ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu: koszty związane bezpośrednio z procesem reklamacyjnym oraz koszty związane z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu:

-koszty związane bezpośrednio z procesem reklamacyjnym oraz

-koszty związane z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 marca 2022 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski w zakresie produkcji kruszyw. Spółka posiada cztery kopalnie. Wszystkie złoża i zakłady wydobywcze znajdują się na D. Naturalne kruszywa takie jak melafir, gabro i bazalt, są nierozłącznie związane z historią geologiczną i geograficzną dolnośląskiego regionu.

Spółka oprócz kopalni, posiada także zakłady przetwarzające i wykorzystujące wydobywany surowiec. Wytwórnie Mas Bitumicznych korzystające z materiałów pochodzących z kopalni naturalnych surowców skalnych, wytwarzają masy wykorzystywane przede wszystkim w szeroko rozumianym budownictwie.

Sprzedaż kruszyw oraz sprzedaż mieszanek bitumicznych, tłucznia (dalej łącznie: kruszywo) prowadzona jest przez podmiot powiązany ze Spółką (dalej: „Dystrybutor”), tj. odbiorcą (nabywcą) kruszywa jest w pierwszej kolejności Dystrybutor, który dokonuje jego dalszej odsprzedaży.

W związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą zdarzają się sytuacje, w ramach których wyprodukowane i sprzedane na rzecz końcowego odbiorcy kruszywo okazuje się niezgodne z parametrami. Dystrybutor w zależności od sytuacji dokonuje wymiany/zwrotu kruszywa albo obniżki ceny. Tym samym ponosi koszty związane z procesem reklamacyjnym, np.:

- koszty transportu,

- koszty rozładunku,

- koszty naprawy,

- koszty demontażu czy też

- koszty zwrotu wobec klienta za poniesione przez klienta wydatki, którymi następnie obciąża Spółkę (dalej jako: koszty bezpośrednio związane z procesem reklamacyjnym).

Oprócz powyższego, po zakończeniu procesu reklamacyjnego zdarza się, że istnieje możliwość wykorzystania wadliwego kruszywa (np. poprzez przekruszenie i ponowną sprzedaż po niższej wartości). W związku z takimi sytuacjami Dystrybutor ponosi również dodatkowe koszty związane z wykorzystaniem wadliwego (niewykorzystanego) kruszywa do ich dalszej sprzedaży, m.in.:

- koszty transportu,

- koszty rozładunku,

- koszty magazynowania,

- koszty kruszenia i pracy ładowarki wadliwego kruszywa,

- koszty wynajmu placu.

(dalej jako: „koszty związane z nabytymi usługami w związku z planowaną sprzedażą niewykorzystanego kruszywa przez Dystrybutora”).

Dodatkowe koszty związane są z usługami nabytymi od zewnętrznych podmiotów i nie były ponoszone przez nabywców wadliwego kruszywa, a bezpośrednio przez Dystrybutora celem wykorzystania wadliwego kruszywa do ich dalszej sprzedaży. Ostatecznie Dystrybutor obciąża Spółkę poniesionymi kosztami dodatkowymi.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż zarówno Dystrybutor jak i Spółka w ramach procesu reklamacyjnego nie są zobowiązane do wypłaty odszkodowania ani kar umownych, reklamacja jest bowiem finalizowana po dokonaniu stosownych analiz, spisania Protokołów i ich akceptacji zarówno przez Dystrybutora oraz przez Spółkę. Nabywca wadliwego kruszywa nie ponosi szkody czy innych wydatków, którymi obciążałby Dystrybutora. Ponadto kwestie reklamacyjne ustalane są pomiędzy Spółką a Dystrybutorem w ramach Protokołów, z których wynika, iż Spółka jest podmiotem decyzyjnym w kwestii uznania reklamacji i jej ostatecznej formy. Co istotne, analizie podlega zarówno zasadność reklamacji, ustalenia co do wymiany/zwrotu kruszywa bądź udzielenie ewentualnego rabatu, jak również dodatkowe koszty związane z procesem reklamacyjnym.

