Pytania

1.Czy wydatki związane z nabyciem usług „Cloud Service Subscription” na własny użytek Spółki są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka (jako płatnik) jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła?

2.Czy opłaty za usługi CSS nie stanowią należności licencyjnych o których mowa w art. 12 ust. 3a umowy o UPO PL-IR wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu na podstawie tej umowy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki związane z nabyciem usług „Cloud Service Subscription” na własny użytek Spółki nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 i pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka (jako płatnik) nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła od wypłaty tych należności.

Ad 2

Ponadto Spółka uważa, że usługi CSS nie stanowią należności licencyjnych o których mowa w art. 12 ust. 3a umowy o UPO PL-IR, zatem również nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie tej umowy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Wobec zaistniałego stanu faktycznego, u Spółki powstała wątpliwość, czy wynagrodzenie z tytułu usług CSS (subskrypcja usług w chmurze) płacone Usługodawcy powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła, tj. czy usługi te można zakwalifikować jako usługi z tytułu należności licencyjnych lub z tytułu usług niematerialnych, wskazanych odpowiednio w art. 21 ust 1 pkt 1 lub pkt 2a ustawy o CIT. Zdaniem Spółki usługi CSS nie stanowią żadnych usług wskazanych w tych przepisach, wobec czego Wnioskodawca nie powinien pobierać podatku u źródła przy wypłacie za nie wynagrodzenia. Poniżej Spółka przedstawia szczegółową argumentację do każdej z tych regulacji.

Ad 1

1. Argumentacja w zakresie wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know- how) wynosi 20% przychodów. Wymienione w drugiej części powyższego punktu świadczenia stanowią tzw. należności licencyjne.

Mając na względzie powyższą definicję, Spółka podkreśla, że w jej ocenie usługi CSS, tj. usługi korzystania z chmury, nie stanowią w szczególności użytkowania urządzenia przemysłowego, bowiem korzystanie z chmury Usługodawcy nie mieści się w żaden sposób w zakresie czynności korzystania z urządzenia przemysłowego.

Zauważyć należy, że w ustawie o CIT brak jest definicji "urządzenia przemysłowego". W tej sytuacji konieczne staje się odwołanie do słownika języka polskiego PWN .

Zgodnie z tym opracowaniem "urządzenie" należy rozumieć jako "mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności", sam "mechanizm" natomiast to "zespół współpracujących ze sobą części maszyny lub przyrządu, wykonujących jakąś pracę". Takie ujęcie kładzie zatem nacisk na fizyczność urządzenia.

Ponadto w kontekście przytoczonych wyżej znaczeń, "urządzeniem przemysłowym", zdaniem sądów administracyjnych, będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną (wyroki: NSA w Warszawie: z 18 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1395/16; z 18 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1204/15; z 21 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1476/10).

Spółka natomiast podkreśla, że ma zapewniony dostęp do danych wyłącznie w formie subskrypcji. Oznacza to, że Wnioskodawca nie gromadzi tych danych na dyskach lokalnych (pliki zainstalowanego programu są dostępne tylko w chmurze), natomiast Spółka tworzy dla siebie, korzystając z subskrypcji CSS, dodatkowe, pomocnicze pliki, niezbędne przy wykonywaniu usług dla swoich klientów, które zapisuje na należących do Spółki dyskach lokalnych. Co więcej, Spółka nie posiada fizycznego dostępu do serwerów Usługodawcy. Nie dochodzi także do korzystania z serwerów Usługodawcy na zasadach, które można by uznać za najem, dzierżawę, leasing lub innego rodzaju faktycznie użytkowanie. Warto przy tym zwrócić uwagę, że w przypadku subskrypcji z chmury, gdzie dane zgromadzone są na wielu serwerach, w wielu nieokreślonych często miejscach, zdefiniowanie faktycznego użytkowania serwerów byłoby znacznie utrudnione lub nawet graniczące z niemożliwością.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 22 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 947/18. Sąd uznał, że pojęcie "urządzenie przemysłowe" należy rozumieć jako "składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów, a także, że "to usługodawca tak naprawdę jest właścicielem i jednocześnie użytkownikiem serwera aby móc świadczyć usługi przechowywania danych na rzecz Skarżącej. Skarżąca ani nie wynajmuje, ani nie dzierżawi ani nie leasinguje takiego serwera, co więcej nie ma fizycznego dostępu do serwera i znajdujących się w nim dysków. Należy odróżnić przestrzeń umożliwiającą przechowywanie danych na serwerze od faktycznego użytkowania serwera. Płatność z tytułu korzystania ze sprzętu komputerowego może zostać uznana za należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego jeżeli płatność ta ma miejsce w związku z wynajęciem (dzierżawą, leasingiem) sprzętu nie zaś ze świadczeniem usługi". Stanowisko to znalazło także potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1120/17.

