w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem licencji użytkownika końcowego na oprogramowanie komputerowe (Licencje EULA).

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem licencji użytkownika końcowego na oprogramowanie komputerowe (Licencje EULA).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest rezydentem podatkowym dla celów CIT na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Ponadto Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Sprzedaż Spółki nie jest zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

Spółka jako Operator polskiego systemu przesyłowego elektroenergetycznego działa, w szczególności, na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wyznaczeniu Spółki jako Operatora Systemu Przesyłowego Elektroenergetycznego.

Spółka dokonuje zakupu licznych usług IT, z których część stanowi zakup licencji użytkownika końcowego, na warunkach opisanych w dalszej części wniosku (dalej jako: „Licencje EULA”), dających Spółce prawo do korzystania z określonych aplikacji, programów (dalej jako: „Oprogramowanie”).

W ramach swojej działalności Spółka zawarła i zamierza zawierać umowy nabycia prawa do korzystania z Oprogramowania na zasadach Licencji EULA (dalej: „Umowy”) z podmiotami niepowiązanymi dostarczającymi Oprogramowanie (dalej łącznie: „Dostawcy”). Dostawcami są podmioty z siedzibą w:

- Australii,

- Belgii,

- Holandii,

- Finlandii,

- Francji

- Niemczech,

- Wielkiej Brytanii,

- Stanach Zjednoczonych.

Żaden z Dostawców nie ma zagranicznego zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka nabywa licencje EULA (prawo do korzystania z Oprogramowania na zasadach takiej licencji za opłatą) w szczególności od wskazanych niżej podmiotów.

 1. „A”

Przedmiotem jest subskrypcja (…) – w zamian za wypłacane wynagrodzenie, Spółka uzyskuje prawo do korzystania z narzędzia, które oferuje kompletną bibliotekę funkcji, zawierającą funkcje statystyczne i finansowe, tablice dynamiczne oraz własne funkcje zdefiniowane przez użytkownika, zoptymalizowane pod kątem dużych danych, złożonych obliczeń i zaawansowanych modeli Excela. Stosownie do treści umowy licencyjnej udzielone licencje użytkowników końcowych zezwalają Wnioskodawcy (jako użytkownikowi końcowemu) na korzystanie z oprogramowania wyłącznie zgodnie z ich funkcją i przeznaczeniem oraz na skopiowanie na twarde dyski, na określone ilości stanowisk lub sporządzenie kopii zapasowej oprogramowania. Korzystanie przez Spółkę z ww. oprogramowania jest ograniczone do zakresu, w jakim jest to niezbędne do jego wykorzystania na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczeniem. W ramach licencji nie zostają przeniesione na Spółkę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu.

2. „B”

Przedmiotem transakcji jest nabycie licencji dotyczącej oprogramowania od holenderskiej spółki „B”. Stosownie do treści warunków umowy licencyjnej, każde przydzielenie, sublicencja, przekazanie lub zezwolenie na użytkowanie przez Licencjobiorcę bez uzyskania uprzedniej pisemnej zgody „B” będzie nieważne.

3. „C”

Przedmiotem transakcji jest nabycie licencji na Oprogramowanie (…) od fińskiej spółki „C”. Z treści załączonej umowy wynika, iż Wnioskodawca nabył licencję niewygasającą. Według warunków umowy licencyjnej, Wnioskodawca nie może m.in. odsprzedawać, wynajmować, sublicencjonować, dzierżawić lub wypożyczać Oprogramowania. Tym samym, uprawnienia Wnioskodawcy są ograniczone do wykorzystania Oprogramowania na własne potrzeby.

4. „D”

Przedmiotem transakcji jest nabycie subskrypcji oprogramowania (…) na potrzeby opracowania strategii Wnioskodawcy. Stosownie do treści licencji, Wnioskodawca zobowiązuje się nie kopiować, nie wykonywać inżynierii wstecznej ani nie podejmować prób uzyskania kodu źródłowego usługi lub jakichkolwiek jej elementów. (…) nie przenosi jakichkolwiek praw własności intelektualnej na użytkownika . Tym samym, uprawnienia Wnioskodawcy są ograniczone do wykorzystania Oprogramowania na własne potrzeby.

