Dotyczy ustalenia, czy zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie podlega wyłączeniu z katalogu kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie podlega wyłączeniu z katalogu kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz posiada status polskiego rezydenta podatkowego. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest wytwarzanie energii elektrycznej. Wnioskodawca otrzymał od podmiotu zajmującego się dystrybucją energii elektrycznej (dalej jako: „Dystrybutor energii”) ofertę sprzedaży energii elektrycznej (dalej jako: „Oferta”). Przedmiotem Oferty był zakup przez Dystrybutora energii - energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii (OZE). W ofercie wskazano m.in. proponowaną cenę sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, czas obowiązywania umowy, planowany wolumen roczny [MWh] oraz rodzaj źródła OZE. Formularz umowy sprzedaży energii elektrycznej (dalej jako: „Umowa”) został załączony do oferty i stanowił jej integralną część. W Ofercie zastrzeżono, że przyjęcie/akceptacja Oferty jest równoznaczna z zawarciem przez adresata Oferty Umowy według treści formularza załączonego do Oferty. Po dokonaniu akceptacji Oferty, Wnioskodawca był zobowiązany do podpisania z Dystrybutorem energii formularza Umowy, co miało stanowić jedynie czynność techniczną wynikającą z przyjęcia/akceptacji Oferty celem potwierdzenia wiążących już strony warunków i postanowień Umowy. W treści Oferty zastrzeżono, że w przypadku odstąpienia przez adresata Oferty (Wnioskodawcę) od pisemnego podpisania formularza Umowy, bądź realizowania przez niego zobowiązań wynikających z Oferty lub formularza Umowy, adresat Oferty (Wnioskodawca) zobowiązany będzie do zapłaty Dystrybutorowi energii kary umownej równej iloczynowi planowanego wolumenu rocznego energii elektrycznej wskazanego w akceptacji Oferty oraz stawki (…) zł/MWh. Wnioskodawca wypełnił i podpisał formularz akceptacji Oferty, co było równoznaczne z zawarciem Umowy. Jednakże po ponownej analizie warunków Umowy, uwzględniając aktualne realia gospodarcze, Wnioskodawca uznał, że realizacja Umowy nie będzie dla niego korzystna ekonomicznie, dlatego odstąpił od pisemnego podpisania formularza Umowy, co spowodowało rozwiązanie Umowy zawartej w wyniku przyjęcia Oferty. Dystrybutor energii obciążył Wnioskodawcę karą umowną z tytułu odstąpienia od pisemnego podpisania formularza Umowy, którą Wnioskodawca zapłacił. Według obliczeń Wnioskodawcy korzystniejsze było poniesienie przez niego kosztów zapłaty kary umownej naliczonej przez Dystrybutora energii z tytułu odstąpienia od Umowy, niż realizowanie warunków tej Umowy na niekorzystnych dla Wnioskodawcy warunkach.

Realizując Umowę Wnioskodawca poniósłby wydatki, które nie przełożyłyby się na osiągnięcie proporcjonalnych w stosunku do tych wydatków dochodów. Utrata zasobów Wnioskodawcy na realizację Umowy spowodowałaby jednocześnie, że Wnioskodawca nie byłby w stanie realizować umów na rzecz innych kontrahentów, które były dla Wnioskodawcy korzystne (rentowne). Wnioskodawca podejmując decyzję o rozwiązaniu Umowy kierował się zatem racjonalnymi z punktu widzenia ekonomicznego pobudkami, tj. możliwością zawarcia i realizacji umów z innymi podmiotami, skutkującymi bardziej opłacalną dla Wnioskodawcy współpracą w konsekwencji prowadzącą do zwiększenia uzyskiwanych przychodów. Należy także podkreślić, że kwota kary umownej jest niższa od ewentualnych wydatków, które Wnioskodawca byłby zmuszony ponieść w celu realizacji Umowy.

W konsekwencji, Wnioskodawca decydując się na rozwiązanie Umowy miał na celu uniknięcie strat oraz osiągnięcie w dłuższym okresie wyższych przychodów, niż miałoby to miejsce w przypadku realizowania Umowy. Tym samym działania, które mają na celu pozyskiwanie wyższych przychodów oraz eliminację strat mogą pozwolić Wnioskodawcy na realizację założonych celów biznesowych. Dodatkowo należy wskazać, że dzięki związanemu z zapłatą kar umownych zachowaniem wiarygodności, Wnioskodawca może rozsądnie oczekiwać, że podmioty, na rzecz których płaci kary umowne, będą w przyszłości korzystać z jego usług i generować kolejne przychody.