Należy zwrócić uwagę na niedawno wydany wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 96/21, gdzie wyraźnie wskazano, że: „Mając na względzie powyższe stwierdzić zatem należy, że usługa udostępnienia miejsca oraz zasobów serwera w postaci wirtualnej przestrzeni pamięci komputerowej, wyklucza zakwalifikowanie takiej usługi, jako oddania do użytkowania urządzenia przemysłowego. Zastosowanie takich urządzeń jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Urządzenia te nie spełniają zadań przemysłowych, o ile nie są powiązane z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji".

W świetle przywołanych argumentów, usługa polegająca na umożliwieniu korzystania przez Spółkę z chmury nie spełnia także niezbędnych kryteriów, aby mogła być uznana za korzystanie z urządzenia przemysłowego - Spółka nie korzysta bowiem z żadnego urządzenia, a wyłącznie ma dostęp do określonych danych zamieszczonych w tzw. chmurze.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 12 marca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.618.2019.2.BJ, w której DKIS odstępując od uzasadnienia prawnego uznał następujące stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe: "Usługa VDR (tj. usługa wykonywana w ramach tzw. chmury internetowej obejmującą kompleksową usługę dostępu do gromadzonych danych, aplikacji i innych zasobów informatycznych zlokalizowanych na wielu serwerach, w wielu miejscach, dostępnych wirtualnie, za pośrednictwem przeglądarki www) nie posiada cech kwalifikujących ją do jakiegokolwiek świadczenia skutkującego obowiązkiem poboru podatku u źródła. Z tego też względu w związku z zapłatą wynagrodzenia za tą usługę, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika tego podatku."

Ponadto Spółka podkreśla, że jest końcowym użytkownikiem usług CSS (end-user). Nie jest uprawniona do dalszego przekazywania czy udostępniania danych i programów, do używania których jest uprawniona w oparciu o subskrypcję CSS. Jest to okoliczność, na którą zwracają szczególną uwagę organy podatkowe. Spółka podkreśla przy tym, że ostateczne raporty, które bazują na rezultatach subskrybowanego programu, są przygotowane w wyniku dalszej obróbki otrzymanych danych, dokonywanej bezpośrednio przez pracowników Spółki. Żaden klient Spółki, ani żadna inna osoba nie mają dostępu do korzystania z subskrypcji usługi dokonanej przez Wnioskodawcę.

Ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ustawy o CIT odnośnie opodatkowania u źródła stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, wskazać należy, jak uregulowane jest opodatkowanie tego typu świadczeń w oparciu o odpowiedni przepis umowy o UPO zawartej pomiędzy Polską a Irlandią.

Zgodnie z umową o UPO PL-IR określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. W związku z powyższym, warto przeanalizować, czy subskrybowane usługi CSS mogą mieścić się w kategorii użytkowania prawa autorskiego do dzieła.

Przykładowo odnośnie zakupu oprogramowania komputerowego DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2019 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT wskazał, że: „(...) należności z tytułu nabycia programu komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art.            21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych". W treści interpretacji odnosząc się do pojęcia użytkownika końcowego (end-user) Dyrektor KIS wskazuje ponadto, iż „W ramach licencji nie zostaną przeniesione na Spółkę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Spółka nie otrzyma również praw do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym lub rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego, lub jego kopii. Licencje nie będą więc wykorzystywane komercyjnie, lecz wyłącznie do użytku własnego na stanowiskach pracy własnych pracowników. W niniejszym stanie faktycznym chodzi o licencję end-user nabytą od kontrahenta (...)".

Wskazać należy, że stanowisko Dyrektora KIS jest spójne z komentarzem do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, który wyjaśnia, że wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej. Komentarz OECD wskazuje, że przy ocenie (w kontekście oprogramowania), czy można mówić o należności licencyjnej należy uwzględniać także zakres praw przysługujących licencjobiorcy. W przypadku jeżeli prawa te ograniczają się do kopiowania oprogramowania lub umożliwiają jedynie faktyczne korzystanie z programu zgodnie z jego przeznaczeniem, to opłaty licencyjne za tego typu licencje w ogóle nie powinny być uznawane za rodzaj należności licencyjnej w rozumieniu Konwencji.