5. „E”

Przedmiotem transakcji jest nabycie licencji na korzystanie z programu komputerowego. Zgodnie z obowiązującą umową licencyjną, Wnioskodawca jako użytkownik, w szczególności nie jest upoważniony do dystrybuowania, łączenia oprogramowania. Uprawnienia Wnioskodawcy są ograniczone do wykorzystania Oprogramowania na własne potrzeby.

6. „F”

Przedmiotem transakcji jest Oprogramowanie „F”; co do zasady, jest to oprogramowanie służące do projektowania oraz modelowania linii elektroenergetycznych. Wnioskodawca nabywa przedmiotową licencję na własne potrzeby i wyłącznie do własnego użytku. Wnioskodawca nie ma prawa do dalszej dystrybucji, odsprzedawania, odstępowania, rozpowszechniania, udzielania sublicencji, itp. przedmiotowego oprogramowania do innych podmiotów w tym spółek powiązanych. Zgodnie z Umową Wnioskodawca może skopiować oprogramowanie na jeden lub więcej swoich komputerów, ale nie może przekroczyć przy jednoczesnym użyciu liczby objętych licencją kopii oprogramowania, może archiwizować kopie oprogramowania w celach utworzenia kopii zapasowej i ochrony swoich inwestycji. Jednocześnie Wnioskodawca musi zapewnić, że jednoczesna liczba użytkowanych kopii oprogramowania nie przekracza liczby udzielonych licencji. Umowa stanowi, że struktura, sekwencja, cechy, funkcjonalności oraz organizacja oprogramowania stanowią tajemnice handlowe „F”, oprogramowanie stanowi własność „F” i nie przechodzi na Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca zobowiązuje się do niepodejmowania działań mających na celu odtworzenie, dekompilację lub odkrycie jakichkolwiek idei lub algorytmów oprogramowania, ani też do udzielania, udostępniania oprogramowania. Tym samym, uprawnienia Wnioskodawcy są ograniczone do wykorzystania Oprogramowania na własne potrzeby.

7. „G”

Przedmiotem transakcji jest licencja na określoną liczbę stanowisk typu EULA oprogramowania (…) należącego do „G”. Również w tym przypadku uprawnienia Wnioskodawcy są ograniczone do wykorzystania Oprogramowania na własne potrzeby. Udzielone czasowo licencje były niezbędne do przeprowadzenia przez Spółkę badania przydatności dla Spółki, autorskiej metody prognostycznej firmy „G”.

8. „H”

Przedmiotem transakcji jest dostarczenie licencji pozwalającej pracownikom Spółki na używanie platformy informatycznej (…), która służy do wymiany informacji pomiędzy grupami roboczymi, zapisywania wspólnych plików, z których korzystać mogą wszystkie strony projektów realizowanych przez zespoły pochodzące z różnych krajów i podmiotów oraz do przechowywania innych dokumentów niezbędnych do pracy w grupach międzynarodowych, w których Wnioskodawca uczestniczy w związku z (…) współpracą z podobnymi podmiotami, z reguły w oparciu o przepisy prawa europejskiego w dziedzinie energetyki. „H” udziela licencji niewyłącznej, odwołalnej, nieprzenoszalnej i nie dającej prawa do sublicencjonowania, do dostępu i wykorzystania (…). Licencja nie dopuszcza kopiowania, modyfikacji, dystrybucji, sprzedaży, przenoszenia, zastawienia, sublicencjonowania, leasingu, wypożyczania, czasowego dzielenia wydzierżawiania, outsourcingu, dostawy lub innego transferu (…) lub jakikolwiek jego części do jakiejkolwiek strony.

Spółka może jednakże kopiować dokumentację potrzebną do wykorzystania przez jej pracowników. Spółka nie jest upoważniona do ingerowania w kod źródłowy (…) (tj. odkrycia lub próby odkrycia kodu źródłowego ani też jakiejkolwiek jego części, odwrotnej inżynierii, dekompilacji, podziału, tłumaczenia aplikacji lub jakiejkolwiek jej części, a także wygrywania, wysyłania, publikowania, transmisji lub dystrybucji w jakikolwiek sposób aplikacji lub jej części). Reasumując, licencja ogranicza się w zakresie Oprogramowania do uprawnienia do wykorzystania go przez pracowników Spółki na potrzeby własne Spółki zgodnie z jego przeznaczeniem.

