1. Czy zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi? 2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 maja 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia:

 1) czy zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest równy przychodowi,

 2) w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – w piśmie z 4 sierpnia 2022 r. (wpływ 9 sierpnia 2022 r.).

Opis stanu faktycznego

Spółka działająca pod firmą: (…) sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach swojej działalności grupa kapitałowa (dalej: „Grupa Kapitałowa”), której częścią jest Wnioskodawca, wypracowała (…). Ponadto, Grupa Kapitałowa oferuje swoje usługi (…).

Grupa Kapitałowa prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia na rzecz klientów usług (…), przy czym Wnioskodawca pełni w Grupie Kapitałowej funkcję centrum usług wspólnych, świadcząc swoje usługi na rzecz spółek powiązanych mających siedziby w różnych krajach (dalej: „Usługi”).

Wraz z rozwojem prowadzonej działalności oraz realizacją strategii wejścia na rynki zagraniczne, Wnioskodawca oprócz dochodów osiąganych na terytorium Polski, osiąga (oraz będzie osiągał w przyszłości) dochody (przychody) poza terytorium kraju, w tym także od podmiotów z siedzibą na terytorium państw z którymi Polska nie ma podpisanej umowy w sprawie unikania podwójnego podatkowania (dalej: „Rynek zagraniczny”).

Usługi są i będą świadczone na rzecz podmiotów powiązanych (dalej: „Usługobiorcy", „Podmioty powiązane”), prowadzących działalność w zakresie świadczenia na rzecz swoich klientów usług polegających na (…).

W celu świadczenia Usług na rzecz Podmiotów powiązanych, Spółka zawiera umowy z dostawcami specjalistycznych usług oraz ponosi dodatkowe koszty operacyjne. Poniesione koszty podwyższone o odpowiednią marżę, są podstawą do obciążenia spółek korzystających z usług centrum usług wspólnych i stanowią przychód Spółki.

Zgodnie z umowami zawartymi przez Wnioskodawcę ze spółkami z Grupy Kapitałowej, Spółka wystawia faktury na podstawie rzeczywiście poniesionych kosztów: otrzymanych faktur, a także na podstawie szacunków na pewne koszty, do których Spółka nie otrzymała jeszcze faktury. Usługobiorcy korzystający z Usług fakturowani są zgodnie z rzeczywistym wykorzystaniem zasobów i usług, a także na podstawie alokacji kosztów zasobów i usług, których nie można bezpośrednio przypisać. Do alokacji używane są klucze oparte o różne wskaźniki (np. … itp.). Przykładowy opis zasad stosowania konkretnych kluczy alokacji (przyporządkowanych do poszczególnego charakteru usług świadczonych przez Podatnika):

1) x = y/z, gdzie:

x - część kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę, przypisana do danego Usługobiorcy;

y - przychody generowane w okresie rozliczeniowym przez danego Usługobiorcę;

z - przychody wygenerowane w okresie rozliczeniowym przez wszystkie Podmioty powiązane, dla których Wnioskodawca świadczy Usługi.

Powyższa zasada przypisywania kosztów będzie miała zastosowanie do następujących Usług:

(…)

2) x = y/z, gdzie:

x - część kosztów poniesionych przez Spółkę, przypisana do danego Usługobiorcy;

y – liczba (…) kampanii (…) w okresie rozliczeniowym zarządzanych przez danego Usługobiorcę;

z - liczba (…) kampanii (…) w okresie rozliczeniowym zarządzanych przez wszystkie Podmioty powiązane, dla których Wnioskodawca świadczy Usługi;

Powyższa zasada przypisywania kosztów będzie miała zastosowanie do następujących Usług:

(…)

3) x = y/z, gdzie:

x- część kosztów poniesionych przez Spółkę, przypisana do danego Usługobiorcy;

y- liczba (…) kampanii (…) w okresie rozliczeniowym zarządzanych przez danego Usługobiorcę;

z - liczba (…) kampanii (…)  zainicjowanych w okresie rozliczeniowym zarządzanych przez wszystkie Podmioty powiązane, dla których Wnioskodawca świadczy Usługi.

