Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o. o. prowadzi działalność w zakresie handlu maszynami rolniczymi i osprzętem do nich. Jest autoryzowanym dealerem firmy B. Sp. z o.o., z którą ma podpisaną umowę. Na postawie zawartej umowy A. Sp. z o.o. zamawia od B. Sp. z o.o. maszyny, które są oferowane do sprzedaży klientom końcowym. A. Sp. z o.o. zawiera kontrakt z klientem końcowym, w którym określa przedmiot zakupu, cenę oraz przybliżony termin dostawy.

Ze względu na uzależnienie terminu dostawy maszyny od producenta w kontraktach między A. Sp. z o.o. a klientem końcowym zawierane jest uzgodnienie, że „Za opóźnienie w dostarczeniu maszyn, szczególnie wynikające z przyczyn leżących po stronie producenta , Sprzedający nie odpowiada”. W związku z powyższym A. Sp. z o.o. nie ponosi odpowiedzialności za niedostarczenie maszyny we wskazanym w przybliżeniu terminie dostawy, o ile niedostarczenie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie producenta.

W 2022 r. B. Sp. z o.o., która dostarcza maszyny A. Sp. z o.o. na podstawie umowy o współpracy, poinformował, że nie może się wywiązać w terminie z dostarczenia zamówionych maszyn, gdyż producent - firma C. w (…) – nie jest w stanie ich wyprodukować w założonym terminie. W celu złagodzenia skutków opóźnień w dostawie maszyn B. Sp. z o.o. organizuje akcję polegającą na wypłaceniu autoryzowanym dealerom firmy B. Sp. z o.o. w tym A. Sp. z o.o. rekompensaty finansowej z tytułu opóźnienia w dostawie maszyn w zamian za co A. Sp. z o.o. zrzeka się w stosunku do B. Sp. z o.o. nieodwołalnie wszelkich roszczeń jakie byłyby związane z opóźnieniem w dostawie maszyn. Zrzeczenie obejmuje w szczególności, choć nie wyłącznie środki prawne oraz dalej idące roszczenia finansowe. Podstawą wypłaty rekompensaty przez B. Sp. z o.o. byłoby podpisanie analogicznych porozumień przez A. Sp. z o.o. z klientami końcowymi, w których klient końcowy zrzekałby się wszelkich roszczeń w stosunku do A. Sp. z o.o. jakie przysługiwałyby mu w związku z opóźnionymi dostawami.

Rekompensata otrzymana przez A. Sp. z o.o. byłaby następnie wypłacana klientom końcowym. Zrzeczenie się roszczenia, jako usługa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. A. Sp. z o.o. wystawiałby faktury dla B. Sp. z o.o. tytułem: „Wynagrodzenie za spełnienie warunków Umowy o realizację i wypłatę dodatkowego świadczenia w związku z opóźnioną dostawą towaru umownego po terminie” oraz klient końcowy wystawiałby faktury dla A. Sp. z o.o. tytułem: „Dodatkowe świadczenie zgodnie z Umową z dnia ...”. Klienci końcowi będący czynnymi podatnikami podatku VAT wystawialiby faktury VAT dla A. Sp. z o.o. za zrzeczenie się roszczenia.

Otrzymana przez A. Sp. z o.o. od B. Sp. z o.o. rekompensata stanowiłaby przychód podatkowy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. A. Sp. z o. o. wypłacając rekompensatę, chce zapobiec potencjalnemu odstąpieniu klienta końcowego od zawartego kontraktu i rezygnacji z kupna maszyny, gdyż w razie kupna rekompensata nie podlega zwrotowi. Klient końcowy będzie miał możliwość ewentualnego wynajmu maszyny na zastępstwo, na okres w którym A. Sp. z o.o. miałby dostarczyć maszynę. Wypłata rekompensaty ma również na celu zachowanie dobrego imienia A. Sp. z o.o. wśród klientów i postrzeganie jako odpowiedzialnego partnera biznesowego. Dodatkowo zapewni A. Sp. z o.o. bezpieczeństwo prawne, gdyż rezygnacja z wszelkich roszczeń jakie przysługiwałyby klientowi końcowemu z tytułu późniejszego wydania maszyny prowadzi do ich wygaśnięcia. B. Sp. z o.o., A. Sp. z o.o. oraz klient końcowy nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, obciążenie Wnioskodawcy przez klienta końcowego dodatkowym świadczeniem zawartym w Umowie stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem podatnika kwota wypłaconego wynagrodzenia klientowi końcowemu jest kosztem uzyskania przychodu w A. Sp. z o.o. w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Oznacza to, że wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu, jeśli spełnione są łącznie poniższe warunki:

1) koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, oraz

2) koszt nie został wykluczony przez ustawodawcę z kosztów podatkowych na mocy w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynagrodzenie wypłacane klientowi końcowemu pozwala utrzymać klienta końcowego, a tym samym wydatek ten służy zarówno zabezpieczeniu Spółki przed stratami finansowymi, jak i uzyskiwaniem przyszłych przychodów.