9. „I”

Przedmiotem transakcji jest dostarczenie licencji (…), które jest środowiskiem symulacyjnym, pozwalającym na wielofunkcyjne analizy systemów elektroenergetycznych w zakresie sieci AC i DC, w tym symulacji dynamiki występujących w systemie zjawisk elektromechanicznych oraz elektromagnetycznych. (…) oferuje aktualne biblioteki szczegółowych modeli elementów systemu takich jak moduły parku energii (PPM), moduły bateryjnych magazynów energii, systemy HVDC, FACTS (min. SVC, STATCOM), filtry harmonicznych, a także modele układów regulacji poszczególnych elementów. Jest to uznane środowisko analityczne stosowane na całym świecie przez zagranicznych OSP, środowisko akademickie i przemysł.

W praktyce, nabycie prawa do korzystania z Oprogramowania na podstawie Licencji EULA może następować także za pośrednictwem innego niż licencjodawca (czy dostawca Oprogramowania, właściciel Oprogramowania, itp.) podmiotu. W takim przypadku w transakcję zaangażowany jest pośrednik. W szczególności, pośrednik ten może odpowiadać za samo przekazanie płatności od Wnioskodawcy do licencjodawcy, lub nabywać Licencję EULA na rzecz m.in. Wnioskodawcy jako faktycznego korzystającego z Oprogramowania (oraz innych operatorów sieci przesyłowych) – a następnie rozdzielać koszty tej licencji pomiędzy podmioty z niej korzystające i udzielać im dostępu do Oprogramowania. Nie zmienia to jednak charakteru Licencji EULA (tj. zakresu uprawnień do Oprogramowania jakie nabywa Wnioskodawca) oraz tego, że to z tytułu takiej licencji wynagrodzenie wypłaca Wnioskodawca.

Wnioskodawca wskazuje nadto, że Oprogramowania, którego dotyczą Licencje EULA może być udostępniane mu na różne sposoby. W szczególności, Oprogramowanie może być instalowane na lokalnych dyskach Wnioskodawcy, jak również może być udostępniane zdalnie w systemie online, np. w ramach modeli subskrypcyjnych, „Oprogramowania jako usługi” (software as a service, SaaS).

Niezależnie od sposobu korzystania z/instalowania Oprogramowania, w każdym przypadku Wnioskodawca, przed rozpoczęciem korzystania z Oprogramowania w ramach danej Licencji EULA, akceptuje postanowienia odpowiedniej licencji.

Poza wyżej wymienionymi, Spółka może także w przyszłości zawierać inne umowy licencyjne o analogicznym charakterze, na podstawie których otrzyma możliwość korzystania z Oprogramowania jako użytkownik końcowy, na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczeniem, nie otrzymując jednocześnie majątkowych praw autorskich do tego Oprogramowania, czy uprawnień do jego sublicencjonowania.

Wszystkie wyżej wymienione licencje, a także ewentualnie umowy licencyjne zawierane w przyszłości mają wspólny mianownik, który jest istotny z punktu widzenia niniejszego wniosku. Na podstawie Licencji EULA będących przedmiotem niniejszego zapytania, Wnioskodawca co do zasady nie jest upoważniony do dalszej odsprzedaży ani do udzielania dalszych sublicencji bądź do odpłatnego udostępniania Oprogramowania podmiotom trzecim. Wnioskodawca nie może również ingerować w kod źródłowy Oprogramowania. Ponadto, na podstawie Licencji EULA na Wnioskodawcę nie są przenoszone majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania (ani prawa pokrewne lub o podobnym charakterze).

W efekcie, nabywając Licencje EULA Wnioskodawca nabywa jedynie wąski zakres uprawnień, które ograniczają się do użytkowania Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem na własny użytek i potrzeby.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii związanych z obowiązkiem pobierania podatku u źródła, jak również obowiązków posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów zagranicznych, wymogów w zakresie należytej staranności, a także obowiązku wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (obecnie składanej na formularzu IFT-2/IFT-2R).

Opisane w niniejszym wniosku płatności miały miejsce w przeszłości.

Pytania

Czy według stanu prawnego na dzień złożenia wniosku oraz według stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2022 r.:

1. Opłaty za prawo do korzystania z Oprogramowania na podstawie Licencji EULA w sposób opisany w niniejszym wniosku mieszczą się w zakresie wypłat należności z tytułu

    wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?

2. Spółka dokonując płatności wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA będzie zobowiązana na podstawie art. 26 ustawy o CIT do pobrania od tej należności zryczałtowanego

    podatku dochodowego (tzw. „podatku u źródła”)?