Powyższa zasada przypisywania kosztów ma zastosowanie do następujących Usług:

(…)

Jednym z nabywców świadczonych przez Wnioskodawcę Usług umożliwiających korzystanie z Technologii, jest i będzie w przyszłości spółka z siedzibą w Brazylii (dalej: „BrCo”, „Podmiot z Grupy”). BrCo jako brazylijski rezydent podatkowy, jest opodatkowana tam od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W szczególności, BrCo jest podatnikiem brazylijskiego podatku dochodowego od osób prawnych (tj. Imposto sobre a renda das pessos juridicas) od osiąganych w Brazylii dochodów.

Zgodnie z umową wiążącą Wnioskodawcę oraz BrCo regulującą zasady świadczenia Usług, Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie, płatne co do zasady w miesięcznych okresach rozliczeniowych przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Płatność jest dokonywana w dolarach amerykańskich, przy czym Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości wskazane okresy rozliczeniowe mogą ulec zmianie.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż z tytułu Usług wykonywanych na rzecz Podmiotu z Grupy, BrCo na podstawie lokalnych przepisów prawa może być zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego („Podatek zagraniczny”, „Podatek u źródła") z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Oznacza to, że BrCo jako podmiot wypłacający wynagrodzenie za Usługi świadczone przez Wnioskodawcę, może być zobowiązany do pobrania i zapłaty podatku zagranicznego z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy.

Podkreślenia wymaga, że Polska i Brazylia nie zawarły umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Dlatego też, zgodnie z najlepszą wiedzą Wnioskodawcy, stawka Podatku u źródła w Brazylii powinna wynosić 15%, przy czym podatek ten będzie odprowadzany przez BrCo w walucie lokalnej (tj. realu brazylijskim) w formie przelewu na konto bankowe właściwego urzędu w Brazylii.

Kolejno, planuje się, że BrCo będzie przekazywało Wnioskodawcy dokumenty potwierdzające dokonanie takiej płatności.

Potrącany przez BrCo Podatek u źródła obliczany będzie od kwoty widniejącej na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę za świadczone Usługi. Podatek u źródła będzie zatem pobierany od kwoty przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę tj. bez potrącania kosztów jego uzyskania (dalej: „Przychód osiągnięty w Brazylii”, „Przychód zagraniczny”).

Niemniej jednak wskazać należy, iż osiągnięcie Przychodu zagranicznego przez Wnioskodawcę, wiąże się z poniesieniem w Polsce szeregu wydatków, zarówno na poziomie operacyjnym, jak i również finansowym, które Wnioskodawca kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów, w tym również ogólnych kosztów administracyjnych związanych z funkcjonowaniem Spółki.

W Polsce, Wnioskodawca kalkulując podatek dochodowy do zapłaty za dany rok podatkowy ustala podstawę opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 w związku z art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”). Tym samym, mając na uwadze realizację strategii wejścia na rynki zagraniczne, Wnioskodawca będzie łączył dochody osiągnięte na terytorium kraju (w tym koszty poniesione w Polsce, które związane będą z przychodami osiągniętymi w Brazylii) oraz przychody osiągnięte w przyszłości za granicą (dalej: „Dochód całkowity”), w tym osiągnięty w przyszłości przychód na terytorium Brazylii, od którego pobierany będzie podatek zagraniczny. W efekcie, do tak wyliczonej kwoty dochodu całkowitego, Wnioskodawca będzie stosować stawkę 19%, aby móc ustalić kwotę podatku dochodowego od osób prawnych należnego w Polsce (dalej: „Podatek od dochodu całkowitego”).

Równocześnie Ustawa o CIT umożliwia skorzystanie z mechanizmu pozwalającego na wyeliminowanie podwójnego opodatkowania dochodów (przychodów) uzyskiwanych przez polskich rezydentów również poza granicami kraju.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, w jaki sposób powinien ustalić limit odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, dla podatku zagranicznego, który zostanie zapłacony w przyszłości za granicą przez Podmiot z Grupy, w sytuacji, gdy zostanie on pobrany od Przychodu zagranicznego bez uwzględnienia kosztów zagranicznych w danym roku podatkowym.

Pytania

 1. Czy zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi?

 2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W ocenie Spółki, zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (tj. kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi Wnioskodawcy.

Ad. 2

W ocenie Spółki, w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym.

Uzasadnienie

Ad. 1.

Zagadnienia ogólne

Materialno-prawne przesłanki dla skorzystania z odliczenia zapłaconego podatku zagranicznego.

W myśl art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Polski Ustawodawca w przepisach Ustawy o CIT regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (rezydentów), którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium Polski unormował jako jedyną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie.

Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powołany art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

 1. podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (jest rezydentem);

 2. podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą;

 3. dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;

 4. dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT;

 5. podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Z kolei, zgodnie z art. 20 ust. 6 Ustawy o CIT, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Odnosząc powyższe podstawy prawne do sytuacji Wnioskodawcy, należy wskazać, że:

   - Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;

   - Wnioskodawca osiąga dochody (przychody) na terytorium Polski, jak i zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, osiąga dochody (przychody) za granicą;

   - Przychody Wnioskodawcy, w tym jego Przychody zagraniczne, osiągane na terytorium państwa obcego będą podlegać opodatkowaniu w tym państwie (tj. w Brazylii) - podatek u źródła pobierany w Brazylii nie będzie uwzględniał kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę, tylko kwoty wynikające z wystawionych faktur potwierdzających sprzedaż Usług - czyli przychód Spółki;

   - Dochody zagraniczne (Przychody zagraniczne) te nie będą dla Wnioskodawcy wolne od podatku zagranicznego na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska (co zostało opisane przez Wnioskodawcę w dalszej części niniejszego wniosku) tym samym do niniejszego przypadku nie będzie miał zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT;

   - Podatek zagraniczny skalkulowany od Przychodów zagranicznych zostanie faktycznie zapłacony w przyszłości w Brazylii.

Mając na uwadze, iż powyższe przesłanki materialno-prawne zostaną w przyszłości spełnione przez Wnioskodawcę, należy potwierdzić, iż zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do dokonania odliczenia podatku zagranicznego od obliczonego podatku od dochodu całkowitego zgodnie z art. 20 ust. 1 zdanie 1 i 2 Ustawy o CIT.

Prawo do zaliczenia Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii.

Stosownie do art. 22b Ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Należy podkreślić, że ustawa o CIT nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa", o której mowa w art. 22b Ustawy o CIT. Pewne wskazówki w tym względzie zawiera ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm., dalej: „O.p.).

Dlatego też, w myśl art. 3 pkt 2 O.p., ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wyjaśnić podstawy prawne stojące za jego uprawnieniem do dokonania przez niego w przyszłości odliczenia Podatku zagranicznego zapłaconego za granicą tj. w Brazylii.

Zgodnie z art. 22b Ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Odnosząc ww. regulację do sytuacji opisanej jako zdarzenie przyszłe przez Wnioskodawcę, przesłanka w postaci istnienia podstawy prawnej dla wymiany informacji podatkowych w rozumieniu art. 22b ustawy o CIT spełniona jest w odniesieniu do Brazylii.

Tak jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, Polska nie zawarła z Brazylią umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Niemniej, zarówno Polska, jak i Brazylia są stronami Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych sporządzonej w Strasburgu 25 stycznia 1988 r. (dalej: „Konwencja"), która w tej sytuacji stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organów podatkowych Brazylii. W odniesieniu do Polski Konwencja weszła w życie 1 października 1997 r., zaś w odniesieniu do Brazylii 1 października 2016 r. Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulującego wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji, Strony, z uwzględnieniem postanowień rozdziału IV, zapewnią sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Taka pomoc może, w razie potrzeby, oznaczać podjęcie działań przez organy orzekające.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji, pomoc administracyjna obejmuje:

a) wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;

b) pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i

c) dostarczanie dokumentów.

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji, Konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

i. podatków od dochodu lub zysków;

ii. podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków;

iii. podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, zdaniem Wnioskodawcy stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii.

Sposób ustalenia proporcji odliczenia Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii.

Regulacje Ustawy o CIT wprowadzają ograniczenie w zakresie wysokości kwoty podatku zapłaconego za granicą, która może podlegać odliczeniu w Polsce. Zgodnie z regulacją art. 20 ust. 1 zdanie 3 Ustawy o CIT, kwota odliczenia nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Główne wątpliwości Wnioskodawcy budzi, w odniesieniu do wskazanego przepisu, kwestia zasad ustalenia „dochodu zagranicznego”.