Zawarte w art. 15 ust. 1 wyrażenie „w celu” oznacza, że nie zawsze wydatek przynieść musi skutek w postaci osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Podatnik podatku dochodowego od osób prawnych ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem jednak, iż będą one związane z opodatkowaną działalnością. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tymi wydatkami a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy, tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie podaje definicji zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów W związku z tym, w celu zastosowania prawidłowej wykładni prawa należy przywołać definicje słownikowe: zachować - to dochować coś w niezmienionym stanie; zabezpieczyć - to zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym. Opierając się na obu definicjach, można stwierdzić, że wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów powinny mieć na celu zagwarantowanie ciągłości funkcjonowania działalności gospodarczej, tak aby przynosiła przychody w przyszłości. Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobiegania powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów.

Reasumując, przez zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to taki wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła. Wypłacane wynagrodzenie nie ma charakteru odszkodowania w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 22 (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 22) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż w chwili ich wypłaty klientowi końcowemu nie przysługuje żadne roszczenie w stosunku do A. Sp. z o.o. Rezygnacja przez klienta końcowego z roszczeń o których mowa w zawieranych porozumieniach ma charakter potencjalny i prewencyjny w chwili wypłaty kwoty wynagrodzenia nie jest odszkodowaniem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

‒  został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒  jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒  pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒  poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒  został właściwie udokumentowany,

‒  nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

‒przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

‒potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a)„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b)„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c)„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Każdy koszt niezależnie od jego rodzaju, musi być oceniany przez pryzmat nadrzędnej zasady określonej w art. 15 ust. 1 updop - związku z przychodami podatnika.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych, nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Warto w tym miejscu przywołać pogląd, wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 19 września 2013 r. (sygn. akt I SA/Bd 444/13): „WSA wyjaśnia, że wykładnia językowa przepisów zawartych w art. 15, a także art. 16 u.p.d.o.p. musi uwzględniać konstrukcję oraz wypływający z niej charakter podatku dochodowego od osób prawnych. Konstrukcja ta polega na opodatkowaniu dochodu jaki powstaje u podatnika, a niekiedy przychodu. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie nie stanowiącymi kosztów - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z tymi przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Oznacza to, że podatnik podatku dochodowego od osób prawnych może zaliczyć w ciężar kosztów wszelkie faktycznie poniesione wydatki, które mają lub mogły mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z wyłączeniem enumeratywnie wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p. Uwypuklenia wymaga (...) że cel ten nie musi być ostatecznie osiągnięty. Spójnik „lub” oznacza alternatywę łączną, do prawdziwości której wystarcza prawdziwość (zaistnienie) przynajmniej jednego członu (...)”.

Jako kryterium wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. przyjąć trzeba cel poniesionego kosztu. Należy wskazać, że wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Wprawdzie katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop, to należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w ww. przepisie zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie zawartej umowy zamawiają Państwo od B. Sp. z o.o. maszyny, które są oferowane do sprzedaży klientom końcowym. Zawierają Państwo kontrakt z klientem końcowym, w którym określają przedmiot zakupu, cenę oraz przybliżony termin dostawy. Ze względu na uzależnienie terminu dostawy maszyny od producenta w kontraktach między Państwem a klientem końcowym zawierane jest uzgodnienie, że „Za opóźnienie w dostarczeniu maszyn, szczególnie wynikające z przyczyn leżących po stronie producenta , Sprzedający nie odpowiada”. W związku z powyższym nie ponoszą Państwo odpowiedzialności za niedostarczenie maszyny we wskazanym w przybliżeniu terminie dostawy, o ile niedostarczenie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie producenta.