3. Dokonując wypłaty wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA Wnioskodawca, w celu niepobierania podatku u źródła, powinien pozyskać certyfikat rezydencji odbiorcy należności

    oraz powinien przeprowadzić analizę spełnienia przesłanek niepobierania podatku u źródła na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stosownie

    do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

4. Spółka dokonując wypłaty wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA będzie obowiązana do wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości przychodu (dochodu)

    uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (obecnie składana

    na formularzu IFT-2/IFT-2R)?

Państwa stanowisko w sprawie

Poniższe stanowisko wraz z uzasadnieniem dotyczy zarówno stanu prawnego na dzień złożenia wniosku, jak i stanu prawnego począwszy od 1 stycznia 2022 r.

1. Zdaniem Spółki opłaty za prawo do korzystania z Oprogramowania na podstawie Licencji EULA w sposób opisany w niniejszym wniosku nie mieszczą się w zakresie wypłat

    należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

2. Zdaniem Spółki, Spółka dokonując wypłaty wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA nie będzie zobowiązana na podstawie art. 26 ustawy o CIT do pobrania od tej należności

    zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. „podatku u źródła”).

3. W ocenie Spółki dokonując wypłaty wynagrodzenia Wnioskodawca, w celu niepobierania podatku u źródła, nie jest zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji odbiorcy

    należności oraz nie jest zobowiązany do przeprowadzenia analizy spełnienia przesłanek niepobierania podatku u źródła na podstawie właściwej umowy o unikaniu

    podwójnego opodatkowania stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

4. W ocenie Spółki, Spółka dokonując wypłaty wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA nie będzie obowiązana do wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości

    przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

    (obecnie składana na formularzu IFT-2/IFT-2R).

A. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 1.

Niniejsza sprawa dotyczy opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę za możliwość korzystania z Oprogramowania komputerowego, które zgodnie z art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej jako: „ustawa o prawie autorskim”) stanowi przedmiot ochrony praw autorskich oraz opłat ponoszonych z tytułu usług.

W konsekwencji, w celu rozstrzygnięcia wątpliwości sformułowanej w pytaniu numer 1 należy określić przede wszystkim, czy opłaty za prawo do korzystania Oprogramowania na zasadach Licencji EULA w sposób opisany we wniosku stanowią przychody z tytułu praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, płatności dokonywane w związku z umowami o nabycie Licencji EULA nie powinny podlegać opodatkowaniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

W pierwszej kolejności należy wskazać na brak własnej definicji terminu „prawa autorskie” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Przepisy prawa podatkowego nie precyzują też, co należy rozumieć przez przychody z praw autorskich (czy też np. przychody z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych).

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z tym, że pojęcie praw autorskich określone jest już w regulacjach ustawy o prawie autorskim, dokonując interpretacji pojęcia przychodu z praw autorskich należy uwzględnić treść tej ustawy.

Zatem, zgodnie z art. 17 ustawy o prawie autorskim, przez pojęcie „autorskie prawa majątkowe” należy rozumieć wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Z kolei, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, w całości lub w części, jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla

    wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody

    uprawnionego;

2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Zatem, dla uznania danego przychodu za przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT istotne jest, czy dana transakcja powoduje przeniesienie praw autorskich do oprogramowania na wskazanych powyżej polach eksploatacji.

Co jednak istotne, stosownie do art. 52 ustawy o prawie autorskim, o ile umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do tegoż utworu.

Dokonując analizy powyższych przepisów ustawy o prawie autorskim, w ocenie Wnioskodawcy, aby uznać, iż doszło do nabycia praw autorskich do utworu, kluczowym jest przeniesienie praw autorskich wraz z prawem do korzystania z utworu.

W stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku nie dochodzi jednak do przeniesienia praw autorskich, ponieważ Wnioskodawca nabywa na podstawie Licencji EULA jedynie prawo do korzystania z Oprogramowania bez prawa do rozporządzania nim, w szczególności nie nabywa prawa do jego zwielokrotnienia, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany, modyfikacji, przetwarzania ani rozpowszechniania, jak również nie nabywa usług przetwarzania danych, których celem jest uzyskanie określonych wyników. Spółka nabywa jedynie prawo do wykorzystania Oprogramowania na własny użytek, zgodnie z jego przeznaczeniem.

