Interpretacja indywidualna z dnia 16.09.2021, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.264.2021.1.BKD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy opisane usługi odpraw celnych świadczone na rzecz Spółki nie kwalifikują się/nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? Czy tym samym opłaty dokonywane przez Spółkę z tytułu odpraw celnych na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Wnioskodawcy nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2021 r. (który za pośrednictwem platformy epuap wpłynął 16 czerwca 2021 r.), dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• usługi odpraw celnych świadczone na rzecz Spółki nie kwalifikują się/nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
• opłaty dokonywane z tytułu odpraw celnych na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Spółce nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 16 czerwca 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• usługi odpraw celnych świadczone na rzecz Spółki nie kwalifikują się/nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• opłaty dokonywane z tytułu odpraw celnych na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Spółce nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółka akcyjną (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) zajmuje się poszukiwaniami i wydobyciem gazu ziemnego oraz ropy naftowej, importem gazu, a także, poprzez kluczowe spółki Grupy, magazynowaniem, sprzedażą, dystrybucją paliw gazowych i płynnych oraz produkcją ciepła i energii elektrycznej. Spółka posiada również akcje w spółkach świadczących specjalistyczne usługi geofizyczne i wiertniczo-serwisowe, wysoko cenione na rynkach międzynarodowych.

W ramach swojej działalności, Spółka od kilku lat prowadzi działalność biznesową na rynku, m.in. w zakresie magazynowania gazu oraz sprzedaży i kupna gazu na rynku hurtowym. W 2017 r. Spółka podpisała umowy ramowe z operatorem sieci przesyłowych i magazynów gazu w X – spółką X na magazynowanie i na przesył gazu. Zawarcie umów o świadczenie usług przesyłania i magazynowania paliw gazowych stworzyło warunki do fizycznego oraz prawnego wprowadzenia gazu ziemnego na rynek X oraz do korzystania z podziemnych magazynów gazu. Kolejne umowy o świadczenie usług magazynowania paliwa gazowego zostały zawarte ze spółką X w 2018 oraz 2019 r.

Dostarczając gaz ziemny do X, Wnioskodawca zobowiązany jest do wypełnienia obowiązków regulacyjnych wynikających z przepisów prawa obowiązujących w X, w szczególności do dokonywania zgłoszeń przesyłu paliwa gazowego przez granicę celną X do organów celnych X. W tym kontekście istotne znaczenie ma fakt, że przeważającym kierunkiem przesyłu paliwa gazowego od punktu „granica X” są zlokalizowane na terytorium X podziemne magazyny gazu, w których paliwo gazowe Spółki jest przechowywane w trybie „skład celny”.

Zgodnie z art. 123 ust. 2 Kodeksu Celnego X towary wprowadzane na terytorium X w reżimie „skład celny” mogą zostać zgłoszone do organu celnego X jedynie przez posiadacza składu celnego. Skład celny dla paliw gazowych jest prowadzony w podziemnych magazynach gazu będących w posiadaniu spółki X. Jest to odzwierciedlone w Rejestrze przedsiębiorstw uprawnionych do otwierania i prowadzenia składu celnego, prowadzonym przez Państwową Służbę Celną X. Z uwagi na powyższe, wyłącznie spółka X (posiadająca licencję brokera uprawniającą do dokonywania zgłoszeń celnych) może świadczyć na rzecz Wnioskodawcy usługę zgłoszenia do organów celnych X paliwa gazowego transportowanego przez granicę celną X w celu przechowywania go w podziemnych magazynach gazu w trybie „skład celny”. Natomiast, w przypadku paliwa gazowego, które podlega reeksportowi przez granicę celną X, zgłoszenia do organów celnych X nie muszą być dokonywane przez posiadacza składu celnego.

