Państwa stanowisko w sprawie:

1. W opinii Wnioskodawcy, w sytuacji, w której przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 K.C., wydatek dokonany na rzecz Dalszego Podwykonawcy w wyniku realizacji tej odpowiedzialności stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, nawet jeżeli uprzednio dokonał on już zapłaty na rzecz Podwykonawcy, a także niezależnie od bezpośredniej podstawy dokonania takiego wydatku (wyroku sądu, ugody, porozumienia czy uznania roszczeń).

2. Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona Dalszemu Podwykonawcy kwota Wynagrodzenia, stanowi koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, a więc koszt, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej ustawa o CIT). W konsekwencji, wydatek ten na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, potrącany będzie w dacie jego poniesienia tj. w momencie ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych.

3. W opinii Wnioskodawcy, Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia do kosztów podatkowych również dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy. Koszty te spełniają bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

4. Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, datą powstania przychodu z tytułu zapłaty przez Podwykonawcę kwoty zwrotu całości lub części Wynagrodzenia, będzie dzień otrzymania przez Wnioskodawcę tej zapłaty.

Ad 1)

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. ustawy o CIT.

Zgodnie z jednolity stanowiskiem reprezentowanym w orzecznictwie i literaturze przedmiotu, uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu może nastąpić pod następującymi warunkami, tj. wydatek musi:

a)zostać poniesiony przez podatnika,

b)być definitywny (rzeczywisty),

c)pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

d)być poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

e)zostać właściwie udokumentowany.

Decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, jest kryterium celu poniesienia kosztu oraz istnienie bezpośredniego lub tylko pośredniego związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów.

W konsekwencji, zasadność poniesienia wydatku należy ocenić na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem, mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów - wydatek winien przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Dokonując tej oceny w odniesieniu do konkretnego wydatku dokonanego przez podatnika należy zatem uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Specyfiką prowadzenia działalności jako generalny wykonawca (wykonawca) robót budowlanych jest solidarna odpowiedzialność względem dalszych podwykonawców wynikająca z art. 647¹ §1 oraz § 5 K.C.

Art. 647¹ § 1 K.C. stanowi, iż inwestor odpowiada solidarnie z wykonawcą (generalnym wykonawcą) za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcy z tytułu wykonanych przez niego robót budowlanych, których szczegółowy przedmiot został zgłoszony inwestorowi przez wykonawcę lub podwykonawcę przed przystąpieniem do wykonywania tych robót, chyba że w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia inwestorowi zgłoszenia inwestor złożył podwykonawcy i wykonawcy sprzeciw wobec wykonywania tych robót przez podwykonawcę.

Art. 647¹ § 5 K.C. dodaje natomiast, iż przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do solidarnej odpowiedzialności inwestora, wykonawcy i podwykonawcy, który zawarł umowę z dalszym podwykonawcą, za zapłatę wynagrodzenia dalszemu podwykonawcy.

Z solidarnego charakteru zobowiązania generalnego wykonawcy wynika, że dalszy podwykonawca - wierzyciel - może żądać od niego zapłaty całości albo części należności, mimo iż nie łączy go z tym generalnym wykonawcą bezpośrednia umowa o wykonanie robót budowlanych.

Na podstawie cytowanego wyżej przepisu art. 647¹ § 5 k.c. dalszy podwykonawca ma możliwość skierowania bezpośrednio do generalnego wykonawcy żądania zapłaty należnego wynagrodzenia. Odpowiedzialność generalnego wykonawcy wobec podwykonawców wynika zatem z ustawy i skutkuje tym, iż generalny wykonawca zobowiązany jest zapłacić dalszym podwykonawcom należne wynagrodzenie także wtedy, gdy sam zapłacił już całe należne wynagrodzenie wykonawcy, z którym łączy go bezpośrednia umowa.

W konsekwencji powyższego nie ulega wątpliwości, że odpowiedzialności, o której mowa w art. 647¹ § 5 k.c., w odniesieniu do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jest immamentnie związana z wykonywaniem tej działalności - jest jednym z prawnych warunków jej wykonywania, a nadto jest jednym z elementów prawnej organizacji źródła dochodu. Dobitnie potwierdza to także brzmienie art. 647¹ § 6 K.C. który stanowi, iż: postanowienia umowne sprzeczne z treścią § 1-5 są nieważne.” Przepis art. 647¹ § 6 K.C. jednoznacznie stanowi, że generalny wykonawca nie może umownie wyłączyć solidarnej odpowiedzialności wynikającej z art. 647¹ §1 oraz § 5 K.C. nawet, jeżeli dokonał on już zapłaty na rzecz wykonawcy za wykonane roboty budowlane, a co za tym idzie koszt ten jest potencjalnym kosztem, z którego poniesieniem musi się liczyć każdy generalny wykonawca zlecając wykonawcy realizację określonych robót budowlanych.

