Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1. Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 23 ust. 1 lit. b UPO w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT w zw. z art. 22a Ustawy o CIT, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Meksyku od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz Spółki meksykańskiej usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie.

Ad 2. W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, zgodnie z art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku u źródła (pobieranego przez płatnika) powinien traktować dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni peso meksykańskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Uzasadnienie w zakresie pytania 1:

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wolne od podatku są (...) dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 22a Ustawy o CIT, przepisy art. 20-22 tej ustawy należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Oznacza to, że regulacje zwarte w Ustawie CIT mogą podlegać modyfikacji przez zawarte przez Polskę umowy takie jak UPO.

W art. 23 ust. 1 lit. b UPO, strony umowy międzynarodowej ustaliły, że w przypadku Polski podwójnego opodatkowania będzie się unikać w sposób następujący: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Meksyku, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu meksykańskiemu podatkowi dochodowemu; takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która odnosi się do dochodu osiągniętego w Meksyku”. Oznacza to, że w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku dochodów podlegających opodatkowaniu w Meksyku, m.in. zgodnie z art. 12 UPO, w Polsce zastosowanie znajdzie tzw. metoda kredytu podatkowego.

Przepisy powyższe regulują zasady eliminacji podwójnego opodatkowania krajowych podatników z tytułu dochodów osiąganych poza Polską (faktycznego podwójnego opodatkowania). Wskazany przepis przewiduje stosowanie metody unikania podwójnego opodatkowania, zwanej kredytem podatkowym. Metoda kredytu podatkowego ma zastosowanie do dochodów, które nie są zwolnione na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT i polega na zaliczeniu przez dane państwo na rzecz własnego zobowiązania podatkowego podatku zapłaconego w drugim państwie. W Polsce zastosowanie tej metody przewiduje możliwość odliczenia od podatku obliczonego od całości dochodów (zarówno uzyskanych za granicą, jak i dochodów uzyskanych w kraju) podatku zapłaconego za granicą. Przy czym polskie regulacje przewidują stosowanie metody zaliczenia proporcjonalnego, a więc odliczeniu podlega jedynie ta część podatku, która proporcjonalnie przypada na dochód osiągnięty za granicą.

Dodatkowy warunek zastosowania odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT został przez ustawodawcę wprowadzony przepisem art. 22b Ustawy o CIT, zgodnie z którym zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

W tym zakresie należy wskazać, że art. 26 UPO przewiduje zasady na jakich strony (Polska oraz Meksyk) dokonują wymiany informacji podatkowych.

Tym samym, podsumowując warunki stosowania ww. odliczenia wynikające z art. 20 ust. 1, art. 22a i art. 22b Ustawy o CIT wskazać należy, że zastosowanie odliczenia przewidzianego w art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT i zawartej w nim metody unikania podwójnego opodatkowania możliwe jest, jeżeli:

 1. spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, oraz

 2. osiąga również dochody poza terytorium Polski i dochody te podlegają opodatkowaniu w obcym państwie, oraz

 3. dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej, oraz

 4. istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa obcego, w którym powstał wskazany dochód.

Przewidziane powyżej warunki zastosowania tego przepisu są zdaniem Spółki spełnione w niniejszej sprawie, gdyż:

 1. spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, oraz

 2. osiąga również dochody określone m.in. w art. 12 UPO w Meksyku i dochody te będą podlegać opodatkowaniu w Meksyku,

 3. dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej,

 4. istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa obcego, w którym powstał wskazany dochód.

Dodatkowo należy podkreślić, że opisane wyżej regulacje mają na celu usunięcie tzw. podwójnego opodatkowania w znaczeniu prawnym. Oznacza to, że mają one eliminować sytuacje, w których ten sam podmiot (podatnik) zostałby opodatkowany od tego samego dochodu.

Dlatego też, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla możliwości zastosowania zwolnienia przewidzianego w polskim systemie prawa podatkowego istotne jest, aby podatnik rzeczywiście poniósł ciężar ekonomiczny zagranicznego podatku. Prócz wskazanego celu wprowadzenia regulacji zmierzających do uniknięcia podwójnego opodatkowania świadczy o tym odniesienie się przez ustawodawcę w art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT oraz art. 23 ust. 1 lit. b UPO do „podatku zapłaconego”. Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, tylko faktyczne „zapłacenie”, którego elementem składowym jest rzeczywiste poniesienie (ciężaru ekonomicznego) podatku zagranicznego umożliwia prawidłowe zastosowanie norm pozwalających wyeliminować podwójne opodatkowanie. Dodatkowo, nie powinno budzić wątpliwości, że Wnioskodawca, poniesie w przyszłości ciężar ekonomiczny podatku dochodowego pobranego u źródła w Meksyku.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż przedstawione stanowisko, znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 8 kwietnia 2020 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.46.2020.2.KS, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”), w której to Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie, że będzie on uprawniony na podstawie art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz podmiotu brazylijskiego, usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie przesłanki bezpośrednio wskazane w przepisach (Ustawie CIT oraz UPO), w tym rzeczywiste poniesienie w przyszłości ciężaru podatku pobranego u źródła w Meksyku, są spełnione. W efekcie, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania regulacji zawartej w art. 23 ust. 1 lit. b UPO w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT w zw. z art. 22a Ustawy o CIT i odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty podatku u źródła zapłaconego w Meksyku od płatności dokonanych na podstawie Umowy.

