Licencja została udzielona na okres obowiązywania Umowy. Po rozwiązaniu Umowy, Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrócenia lub zniszczenia w całości Oprogramowania, instrukcji oraz wszystkich innych informacji technicznych dotyczących Oprogramowania dostarczonego przez Kontrahenta.

Wnioskodawca może użytkować Oprogramowanie jedynie w celu wewnętrznego przetwarzania danych dostarczonych przez Kontrahenta. Dodatkowo Oprogramowanie umożliwia bezpośrednie otrzymywanie raportów.

Z tytułu świadczenia opisanych powyżej usług oraz udzielenia licencji dotyczącej Oprogramowania, Kontrahentowi przysługuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie.

Wynagrodzenie wyrażone jest w jednej kwocie, tj. bez podziału dotyczącego świadczenia opisanych powyżej usług oraz udzielenia licencji dotyczącej Oprogramowania.

Wnioskodawca dysponuje certyfikatem rezydencji Kontrahenta potwierdzającym, iż jest on rezydentem szwajcarskim i tam podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Kontrahent nie posiada zagranicznego zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polski.

Pytanie

Czy wypłata należnego wynagrodzenia Kontrahentowi w związku z zawarciem powyżej wskazanej umowy będzie obligowała Spółkę do pobrania, jako płatnika, zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji Kontrahenta, płacone należności w związku z zawartą umową, które mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z dnia 18 sierpnia 2020, dalej: ustawa o PDOP), jako świadczenia podobne do usług przetwarzania danych i badania rynku, będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Szwajcarii. Z tego względu Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zryczałtowanego podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o PDOP podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 12 ust. 1 i ust. 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. wraz z Protokołem zmieniającym Konwencję z dnia 20 kwietnia 2010 r. (dalej: Umowa), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uzyskująca należność jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei art. 12 ust. 3 Umowy zawiera definicję określenia należności licencyjne, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego, w tym prawa do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W art. 3 ust. 2 Umowy wskazano, iż każde określenie niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja

W przedmiotowej sprawie istotne jest zatem ustalenie, czy płatności dokonywane na rzecz Kontrahenta są wynagrodzeniem za należności licencyjne do których Umowa zalicza:

W ocenie Spółki, charakter umowy oraz jej przedmiot nie umożliwiają zakwalifikowania płaconych należności do żadnego z powyżej wskazanych źródeł.

Ad a)

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1062), który stanowi, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Przekazywane dane w postaci raportów można uznać za bazę danych. Bazy danych, mogą być traktowane jak utwory - nawet jeżeli zawierają nietwórcze materiały - mają twórczy charakterze względu na przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie treści.

Baza danych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie baz danych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 386) oznacza zbiór danych lub jakiekolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, ewentualne zaliczenie należności wypłacanych na rzecz Kontrahenta w związku z przekazywanymi danymi w postaci raportów, które można uznać za bazy danych w rozumieniu ustawy o ochronie baz danych, zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy. W zakresie opłat w związku z udostępnianiem baz danych należy posiłkować się, w ocenie Wnioskodawcy, wykładnią dotyczącą programów komputerowych.

Z treści Komentarza do Modelowej Konwencji OECD w części dotyczącej opłat wynikających z umów, na podstawie których strona nabywa, w zamian za uiszczenie opłaty - prawo do korzystania z programu komputerowego, jako należności licencyjnych, kluczowe znaczenie ma zakres uprawnień podmiotu korzystającego z programu komputerowego.

Z Komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika, że skopiowanie programu na twardy dysk lub do korzystania, w ramach własnego użytku, nie skutkuje uznaniem płatności za należność licencyjną. Również nabycie egzemplarza programu komputerowego z jednoczesnym prawem do jego skopiowania na określoną liczbę stanowisk, nie skutkuje stwierdzeniem, że mamy do czynienia z należnościami licencyjnymi nabycie zwykłej licencji oprogramowania - bez przekazywania praw autorskich stosowanych dla potrzeb podatkowych, nie stanowi należności licencyjnych, lecz zysk przedsiębiorstwa.

