Temat interpretacji
Czy jeżeli art. 16 ust. 1 pkt 15b, art. 16 ust. 1d pkt 3 updop, wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r., tj. w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy, który trwa od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. to czy przepisy te będą obowiązywać Wnioskodawcę od 1 stycznia 2023 r. czy też od 1 października 2023 r.? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
Interpretacja indywidualna – stanowisko jest nieprawidłowe w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
21 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. ustalenia, czy jeżeli art. 16 ust. 1 pkt 15b, art. 16 ust. 1d pkt 3 updop wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r., tj. w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy, który trwa od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. to czy przepisy te będą obowiązywać Wnioskodawcę od 1 stycznia 2023 r. czy też od 1 października 2023 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (dalej też: „Spółka”) prowadzi przeważającą działalność w zakresie handlu detalicznego i hurtowego sprzętu sportowego. W celu prowadzenia działalności handlowej wynajmuje powierzchnie handlowe i biurowe od kilku różnych podmiotów - w tym ma zawarte dwie umowy najmu ze wspólnikami Wnioskodawcy.
Umowy te odnoszą się do lokalu w (…) zawartej ze wspólnikiem Y oraz do lokalu w (…) zawartej ze wspólnikiem X. Wymienieni wspólnicy pozostają w związku małżeńskim, przy czym posiadają rozdzielność majątkową, a wynajmowane lokale stanowią ich własność osobistą, odrębną.
Lokal w (…) jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego w postaci budynku i budowli zostało nabyte przez Y w dniu 29 maja 1996 r. Lokal położony był na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa na zasadzie prawa użytkowania wieczystego do dnia 2 czerwca 2075 r.
W dniu 1 października 2014 r. Zarząd Dzielnicy (…) wydał decyzję znak (…), na mocy której prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości zostało przekształcone w prawo własności.
Lokal w (…) od 1 lutego 1999 r. do dnia 19 lipca 2018 r. stanowił własność Y, a z dniem 19 lipca 2018 r. właścicielem nieruchomości na podstawie umowy darowizny stała się X.
Wnioskodawca został wpisany do KRS z dniem 7 marca 2013 r.
Rok podatkowy Wnioskodawcy trwa od 1 października do 30 września następnego roku.
Nie zachodzą i nie będą zachodzić także sytuacje opisane w art. 16 ust. 1d pkt 1) i 2) updop, tj. koszt dzierżawy nie jest uzależniony w jakikolwiek sposób od osiągnięcia zysku przez podatnika lub wysokości tego zysku, a ponadto czynsz dzierżawny jest ustalony w wysokości rynkowej.
Możliwy stan przyszły:
Wnioskodawca powziął wiedzę, iż z uwagi na fakt, iż jeden ze wspólników chce od 1 stycznia 2023 r. oddać w dzierżawę podmiotowi trzeciemu - nie powiązanemu osobowo i kapitałowo ze Spółką oraz wspólnikami, z zastrzeżeniem, iż ustalona odrębnie powierzchnia nieruchomości będzie nadal wynajmowana na rzecz Wnioskodawcy.
Pytanie
Czy jeżeli art. 16 ust. 1 pkt 15b, art. 16 ust. 1d pkt 3 updop, wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r., tj. w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy, który trwa od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. to czy przepisy te będą obowiązywać Wnioskodawcę od 1 stycznia 2023 r. czy też od 1 października 2023 r.? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
Państwa stanowisko w sprawie
Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego nr 1/88 z 30 listopada 1988 r.: „Zasadę niedziałania prawa wstecz Trybunał Konstytucyjny rozumie szerzej, a więc nie tylko jako tylko zakaz stanowienia norm prawnych, które nakazywałyby stosować nowo ustanowione normy prawo do zdarzeń, które miały miejsce przed ich wejściem w życie i z którymi prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych (zasada lex retro non agit we właściwym tego słowa znaczeniu), lecz także jako zakaz stanowienia intertemporalnych reguł, które mają określić treść stosunków prawnych powstałych pod rządami dawnych norm, a trwających w okresie wejścia w życie nowo ustanowionych norm prawnych, jeżeli reguły te wywołują ujemne następstwa dla bezpieczeństwa prawnego i poszanowania praw nabytych”.
Sytuacja, w której wskazane przepisy zaczęłyby obowiązywać Wnioskodawcę w trakcie jego roku podatkowego prowadziłyby do sytuacji, w której w ramach jednego roku podatkowego te same koszty najmu przez 3 m-ce stanowiłyby koszt podatkowy, a równocześnie mogłyby w określonej sytuacji nie stanowić kosztu podatkowego przez kolejne 9 m-cy. Taka sytuacja stanowiłaby naruszenie praw nabytych Wnioskodawcy.
