Nieodpłatne oddanie autobusu zastępczego przez S. do używania przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego nie stanowi przychodu podatkowego Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy nieodpłatne oddanie autobusu zastępczego przez S. do używania przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

M. spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) świadczy usługi publicznego transportu zbiorowego na terenie Miasta X i gmin ościennych.

Spółka w grudniu 2021 roku kupiła 2 szt. nowych autobusów S. (umowa nr (...). Z uwagi na wady zakupionego autobusu, Wnioskodawca otrzymał na czas naprawy od S. autobus zastępczy – zawarł umowę ws. przekazania autobusu zastępczego. Spółka zawarła umowę ws. przekazania autobusu zastępczego z firmą S.

Zapisy umowy są następujące:

§ Oświadczenia stron

1.S. oświadcza, że jest właścicielem autobusu marki S.

2.Strony zgodnie oświadczają, że umowa została zawarta w ramach obowiązków S. jako sprzedawcy, wynikających z umowy nr (...) zawartej w dniu 16 kwietnia 2021r., związanych z naprawą autobusu z tytułu rękojmi za wady, a użytkowanego w Spółce, marki S.

§2 Przedmiot umowy

1.S. w ramach obowiązków z tytułu rękojmi za wady, wynikających z umowy nr (...) zawartej dnia 16 kwietnia 2021r., oddaje Wnioskodawcy Autobus Zastępczy do używania, a Wnioskodawca oświadcza, że wskazany Autobus Zastępczy przyjmuje do używania.

2.Strony zgodnie oświadczają, że Wnioskodawca będzie używał Autobusu Zastępczego w ruchu miejskim na trasach zgodnych z aktualnymi potrzebami przewozowymi (…).

3.Strony oświadczają, że Wnioskodawca nie będzie ponosił żadnych kosztów związanych z użytkowaniem Autobusu Zastępczego, w tym nawet z tytułu drobnych napraw, za wyjątkiem kosztów związanych z: zakupem paliwa oraz Adblue, zakupem płynu do spryskiwaczy.

4.Oddanie Autobusu Zastępczego do używania na rzecz Wnioskodawcy następuje nieodpłatnie.

5.S. zobowiązuje się usunąć wszelkie zgłoszone przez Wnioskodawcę wady i usterki Autobusu Zastępczego w terminie przewidzianym umową dostawy (...) zawartą w dniu 16 kwietnia 2021 r.

6.Strony zawierają umowę na czas naprawy z tytułu rękojmi za wady sprzedanego autobusu nr boczny XXX do czasu dostarczenia do siedziby Wnioskodawcy autobusu w pełni sprawnego, bez wad i usterek.

Pytania

Czy nieodpłatne oddanie autobusu zastępczego przez S. do używania przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie przez S. do używania na rzecz Spółki nieodpłatnie w ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego nie stanowi przychodu podatkowego Wnioskodawcy, a tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wartość świadczenia w postaci nieodpłatnego użytkowana autobusu zastępczego nie stanowi przychodu do opodatkowania na mocy art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. Zawarta umowa przekazania autobusu zastępczego nie dotyczy otrzymania przez podatnika (Wnioskodawcę) nieodpłatnych świadczeń, bowiem, jak wynika z przepisu k.c., w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz (Wnioskodawcy) nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego (S.). Art. 713 k.c. stanowi, że biorący do używania (Wnioskodawca) ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej (zakup paliwa oraz Adblue, zakup płynu do spryskiwaczy).

W wyniku usterek i wad autobusu kupionego od S., S. w ramach obowiązków z tytułu rękojmi za wady wynikającej z umowy nr (...) zawartej w dniu 16 kwietnia 2021 r., oddał Wnioskodawcy autobus zastępczy do nieodpłatnego używania w ruchu miejskim na trasach zgodnych z aktualnymi potrzebami przewozowymi Wnioskodawcy na czas naprawy w ramach rękojmi kupionego przez Wnioskodawcę autobusu.

W ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego u otrzymującego autobus (Wnioskodawcy) nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego (S.).