A zatem, zapłata wynagrodzenia na rzecz dalszego podwykonawcy, nie może być traktowana jako oddzielne zdarzenie, odrębne od całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności, ponieważ ma ona bezpośredni wpływ na ostateczny wynik finansowy tej działalności gospodarczej. Pod względem prawnym, wydatek ten nie różni się niczym od pozostałych kosztów prowadzonej działalności, do których poniesienie podatnik jest zobowiązany w celu uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów z tej działalności, które to koszty zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowią koszty uzyskania przychodu.

W świetle powołanych powyżej przepisów prawa oraz wyjaśnień, nie ulega wątpliwości, że jeżeli przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 K.C., wydatek dokonany w wyniku realizacji tej odpowiedzialności (pomimo dokonanej na rzecz Podwykonawcy zapłaty) jest poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i ma wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wydatek ten stanowi, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszt uzyskania przychodu.

Jednoznacznie potwierdzają to następujące wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne wydane przez Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników:

1.Wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1382/15;

2.Wyrok NSA z 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 837/14;

3.Wyrok WSA we Wrocławiu z 23 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 684/13;

4.Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 września 2016 r., sygn. akt IBPB-1-3/4510-538/16-2/JKT;

5.Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 lipca 2015 r., sygn. akt ILPB3/4510-1-177/15-2/KS.

Nie ma przy tym znaczenia jaka będzie bezpośrednia podstawa poniesienia tego wydatku tzn. czy Wnioskodawca poniósł/poniesie go w związku z orzeczeniem sądowym, zawartą ugodą lub porozumieniem z Dalszym Podwykonawcą, czy też na podstawie uznania roszczeń zgłoszonych Wnioskodawcy przez Dalszego Podwykonawcę.

Mając na uwadze treść art. 647¹ §1 oraz § 5 K.C. i charakter odpowiedzialności generalnego wykonawcy, zaspokojenie roszczeń Dalszego Podwykonawcy - z punktu widzenia ochrony interesów Wnioskodawcy – jest racjonalnym i koniecznym działaniem mającym na celu uniknięcia dodatkowych kosztów odsetek ustawowych, kosztów procesowych oraz kosztów ewentualnej przymusowej egzekucji zasądzonej wyrokiem kwoty. Wskazane powyżej koszty są w polskich realiach tak wysokie, że każdy racjonalnie działający przedsiębiorca dąży do ich uniknięcia lub co najmniej minimalizacji. Z uwagi na powyższe, za racjonalne uznać należy także poniesienie kosztów wynikających z roszczeń Dalszego Podwykonawcy również na podstawie zawartej ugody lub porozumieniem z Dalszym Podwykonawcą, czy też na podstawie uznania za zasadne roszczeń zgłoszonych Wnioskodawcy przez Dalszego Podwykonawcę.

Reasumując:

Jeżeli zatem, przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 K.C., wydatek dokonany na rzecz Dalszego Podwykonawcy w wyniku realizacji tej odpowiedzialności jest kosztem uzyskania przychodu nawet jeżeli uprzednio dokonał on już zapłaty na rzecz Podwykonawcy, a także niezależnie od bezpośredniej podstawy dokonania takiego wydatku.

W związku w solidarną odpowiedzialności Wnioskodawcy zaplata ta następować może bowiem w wyniku:

1.Wyroku sądu powszechnego,

2.Ugody (również sądowej) zawartej z Dalszym Podwykonawcą,

3.Porozumienia z Dalszym Podwykonawcą,

4.Uznania roszczeń Dalszego Podwykonawcy,

i w każdym z powyższych przypadków uznać należy ją za działanie racjonalne i uzasadnione ekonomicznie z punktu widzenia interesów Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Koszty uiszczonego przez Wnioskodawcę zgodnie z odpowiedzialnością solidarną Wynagrodzenia, stanowią dla Wnioskodawcy koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Koszty te dotyczą bowiem całokształtu prowadzonej działalności i nie pozostają w związku z konkretnymi przychodami tego Wnioskodawcy – nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskiwanych przychodach, a jedynie w sposób ogólny przyczyniają się do osiągania przez niego przychodów. W związku z powyższym, mimo ich koszty te są racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia przychodu, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Moment zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów podatkowych, regulują natomiast przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT.

Zgodnie, z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT „koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

Za dzień poniesienia takich kosztów natomiast, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym, ujęcie wydatku jako kosztu w księgach rachunkowych (dzień faktycznego zaksięgowania kosztu) określa datę powstania kosztu podatkowego.

Reasumując, w analizowanym stanie faktycznym, zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Dalszego Podwykonawcy kwota Wynagrodzenia, stanowi koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. W konsekwencji, wydatek ten na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, potrącany będzie w dacie jego poniesienia tj. w momencie ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych.