W celu wypełnienia powyższych obowiązków regulacyjnych wynikających z przepisów prawa celnego obowiązujących w X, Spółka zawarła ze spółka X umowę, na mocy której spółka X świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi polegające na:

• dokonywaniu w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przed organami celnymi X wszystkich czynności formalno-administracyjnych niezbędnych do dokonania odprawy celnej paliwa gazowego,
• przekraczającego granicę celną X w celu dalszego przechowywania w podziemnych magazynach gazu spółki X w trybie „skład celny” oraz do dokonania odprawy celnej w ramach reeksportu paliwa gazowego przechowywanego wcześniej w trybie „skład celny”, w szczególności:
  • sporządzaniu i wypełnianiu w imieniu Wnioskodawcy okresowych deklaracji celnych oraz składaniu ich w X urzędzie celnym;
  • sporządzaniu i wypełnianiu w imieniu Wnioskodawcy dodatkowych deklaracji dot. okresowych deklaracji celnych oraz składaniu ich w X urzędzie celnym.

Spółka X wykonuje usługi na podstawie kompletnych danych dotyczących dostawy (przesyłu gazu) przekazanych mu przez Wnioskodawcę za pośrednictwem i-platformy spółki X lub poczty elektronicznej. Obowiązuje zasada przedpłaty za usługi.

Zgodnie z dotychczasowym ostrożnościowym podejściem, Wnioskodawca pozyskuje od spółki X certyfikaty rezydencji podatkowej oraz, w celu dochowania należytej staranności, dokonuje weryfikacji kontrahenta, zgodnie ze standardami przyjętymi w firmowej procedurze na podstawie obowiązujących przepisów dot. poboru podatku u źródła.

Biorąc pod uwagę komplementarny z działalnością operacyjną Spółki charakter powyższych transakcji, w przyszłości Spółka może zawierać kolejne umowy w zakresie usług odpraw celnych, w tym z innymi kontrahentami zagranicznymi, w związku z przesyłem gazu przez granice terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, Spółka powzięła informację na temat interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0114-KDIP2-1.4O1O.164.2O18.1.PW), zgodnie z którą usługi odpraw celnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła. Biorąc pod uwagę wspomnianą interpretację oraz argumentację w niej zawartą, Spółka powzięła wątpliwość czy wypłaty dokonywane na rzecz spółki X z tytułu dokonywanych w imieniu Wnioskodawcy odpraw celnych, jak również płatności z tytułu dokonywanych odpraw celnych na rzecz innych kontrahentów, które mogą pojawić się w przyszłości, powinny być rozpoznawane przez Spółkę jako podlegające opodatkowaniu u źródła w Polsce a tym samym, czy Spółka powinna wymagać od kontrahentów świadczących tego rodzaju usługi przekazywania aktualnych certyfikatów rezydencji podatkowej oraz innych dokumentów i informacji - w celu wykazania dochowania należytej staranności w zakresie weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła na gruncie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym, Spółka pragnie potwierdzić klasyfikację opisanych usług w zakresie odpraw celnych z perspektywy regulacji podatkowych, w szczególności upewnić się, czy nabywane świadczenia znajdują się poza katalogiem świadczeń objętych opodatkowaniem u źródła w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy opisane usługi odpraw celnych świadczone na rzecz Spółki nie kwalifikują się/nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy tym samym opłaty dokonywane przez Spółkę z tytułu odpraw celnych na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Wnioskodawcy nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy opisane usługi odpraw celnych nie kwalifikują się/nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym opłaty dokonywane przez Spółkę z powyższych tytułów na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Spółce nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższym przepisie wyrażona została zasada tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, wszelkie wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, implikują powstanie przychodu na terytorium Polski.