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”, winno być : Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1.otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2.wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych, za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Stanowiąc o wartości nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalania ich wartości (art. 12 ust. 5 i ust. 6 u.p.d.o.p.). Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1963 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 ze zm., dalej: „k.c.”, winno być: Dz. U. z 2022 r. poz. 1360) określa, że na podstawie art. 710 użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Dla celów podatkowych nie ma znaczenia nazwanie umowy nieodpłatną, lecz jej charakter, tzn. czy rzeczywiście dotyczy otrzymania przez podatnika nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika bowiem z przywołanego przepisu k.c., w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego. Art. 713 k.c. stanowi, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje, bez obowiązku świadczenia wzajemnego, rzeczy lub prawa bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Jak wynika z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., wyłączenie nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez podatnika z kategorii przychodów jest uwarunkowane kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek:

1.świadczenie zostało otrzymane od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków,

2.jest ono związane z używaniem środków trwałych otrzymanych w nieodpłatny zarząd lub używanie,

3.świadczeniobiorcą jest spółka użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 i 3c i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. otrzymanie „nieodpłatnego świadczenia”.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT,

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć przez „nieodpłatne” czy „częściowo odpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 5-6a ustawy o CIT sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 5 ustawy o CIT,

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 6 ustawy o CIT,

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 6a ustawy o CIT,

W przypadku świadczeń odpłatnych powstaje ściśle skonkretyzowany stosunek zobowiązaniowy pomiędzy świadczeniodawcą a świadczeniobiorcą, skutkujący powstaniem w określonej kwocie należności u świadczeniodawcy i zobowiązania u świadczeniobiorcy (w przypadku umów wzajemnych kwota należności i zobowiązania odpowiada wartości świadczeń wzajemnych). Podatkowo, świadczenia odpłatne skutkują u świadczeniobiorcy powstaniem kosztu, a u świadczeniodawcy powstaniem przychodu.

Świadczenia (wzajemne i ekwiwalentne) nie powinny rodzić skutków w postaci przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Ale należy podkreślić, że wartość tych świadczeń powinna wynikać z dokumentów zobowiązaniowych i skutkować wykazaniem w tej samej wysokości przychodów i kosztów z tytułu świadczeń przez obie strony umowy. W przypadku umowy wzajemnej wartość świadczeń powinna podlegać wykazaniu w rozliczeniu podatkowym, tak jak w przypadku każdej innej umowy.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wynika więc, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne), obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy. Co istotne, przysporzenie majątkowe musi być powiązane z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków, które mogą być powiązane także z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia.

Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa, niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Aby świadczenia podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu przyjmującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale – ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze – zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie każde świadczenie uzyskiwane przez podmiot, w sytuacji, gdy ten podmiot wykonuje analogiczne (ekwiwalentne) świadczenie na rzecz podmiotu, od którego uzyskuje świadczenie, ma charakter nieodpłatny.

Należy jednakże wyraźnie podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje.

Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił od firmy S. dwa nowe autobusy. Z uwagi na wady jednego z pojazdów, Wnioskodawca na czas naprawy otrzymał od S. pojazd zastępczy. W tym celu Wnioskodawca zawarł umowę z S., z której wynika, że przekazanie autobusu zastępczego jest następstwem obowiązku S. z tytułu rękojmi za wady sprzedanego pojazdu. Dodatkowo strony umowy ustaliły, że Wnioskodawca nie będzie ponosił żadnych kosztów związanych z użytkowaniem autobusu zastępczego, w tym nawet z tytułu drobnych napraw, za wyjątkiem kosztów związanych z zakupem paliwa oraz Adblue i zakupem płynu do spryskiwaczy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy nieodpłatne oddanie autobusu zastępczego przez S. do używania przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy przekazania autobusu zastępczego stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Nieodpłatne oddanie pojazdu zastępczego wynika bowiem z zawartej wcześniej umowy cywilno-prawnej, łączącej Wnioskodawcę i S. Jak wskazano powyżej, nieodpłatnym świadczeniem jest uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa, niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Skoro Wnioskodawca poniósł wcześniej koszt zakupionego od S. autobusu, a ze względu na jego wady, do czasu ich usunięcia, otrzymał w zamian pojazd zastępczy, to wykonanie zobowiązania przez S. w związku z rękojmią za wady, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Podsumowując, ze względu na okoliczność, że w analizowanej sprawie można mówić o wzajemności i ekwiwalentności świadczeń, co jest niezbędnym warunkiem braku powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z przekazaniem autobusu zastępczego w wykonaniu rękojmi za wady do zawartej umowy sprzedaży.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).