w zakresie ustalenia, czy: w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów (z wyłączeniem wydatków poniesionych na produkty udostępniane podczas rozmów prowadzonych ze współpracownikami oraz kontrahentami)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2020 r. (data wpływu do Organu 4 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów (z wyłączeniem wydatków poniesionych na produkty udostępniane podczas rozmów prowadzonych ze współpracownikami oraz kontrahentami) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. z siedzibą w X. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką prawa handlowego, działająca na rynku od ... r. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

(…).

Ponadto, przedmiotem działalności Wnioskodawcy według Polskiej Klasyfikacji Działalności jest.

• Instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia (33.20.Z);
• Roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych (42.22.Z);
• Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (64.99.Z);
• Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (70.22.Z);
• Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana (74.90.Z).

Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności ponosi wydatki na nabycie artykułów spożywczych na rzecz swoich pracowników, współpracowników oraz kontrahentów. Przykładowo takie zakupy obejmują produkty takie jak: kawa, herbata, mleko, cukier, bezalkoholowe napoje chłodzące (np. woda mineralna, soki), słodycze, owoce oraz jogurty. Są to produkty o charakterze podstawowym, nie mają one charakteru wystawnego ani takiego, który można by uznać za wychodzący poza ogólnie przyjęte normy w świecie biznesu. Przedmiotowe produkty spożywcze są udostępniane wspomnianej grupie osób m.in. podczas wewnętrznych narad, spotkań pracowników, w trakcie których omawiane są założenia, cele oraz inne istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności Spółki. Jednocześnie oprócz przeznaczenia wyżej wskazanych produktów na spotkania wewnętrznych narad oraz spotkań, są one także ogólnie dostępne w przestrzeni wspólnej, w tym m.in. kuchniach pracowniczych oraz pomieszczeniach socjalnych. Produkty są także udostępniane podczas spotkań ze współpracownikami oraz kontrahentami, np. podawana jest kawa wraz ze herbatnikami, lub też herbatniki są dostępne na paterach rozłożonych na stołach w pomieszczeniach, gdzie odbywają się spotkania. Produkty dostępne są także w pomieszczeniach ogólnodostępnych. Dostęp do produktów jest nielimitowany dla wszystkich grup osób, o których mowa w niniejszym wniosku.

Udostępnienie produktów spożywczych ma na celu zwiększenie komfortu osób uczestniczących w naradach oraz spotkaniach. Możliwość skorzystania z tego rodzaju produktów jest nie tylko ogólnie przyjętym standardem, ale również wpływa pozytywnie na atmosferę spotkań, co ma realny wpływ na ich wynik, co wiąże się bezsprzecznie z prowadzeniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej: udane spotkania, tak wewnętrzne, jak i z kontrahentami oraz współpracownikami prowadzą bowiem do korzyści o charakterze ekonomicznym.

Tak jak zaznaczono, produkty spożywcze udostępniane są między innymi dla pracowników Spółki w godzinach ich pracy w siedzibie Wnioskodawcy. Wymienione przekazania Wnioskodawca traktuje jako świadczenie obowiązkowe wynikające z odrębnych przepisów, do zapewnienia którego jest zobowiązany przepisami BHP, tj. ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320), Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. Dz.U. z 2003r nr 169 poz.1650), Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (t.j. Dz.U. z 1996 r. nr 60 poz. 279). Wydatki tego typu mają na celu utrzymanie dobrej kondycji i samopoczucia informatyków, a to może przyczynić się do większej motywacji i wzrostu wydajności pracy. Wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników niewątpliwie poprawiają atmosferę pracy, zwiększają jej wydajność i wpływają na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony - na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.) - zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nakłady poniesione w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów ?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”) podatnicy, jeżeli mają siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej podlegają obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”) od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (dalej: „koszt uzyskania przychodów”).

Jednocześnie wydatki ponoszone w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów, które dostępne w sposób nieograniczony w częściach wspólnych, salach konferencyjnych oraz toku spotkań wewnętrznych, jak i z zewnętrznymi podmiotami nie zostały wymienione w katalogu kosztów wyłączonych z możliwości uznania ich za koszt uzyskania przychód wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Co do zasady więc wszystkie poniesione przez podatników wydatki (zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami), oprócz wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, o ile ich poniesienie jest związane z osiąganymi przez podatnika przychodami, przynajmniej jeżeli służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Wymaga podkreślenia, iż udostępnienie artykułów spożywczych o których mowa w niniejszym wniosku ma na celu zwiększenie komfortu osób uczestniczących w naradach, spotkaniach, szkoleniach czy posiedzeniach zarządu i rady nadzorczej oraz wpływają pozytywnie na ich przebieg. Jednocześnie omawiane wydatki mają charakter zwyczajowo przyjętych poczęstunków należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury, które zapewniają m.in. sprawny przebieg spotkań biznesowych.

