kraj rezydencji podatkowej podatnika zawarł z Rzecząpospolitą Polską umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, to przy ustalaniu, czy w danych okolicznościach powstaje ograniczony obowiązek podatkowy, pierwszeństwo przed przepisami krajowymi mają przepisy zawartej umowy międzynarodowej o  unikaniu podwójnego opodatkowania, które mogą znacznie modyfikować zakres przedmiotowy opodatkowania nierezydentów ustalony w art. 3 ust. 3 ustawy o CIT.

W analizowanej sprawie konieczne jest zatem odwołanie się do postanowień umowy zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. nr 216, poz. 2120; dalej: „UPO”).

Umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania ma charakter norm kolizyjnych, które decydują o zakresie zastosowania prawa podatkowego poszczególnych państw, w  przypadku gdy zgodnie z ich wewnętrznymi przepisami dany dochód podlega opodatkowaniu w więcej niż jednym państwie.

Niemniej jednak umowa w sprawie podwójnego opodatkowania nie ustanawia samoistnego obowiązku podatkowego – obowiązek podatkowy w danym państwie musi wynikać z jego wewnętrznych regulacji.

Kwestie dotyczące miejsca opodatkowania zysków ze zbycia majątku nieruchomego zostały uregulowane w art. 13 UPO.

W myśl art. 13 ust. 1 UPO,

Z kolei zgodnie z art. 6 ust. 2 UPO,

W myśl natomiast art. 13 ust. 2 UPO,

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 3 UPO,

Z kolei w myśl art. 13 ust. 4 UPO,

Art. 13 ust. 5 UPO stanowi natomiast, że

Z powyższych zapisów UPO wynika, że dochód uzyskany przez DN ze sprzedaży udziałów posiadanych w kapitale zakładowym Wnioskodawcy nie będzie stanowił żadnego z zysków wymienionych w ust. 1, 2, 3 art. 13 ww. umowy. Sprzedającym udziały Wnioskodawcy nie jest również osoba fizyczna, o której mowa w art. 13 ust. 5 UPO.

Z wyżej przytoczonych regulacji zawartych w UPO wynika zatem, że do opisanej we wniosku Transakcji polegającej na sprzedaży przez DN udziałów posiadanych w kapitale zakładowym Wnioskodawcy zastosowanie znajduje przepis art. 13 ust. 4, zgodnie z którym, zyski z  przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach 1, 2 i 3 podlegają opodatkowaniu tylko w  tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Wskazać jednak należy, że 29 października 2020 r. został podpisany Protokół między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów o zmianie Konwencji między Rzecząpospolitą Polska a Królestwem Niderlandów w sprawie podwójnego opodatkowania i  zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 roku, oraz Protokołu, podpisanego w  Warszawie dnia 13  lutego 2002 roku (dalej: Protokół). Protokół uwzględnia politykę podatkową Polski oraz dorobek projektu OECD BEPS (Base Erosion and Profit Shifting). Powyższy projekt w  swoim planie działania, jako działanie nr 15 wskazał zaprojektowanie przepisów Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysków (Multilateral convention to implement tax treaty-related measures to prevent base erosion and profit shifting, dalej: „MLI”) i przystąpienie następnie do MLI przez poszczególne jurysdykcje.

Jedną z najistotniejszych zmian w stosunku do aktualnego brzmienia konwencji jest wprowadzenie do niej tzw. klauzuli nieruchomościowej.

Artykułem 9 Protokołu w art. 13 Konwencji po ustępie 3 dodano ustęp 3a o  następującym brzmieniu:

Zyski uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającego się Państwa z tytułu przeniesienia własności udziałów lub akcji lub porównywalnych praw, takich jak prawa w spółce osobowej lub truście, mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli w jakimkolwiek momencie w  okresie 365 dni poprzedzających przeniesienie własności tych udziałów lub akcji lub porównywalnych praw ich wartość pochodziła bezpośrednio lub pośrednio w więcej niż 75% z  majątku nieruchomego (nieruchomości), zdefiniowanego w artykule 6, położonego na terytorium tego drugiego Umawiającego się Państwa.

Na podstawie art. 6 ust. 2 UPO określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z  tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Statki morskie i statki powietrzne oraz statki eksploatowane w żegludze śródlądowej nie stanowią majątku nieruchomego.

Efektem wejścia w życie klauzuli będzie opodatkowanie w kraju położenia nieruchomości sprzedaży udziałów lub akcji lub innych podobnego rodzaju praw, w spółce, której więcej niż 75% wartości majątku w okresie 365 dni poprzedzających sprzedaż stanowią nieruchomości.

Treść podpisanego przez przedstawicieli polskich i holenderskich władz podatkowych Protokołu do Konwencji – do wejścia w życie wymagała w Polsce notyfikacji. Protokół ten został podpisany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 22 listopada 2021 r. i ogłoszony w Dzienniku Ustaw 29  listopada 2021 r. pod poz. 2171.

Protokół wejdzie w życie z  upływem trzeciego miesiąca po miesiącu, w którym otrzymana została późniejsza z  notyfikacji o spełnieniu przez obydwa państwa, będące jego stronami, wypełnienia konstytucyjnych warunków jego stosowania, a jego postanowienia będą miały zastosowanie dla lat podatkowych i okresów rozpoczynających się oraz zdarzeń powodujących powstanie opodatkowania mających miejsce w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu stycznia roku kalendarzowego następującego po roku, w którym Protokół wszedł w życie.

Z powyższego wynika więc, że protokół nie ma zastosowania do 2022 r.

Do opisanej we wniosku Transakcji zbycia przez B udziałów Wnioskodawcy, w sytuacji gdy Transakcja ta będzie miała miejsce w 2022 r., zastosowanie znajdą zatem przepisy obecnie obowiązującej UPO z Holandią. Umowa ta nie zawiera klauzuli nieruchomościowej, zgodnie z  którą, w sytuacji gdy większość majątku spółki stanowią nieruchomości, zbycie udziałów w  takiej spółce podlega opodatkowaniu w kraju ich położenia. Zatem przychód z  odpłatnego zbycia udziałów Wnioskodawcy, zgodnie z art. 13 ust. 4, nadal będzie rozpoznawany w państwie rezydencji (Holandia) a nie źródła (Polska).

Reasumując, dochód DN (rezydenta Holandii) z tytułu zbycia w 2021 r. lub w 2022 r. udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy będzie opodatkowany wyłącznie na terytorium Holandii. Tym samym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 26aa ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało zatem uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).