Uzasadnienie w zakresie pytania 2:

Tak jak zostało wskazane przez Wnioskodawcę w treści uzasadnienia do zadanego pytania nr 1 do niniejszego Wniosku, w art. 20 Ustawy o CIT ustawodawca przewidział zasady opodatkowania dochodów uzyskanych poza terytorium Polski, a także sposób unikania podwójnego opodatkowania w przypadku, gdy dochód zagraniczny jest uzyskiwany (i opodatkowany) w kraju, z którym Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepis ten, w ust. 8 precyzuje w jaki sposób ustalić wielkość przysługującego podatnikowi odliczenia (podatku zagranicznego do podatku w Polsce). Zgodnie z jego treścią: „Określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, (...), kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu)”.

Z art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT wynika więc, że aby prawidłowo ustalić wielkość odliczenia, podatnik jest zobowiązany przeliczyć na polskie złote zarówno wysokość osiągniętego przychodu (dochodu), jak i zagranicznego podatku. Co więcej, przepis ten należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, tj. w niniejszym przypadku wraz z zastosowaniem tzw. metody kredytu podatkowego.

W związku z treścią przedmiotowej regulacji, po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość w jaki sposób prawidłowo ustalić wielkość odliczenia w przypadku, gdy zagraniczny podatek jest pobierany przez płatnika. Innymi słowy, jaki dzień powinien być przez Wnioskodawcę uznany za „dzień zapłaty podatku”.

Interpretacji tego zwrotu, w ocenie Spółki, należy rozpocząć od interpretacji językowej, która jest podstawowym narzędziem dekodowania norm prawa podatkowego. Idąc za definicjami zawartymi w słowniku języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/):

­   „dzień” to „określony termin, data”;

­   „zapłata” to „uiszczenie należności za coś”;

­   „podatek” to „obowiązkowe świadczenia materialne pobierane przez państwo w celu pokrycia jego wydatków”.

Na gruncie językowym, zwrot „dzień zapłaty podatku” oznacza zatem określony termin uiszczenia należności za obowiązkowe świadczenie pobierane przez państwo. Innymi słowy, jest to konkretna data, w której należność podatkowa jest uiszczana.

Sięgając poza wykładnie językową tego pojęcia, w szczególności wynikającą z umieszczenia wskazanego zwrotu w art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT nie powinno budzić wątpliwości, że odnosi się ono do „kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie”, czyli do daty w jakiej ten zagraniczny podatek został uiszczony.

W ocenie Spółki odnosząc się do pojęcia zapłaty (uiszczenia) podatku należy uwzględnić fakt występowania w tym przypadku płatnika (tj. Spółki meksykańskiej). Działa on wprawdzie na zasadzie przepisów lokalnych (meksykańskich), lecz dla celów Ustawy o CIT (tj. art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT), czyli ustalenia wysokości obciążenia podatkowego w Polsce należy stosować normy prawa polskiego. Interpretując budzącą wątpliwości Wnioskodawcy normę, w jego ocenie, należy uwzględnić wykładnię systemową zewnętrzną, w szczególności normy zawarte w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacji podatkowej (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.; dalej: „Op”).

Zgodnie z art. 8 Op, płatnik to podmiot, którego rolą jest obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku we właściwym terminie do organu podatkowego.

W art. 60 Op ustawodawca uregulował zasady ustalenia „terminu” zapłaty podatku. Stosownie do treści art. 60 § 1 pkt 1 Op, w przypadku zapłaty gotówką jest to dzień m.in. pobrania podatku przez płatnika. Natomiast w przypadku obrotu bezgotówkowego za termin zapłaty podatku uznaje się dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika (art. 60 par. 1 pkt 2). Przepisy te stosuje się również do wpłat dokonywanych przez płatnika (art. 60 par. 2 Op).