W konsekwencji należy stwierdzić, że skoro zgodnie z Licencjami EULA Oprogramowanie służy Spółce wyłącznie na jej potrzeby to wynagrodzenie wypłacane z tego tytułu przez Spółkę nie jest objęte zakresem definicji należności licencyjnych (przychodów z tytułu praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT), a w konsekwencji nie będzie podlegało opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Co więcej, zapewnienie Licencji EULA nie jest po stronie jego dostawców przejawem działalności twórczej, lecz dystrybucyjnej, a przedmiotem obrotu nie są prawa autorskie, lecz licencje użytkownika końcowego. Użytkownik końcowy nie ma prawa do dysponowania istotą prawa autorskiego, tj. wykorzystywania prawa na polach eksploatacji (w rozumieniu prawa autorskiego), lecz jedynie prawo do dysponowania egzemplarzem dzieła na własne potrzeby.

W efekcie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT w zw. z art. 52 ustawy o prawie autorskim wypłata należności z tytułu Licencji EULA, nie powinna podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w:

- interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT,

- interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0114-KDIP2-1.4010.246.2019.3.JS,

- interpretacji indywidualnej z dnia 4 czerwca 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0111-KDIB1-2.4010.116.2019.1.MS,

- interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie odwołać się do komentarza do Modelowej Konwencji OECD, który wprawdzie nie odnosi się do ustawy o CIT, niemniej stanowi istotne źródło wiedzy dotyczące zasad opodatkowania należności o charakterze transgranicznym, do których odwołuje się art. 21 ustawy o CIT. Komentarz ten wskazuje, że wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie na własne potrzeby, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z oprogramowania, nie stanowi należności licencyjnej, natomiast najczęściej stanowi przychód przedsiębiorstwa (pkt 14.2 Modelowej Konwencji OECD do art. 12).

Reasumując, w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania z którego korzysta ona na zasadach Licencji EULA. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa Licencje EULA – prawo do wykorzystania Oprogramowania jedynie na potrzeby własne.

W świetle powyższego, zapłata za prawo do korzystania z Oprogramowania (na zasadach Licencji EULA), czyli za możliwość korzystania z Oprogramowania bądź systemu komputerowego na własny użytek nie stanowi przychodów z tytułu praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani żadnej innej należności wymienionej w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

 B. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 2.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 pobierają w określonych przypadkach w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności (...).

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, z uwagi na fakt, że dokonywane wypłaty nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (ani art. 22 ustawy o CIT), to na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek, o którym mowa w art. 26 ustawy o CIT, do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. „podatku u źródła”), niezależnie od szczegółowych regulacji zawartych w art. 26 ustawy o CIT.

C. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 3.

Biorąc pod uwagę fakt, że wypłacane wynagrodzenie nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (ani art. 22 ust. 1 ustawy o CIT) oraz art. 26 ustawy o CIT, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT.

Wobec powyższego, dokonując wypłaty wynagrodzenia Wnioskodawca, w celu niepobierania podatku u źródła, nie jest zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności oraz nie jest zobowiązana do przeprowadzenia analizy spełnienia przesłanek niepobierania podatku u źródła na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Obowiązek poboru takiego podatku bowiem po prostu nie występuje.

D. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 4.

Stosownie do art. art. 26 ust. 3 ustawy o CIT płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym (...) pobrano podatek, na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 – informację o wysokości pobranego podatku,

2. art. 3 ust. 2 oraz urzędowi skarbowemu – informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

        – sporządzone według ustalonego wzoru.

Zgodnie z art. 26 ust. 3a ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1ww. ustawy, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

W myśl art. 26 ust. 3d ustawy o CIT informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2 ww. przepisu, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

W ocenie Spółki, z uwagi na fakt, że wypłacane wynagrodzenie nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z wypłatą wynagrodzenia z tytułu Licencji EULA na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek, składania informacji, o której mowa w art. 26 ust. 3 ustawy o CIT (aktualnie IFT-2/IFT 2R).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „updop”)

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i w Polsce podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Wnioskodawca dokonuje zakupu licznych usług IT, z których część stanowi zakup Licencji EULA użytkownika końcowego, dających Spółce prawo do korzystania z określonych aplikacji, programów. W ramach swojej działalności Spółka zawarła i zamierza zawierać umowy nabycia prawa do korzystania z Oprogramowania na zasadach Licencji EULA z podmiotami niepowiązanymi dostarczającymi Oprogramowanie. Dostawcami są podmioty z siedzibą w Australii, Belgii, Holandii, Finlandii, Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych.