W 2022 r. B. Sp. z o.o., która dostarcza Państwu maszyny na podstawie umowy o współpracy, poinformował, że nie może się wywiązać w terminie z dostarczenia zamówionych maszyn, gdyż producent – firma C. w (…) – nie jest w stanie ich wyprodukować w założonym terminie. W celu złagodzenia skutków opóźnień w dostawie maszyn B. Sp. z o.o. organizuje akcję polegającą na wypłaceniu autoryzowanym dealerom firmy B. Sp. z o.o. – w tym Państwu – rekompensaty  finansowej z tytułu opóźnienia w dostawie maszyn w zamian za co, Państwo zrzekacie się w stosunku do B. Sp. z o.o. nieodwołalnie wszelkich roszczeń jakie byłyby związane z opóźnieniem w dostawie maszyn. Zrzeczenie obejmuje w szczególności, choć nie wyłącznie środki prawne oraz dalej idące roszczenia finansowe. Podstawą wypłaty rekompensaty przez B. Sp. z o.o. byłoby podpisanie analogicznych porozumień przez Państwa z klientami końcowymi, w których klient końcowy zrzekałby się wszelkich roszczeń w stosunku do Państwa, jakie przysługiwałyby mu w związku z opóźnionymi dostawami. Rekompensata otrzymana przez Państwa byłaby następnie wypłacana klientom końcowym. Zrzeczenie się roszczenia, jako usługa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Wystawialiby Państwo faktury dla B. Sp. z o.o. tytułem: „Wynagrodzenie za spełnienie warunków Umowy o realizację i wypłatę dodatkowego świadczenia w związku z opóźnioną dostawą towaru umownego po terminie” oraz klient końcowy wystawiałby faktury dla Państwa tytułem: „Dodatkowe świadczenie zgodnie z Umową z dnia ...”. Klienci końcowi będący czynnymi podatnikami podatku VAT wystawialiby faktury VAT dla Państwa za zrzeczenie się roszczenia. Otrzymana przez Państwa od B. Sp. z o.o. rekompensata stanowiłaby przychód podatkowy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Wypłacając rekompensatę, chcą Państwo zapobiec potencjalnemu odstąpieniu klienta końcowego od zawartego kontraktu i rezygnacji z kupna maszyny, gdyż w razie kupna rekompensata nie podlega zwrotowi. Klient końcowy będzie miał możliwość ewentualnego wynajmu maszyny na zastępstwo, na okres w którym mieliby Państwo dostarczyć maszynę. Wypłata rekompensaty ma również na celu zachowanie Państwa dobrego imienia wśród klientów i postrzeganie jako odpowiedzialnego partnera biznesowego. Dodatkowo zapewni Państwu bezpieczeństwo prawne, gdyż rezygnacja z wszelkich roszczeń jakie przysługiwałyby klientowi końcowemu z tytułu późniejszego wydania maszyny prowadzi do ich wygaśnięcia. B. Sp. z o.o., Państwo oraz klient końcowy nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy wypłacona klientowi końcowemu rekompensata, na podstawie porozumienia o zrzeczeniu się roszczenia, może być zaliczona w Państwa spółce do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że aby poniesione wydatki mogły w całości stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej, muszą spełniać przesłanki wynikające z ogólnej definicji kosztów podatkowych sformułowanej w art. 15 ust. 1 updop.

Odnosząc się do opisu stanu faktycznego wskazać należy, że wypłacona klientowi końcowemu rekompensata nie będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypłacaną rekompensatą klientowi końcowemu a uzyskanym przez Państwa przychodem.

Ponadto we wniosku wskazano, że „ze względu na uzależnienie terminu dostawy maszyny od producenta w kontraktach między B. Sp. z o.o. a klientem końcowym zawierane jest uzgodnienie, że „Za opóźnienie w dostarczeniu maszyn, szczególnie wynikające z przyczyn leżących po stronie producenta , Sprzedający nie odpowiada”. W związku z powyższym A. Sp. z o.o. nie ponosi odpowiedzialności za niedostarczenie maszyny we wskazanym w przybliżeniu terminie dostawy, o ile niedostarczenie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie producenta”.  Zatem zostali Państwo zwolnieni na podstawie zawartej umowy z klientami końcowymi z odpowiedzialności za niedostarczenie maszyn rolniczych. Natomiast to, że wypłacają Państwo na rzecz klientów końcowych rekompensatę było dalszą konsekwencją zawartego porozumienia z klientem końcowym i była to czynność dobrowolna, ponieważ z odpowiedzialności wobec klienta końcowego są Państwo zwolnieni na podstawie umowy zawartej z klientem. W związku z powyższym wypłacona rekompensata klientowi końcowemu nie jest poniesiona w związku z uzyskaniem przychodu z prowadzonej działalności. Nie wykazali Państwo również, że wydatek ten został poniesiony w celu zachowania, czy zabezpieczenia źródła przychodu. Zatem, nie sposób uznać, że poniesienie ww. wydatku przyczyniło się do osiągnięcia, zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej warunki, jakie łącznie musi spełnić wydatek, aby mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika, wypłacona klientowi końcowemu rekompensata, która wcześniej zostaje wypłacona Państwu przez spółkę B. Sp. z o.o. nie będzie stanowiła dla Państwa kosztu uzyskania przychodów.

Opisana we wniosku rekompensata nie mieści się także w katalogu kar umownych wyłączonych z kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Z treści tego przepisu wynika, że

Jak wielokrotnie podkreślano w judykaturze i piśmiennictwie przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 ustawy, winien być interpretowany ściśle. W analizowanej sprawie nie mamy do czynienia z karą umowną z żadnego z wymienionych w tym przepisie tytułów.

W zwiazku z powyższym, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają  Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).