Podsumowując, w konkluzji powyższych rozważań stwierdzić należy, że wynagrodzenie za usługę dostępu do chmury zakupioną na własny użytek (end-user) nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku u źródła z tego tytułu.

2.Argumentacja w zakresie wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Katalog tzw. usług niematerialnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT ma w pewnym zakresie charakter otwarty, co oznacza, że oprócz kategorii usług enumeratywnie wymienionych w treści przepisu obejmuje on swoim zakresem także "świadczenia o podobnym charakterze".

Odnosząc się do praktyki organów podatkowych, Wnioskodawca wskazuje, że przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 kwietnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.47.2019.2.AJ organ podatkowy wskazał, że "w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych".

W ocenie Spółki usługi CSS nie stanowią „usług o podobnym charakterze” w stosunku do wymienionych w omawianym przepisie usług, w szczególności usługi korzystania z chmury nie można utożsamiać z usługą przetwarzania danych.

Usługodawca bowiem świadczy na rzecz Spółki usługi, które polegają na przechowywaniu danych na jego serwerze oraz na korzystaniu z oprogramowania dostępnego w ramach subskrybowanego programu.

DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 26 listopada 2020 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.398.2020.3.SK wskazał, że: „Odnosząc się do kwalifikacji usługi dostępu do chmury internetowej jako usługi przetwarzania danych, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że usługa ta która polega na gromadzeniu danych, aplikacji i innych zasobów informatycznych zlokalizowanych na wielu serwerach, w wielu miejscach, dostępnych wirtualnie, za pośrednictwem przeglądarki nie jest objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT”.

Podkreśla się przy tym, że ostateczne raporty, które bazują na rezultatach subskrybowanego programu w ramach usługi CSS, są przygotowane jako dalsza obróbka otrzymanych danych i dokonywane są bezpośrednio przez pracowników Spółki. Tak więc rezultaty korzystania z oprogramowania w ramach usługi CSS nie stanowią jeszcze odpowiednio przetworzonych danych, które są wymagane przez klientów Spółki. Stanowią one wyłącznie bazę do dokonania odpowiednich dalszych wyliczeń, w związku z tym stanowią tylko bazę do stworzenia gotowego raportu.

Konsekwentnie, w opinii Spółki nie ulega wątpliwości, że usługi subskrypcji CSS nie są usługami przetwarzania danych, a wyłącznie polegają na wykorzystaniu dostępnych w ramach CSS danych i oprogramowania do stworzenia pół-produktu, który musi być następnie odpowiednio przygotowany/zmodyfikowany celem opracowania analiz, przez pracowników Spółki, do ostatecznej wysyłki do klienta.

Ad 2

Argumentacja dotycząca braku opodatkowania na podstawie umowy o UPO PL-IR

Jak już wskazano w uzasadnieniu do pkt 1.A niniejszego wniosku, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ustawy o CIT odnośnie opodatkowania u źródła stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, wskazać należy, jak uregulowane jest opodatkowanie tego typu świadczeń w oparciu o odpowiedni przepis umowy o UPO zawartej pomiędzy Polską a Irlandią.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy o UPO PL-IR, należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne powstałe w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek wymierzony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 pkt a) umowy o UPO PL-IR).

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3 pkt a ww. umowy: określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy zauważyć, że powyższa definicja nie wymienia subskrypcji usług CSS w chmurze - korzystania z programów komputerowych jako przedmiotu praw autorskich. Z tego względu z wykładni literalnej wynika, iż należności wypłacane, za używanie programów komputerowych - subskrybcji CSS nie mogą być traktowane jako należności licencyjne w rozumieniu umowy o UPO PL-IR.

Jednocześnie, skoro umowa o UPO PL-IR zawiera samodzielną definicję "należności licencyjnych" to interpretacja tego pojęcia nie wymaga odwoływania się do ustawodawstwa krajowego zgodnie ze wskazaniem art. 3 ust. 2 umowy o UPO PL-IR . W konsekwencji powyższych sformułowań uznać należy, iż należności płacone za używanie programu komputerowego przez polskiego rezydenta podatkowego, na rzecz irlandzkiego rezydenta podatkowego pozostają poza zakresem opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy programy komputerowe są odrębną kategorią i nie mogą być utożsamiane z prawami autorskimi do dzieła literackiego, artystycznego czy naukowego. Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, na której wzorowane są inne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wskazuje, że program komputerowy może zostać uznany za dzieło naukowe, jeśli jest to zgodne z ustawodawstwem wewnętrznym danego państwa.