Pytanie

Czy zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie podlega wyłączeniu z katalogu kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona przez niego kara umowna z tytułu rozwiązania Umowy stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie podlega wyłączeniu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Warunki uznania wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodów mają zatem dwojaki charakter.

Są to warunki o charakterze pozytywnym, a mianowicie:

1.poniesienie wydatku przez podatnika,

2.jego definitywny (rzeczywisty) charakter,

3.związek z prowadzoną przez podatnika działalnością,

4.poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła oraz

5.właściwe jego udokumentowanie.

Z drugiej strony są to warunki o charakterze negatywnym, tj. niepodleganie wydatku pod katalog enumeratywnie wyliczonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (niezależnie od spełnienia przez nie przesłanek pozytywnych).

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jednocześnie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT powinien być interpretowany ściśle.

Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT wynika więc, że wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są kary umowne i odszkodowania wypłacane wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. W konsekwencji należy przyjąć, że wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są wyłącznie kary i odszkodowania z tytułu:

-wad dostarczonych towarów lub wykonanych usług,

-zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo

-zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w prawomocnym wyroku WSA w Poznaniu z 6 marca 2019 r. (sygn. I SA/Po 1000/18), Sąd stwierdził, że: Skoro prawodawca wyłącza w art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU możliwość uznania za koszty określonych przypadków poniesienia kary umownej, to założenie racjonalności ustawodawcy wskazuje, że miał on w tym jakiś cel. Jeżeli wolą ustawodawcy byłoby wyłączenie in genere możliwości zaliczenia kar umownych do kosztów uzyskania przychodów, dałby temu wyraz inaczej formułując wyłączenie. W związku z tym, zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że poza tymi wyraźnymi wyłączeniami istnieje możliwość zaliczenia kary umownej do kosztów.

Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 stycznia 2020 r. (sygn. II FSK 1330/19), wskazując, iż (...) art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU, stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy winien być interpretowany ściśle, to jest/powinien być rozumiany jako przepis wyłączający możność uznania za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis verbis w art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU. W piśmiennictwie podkreśla się, że przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót albo usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Zdaniem NSA, błędem jest kwalifikowanie do art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU wszelkich kar umownych i odszkodowań, zamiast jak wynika z tego przepisu kar umownych i odszkodowań ze ściśle określonych tytułów. Przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU zbędną. Od kary umownej z tytułu wadliwie wykonanej usługi należy odróżnić także częściowe jej niewykonanie, które nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 PDOPrU i podobnie jak niewykonanie umowy lub odstąpienie od niej powinno być kwalifikowane w kontekście art. 15 ust. 1 PDOPrU (zob. szerzej: B. Dauter (w:) S. Babiarz, L. Błystak, B. Dauter, A. Gomułowicz, R. Pęk, K. Winiarski, A. Wrzesińska - Nowacka, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Wrocław 2013, s. 683 - 689).

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedstawionego stanu faktycznego, należy zauważyć, iż kara umowna zapłacona przez Wnioskodawcę nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Nie wynikała ona bowiem ani z wad dostarczonych towarów lub wykonanych usług, ani ze zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, ani ze zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, żadna z powyższych przesłanek nie miała miejsca. W szczególności, nie można mówić o wadliwości dostarczonych przez Wnioskodawcę towarów lub świadczonych przez niego usług. W związku z powyższym, kara umowna należna z tytułu rozwiązania Umowy nie podlega pod art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT i powinna być ona rozpatrywana jedynie pod kątem spełnienia, wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ogólnych przesłanek uznania wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodów.

Do rozważania pozostaje zatem, czy zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna z tytułu rozwiązania Umowy spełnia ogólne warunki potrącalności na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, dla uznania poniesionego wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest, aby poniesiony wydatek pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z powstaniem przychodu, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła jego uzyskania. Wymagana przesłanka związku kosztu z przychodem może zatem zostać zrealizowana na trzech płaszczyznach:

-powstania (zwiększenia) przychodów podatnika,

-zachowania źródła przychodów podatnika lub

-zabezpieczenia źródła przychodów podatnika.