W ocenie Wnioskodawcy, dla celów ustalenia proporcji, według której powinna zostać obliczona maksymalna kwota Podatku u źródła podlegającego odliczeniu, należy przyjąć, iż kwota dochodu osiągniętego w państwie obcym, o którym mowa w przywołanym art. 20 ust. 1 Ustawy CIT, powinna być równa - w zaistniałym przypadku wskazanym przez Wnioskodawcę jako zdarzenie przyszłe - kwocie Przychodu osiągniętego w Brazylii. Innymi słowy, z perspektywy racjonalności art. 20 Ustawy o CIT, w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania należy brać pod uwagę przedmiot opodatkowania w państwie zagranicznym (tu: przychód). Odmienna interpretacja skutkowałaby powstaniem podwójnego opodatkowania, który - w tym przypadku - negatywnie wpływałby na rozwój polskiego biznesu poza granicami kraju.

Wynika to z faktu, iż w przypadku planowanego w przyszłości świadczenia Usług przez Wnioskodawcę w Brazylii, podstawą opodatkowania podatku zagranicznego będzie przychód bez uwzględniania kosztów uzyskania przychodów. Zagraniczny Podmiot z Grupy pobierze bowiem w przyszłości Podatek zagraniczny od (całości) wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy oraz wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę. Dla celów Podatku zagranicznego nie bierze się pod uwagę kosztów ponoszonych przez Spółkę. Oznacza to efektywnie, że Podatek zagraniczny ma charakter podatku przychodowego (analogicznie, jak podatek u źródła pobierany w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT).

Ponadto, w ocenie Spółki, najistotniejszym elementem konstrukcyjnym odliczenia Podatku zapłaconego za granicą będzie jego wysokość, a nie charakter podstawy (przychód bądź dochód), od której jest on obliczany. Wynika to z faktu, iż - tak jak w przypadku przedmiotowych Usług - podatek obliczony zostanie przez Podmiot z Grupy, który przy kalkulacji Podatku u źródła nie będzie uwzględniać, z uwagi na brak takiej możliwości - kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Spółka wskazuje przy tym że, w związku ze sposobem kalkulacji wysokości wynagrodzenia za Usługi (a w efekcie podstawy opodatkowania Podatkiem zagraniczny) zdecydowana większość kosztów uzyskania przychodów, jaka co do zasady jest ponoszona (i będzie ponoszona w przyszłości), jest na praktycznie niezmienionym poziomie niezależnie od tego, czy Wnioskodawca świadczyłby Usługi zagranicznemu Podmiotowi powiązanemu (m.in. z Brazylii), czy też świadczyłby je jedynie na terytorium Polski albo na terytorium innego kraju. Wskazane wydatki są bowiem związane z prowadzoną działalnością w obszarze świadczenia opisanych powyżej Usług, niezależnie od ilości Usługobiorców oraz miejsca ich siedziby.

Niezależnie od powyższego, wskazać przy tym należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę koszty dotyczące uzyskania przychodów ze świadczonych Usług są i będą uwzględniane w rachunku podatkowym przy obliczaniu Dochodu całkowitego (który ustalany będzie z uwzględnieniem Przychodu osiągniętego w Brazylii) i Podatku od dochodu całkowitego.

Ustalając zatem limit odliczenia Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii, Spółka powinna ustalić proporcję kwoty Przychodu osiągniętego w Brazylii w danym roku podatkowym (który z perspektywy treści art. 20 ust.1 zd. 3 należy uznać za „dochód uzyskany w obcym państwie”) do Dochodu Całkowitego. Tak ustalona proporcja powinna zostać następnie odniesiona do obliczonego Podatku od dochodu całkowitego. Powyższe obliczenia można przedstawić za pomocą następującego wzoru:

L= 19%*B* (A/B), gdzie:

L - limit odliczenia podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii od Podatku od dochodu całkowitego;

A - Przychód Osiągnięty w Brazylii w danym roku podatkowym;

B - Dochód Całkowity Spółki za dany rok podatkowy.

W przypadku, gdy tak wyliczony limit odliczenia (L) będzie większy lub równy kwocie Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii, Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia od Podatku od dochodu całkowitego całej kwoty Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii.

W sytuacji natomiast, gdy kwota limitu odliczenia (L) będzie mniejsza niż Podatek zagraniczny uiszczony w Brazylii, Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonania odliczenia jedynie części Podatku zagranicznego zapłaconego w Brazylii odpowiadającej ustalonej kwocie limitu odliczenia (L).

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko odmienne będzie w praktyce oznaczać brak możliwości skorzystania z przyznanych Wnioskodawcy przez Ustawodawcę uprawnień, a tym samym - w ocenie Spółki - doszłoby do podwójnego opodatkowania uzyskanych w przyszłości przez Wnioskodawcę za granicą dochodów (przychodów).