Zgodnie z ustaleniami, Dystrybutor nabywa przedmiotowe usługi dodatkowe, związane z procesem dalszej sprzedaży niewykorzystanego kruszywa w imieniu własnym, ale na rzecz Spółki - jako podmiotu zobowiązanego do poniesienia kosztu, zgodnie z ustaleniami między Spółką a Dystrybutorem. Innymi słowy Dystrybutor nabywa usługi w imieniu własnym, ale na rzecz Spółki. Stosunek łączący Spółkę oraz Dystrybutora w zakresie wzajemnych rozliczeń w tym zakresie ma charakter zobowiązaniowy - Spółka jest zobowiązana do poniesienia kosztów nabycia dodatkowych usług celem sprzedaży wadliwego kruszywa, przy czym koszty te ponoszone są w pierwszej kolejności przez Dystrybutora a następnie następuje ich refakturowanie na Spółkę. Spółka mogłaby również korzystać w tym zakresie z podmiotów zewnętrznych, jednak z uwagi na fakt, że Dystrybutor posiada wynegocjowane korzystne stawki z poszczególnymi dostawcami usług (np. firma transportowa), z tego względu koszty są ponoszone w pierwszej kolejności przez Dystrybutora a następnie przenoszone na Spółkę.

Ponadto, Spółka oraz Dystrybutor planują również dokonać dodatkowych zapisów umownych/porozumienia potwierdzających w szczególności, że Dystrybutor nabywa przedmiotowe usługi w imieniu własnym ale finalnie na rzecz Spółki - jako podmiotu zobowiązanego do ich nabycia i poniesienia kosztu.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwości w zakresie prawidłowego rozliczenia refakturowanych na nią kosztów dodatkowych na gruncie podatku VAT i CIT.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 11 marca 2022 r. wskazali Państwo, że:

Dystrybutor dokonując zakupu usług niezbędnych do sprzedaży niewykorzystanego (wadliwego) kruszywa otrzymuje od dostawców faktury z naliczonym podatkiem VAT. Następnie, zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Dystrybutorem – koszty te są przenoszone na Spółkę, gdyż taka sprzedaż dokonywana jest w imieniu Dystrybutora, ale na rzecz Spółki.

Tym samym, transakcja nabycia przedmiotowych usług przez Dystrybutora i poniesienia dodatkowych kosztów celem sprzedaży niewykorzystanego (wadliwego) kruszywa podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dystrybutor będący podmiotem powiązanym ze Spółką jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem od towarów i usług.

Na fakturach, które Spółka otrzymuje/będzie otrzymywać od Dystrybutora za ww. usługi dodatkowe związane z niewykorzystanym kruszywem jest/będzie wykazany podatek VAT.

Spółka ma możliwość wykorzystania wadliwego kruszywa np. poprzez przekruszenie i ponowną sprzedaż po niższej wartości. Nabyte usługi dodatkowe związane z niewykorzystanym kruszywem są ściśle związane z dalszą sprzedażą wadliwego (niewykorzystanego) kruszywa, która to sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, nabyte usługi dodatkowe związane z niewykorzystanym kruszywem Spółka wykorzystuje/będzie wykorzystywać do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Spółka wypłaca wynagrodzenie na rzecz Dystrybutora dokonując zwrotu poniesionych przez Dystrybutora kosztów. Dystrybutor nabywa przedmiotowe usługi w imieniu własnym ale na rzecz Spółki – jako podmiotu zobowiązanego do ich nabycia i poniesienia ich kosztu zgodnie z ustaleniami pomiędzy Dystrybutorem a Spółką. Tym samym Dystrybutor obciąża Spółkę dokonując refakturowania poniesionych kosztów w wysokości 1:1 (bez doliczania dodatkowego wynagrodzenia).

Stanowisko Spółki, wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie uległo zmianie w związku z uzupełnieniem wniosku o wskazane w Wezwaniu okoliczności.