Podsumowując, jeżeli z danej umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym podmiotem wynika, że nabywca prawa do użytkowania bazy danych będzie mógł je wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik, to uznać należy, że zbywca odpłatnie udzielił nabywcy prawa do użytkowania prawa majątkowego do bazy danych, więc należność za to prawo jest należnością licencyjną.

Jak zostało wskazane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym, o ile można uznać dane w postaci przesyłanych raportów za bazę danych i w konsekwencji utwór w rozumieniu ustawy o prawach autorskich to są one wykorzystywane i przetwarzane wyłącznie na wewnętrzne potrzeby Wnioskodawcy. Tak samo w zakresie licencji dotyczącej Oprogramowania, Wnioskodawca działa jako „end-user”, tj. nie może:

Oprogramowanie natomiast wykorzystywane jest wyłącznie na własne potrzeby Wnioskodawcy, w związku z czym nie ma do czynienia z powstaniem należności licencyjnych.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w:

Mając na względzie przedstawione warunki użytkowania danych w postaci raportów (tudzież baz danych), a także przytoczone powyżej przepisy, stwierdzić należy, że umowa łącząca Kontrahenta nie przenosi praw autorskich ani nie dają prawa do rozporządzania utworem (bazą danych) na wszystkich polach eksploatacji (dane w postaci raportów wykorzystywane są wyłącznie na potrzeby Wnioskodawcy), w konsekwencji należności zapłacone w związku z zawarta umową nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP oraz art. 12 ust. 3 Umowy.

Ad b)

W ocenie Spółki przekazywane dane w postaci raportów nie stanowią również, „know-how”.

Należy wskazać, że Ustawa o PDOP nie definiuje wprost znaczenia terminu „know-how”. Zgodnie z art. 4a pkt 23 lit. c ustawy o PDOP przez „know-how” można rozumieć udokumentowaną wiedzę (informację) nadającą się do wykorzystania w działalności przemysłowej, naukowej lub handlowej.

Natomiast art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP „know-how” określone jest jako całość informacji związana ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W świetle stanowiska wyrażanego przez organy podatkowe w niektórych interpretacjach (m.in. interpretacja indywidualna z 29 września 2016 r., Znak: IPPB5/4510-691/16-2/MK, interpretacja indywidualna z 31 stycznia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.364.2017.1.PW) a mającego swe źródło w prawodawstwie unijnym (Rozporządzenie Komisji (UE) nr 316/2014 w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii), know-how to pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym, przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1998 r. sygn. akt I SA/Kr 917/97; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/Ol; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 września 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 609/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11, przyjmuje się, że „know-how” nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy „know-how technicznego” odnoszą się także do „know-how nietechnicznego”. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

Należy uznać, że know-how dotyczy wszelkich nieujawnionych informacji technicznych, koniecznych do odtworzenia produktu bądź procesu w takich samych warunkach, bez względu na to, czy informacja ta może podlegać ochronie patentowej, czy nie. Know-how oznacza doświadczenie zawodowe w takim znaczeniu, że reprezentuje ono czynnik, bez którego odtworzenie produktu nie jest możliwe na podstawie samego zbadania produktu i wiedzy o postępie technicznym.

Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Wnioskodawcy udostępnienie przez Kontrahenta danych w postaci raportów nie może być traktowana jako udzielenie know-how. Usystematyzowany zbiór danych nie może być określany mianem doświadczenia, jak również nie stanowi on wiedzy technicznej o poufnym charakterze. Tym samym, przekazanie danych w postaci raportów nie może być traktowana jako udzielenie (przekazanie) know-how w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP i art. 12 ust. 3 Umowy.

Dodatkowo Spółka zwraca uwagę iż istnieje stanowisko, wedle którego jednorazowa sprzedaż nie może być utożsamiana z trwałym czerpaniem korzyści przez zbywcę z tytułu przekazania know-how w użytkowanie.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej stanowisko potwierdzające, że należności za przekazywane dane w postaci raportów nie będą stanowiły należności licencyjnych w rozumieniu Umowy, dochód Kontrahenta - podmiotu szwajcarskiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za przekazywanie baz danych, należy kwalifikować jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 Umowy. Zgodnie z art. 7 Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP, przepisy ust. 1 (w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła określonych należności) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności wypłacanych na rzecz Kontrahenta ze Szwajcarii posiadając ważny certyfikat rezydencji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.