Podsumowując, w opinii Spółki, zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia Podatku zagranicznego, który zostanie zapłacony w przyszłości za granicą, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (tj. kwoty wynikającej z faktur dokumentujących sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych w danym roku podatkowym, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi Wnioskodawcy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. W szczególności wskazać należy następujące rozstrzygnięcia:

   - Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS") z 13 września 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.184.2017.1.AJ), w której odstąpił on od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy, potwierdzając tym samym jego stanowisko, że: „Ustalając limit odliczenia Podatku u Źródła zapłaconego na Ukrainie, Spółka powinna ustalić proporcję kwoty Przychodu Osiągniętego na Ukrainie w danym roku podatkowym do Dochodu Całkowitego. Tak ustalona proporcja powinna zostać następnie odniesiona do obliczonego Podatku od Dochodu Całkowitego".

   - Interpretacja indywidualna DKIS z 12 stycznia 2017 r. (sygn. 1462-IPPB5.4510.1013.2016.1.JC), w której potwierdził on stanowisko wnioskodawcy, że: „Jeżeli wyliczony limit odliczenia będzie większy lub równy sumie faktycznie pobranemu podatkowi u źródła, to Spółka odliczy od podatku obliczonego zgodnie z regulacjami krajowymi od łącznego dochodu osiągniętego w kraju i za granicą sumę faktycznie pobranego podatku u źródła. W sytuacji natomiast, gdy kwota limitu odliczenia będzie mniejsza niż faktycznie pobrany podatek w państwie obcym, Spółka dokona odliczenia jedynie części tego podatku odpowiadającego kwocie limitu odliczenia”.

   - Interpretacja indywidualna Izby Skarbowej w Katowicach z 6 listopada 2015 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-456/15/BG), w której potwierdzono, że: „Jeżeli wyliczony limit odliczenia będzie większy lub równy sumie faktycznie pobranemu podatkowi u źródła, to Spółka odliczy od podatku obliczonego zgodnie z regulacjami krajowymi od łącznego dochodu osiągniętego w kraju i za granicą sumę faktycznie pobranego podatku u źródła. W sytuacji natomiast, gdy kwota limitu odliczenia będzie mniejsza niż faktycznie pobrany podatek w państwie obcym, Spółka dokona odliczenia jedynie części tego podatku odpowiadającego kwocie limitu odliczenia”.

   - Interpretacja indywidualna Izby Skarbowej w Warszawie z 6 lipca 2011 r. (sygn. IPPB5/423- 347/11-2/AS) z której wynika, że: „maksymalna kwota podatku u źródła zapłaconego za granicą do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) do zapłaty w Polsce, powinna zostać obliczona poprzez ustalenie proporcji kwot należności licencyjnych netto (a nie brutto) do łącznego dochodu osiągniętego w kraju i za granicą w danym roku podatkowym (określonego przez Wnioskodawcę "dochodem światowym"), a następnie zastosowanie (pomnożenie) tak ustalonej proporcji do kwoty podatku obliczonego od dochodu łącznego Spółki".

Ad. 2

Uwzględniając wyżej wskazane regulacje oraz przedstawione prze Spółkę argumenty, Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka, ustalając dochód zagraniczny, o którym mowa w art. 20 ust. 1 zd. 3 in fine Ustawy o CIT i przypisując koszty podatkowe do przychodów podlegających opodatkowaniu za granicą, powinna uwzględnić wyłącznie koszty podatkowe (w rozumieniu polskich regulacji), które mają charakter kosztów bezpośrednich związanych z Przychodem zagranicznym.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W ramach nowelizacji Ustawy o CIT, prawodawca ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 2175; dalej: „Nowelizacja”) wprowadził szereg zmian. Jedną z nich było wyodrębnienie nowego źródła przychodów - przychodów z zysków kapitałowych. Wydzielając odrębne źródło przychodów, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów alokowanych do takiego źródła (art. 7b Ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy koszt poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje przynależność danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu ze źródła przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że dla kwalifikacji prawnej danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów istotne znaczenie ma cel, w jakim został on poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.

W konsekwencji, uznać należy, że wydatek poniesiony przez podatnika stanowi dla niego koszt uzyskania przychodów, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

 1. wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

 2. wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

 3. wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

 4. wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

 5. wydatek został właściwie udokumentowany;

 6. wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o CIT rozróżnia dwie kategorie kosztów uzyskania przychodów: (i) koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty bezpośrednie) oraz (ii) koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie). Stopień powiązania wydatków z przychodami wpływa na moment ich zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów (tzw. moment potrącalności kosztów).