Pytanie

1.Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu:

-koszty związane bezpośrednio z procesem reklamacyjnym oraz

-koszty związane z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

2.Jeżeli odpowiedź napierwsze pytanie w zakresie podatku od towarów i usług jest negatywna, to czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę podatku VAT w części w jakiej nie podlega odliczeniu?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu:

- koszty związane bezpośrednio z procesem reklamacyjnym oraz

- koszty związane z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. – dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

- został właściwie udokumentowany;

- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W kontekście ostatniego punktu, art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT wskazuje enumeratywnie kary umowne i odszkodowania, których nie można uznać za koszty uzyskania przychodów. Katalog ten obejmuje kary umowne oraz odszkodowania z tytułu:

- wad dostarczonych towarów;

- wad wykonanych robót i usług;

- zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;

- zwłoki w usunięciu wad towarów;

- zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Skatalogowane w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT wydatki, które nie stanowią kosztów podatkowych, wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań, zatem celem tego przepisu jest uniemożliwienie pomniejszania podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z sytuacjami, na które podatnik miał wpływ i które wynikają z okoliczności od niego zależnych. Ustawodawca nie pozostawił możliwości poszerzania powyższego katalogu o dodatkowe rodzaje wydatków, a w konsekwencji wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są kary umowne i odszkodowania poniesione jedynie z tytułów wymienionych w tym przepisie.

Mając na względzie powyższe Spółka powzięła w wątpliwość czy:

- wydatki reklamacyjne, którymi zostanie obciążona przez Dystrybutora poniesione w związku ze zwrotem/wymianą/obniżką ceny kruszywa oraz

- koszty związane z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora

- mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy (wykonawcy usługi) ciąży obowiązek jego naprawy lub wymiany. Co istotne, obsługa reklamacyjna i gwarancyjna nie podlega dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT.

W świetle powyższego, uznać więc należy, że ww. wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z wadliwością towaru, a tym bardziej wydatki związane z nabyciem usług dodatkowych (związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora) nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT.

Ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów w ramach procesów reklamacyjnych lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym bardziej dotyczy to wydatków związanych z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora.

Ponadto, ponoszone przez Spółkę wydatki, niezależnie od tego czy są one zwrotem kosztów wobec klienta za poniesione przez klienta wydatki, czy są to wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę jako producenta wadliwych produktów wykazują niezaprzeczalny związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Sam fakt, iż procedura reklamacyjna dotyczy produktów wyprodukowanych uprzednio przez Spółkę dowodzi istnienia związku przyczynowego. Nie ma w tym przypadku również znaczenia, że koszty te pierwotnie ponoszone są przez Dystrybutora i następnie obciążana jest nimi Spółka. Odpowiednio dotyczy to wydatków związanych z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora - które są stricte związane z prowadzoną działalnością Spółki.

Ponadto podejmowane działania Spółki chronią ją przed poniesieniem/zwiększeniem straty ekonomicznej, jakiej doznałaby, gdyby np. musiała odebrać wadliwe produkty ponosząc koszty ich transportu, koszty sortowania, naprawy bądź utylizacji wadliwych sztuk. To samo dotyczy wydatków na nabycie usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora.

Oceniając możliwość ujmowania przedmiotowych wydatków w kosztach podatkowych trzeba zauważyć, że ponoszenie takich wydatków jest wpisane w ryzyko prowadzonej działalności oraz wynika z potrzeb biznesowych, tzn. ma na celu dbanie o dobre imię podatnika, co może się przełożyć na wzrost liczby zamówień lub co najmniej utrzymanie ilości zamówień na dotychczasowym poziomie.

W zakresie wydatków bezpośrednio reklamacyjnych, spełnianie przez Spółkę roszczeń klientów wynikających z dostarczenia wadliwych produktów warunkują dalszą współpracę Dystrybutora z poszczególnymi klientami - tj. w konsekwencji prowadzi do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów również Spółki jako producenta.

W ocenie Spółki, ryzyko ponoszenia kosztów z tytułu dostarczenia wadliwych produktów, w tym kosztów wymiany, transportu, naprawy, demontażu itp. jest standardowym ryzykiem biznesowym, którego nie da się wykluczyć przy prowadzeniu procesów produkcyjnych na masową skalę. Zgadzając się na ponoszenie tego rodzaju ryzyk, Spółka zapewnia sobie możliwość uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności.

Powyższe jednoznacznie wskazuje na fakt, iż wydatki na procedurę reklamacyjną ponoszone przez Spółkę są związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą oraz służą zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.