Na gruncie jednak polskiego ustawodawstwa, w szczególności ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych  program komputerowy nie może być zaliczony do żadnego z rodzajów dzieł ww. nawet do dzieła naukowego.

Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem sądów administracyjnych, w świetle ustawy o prawach autorskich, nie można uznać, że program komputerowy jest dziełem literackim, artystycznym lub naukowym, bowiem stanowi on odrębną kategorię przedmiotu praw autorskich. Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie m.in. w wyrokach NSA z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. II/FSK 959/2010, w którym Sąd wskazał, że "należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich, a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących, ani też z należnościami licencyjnymi z tytułu prawdo dzieła naukowego bądź artystycznego, skoro przez ustawodawcę traktowane są jako odrębny rodzaj utworu".

Zatem zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych opłaty z tytułu udostępnienia praw autorskich do oprogramowania komputerowego nie mogą być opodatkowane jako należności licencyjne w państwie ich powstania.

Kolejnym, niezależnym argumentem przemawiającym za brakiem opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych przez Wnioskodawcę, jest taki, iż Wnioskodawca nabywa wyłącznie prawo do korzystania z oprogramowania, jako użytkownik końcowy. Powszechnie przyjmuje się że pojęcie "należności licencyjne" to należności wypłacane za przekazanie praw autorskich, tymczasem Wnioskodawca nie nabywa praw autorskich do programów komputerowych na podstawie zawartych umów, gdyż jego uprawnienia ograniczają się do faktycznego korzystania z nabytych programów.

Powyższe rozumienie potwierdza również pkt 14 komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, o którym była mowa wyżej, wskazujący, że pojęcie należności licencyjnych nie obejmuje sytuacji, gdy płatność jest dokonywana jedynie z tytułu przekazania uprawnień tzw. końcowego użytkownika (end user). Jest to sytuacja, w której uprawnienia nabywcy programu ograniczają się jedynie do faktycznego korzystania z oprogramowania na własne potrzeby, bez możliwości dalszego udostępniania programu, jego sprzedaży, przeprowadzenia jego modyfikacji. W takiej sytuacji należności te powinny być opodatkowane jako zysk przedsiębiorstwa, który, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania podlega opodatkowaniu, co do zasady wyłącznie w państwie siedziby przedsiębiorstwa.

Mając powyższe na względzie należy uznać, iż Spółka nie powinna pobierać podatku u źródła z tytułu opłat za usługi CSS, ponieważ na podstawie umowy o UPO PL-IR wypłacane za licencję do programu komputerowego należności nie mieszczą się w sformułowaniu "należności licencyjne", a ponadto z uwagi na zakres uprawnień przekazywany na rzecz odpowiadających uprawnieniom tzw. końcowego użytkownika.

Wypłacane należności nie mieszczą się w pojęciu "należności licencyjnych", bowiem nie są to opłaty za przekazanie praw autorskich do programów komputerowych, a jedynie za udostępnienie programów do używania. Wnioskodawca w ramach licencji uzyskuje jedynie prawo do korzystania z oprogramowania na własne potrzeby i nie zmienia tego faktu, iż w ramach współpracy udostępnia oprogramowanie również jej pracownikom z tego względu, że wszystko odbywa się na stanowiskach mieszczących się w siedzibie Wnioskodawcy i wiąże się nadal z własną działalnością Spółki. Wnioskodawca nie nabywa praw autorskich do oprogramowania, nie ma możliwości jego dalszego udostępniania, modyfikowania ani odsprzedaży.