Żaden z Dostawców nie ma zagranicznego zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Na podstawie Licencji EULA Wnioskodawca co do zasady nie jest upoważniony do dalszej odsprzedaży ani do udzielania dalszych sublicencji bądź do odpłatnego udostępniania Oprogramowania podmiotom trzecim. Wnioskodawca nie może również ingerować w kod źródłowy Oprogramowania. Ponadto, na podstawie Licencji EULA na Wnioskodawcę nie są przenoszone majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania (ani prawa pokrewne lub o podobnym charakterze). W efekcie, nabywając Licencje EULA Wnioskodawca nabywa jedynie wąski zakres uprawnień, które ograniczają się do użytkowania Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem na własny użytek i potrzeby.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy w wysokości 10% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od Licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1062, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim,

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim,

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowania komputerowego co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 updop należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia:

1. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków

    od dochodu, sporządzonej w Canberze dnia 7 maja 1991 r. (Dz.U. z 1992 r., Nr 41, poz. 177, ze zm., dalej: „upoA”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną

    implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Rzeczpospolitą

    Polską oraz Australię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 251, dalej także: „Konwencja MLI”);

2. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od

    opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz.U. z 2004 r., Nr 211, poz. 2139, ze zm., dalej: „upoB”),

    zmienionej Protokołem sporządzonej w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1094), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą

    środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Belgię dnia 7 czerwca

    2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 2348);

3. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania

    w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120, dalej: „upoH”);

4. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie

    podatków od dochodu, podpisanej w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz.U. z 2010 r., Nr 37, poz. 205, dalej: „upoF”), modyfikowanej przez Konwencję wielostronną

    implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i

    Finlandię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1005);

5. Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od

    dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r,. Nr 1, poz. 5, dalej: „upoFr”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną

    implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz

    przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 252);

6. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku,

    podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90, dalej: „upoN”);

7. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania

    uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840,

    dalej: „upoWB”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy

    opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2253);

8. Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się

    od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz.U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178, dalej: „upoUSA”).

Zgodnie z treścią:

1) art. 12 ust. 1 upoA,

2) art. 12 ust. 1 upoB,

3) art. 12 ust. 1 upoH,

4) art. 12 ust. 1 upoF,

5) art. 12 ust. 1 upoFr,

6) art. 12 ust. 1 upoN,

7) art. 12 ust. 1 upoWB,

8) art. 13 ust. 1 upoUSA,

Stosownie do postanowień:

1) art. 12 ust. 2 upoA,

2) art. 12 ust. 2 upoB,

3) art. 12 ust. 2 upoH,

4) art. 12 ust. 2 upoF,

5) art. 12 ust. 2 upoFr,

6) art. 12 ust. 2 upoN,

7) art. 12 ust. 2 upoWB,

8) art. 13 ust. 2 upoUSA,

Z kolei w myśl:

1) art. 12 ust. 3 upoA,

2) art. 12 ust. 3 upoB,

3) art. 12 ust. 4 upoH,

4) art. 12 ust. 3 upoF,

5) art. 12 ust. 4 upoFr,

6) art. 12 ust. 3 upoN,

7) art. 12 ust. 3 upoWB,

8) art. 13 ust. 3 upoUSA,

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa -Strony tych umów posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umów było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-australijskiej, polsko-belgijskiej, polsko-niderlandzkiej, polsko-finlandzkiej, polsko-francuskiej, polsko-niemieckiej, polsko-angielskiej, polsko-amerykańskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zamierza nabywać od australijskiej, belgijskiej, holenderskiej, finlandzkiej, francuskiej, niemieckiej, angielskiej i amerykańskiej firmy licencje na wykorzystanie na użytek własny Oprogramowania komputerowego (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na niego jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. Oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Wobec powyższego płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w Australii, Belgii, Holandii, Finlandii, Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie obejmuje on Spółki, gdyż wypłacane przez nią należności z tytułu nabycia Oprogramowania komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nie jest zatem zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności.

Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Spółkę należności podmiotowi z siedzibą w Australii, Belgii, Holandii, Finlandii, Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek do złożenia informacji IFT-2R, jak również Spółka nie będzie obowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

     Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).