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż Ustawa o CIT nie zawiera definicji „kosztu bezpośredniego” oraz „kosztu pośredniego”. To oznacza, że ocena powiązania z przychodami powinna być dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji i powinna uwzględniać indywidualne cechy działalności danego podmiotu w warunkach, w których wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym już poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, których nie można przypisać do konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Co więcej, według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (m.in. w wyroku NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w Ustawie o CIT. Dlatego też, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie 1, w związku z uzyskanymi w przyszłości przez Wnioskodawcę Przychody zagraniczne, w celu ustalenia dochodu zagranicznego, powinien on jedynie uwzględniać bezpośrednie koszty uzyskania przychodu związane z tym Przychodem zagranicznym.

Art. 15 ust. 2 Ustawy o CIT przewiduje, że jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Zasadę, o której mowa powyżej stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania (w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 Ustawy o CIT, stosuje się odpowiednio).

W myśl art. 15 ust. 2a Ustawy o CIT, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Przepisy art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT ustanawiają zasadę proporcjonalnego podziału pośrednich kosztów uzyskania przychodów, których nie można w sposób wyłączny przyporządkować do żadnego źródła. Proporcjonalnej alokacji dokonuje się w oparciu o tzw. klucz przychodowy, który polega na podziale kosztów w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. O ile przepis art. 15 ust. 2 ustawy o CIT ustanawia zasadę proporcjonalnego podziału kosztów pośrednich pomiędzy przychody opodatkowane, nieopodatkowane i zwolnione z opodatkowania, to art. 15 ust. 2a ustawy o CIT reguluje sytuacje, w których w ramach jednego źródła część kosztów pośrednich alokowana jest do przychodów podlegających opodatkowaniu, a część do nieopodatkowanych lub zwolnionych.

Formułując zasady proporcjonalnej alokacji kosztów, ustawodawca wprost posłużył się w treści art. 15 ust. 2 Ustawy o CIT pojęciami „koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym” oraz „koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym”. Podobnymi pojęciami ustawodawca posłużył się w art. 15 ust. 2a Ustawy o CIT, który odnosi się do „przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania”. Analiza brzmienia tych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że zasady proporcjonalnego podziału kosztów powinny odnosić się wyłącznie do przychodów ze źródeł, z których przedmiotem opodatkowania jest dochód.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że z brzmienia art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT wynika, iż niniejsze regulacje odnoszą się jedynie do przychodów zwolnionych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy nie będą miały one zastosowania do Przychodów Zagranicznych, jakie Wnioskodawca będzie uzyskiwał w przyszłości w związku z planowanym świadczeniem Usług zagranicznemu Podmiotowi z Grupy. Przychody Zagraniczne bowiem, nie mieszczą się w żadnej ze wskazanych wyżej kategorii.

Również regulacje zawarte w art. 15 ust. 2b Ustawy o CIT, które nakazują odpowiednie stosowanie ust. 2 i 2a, mówią wprost o przychodach z zysków kapitałowych oraz przychodach z innych źródeł. Również w tym przepisie nie wyróżniono kategorii „przychodów uzyskanych w obcym państwie”, o których mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, zdaniem Wnioskodawcy, że w polskich regulacjach podatkowych brak jest przepisów, które określałyby zasady alokacji kosztów pośrednich do przychodów uzyskiwanych zagranicą. Dlatego też, biorąc pod uwagę powyższą analizę treści art. 15 ust. 2, 2a lub 2b Ustawy o CIT, w opinii Wnioskodawcy, Przychodów Zagranicznych jakie Wnioskodawca planuje uzyskiwać w przyszłości - nie uwzględnia się przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 15 ust. 2, 2a lub 2b Ustawy o CIT.

W konsekwencji należy uznać, że skoro Przychodów Zagranicznych z tytułu świadczonych w przyszłości Usług przez Wnioskodawcę nie będzie można uwzględnić w kalkulacji dla potrzeb alokacji kosztów pośrednich do poszczególnych źródeł, to zdaniem Wnioskodawcy, jedyną możliwością jest przypisanie do nich kosztów bezpośrednich.