Dlatego też zdaniem Wnioskodawcy ww. przepisy będą go obowiązywać od 1 października 2023 r., tj. od pierwszego dnia pierwszego roku obrachunkowego przypadającego po dniu 1 stycznia 2023 r.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej również: „ustawa o CIT”),
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
Ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105, zwaną dalej: „ustawą zmieniającą”), od 1 stycznia 2022 r. wprowadzone zostały nowe przepisy m.in. ograniczające generowanie sztucznych kosztów uzyskania przychodu w postaci wypłaty tzw. „ukrytej dywidendy”.
I tak, art. 2 pkt 31 lit. a i b ustawy zmieniającej, wprowadzono art. 16 ust. 1 pkt 15b i art. 16 ust. 1d i 1e ustawy o CIT.
Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 15b ustawy o CIT,
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:
kosztów poniesionych przez podatnika będącego spółką w związku ze świadczeniem wykonanym przez podmiot powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 z tą spółką lub ze wspólnikiem tej spółki, jeżeli poniesienie tego kosztu stanowi ukrytą dywidendę, z zastrzeżeniem ust. 1d i 1e.
Stosownie do 16 ust. 1d ww. ustawy,
koszty, o których mowa w ust. 1 pkt 15b, stanowią ukrytą dywidendę, jeżeli:
1)wysokość tych kosztów lub termin ich poniesienia w jakikolwiek sposób są uzależnione od osiągnięcia zysku przez podatnika lub wysokości tego zysku lub
2)racjonalnie działający podatnik nie poniósłby takich kosztów lub mógłby ponieść niższe koszty w przypadku wykonania porównywalnego świadczenia przez podmiot niepowiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 3 z podatnikiem, przy czym przy określaniu wysokości tych kosztów przepisy art. 11c i art. 11d stosuje się odpowiednio, lub
3)koszty te obejmują wynagrodzenie za prawo do korzystania z aktywów, które stanowiły własność lub współwłasność wspólnika lub podmiotu powiązanego ze wspólnikiem przed utworzeniem podatnika.
W myśl art. 16 ust. 1e ustawy o CIT,
przepisów ust. 1d pkt 2 i 3 nie stosuje się w przypadku, gdy suma poniesionych w roku podatkowym przez podatnika kosztów stanowiących ukrytą dywidendę na podstawie tych przepisów, jest niższa niż kwota zysku brutto w rozumieniu przepisów o rachunkowości, uzyskanego w roku obrotowym, w którym koszty te zostały uwzględnione w wyniku finansowym podatnika.
Należy zwrócić także uwagę, że przepisy regulujące ograniczanie generowania sztucznych kosztów uzyskania przychodu w postaci wypłaty tzw. „ukrytej dywidendy”, w tym art. 16 ust. 1 pkt 15b i art. 16 ust. 1d i 1e, wejdą w życie dopiero od 1 stycznia 2023 r. i zawierają przepisy przejściowe w tym względzie.
Zgodnie z art. 64 ustawy zmieniającej:
podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2022 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2021 r., stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, z wyjątkiem art. 17 ust. 1 pkt 23a, 58a i 62, art. 18db, art. 18ea-18ef i art. 24d ust. 9a tej ustawy.
Natomiast, w myśl art. 89 pkt 4 ustawy zmieniającej,
ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2022 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 10 lit. b tiret trzecie w zakresie art. 14 ust. 2 pkt 22, pkt 39 i pkt 63 lit. c, art. 2 pkt 11 lit. a i c, pkt 27 lit. a tiret ósme w zakresie art. 12 ust. 1 pkt 16, pkt 31 lit. a tiret trzecie i lit. b, art. 9 pkt 11, art. 18, art. 22 pkt 1 oraz art. 66, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2023 r.
Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt analizowanej sprawy oraz odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zakresem pytania nr 1, które dotyczą ustalenia, czy jeżeli art. 16 ust. 1 pkt 15b, art. 16 ust. 1d pkt 3 ustawy o CIT, wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2023 r., tj. w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy, który trwa od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r., to czy przepisy te będą obowiązywać Wnioskodawcę od 1 stycznia 2023 r. czy też od 1 października 2023 r., należy zauważyć, że przepis art. 64 ustawy zmieniającej nie może mieć zastosowania w opisanej we wniosku sytuacji. Przepis ten odnosi się do podatników, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2022 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2021 r. Natomiast, rok podatkowy Wnioskodawcy, do którego nawiązuje w ww. pytaniu rozpocznie się po dniu 1 stycznia 2022 r. i trwać będzie od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. W takim przypadku zastosowanie powinien znaleźć art. 89 pkt 4 ustawy zmieniającej, zgodnie z którym nowo wprowadzane przepisy art. 16 ust. 1 pkt 15b oraz art. 16 ust. 1d i 1e ustawy CIT wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2023 r.
Tym samym, stwierdza się że w związku z powyższym oraz brakiem innych przepisów przejściowych Wnioskodawcę posiadającego rok podatkowy od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r., znowelizowane przepisy dot. ukrytej dywidendy zaczną obowiązywać w trakcie jego roku podatkowego tj. od 1 stycznia 2023 r.
Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
·Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
·Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
·Końcowo nadmienia się, że w zakresie pytań nr 2, 3, 4 i 5 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).