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy pobór podatku jest dokonywany przez płatnika u źródła (tj. z należności, wypłacanej na rzecz podatnika), a następnie wpłacany na konto bankowe właściwego urzędu, stosownie do regulacji zawartej w art. 60 par. 1 pkt 2 w zw. z art. 60 par. 2 Op, za termin zapłaty podatku należy uznać dzień, w którym obciążony został rachunek bankowy płatnika. Należy przy tym uwzględnić, że regulacje zawarte w Op dotyczą sytuacji podatkowych na terenie Polski (nie obejmują płatnika podatku zagranicznego). Niemniej, ich treść powinna być pomocna do interpretacji normy zawartej w art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, która odnosi się do podatku zagranicznego.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że zwrot „dzień zapłaty podatku (zagranicznego)” zastosowany w art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT oznacza dzień, w którym podatek zagraniczny został zapłacony przez płatnika (tj. kiedy został obciążony rachunek bankowy płatnika).

W rezultacie, w celu ustalenia wielkości odliczenia podatku zapłaconego w obcym państwie (tu: Meksyku), zgodnie z art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien ustalić w przyszłości wartość podatku zagranicznego poprzez przeliczenie na polskie złote kwoty podatku odprowadzonego w walucie lokalnej przez płatnika (Spółkę meksykańską) na rzecz właściwego organu według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przelewu (zapłaty podatku) na konto właściwego organu podatkowego w Meksyku.

Podkreślenia wymaga jednocześnie, że w stanie faktycznym (i zdarzeniu przyszłym) (zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy winno być: że w zdarzeniu przyszłym) wskazanym przez Wnioskodawcę, będzie on otrzymywał od Spółki meksykańskiej potwierdzenia dokonania płatności podatku pobranego u źródła. Takie rozwiązanie pozwala na zastosowanie interpretacji art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT zaprezentowanej przez Wnioskodawcę.

Podsumowując, w przypadku stosowania art. 20 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w przyszłości w Meksyku od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz Spółki meksykańskiej usług, określając wielkość odliczenia Wnioskodawca, zgodnie z art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku zagranicznego (pobieranego przez płatnika) powinno uznać się dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni peso meksykańskiego ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało również w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, spośród których wskazać należy chociażby interpretację indywidualną z dnia 21 grudnia 2021 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.681.2021.1.AK, w której to Wnioskodawca otrzymał odpowiedź twierdzącą, w zakresie podobnej sytuacji jaka zaistniała w przypadku jego rozliczeń podatku u źródła w Brazylii.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 20 ust. 8 Ustawy o CIT, za dzień zapłaty podatku u źródła (pobieranego przez płatnika) powinien traktować dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu w walucie lokalnej (obciążenia rachunku bankowego płatnika) na konto organu podatkowego, a w rezultacie stosować kurs średni peso meksykańskiego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania przez płatnika (Spółkę meksykańską) przelewu (obciążenia rachunku bankowego płatnika).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego w zakresie pytania nr 2.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji w zakresie pytania nr 1 – jest wyłącznie kwestia możliwości odliczenia od podatku w Polsce podatku zapłaconego w Meksyku na zasadach wynikających z przepisów prawa niżej omówionych. W interpretacji nie rozstrzygano w szczególności, czy podatek w Meksyku powinien być pobrany, a jeśli tak, to w jakiej wysokości.

Ponadto, jako element niepodlegającego ocenie opisu zdarzenia przyszłego przyjęto Państwa wskazanie, że wypłacane Państwu przez Spółkę meksykańską wynagrodzenie będzie podlegało pod regulację zawartą w art. 12 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Meksykańskich Stanów Zjednoczonych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Mexico City dnia 30 listopada 1998 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13 poz. 131, dalej: „Konwencja”).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”):

Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 7 ust. 1 updop:

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 updop:

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 1 updop:

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy:

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

W myśl art. 20 ust. 1 updop:

Jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Wskazać przy tym należy, że art. 17 ust. 1 pkt 3 updop stanowi, że:

Wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Zgodnie z art. 20 ust. 6 updop:

Łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Stosownie do art. 20 ust. 8 updop:

Określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Powołany powyżej art. 20 ust. 1 updop, ustanawia następujące przesłanki materialno-prawne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego za granicą, tj.:

   - podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,

   - podatnik osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,

   - dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,

   - dochody (przychody) te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, a tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 updop,

   - podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Jak stanowi art. 22a updop:

Przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 22b updop:

Zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Zgodnie z art. 1 Konwencji:

Niniejsza Konwencja dotyczy osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 Konwencji:

Niniejsza Konwencja dotyczy podatków od dochodu, które pobiera się na rzecz każdego z Umawiających się Państw. Za podatki od dochodu uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu albo od części dochodu, włączając podatki od zysku z przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego, jak również podatki od przyrostu majątku.