Tym samym, w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie, o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 Ustawy o CIT, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Polski normodawca w przepisach ustawy o CIT regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (rezydentów), którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium Polski unormował jako jedyną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego).

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT,

Powołany art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

 1) podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (jest rezydentem);

 2) podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i zagranicą;

 3) dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;

 4) dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

 5) podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Zgodnie z art. 20 ust. 6 ustawy o CIT,

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy o CIT,

Z kolei, jak wynika z art. 22a ustawy o CIT,

Zatem, postanowienia tych umów mają pierwszeństwo w zastosowaniu przed ustawodawstwem krajowym, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Należy mieć na uwadze również art. 22b ustawy o CIT,

Należy podkreślić, że ustawa o CIT nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, o której mowa w art. 22b ustawy o CIT. Pewne wskazówki w tym względzie zawiera ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.).

W myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej,

W tym miejscu należy wskazać, że 1 października 1997 r. weszła w życie w Rzeczypospolitej Polskiej Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913, dalej: „Konwencja”), sporządzona w Strasburgu 25 stycznia 1988 r., następnie zmieniona protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. Co istotne, od 1 października 2016 r. regulacje Konwencji obowiązują również w Federacyjnej Republice Brazylii.

Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji,

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji,

pomoc administracyjna obejmuje:

a) wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;

b) pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i

c) dostarczanie dokumentów.

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji, konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

     i. podatków od dochodu lub zysków,

    ii. podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków,

   iii. podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Brazylii, do wysokości limitu. W związku z wejściem w życie ww. Konwencji na terenie Brazylii 1 października 2016 r. możliwość odliczenia podatku pobranego w Brazylii dotyczy dochodów, osiągniętych od tej daty. 

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z umową wiążącą Wnioskodawcę oraz BrCo regulującą zasady świadczenia Usług, Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie, płatne co do zasady w miesięcznych okresach rozliczeniowych przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Z tytułu Usług wykonywanych na rzecz Podmiotu z Grupy, BrCo na podstawie lokalnych przepisów prawa może być zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego („Podatek zagraniczny”, „Podatek u źródła") z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Oznacza to, że BrCo jako podmiot wypłacający wynagrodzenie za Usługi świadczone przez Wnioskodawcę, może być zobowiązany do pobrania i zapłaty podatku zagranicznego z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Planuje się, że BrCo będzie przekazywało Wnioskodawcy dokumenty potwierdzające dokonanie takiej płatności. Potrącany przez BrCo Podatek u źródła obliczany będzie od kwoty widniejącej na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę za świadczone Usługi. Podatek u źródła będzie zatem pobierany od kwoty przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę tj. bez potrącania kosztów jego uzyskania. Niemniej jednak wskazać należy, iż osiągnięcie Przychodu zagranicznego przez Wnioskodawcę, wiąże się z poniesieniem w Polsce szeregu wydatków, zarówno na poziomie operacyjnym, jak i również finansowym, które Wnioskodawca kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów, w tym również ogólnych kosztów administracyjnych związanych z funkcjonowaniem Spółki.

W Polsce, Wnioskodawca kalkulując podatek dochodowy do zapłaty za dany rok podatkowy ustala podstawę opodatkowania zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawa o CIT. Tym samym, mając na uwadze realizację strategii wejścia na rynki zagraniczne, Wnioskodawca będzie łączył dochody osiągnięte na terytorium kraju (w tym koszty poniesione w Polsce, które związane będą z przychodami osiągniętymi w Brazylii) oraz przychody osiągnięte w przyszłości za granicą (Dochód całkowity), w tym osiągnięty w przyszłości przychód na terytorium Brazylii, od którego pobierany będzie podatek zagraniczny. W efekcie, do tak wyliczonej kwoty dochodu całkowitego, Wnioskodawca będzie stosować stawkę 19%, aby móc ustalić kwotę podatku dochodowego od osób prawnych należnego w Polsce (Podatek od dochodu całkowitego).

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia:

1)czy zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi,

2)w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca, ustalając dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, powinien uwzględnić wyłącznie koszty bezpośrednio związane z Przychodem zagranicznym?