Co do zasady, na polskim podmiocie (jako płatniku) dokonującym wypłat z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz nierezydentów, ciąży obowiązek poboru podatku u źródła oraz jego zapłaty do właściwego urzędu skarbowego. Obowiązki te określa art. 26 ust. 1 oraz następne ustawy o CIT. W szczególności, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT przekracza w roku podatkowym 2 000 000 zł, płatnicy - co do zasady - są obowiązani pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej przepisami ustawy o CIT od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano powyżej, w stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek poboru podatku lub obowiązek dokonania określonych czynności dokumentacyjnych i weryfikacyjnych w celu zastosowania stawki preferencyjnej podatku, zwolnienia lub niepobrania podatku, spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu (tj. na polskim płatniku). Takie rodzaje przychodów zostały określone m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów;

• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W odniesieniu do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej nazwane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje lub dyskwalifikuje daną usługę jako należącą lub nie do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Ponadto, aby zakwalifikować dane usługi do świadczeń o podobnym charakterze muszą być one tożsame pod względem celowościowym i funkcjonalnym z usługami zawartymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W szczególności, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych będą podlegały jedynie te świadczenia niematerialne, niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które wykazują liczne i istotne cechy wspólne z którymkolwiek z określonych w tym unormowaniu świadczeń. Chodzi tu o to, aby elementy świadczeń o podobnym charakterze były w takiej proporcji, by elementy charakterystyczne dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT znacząco przeważały nad elementami właściwymi dla innych świadczeń.

Zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym, w celu wypełnienia obowiązków regulacyjnych wynikających z przepisów prawa celnego obowiązujących w X, Spółka zawarła ze spółką X umowę, na mocy której spółka X świadczy na rzecz Spółki usługi polegające na:

• dokonywaniu w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przed organami celnymi X wszystkich czynności formalno-administracyjnych niezbędnych do dokonania odprawy celnej paliwa gazowego przekraczającego granicę celną X w celu dalszego przechowywania w podziemnych magazynach gazu Spółki X w trybie „skład celny” oraz do dokonania odprawy celnej w ramach reeksportu paliwa gazowego przechowywanego wcześniej w trybie „skład celny”, w szczególności:
  • sporządzaniu i wypełnianiu w imieniu Wnioskodawcy okresowych deklaracji celnych oraz składaniu ich w X urzędzie celnym;
  • sporządzaniu i wypełnianiu w imieniu Wnioskodawcy dodatkowych deklaracji dot. okresowych deklaracji celnych oraz składaniu ich w X urzędzie celnym.

Z treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT wynika, że przychody z tytułu usług odpraw celnych nie zostały w nim literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych (tzw. podatkiem u źródła). Zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób również uznać je za przychody ze świadczeń o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych a art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności świadczeń doradczych, księgowych czy usług prawnych.

Usługi odpraw celnych wiążą się, co do zasady, z koniecznością dochowania wszystkich czynności formalno-administracyjnych przewidzianych regulacjami postępowania celnego, związanych z przemieszczaniem m.in. towarów (w tym gazu) przez granicę celną danego kraju (które podlegają kontroli celnej). Usługi te wiążą się więc przede wszystkich z dokonaniem czynności formalno-administracyjnych związanych ze sporządzaniem odpowiednich deklaracji, wniosków i pism dotyczących spraw celnych. Usługi odpraw celnych mogą różnić się nieznacznie w zależności od szczegółowych uregulowań w poszczególnych krajach, niemniej jednak ich natura i charakter zasadniczo pozostają jednakowe.

W ocenie Wnioskodawcy, usługi odpraw celnych nie są typowymi usługami doradczymi, księgowymi bądź prawnymi. Co prawda usługi te wiążą się z koniecznością przeprowadzenia określonych procesów typu compliance, w ramach których są wypełniane deklaracje celne, niemniej są to czynności na tyle sformalizowane i powszechne, iż trudno byłoby uznać, że podmiot świadczący usługę doradza Wnioskodawcy w zakresie odpraw celnych.