Ad) 3

Art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Artykuł ten wprowadza zatem zasadę, iż wszystkie poniesione wydatki, z wyłączeniem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami - służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodu są przy tym koszty w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc nie tylko koszty bezpośrednio związane z daną działalnością gospodarczą podatnika, ale także poniesione nakłady pośrednie, o ile oczywiście nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak zostało wskazane w pierwszej części uzasadnienia do niniejszego wniosku, zasadność poniesienia wydatku i w konsekwencji uznania go za koszt podatkowy, należy oceniać przede wszystkim na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem oraz mając na uwadze racjonalność podejmowanych przez podatnika działań z punktu widzenia jego interesów ekonomicznych.

Poniesienie tego wydatku powinno więc wpływać (chociażby pośrednio) na wielkość spodziewanych przychodów z działalności gospodarczej podatnika, przy czym, przy kwalifikacji tego wydatku jako koszt podatkowy uwzględnić należy profil prowadzonej działalności i cechy charakterystyczne dla danego obszaru gospodarczego.

Jak wskazane zostało powyżej, solidarna odpowiedzialność wobec Dalszego Podwykonawcy, której podlega Wnioskodawca na podstawie art. 647¹ §1 oraz § 5 K.C. jest w swoisty sposób wpisana w charakter wykonywanej przez niego działalności gospodarczej. Poniesienie tej odpowiedzialności nastąpiło bowiem w związku z okolicznościami zaistniałymi w odniesieniu do realizowanego projektu budowlanego, a wiec przedmiotu działalności Spółki. A zatem, jeżeli w wyniku wykonywania tej odpowiedzialności, po stronie Wnioskodawcy powstanie wydatek polegający na konieczności uiszczenia kosztów procesu, odsetek ustawowych, kosztów zastępstwa procesowego lub innych kosztów związanych m.in. z zawarciem ugody czy porozumienia, wydatek ten uznać należy za wydatek w sposób konieczny i nieuchronny związany z wykonywaniem działalności, a zatem w konsekwencji także za koszt uzyskania przychodu.

Koszty te zostały bowiem poniesione w celu ochrony interesów Wnioskodawcy m.in. poprzez minimalizację potencjalnych kosztów sporów w przyszłości czy zapewnienia wykonania zleconych Dalszym Podwykonawcom prac. Ponadto, Wnioskodawca zobligowany jest/może być do zapłaty kosztów postępowania oraz odsetek na mocy wyroku sądowego lub ugody/porozumienia, a same koszty procesu czy zastępstwa procesowego uznać należy za celowe.

Stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lipca 2015 r., (sygn. akt ILPB3/4510-1-177/15-2/KS): „wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące zapłaty wynagrodzenia na rzecz podwykonawców w wykonaniu prawomocnych wyroków sądowych wydanych w związku z wynikającą z art. 647 § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy, jako inwestora i zawartej ugody oraz odsetek i kosztów procesu, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.”

Podsumowując, Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia do kosztów podatkowych, dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy, gdyż koszty te spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 4)

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, do przychodów związanych z działalnością gospodarczą zalicza się obok przychodów z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, także inne przychody (otrzymane lub należne), które są wynikiem prowadzonej działalności i wynikają chociażby pośrednio z tej działalności.

W światłe wskazanych powyżej przepisów ustawy o CIT, wszelkie otrzymane przez Wnioskodawcę od Podwykonawcy kwoty zwrotu całości lub części Wynagrodzenia uprzednio zapłaconego Dalszemu Podwykonawcy zaliczonego przez Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodu, stanowić będą dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej (a contrario art. 12 ust 4 pkt 6a ustawy o CIT). Przychodem po stronie Wnioskodawcy będzie w tym przypadku kwota faktycznie przez niego otrzymana.

Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT: „W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.”

Jako, że opisany powyżej przychód nie stanowi żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy o CIT, datę powstania tego przychodu należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

Oznacza to, że datą powstania przychodu z tytułu zapłaty przez Podwykonawcę kwoty zwrotu całości łub części Wynagrodzenia będzie dzień otrzymania przez Wnioskodawcę tej zapłaty.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 2 marca 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-3.4010.5.2018.1.PS, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 8 marca 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 6 kwietnia 2018 r. (wpływ 11 kwietnia 2018 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację wyrokiem z 6 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1265/18.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 5 kwietnia 2022 r. sygn. akt II FSK 1885/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 6 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1265/18, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 5 kwietnia 2022 r. Akta sprawy wpłynęły do Organu 22 czerwca 2022 r. – ten dzień wyznaczył bieg nowego terminu do ponownego rozpoznania sprawy.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska w zakresie pytań 1-4.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który przedstawili państwo i stanu prawnego, obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwo sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujcie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.