W konsekwencji należy uznać, że przedmiotowe przychody stanowią na gruncie UPO PL-IR tzw. "zyski przedsiębiorstwa", stosownie do art. 7 ust. 1 tej umowy opodatkowane wyłącznie w kraju rezydencji otrzymującego je przedsiębiorstwa, przy założeniu, iż podatnik taki nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu. Oznacza to, że każdy podatnik - rezydent podatkowy Irlandii, który na terytorium Polski uzyska przychód/dochód z tego rodzaju usług, nie będzie obowiązany do zapłaty tzw. podatku u źródła, a na wypłacającym tego rodzaju należności nie ciąży obowiązek poboru tegoż podatku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę opłaty na rzecz dostawców programów komputerowych z tytułu udzielenia licencji na korzystanie z oprogramowania na własny użytek Wnioskodawcy nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce na podstawie umowy UPO PL-IR. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru i odprowadzenia tego podatku w charakterze płatnika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie :

-ustalenia czy wydatki związane z nabyciem usług „Cloud Service Subscription” (CSS) na własny użytek Spółki są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka (jako płatnik) jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła (pytanie nr 1) – jest prawidłowe

-ustalenia czy opłaty za usługi CSS nie stanowią należności licencyjnych o których mowa w art. 12 ust. 3 lit. a umowy o UPO PL-IR wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu na podstawie tej umowy (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W zakresie pytania nr 1 odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

W zakresie pytania nr 2 stwierdzam co następuje.

W myśl art. 21 ust.1 i 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: „ustawy o CIT”)

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 7 ust. 1 i ust. 7 umowy zawartej pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13.11.1995 r. (Dz.U. 1996 Nr 29, poz. 129 ze zm., dalej: „umowa polsko-irlandzka”)

Oznacza to, że postanowienia umowy dotyczące opodatkowania zysków przedsiębiorstw są postanowieniami o charakterze ogólnym, które znajdują zastosowanie, gdy nie stosuje się postanowień specjalnych zawartych w innych artykułach, regulujących opodatkowanie poszczególnych kategorii dochodu. W niniejszej sprawie cyt. przepisy ww. umowy, określające zakres pojęcia „należności licencyjne” są przepisami szczególnymi.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej,

Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej (ust. 3 lit. a).

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy nie sposób zgodzić się z jego stwierdzeniem, że programy komputerowe stanowią odrębną kategorię i nie mogą być utożsamiane z prawami autorskimi do dzieła literackiego, artystycznego czy naukowego.

W niniejszej sprawie cyt. przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, określające zakres pojęcia „należności licencyjne” są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Jednak brak wyraźnego wskazania programów komputerowych, których użytkowanie lub prawo użytkowania stanowiłoby podstawę naliczania należności licencyjnych objętych definicją zawartą w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego przepisu ustawy o CIT. Co do zasady, przy stosowaniu Umowy przez umawiające się państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie nie zdefiniowane w Umowie będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Umowa.

Zatem, w celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r. poz.83, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy Rozdziału 7 ustawy o prawie autorskim nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim,

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera” itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. Umowie, należy podkreślić, że Państwa – Strony tych umów posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umów było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w niej postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego.

Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie istotny jest fakt, że Spółka subskrybując usługi w chmurze działa wyłącznie w charakterze użytkownika końcowego (end-user). Wnioskodawca nabył prawo do używania oprogramowania związanego z CSS, jednak bez prawa do jego trwałego bądź czasowego zwielokrotnienia, w szczególności udzielania sublicencji, powielania, modyfikowania, czy rozpowszechniania.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca jest uprawniony wyłącznie do używania oprogramowania tj.: korzystania z opragromowania w celu opracowywania, obliczeń i analizy metodą elementów skończonych instalacji rurociągowych pod względem poprawności projektu, obciążeń na zamocowania i króćce oraz występujących naprężeń na rurociągach. Raporty i wyniki analiz przygotowane przez pracowników Wnioskodawcy sa przekazywane klientom. Usługodawca udziela użytkownikowi subskrypcji na ograniczone, niezbywalne i niewyłączne prawo do wykorzystania produktu objętego licencją wyłącznie do korzystania w celach produkcyjnych w sieciach komputerowych obejmujących wielu użytkowników oraz do instalowania licencjonowanego produktu na więcej niż jednym komputerze lub dysku twardym.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że należności o których mowa we wniosku nie stanowią należności licencyjnych, lecz zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu UPO. Tym samym w związku z wypłatą tych należności, na Wnioskodawcy nie ciążą/będą ciążyć obowiązki płatnika.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

-ustalenia czy wydatki związane z nabyciem usług „Cloud Service Subscription” (CSS) na własny użytek Spółki są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka (jako płatnik) jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła (pytanie numer 1) – jest prawidłowe

-ustalenia czy opłaty za usługi CSS nie stanowią należności licencyjnych o których mowa w art. 12 ust. 3 lit. a umowy o UPO PL-IR wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu na podstawie tej umowy (pytanie numer 2) – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.