Powyższe znajduje potwierdzenie w zaprezentowanym stanie faktycznym. Jak wskazuje bowiem Wnioskodawca, spółka X wykonuje na rzecz Spółki usługi odpraw celnych na podstawie kompletnych (gotowych) danych dotyczących dostawy (przesyłu gazu) przygotowanych i przekazanych mu przez Spółki za pośrednictwem specjalnej platformy elektronicznej lub poczty elektronicznej. Wynika z tego, że czynności wykonywane przez spółkę X są czynnościami czysto technicznymi i nie można ich utożsamiać z usługami doradczymi, prawnymi czy księgowymi.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, doradzać znaczy tyle co „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Zgodnie z etymologią pojęcia „doradztwo”, oznacza ono zatem udzielanie komuś konkretnych, fachowych porad, czy też wskazówek postępowania. W przypadku usług odpraw celnych świadczonych na rzecz Spółki nie mamy do czynienia z elementem porady, która wskazywałaby, iż w danych okolicznościach Spółka powinna postąpić w określony sposób - mamy do czynienia jedynie z czysto formalno-administracyjną czynnością w zakresie sporządzenia deklaracji celnej.

Przepisy polskich ustaw podatkowych nie zawierają definicji legalnej usług prawnych i księgowych. Biorąc pod uwagę międzynarodowy charakter transakcji dot. nabywanych usług odpraw celnych, zdaniem Wnioskodawcy pomocniczo można sięgnąć do definicji tych pojęć wypracowanych na gruncie prawa międzynarodowego.

Zgodnie z Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 555/2012 z dnia 22 czerwca 2012 r. zmieniającym Rozporządzenie (WE) nr 184/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statystyki Wspólnoty w zakresie bilansu płatniczego, międzynarodowego handlu usługami i zagranicznych inwestycji bezpośrednich w odniesieniu do aktualizacji wymogów dotyczących danych oraz definicji (Dz.U. L 166, 27.6.2012, p.22):

• usługi prawne obejmują usługi doradztwa i reprezentowania we wszelkich postępowaniach sądowych i pozasądowych, usługi redagowania projektów dokumentacji prawnej i aktów prawnych, doradztwo w zakresie certyfikacji, usługi powiernictwa i sądownictwa polubownego;
• usługi rachunkowe, audytowe, księgowe i doradztwo podatkowe obejmują prowadzenie ewidencji transakcji handlowych dla podmiotów gospodarczych i innych podmiotów; usługi badania dokumentacji księgowej i sprawozdań finansowych; planowanie i doradztwo w zakresie podatków płaconych przez podmioty gospodarcze oraz sporządzanie dokumentacji podatkowej.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób uznać że w ramach świadczenia przedmiotowych usług odpraw celnych zagraniczny kontrahent doradza Wnioskodawcy, świadczy usługi księgowe bądź prawne. Nawet jeśli uznać, że w ramach świadczenia przedmiotowych usług wystąpiłyby elementy doradztwa, czynności księgowych lub prawnych, to są to czynności na tyle marginalne, iż nie można uznać, że występują one w ramach usługi odpraw celnych w proporcji pozwalającej uznać całą usługę za usługę doradczą, księgową lub prawną (lub też że cechy te pełnią w przypadku usług celnych rolę zasadniczą).

Jak wskazuje się bowiem w doktrynie, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych będą podlegały jedynie te świadczenia niematerialne, niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które wykazują liczne i istotne cechy wspólne z którymkolwiek z określonych w tym unormowaniu świadczeń. Chodzi tu o to, aby elementy świadczeń o podobnym charakterze były w takiej proporcji, by elementy charakterystyczne dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT znacząco przeważały nad elementami właściwymi dla innych świadczeń (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019).

Powyższe rozumienie usług odpraw celnych jako świadczeń niepodlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• interpretacja z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.164.2018.1.PW oraz
• interpretacja z dnia 1 czerwca 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.83.2020.2.JC.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy usługi odpraw celnych nie kwalifikują się/ nie będą się kwalifikowały do żadnego z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności nie mogą być utożsamiane z usługami doradczymi, księgowymi, prawnymi lub innymi świadczeniami o podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Tym samym opłaty dokonywane przez Wnioskodawcę z powyższych tytułów na rzecz podmiotów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi nie podlegają/nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce a zatem na Spółce nie ciążą/nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy

z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

1. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.