Art. 12 Konwencji dotyczy należności licencyjnych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 Konwencji:

Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Konwencji:

Jednakże takie należności licencyjne mogą być opodatkowane również w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego prawem, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to wysokość podatku nie może przekroczyć 10 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 3 Konwencji:

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, publicznego przekazu przez satelitę, kabel, światłowód lub podobną technologię, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Określenie „należności licencyjne” obejmuje również zyski osiągane z przeniesienia jakiegokolwiek takiego prawa lub własności, które są zależne od ich wydajności, korzystania z nich lub dysponowania nimi.

Natomiast art. 23 Konwencji dotyczy unikania podwójnego opodatkowania. I tak w myśl art. 23 ust. 1 Konwencji:

1. W przypadku Polski podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący:

 a) jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który może być opodatkowany w Meksyku, to Polska, z zastrzeżeniem postanowień pod literą b), zwolni taki dochód z opodatkowania. Polska, przy obliczaniu wysokości podatku, który byłby zastosowany, gdyby zwolniony dochód nie był wyłączony z opodatkowania, bierze pod uwagę zwolniony dochód;

 b) jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Meksyku, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej zapłaconemu meksykańskiemu podatkowi dochodowemu. Takie odliczenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, który odnosi się do dochodu uzyskanego z Meksyku.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 Konwencji:

Zgodnie z postanowieniami i z uwzględnieniem ograniczeń zawartych w ustawodawstwie meksykańskim, które może podlegać okresowym zmianom, jednakże z zachowaniem niniejszych zasad ogólnych, Meksyk zezwala osobom mającym w nim miejsce zamieszkania lub siedzibę zaliczyć na poczet podatku meksykańskiego:

 a) podatek polski płacony od dochodu osiąganego w Polsce w wysokości nieprzekraczającej podatku płaconego od takiego dochodu w Meksyku i

 b) w przypadku spółki posiadającej przynajmniej 10 procent udziału w kapitale spółki, która ma siedzibę w Polsce i od której pierwsza wspomniana spółka otrzymuje dywidendę, polski podatek płacony przez spółkę wypłacającą dywidendy naliczany od zysków, z których dywidendy są wypłacane.

W myśl art. 26 ust. 1 Konwencji:

Właściwe organy Umawiających się Państw będą wymieniały informacje, które są niezbędne do stosowania postanowień niniejszej Konwencji oraz ustawodawstwa wewnętrznego Umawiających się Państw, w odniesieniu do podatków nałożonych przez Umawiające się Państwo w zakresie, w jakim opodatkowanie to nie jest sprzeczne z Konwencją. Wymiana informacji stosuje się do podatków każdego rodzaju i nazwy i nie jest ograniczona postanowieniami artykułu 1. Wszelkie informacje uzyskane przez Umawiające się Państwo będą stanowiły tajemnicę na takiej samej zasadzie jak informacje uzyskane zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym tego Państwa, i będą mogły być ujawnione jedynie osobom lub organom (w tym sądom albo organom administracyjnym) zajmującym się wymiarem lub poborem, egzekucją lub ściąganiem albo rozpatrywaniem odwołań w zakresie podatków nałożonych w imieniu tego Państwa. Takie osoby lub organy będą wykorzystywać informacje wyłącznie w takich celach. Mogą one ujawniać te informacje w jawnym postępowaniu sądowym lub w postanowieniach sądowych.

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest kwestia ustalenia, czy będą Państwo uprawnieni do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Meksyku od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz Spółki meksykańskiej usług opisanych w zdarzeniu przyszłym.

Odnosząc się do powyższego, należy wskazać, że:

   - podlegają Państwo nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,

   - będą Państwo osiągać dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,

   - Państwa dochody (przychody), osiągane na terytorium Meksyku, będą stanowiły należności licencyjne, o których mowa w art. 12 Konwencji i będą podlegały opodatkowaniu w tym państwie,

   - dochody zagraniczne (przychody zagraniczne) nie są dla Państwa wolne od podatku zagranicznego na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, a tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 updop,

   - Spółka meksykańska jako wypłacający wynagrodzenie za Usługi świadczone przez Państwa, będzie zobowiązana do pobrania i zapłaty podatku z należnego Państwu wynagrodzenia.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że podatek dochodowy, który zostanie pobrany u źródła (w Meksyku) od wypłacanego Państwu wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz Spółki meksykańskiej usług opisanych we wniosku (tj. wynagrodzenia z tytułu należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 Konwencji), podlega odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce do wysokości limitu, obliczonego na podstawie art. 20 updop. Zaznaczyć należy, że kwota odliczenia nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstępuję od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja wywołuje skutki prawnopodatkowe wyłącznie w zakresie transakcji ze Spółką meksykańską, której dane identyfikujące Wnioskodawca wskazał w uzupełnieniu wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

-

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

-

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.