Powyższe zaś oznacza, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę wydatki pozostają w związku przyczynowo skutkowym z celem jakim jest osiągniecie przychodów ze źródła przychodów lub celem zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów administracji podatkowej „należy, wskazać iż wydatki poniesione w związku z organizacją spotkań pomiędzy członkami zarządu, a pracownikami oraz spotkań z kontrahentami odbywających się w siedzibie Spółki na nabycie artykułów spożywczych (m.in. wody, herbaty, kawy, cukru, mleka, śmietanki, słodyczy), usług gastronomicznych, jak również cateringu, jeśli nie noszą znamion wystawności, jako wydatki nie wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 listopada 2010 roku, Znak: IBPBI/2/423-1517/10/MS).

W podobnym tonie wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 12 marca 2012 roku Znak: IPTPB3/423-318/11-4/PM wskazując, iż „W kontekście zdefiniowanego powyżej pojęcia „reprezentacja” oraz analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, jednoznacznie wynika, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki w trakcie spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki w związku z ustaleniem warunków sprzedaży produktów, służą realizacji celów biznesowych Spółki. Odnosząc przywołane przepisy prawa do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy stwierdzić, że wydatki ponoszone w związku ze spotkaniami z kontrahentami i pracownikami w siedzibie Spółki na zakup artykułów spożywczych dla kontrahentów i pracowników, jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte, to jako wydatki niewymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą stanowić, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów.”

Jednocześnie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2019 roku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej Znak: 0111-KDIB1-2.4010.511.2018.1.MS odniósł się również do kwestii produktów spożywczych udostępnianych pracownikom w ogólnodostępnej przestrzeni wskazując, iż „Odnośnie wydatków ponoszonych na rzecz pracowników wskazać należy, że wydatki pracownicze - co do zasady - zaliczane są do kosztów podatkowych Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak w opisanej sprawie dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych.

Świadczenia te związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”. Analogicznie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji podatkowej z 19 września 2016 r. Znak: IBPB-2-1/4514-412/16-1/BJ).

Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie wskazuje się: „że kosztami podatkowymi są - co do zasady – tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te i obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.

W opisanym stanie faktycznym spełnione są bezsprzecznie warunki do zaliczenia wydatków na artykuły spożywcze dla pracowników do kosztów uzyskania przychodów. Zakupione artykuły spożywcze są dostępne dla pracowników podczas wykonywania przez nich pracy. Wydatki ponoszone przez Spółkę dotyczące zakupu opisanych artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla pracowników są przejawem starań Spółki o kondycję i samopoczucie pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery w miejscu pracy, zwiększania motywacji do pracy, wzrostu wydajności pracy. To z kolei pozwoli szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Spółkę, co może przełożyć się na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Ponadto, udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych ma ich zachęcić do podjęcia i kontynuowania pracy u wnioskodawcy.” (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 374/20).

Reasumując, raz jeszcze należy podkreślić, iż w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony - na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - do uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków związanych z nabyciem napojów oraz drobnych artykułów spożywczych na rzecz pracowników, współpracowników oraz kontrahentów, które dostępne w sposób nieograniczony w częściach wspólnych, salach konferencyjnych oraz toku spotkań wewnętrznych, jak i z zewnętrznymi podmiotami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych.

Natomiast w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na produkty udostępniane podczas rozmów prowadzonych ze współpracownikami oraz kontrahentami wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 updop, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić wcześniej opisany związek. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać, że ponoszone przez niego ww. wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i pozostają w związku o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop. Wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że updop nie definiuje terminu „reprezentacja”, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników.

W konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych. Produkty te nie noszą znamion „okazałości”, ani „wykwintności”. Z opisu sprawy nie wynika też aby powodem organizacji spotkań była chęć zaimponowania okazałością, czy wystawnością. Tym samym wydatki te nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, zatem mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie wydatków ponoszonych na rzecz pracowników wskazać należy, że wydatki pracownicze - co do zasady - zaliczane są do kosztów podatkowych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak w opisanej sprawie dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych.

Świadczenia te związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Zatem wydatki ponoszone w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy ww. zakresie uznano za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie dot. podatku dochodowego od osób prawnych (tj. zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na produkty udostępniane podczas rozmów prowadzonych ze współpracownikami oraz kontrahentami) oraz podatku od towarów i usług wydane zostaną (zostały) odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroku sądu administracyjnego należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.