Ad. 1

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy stwierdzić należy, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, Spółce przysługuje prawo do odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Brazylii. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W celu dokonania prawidłowego obliczenia limitu podatku zapłaconego za granicą podlegającego odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych, należy:

1. obliczyć podatek (zgodnie z regulacjami ustawy o CIT) od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą, tj.:

(A+B) x 19% = C

gdzie:

A – dochód krajowy,

B – dochód zagraniczny,

C – wyliczona kwota podatku od łącznych dochodów;

2. następnie wyliczony podatek (C) (od łącznych dochodów) należy pomnożyć przez dochód uzyskany za granicą (B), a następnie podzielić przez łączny dochód z kraju i zagranicy, tj.:

(C x B) / (A+B) = D – limit podatku zapłaconego w państwie źródła podlegający odliczeniu.

Analiza powyżej cytowanego przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, prowadzi do wniosku, że dla celów kalkulacji limitu odliczenia konieczne jest uwzględnienie dochodu uzyskanego w obcym państwie. Oznacza to, że do przychodu uzyskanego w obcym państwie powinny być przypisane odpowiadające mu koszty uzyskania, o ile koszty takie są rozliczane w rachunku podatkowym ustalanym na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy zauważyć, że zgodnie z powyższą regulacją podatek w Polsce oblicza się od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą (zgodnie z regulacjami polskiej ustawy CIT), a następnie od obliczonego w ten sposób podatku odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Limitem odliczenia jest jednak ta część podatku obliczonego zgodnie z regulacjami polskimi, która proporcjonalnie przypada na dochód zagraniczny (uwzględniony do opodatkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Biorąc powyższe pod uwagę, tut. Organ nie zgadza się z twierdzeniem Spółki, że ustalając limit kwoty odliczenia zapłaconego Podatku zagranicznego, w sytuacji, gdy ten Podatek zagraniczny zostanie pobrany od Przychodu zagranicznego (tj. kwoty wynikającej z faktury/faktur dokumentującej sprzedaż Usług) bez uwzględnienia jakichkolwiek kosztów zagranicznych, powinien przyjąć, że dochód uzyskany w obcym państwie (tu: Brazylii), o który mowa w art. 20 ust. 1 zdanie 3 in fine Ustawy o CIT, jest równy przychodowi Wnioskodawcy. Jak już wskazano powyżej przychód uzyskany w Brazylii należy pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wnioksu nr 1 należalo uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

   - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

   - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

   - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

   - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

   - został właściwie udokumentowany,

   - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem  przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Do ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

 1) bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

 2) inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4b ustawy o CIT

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

 1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

 2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

    - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W myśl art. 15 ust. 4c ustawy o CIT :

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy o CIT:

Zgodnie z ww. art. 15 ust. 2b ustawy o CIT:

Z treści powyższych przepisów regulujących zasady alokacji kosztów pośrednich do przychodów nie wynika, aby koszty te miały być alokowane tylko do przychodów uzyskiwanych w Polsce. Gdyby zamiarem ustawodawcy było, żeby alokacja kosztów pośrednich dotyczyła tylko przychodów polskich, a nie uzyskiwanych za granicą, norma art. 15 ust. 2, 2a lub 2b ustawy o CIT przybrałaby z pewnością inne brzmienie.

Jak już wskazano powyżej dla celów kalkulacji limitu odliczenia konieczne jest uwzględnienie dochodu uzyskanego w obcym państwie. Oznacza to, że do przychodu uzyskanego w obcym państwie powinny być przypisane odpowiadające mu koszty uzyskania, o ile koszty takie są rozliczane w rachunku podatkowym ustalanym na terytoriom RP.

Należy zauważyć, że podatek w Polsce oblicza się od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą (zgodnie z regulacjami polskiej ustawy o CIT), a następnie od obliczonego w ten sposób podatku odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Limitem odliczenia jest jednak ta część podatku obliczonego zgodnie z regulacjami polskimi, która proporcjonalnie przypada na dochód zagraniczny (uwzględniony do opodatkowania na terytorium RP).

Odnosząc powyższe rozważania do opisu sprawy stwierdzić należy, że Spółka, ustalając dochód zagraniczny, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT i przypisując koszty podatkowe do przychodów podlegających opodatkowaniu za granicą, powinna uwzględnić wszystkie koszty związane z tym przychodem zarówno bezpośrednie jak i pośrednie.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnej wskazać należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce. W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienić należy, że w zakresie zdarzenia przyszłego dot. podmiotów nie posiadającymi siedziby prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z którym Spółka zamierza zawierać analogiczne transakcje jak opisane we wniosku dotyczące spółki z siedzibą w Brazylii (BrCo) wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).