Odpowiednio tak również jest w przypadku wydatków związanych z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora - które w samej istocie dotyczą prowadzonej działalności Spółki tj. wydobycia kruszywa celem sprzedaży. Jednocześnie, poniesienie dodatkowych kosztów takich jak:

- koszty transportu,

- koszty rozładunku,

- koszty magazynowania,

- koszty kruszenia i pracy ładowarki wadliwego kruszywa,

- koszty wynajmu placu

- niwelują ryzyko niewykorzystania wadliwego kruszywa, generowania dodatkowych strat ekonomicznych.

Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy, Spółka uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów ponoszonych przez Dystrybutora kosztów, którymi zostanie obciążona, w związku z procedurą reklamacyjną (niezależnie od tego czy w ramach procedury następuje wymiana/zwrot/obniżka ceny) oraz w związku z poniesionymi kosztami dotyczącymi sprzedaży niewykorzystanego (wadliwego) kruszywa.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie również w innych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe w tym m.in.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 maja 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.64.2020.1.AM, w której organ potwierdził stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym: „Zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych kwot, jakimi jest obciążany przez klientów, za swoją zgodą, wyrażoną w sposób wyraźny bądź dorozumiany, z tytułu sortowania, naprawy bądź złomowania wadliwych produktów przez klienta, zamiast odsyłania produktów do Polski do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy na jego koszt. (...) Kwoty uiszczane na rzecz klienta, będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie stanowią żadnej z ww. kategorii, w szczególności nie są one karami umownymi, gdyż takie nie zostały uzgodnione wcześniej przez strony transakcji, nie mają również charakteru odszkodowań, lecz stanowią zwrot wydatków/wynagrodzenie dla klienta za działania podjęte przez niego na rzecz Wnioskodawcy, w interesie Wnioskodawcy i za zgodą Wnioskodawcy. Działania klienta można więc określić jako wykonanie zastępcze za Wnioskodawcę części obowiązków reklamacyjnych, a nie jako jednostronne obciążenie o charakterze kompensacyjnym.”

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 października 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.343.2019.1.NL: „Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli faktury VAT wystawiane przez klientów Wnioskodawcy w przypadku wad fizycznych sprzedanych przez Wnioskodawcę towarów oraz wartość not obciążeniowych wystawianych przez tych klientów nie stanowią odszkodowań lecz mają swoje źródło w rękojmi lub gwarancji i dotyczą kosztów poniesionych przez odbiorcę towaru związanych z naprawieniem/doprowadzeniem do zgodności z umową zakupionego towaru, to koszty wynikające z ww. faktur VAT oraz not obciążeniowych, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy, mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.”

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.434.2018.1.BK: „o ile w istocie, wskazane we wniosku wydatki poniesione przez Wnioskodawcę związane z procedurą reklamacyjną, niezależnie od tego, czy następuje wymiana, czy naprawa produktów nie stanowią kar umownych, bądź odszkodowań, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie wynikają one z zaniedbań i braku nadzoru nad realizacją zamówień, to Wnioskodawca może uznać poniesione wydatki w ciężar kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej, o ile poniesienie wydatków będzie przez niego stosownie udokumentowane”.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 23 marca 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.35.2018.1.NL: „jeżeli reklamacja zgłoszona przez odbiorcę nie była rezultatem nieprawidłowego postępowania Wnioskodawcy w trakcie procesu produkcyjnego i swoim działaniem lub zaniechaniem nie przyczynił się on do powstania ww. wady, to koszty związane z ww. reklamacją, które Wnioskodawca zwrócił kontrahentowi, jako spełniające definicję kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie nie ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy, mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych bezpośrednio z procesem reklamacyjnym oraz z nabyciem usług dodatkowych, związanych z niewykorzystanym kruszywem i planowaną ich dalszą sprzedażą przez Dystrybutora (objęte pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 2) jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Odnosząc się natomiast do pyt. Nr 3, które uzależnione jest od oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 dot. podatku od towarów i usług, wskazać należy, że zgodnie z wydaną interpretacją indywidualną z dnia 18 marca 2022 r. Znak: 0113-KDIPT1-2.4012.10.2022.3.MC, dot. podatku od towarów i usług, w której zostało uznane stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty dodatkowe związane z niewykorzystanym kruszywem, za prawidłowe, bezprzedmiotowym stało się dokonanie oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawych objętych pytaniem Nr 3.

Odnosząc się do powołanych przez Państwo interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.