Użyte w omawianej regulacji sformułowanie „w celu” świadczy o tym, że ów związek z przychodem nie musi mieć charakteru bezpośredniego, tj. wydatek nie musi automatycznie skutkować powstaniem przychodu. Wystarczające jest, jeśli poniesiony wydatek ma lub może mieć, nawet pośredni, pozytywny wpływ na przychody podatnika. Uzyskanie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła może mieć zatem charakter potencjalny, spodziewany lub przypuszczalny. Wydatki nie muszą być zatem ściśle powiązane z odpowiadającymi im przychodami, wystarczy by ich poniesienie w jakikolwiek sposób przekładało się na ich (nawet ewentualne) uzyskanie.

Zgodnie z wyjaśnieniami Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zawartymi w interpretacji indywidualnej z 11 sierpnia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.141.2020.2.AM): koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. (...) koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z powyższym, koszty uzyskania przychodu będą stanowić wszelkiego rodzaju wydatki, które są uzasadnione z racjonalnego i gospodarczego punktu widzenia oraz związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

To właśnie względami ekonomicznymi i gospodarczymi kierował się Wnioskodawca podejmując decyzję o odstąpieniu od Umowy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego wykonanie Umowy przez Wnioskodawcę byłoby dla niego bardziej niekorzystne, niż zapłata kary umownej z tytułu odstąpienia od Umowy, dlatego w celu zminimalizowania strat, Wnioskodawca zdecydował się na odstąpienie od Umowy i zapłatę kary umownej naliczonej z tego tytułu. W rezultacie Wnioskodawca uzyskał możliwość osiągnięcia większego dochodu, niż dochód, który osiągnąłby w przypadku, gdyby realizował Umowę ze stratą. Działanie Wnioskodawcy było zatem racjonalne i ekonomicznie uzasadnione.

Dodatkowo należy wskazać, że dzięki związanemu z zapłatą kar umownych zachowaniem wiarygodności, Wnioskodawca może rozsądnie oczekiwać, że podmioty, na rzecz których płaci kary umowne, będą w przyszłości korzystać z jego usług i generować kolejne przychody. Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że interpretując przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należy kierować się przesłankami zdrowego rozsądku przy dokonywaniu oceny racjonalności poniesienia przez danego podatnika kosztu przez pryzmat faktów zaistniałych po dacie podjętych decyzji o charakterze gospodarczym.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1698/14 zostało wskazane, że „[...] w procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale też do ograniczania kosztów ich uzyskania, przy czym obie te wielkości muszą być ujmowane globalnie” jak również, że „[...] należy, zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.”

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1078/16 zważył, że w procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat.

Zgodnie z powyższymi poglądami sądów administracyjnych również koszty związane z minimalizacją wydatków powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Taką wspomnianą minimalizacją wydatków, w opinii Wnioskodawcy, może być sytuacja, w której przedsiębiorca kierując się uzasadnionymi pobudkami z punktu widzenia ekonomicznego i gospodarczego decyduje się uiścić kwotę kary umownej zamiast wykonać zobowiązanie wynikające z umowy. Wynika to z faktu, że dzięki temu przedsiębiorstwo poniesie niższe wydatki, co w dalszej perspektywie pozwoli zminimalizować ewentualne straty. Tym samym w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym między rozwiązaniem Umowy, a chęcią zabezpieczenia źródła przychodu istniał bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy. Wnioskodawca podejmując decyzję o rozwiązaniu Umowy kierował się racjonalnymi z punktu widzenia gospodarczego i ekonomicznego pobudkami, tj. możliwością zawarcia umów z innymi podmiotami, skutkującymi bardziej opłacalną dla Wnioskodawcy współpracą w konsekwencji prowadzącą do zwiększenia uzyskiwanych przychodów. Należy podkreślić, że kwota kary umownej jest niższa od ewentualnych wydatków, które Wnioskodawca byłby zmuszony ponieść w celu realizacji Umowy. W konsekwencji, Wnioskodawca decydując się na rozwiązanie Umowy miał na celu uniknięcie strat oraz osiągnięcie w dłuższym okresie wyższych przychodów, niż miałoby to miejsce w przypadku realizowania Umowy. Tym samym działania, które mają na celu pozyskiwanie wyższych przychodów oraz eliminację strat mogą pozwolić Wnioskodawcy na realizację założonych celów biznesowych.

W uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów NSA z 25 czerwca 2012 r. (II FPS 2/12), wskazano, że: działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę zostało potwierdzone także w następujących interpretacjach i orzeczeniach sądów administracyjnych:

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 lutego 2022 roku, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.531.2021.1.AT „[...] Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT”.

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 lipca 2021 roku, o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.59.2021.1.MF „[...] Należy więc uznać, że nieuzyskanie potwierdzenia testu zdolności redukcji zapotrzebowania, prowadzące do rozwiązania umowy mocowej i zapłaty kary za niewykonanie umowy mocowej nie wpisuje się w żaden ze wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop tytułów. Brak wskazania tego rodzaju kary w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nie oznacza jednakże automatycznie, że Wnioskodawca może taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem, a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu, bądź w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem w przypadku konieczności zapłacenia kary, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 updop, tj. czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków z przychodem albo, czy wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów”.

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 lipca 2021 roku, sygn. 1462-IPPB3.4510.993.2016.8.DP/JS „[...]I, właśnie w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawca postanowił zakończyć współpracę i przedterminowo rozwiązać umowę z firmą realizującą usługi międzynarodowych transferów pieniężnych. Dalsza działalność w tym obszarze narażałaby Bank na poniesienie strat trudnych do naprawienia i kosztów dużo bardziej dotkliwych, niż poniesienie jednorazowej kwoty odszkodowania. Jak wskazano w stanie faktycznym dalsza realizacja umowy wiązałby się bowiem z ryzykiem, zarówno sankcji (konieczność poniesienia wymiernych strat finansowych) jak i wizerunkowym (rodzącym ryzyko poniesienia strat w stopniu nie do wycenienia). Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż działanie Banku ma na celu uniknięcie strat i zabezpieczenie dalszych zysków, a na istotę takiego działania dla oceny kwalifikacji podatkowej poniesionych kosztów wskazał między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1137/12, w którym NSA podkreślił, iż: „Przy wykładni przepisów podatkowych konieczne jest przyjęcie założenia, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla osób prowadzących działalność gospodarczą, to jest dążyć do osiągnięcia zysków, a nie strat”.

W ocenie Wnioskodawcy koszt odszkodowania, który jest konsekwencją decyzji o wycofaniu z oferty Banku usług obarczonych wysokim ryzykiem gospodarczym, finansowym i wizerunkowym realizuje wyrażony w art. 15 ust. 1 updop cel polegający na zabezpieczeniu źródła przychodu”.

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 lipca 2021 roku, o sygn. 0115-KDIT2-3.4010.354.2017.11.JG „[...] W celu rozstrzygnięcia, czy wydatek z tytułu kar umownych innych niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może być uznany za koszt uzyskania przychodu, należy dokonać oceny tego wydatku pod kątem spełniania przesłanek ogólnych kosztu podatkowego określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co oznacza, że dana kara umowna powinna być poniesiona w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Analiza tego normatywnego zwrotu wskazuje, że odnosi się on zarówno do przychodów i źródeł faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Za takim rozumieniem przemawia użycie przez ustawodawcę określenia "w celu". Określenie "w celu" oznacza pozostawienie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. [...] Z powyższego wynika, że jeżeli możliwe jest wykazanie, że wydatek z tytułu kary umownej lub odszkodowania, został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia lub zachowania ich źródła, a nie jest on objęty wykluczeniem zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to nie będzie przeszkód, aby zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodu”.

Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 21 października 2020 roku o sygn. I SA/Gd 407/20 „[...] Ponieważ art. 23 ust. 1 pkt 19 updf dotyczy zdarzeń spowodowanych wadliwością, w tym z tytułu wykonania usługi lub wad towaru, to znaczy, że zaistnienie wady jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji kar umownych z kosztów podatkowych. Zatem przepis ten nie obejmuje przypadków odstąpienia od umowy. Konstatację tę uzasadniają także okoliczności wyraźnego odróżniania przez ustawodawcę terminów "wada" i "opóźnienie" oraz nadawania im różnych znaczeń. Tym samym, błędne jest ich utożsamianie przez organ interpretacyjny na tle wykładanego przepisu ustawy podatkowej. [...] W dynamicznie zmieniającej się - co szczególnie widoczne jest w przypadku upraw roślin uzależnionych bezpośrednio od nieprzewidywalnych czynników pogodowych - rzeczywistości gospodarczej poniesienie pewnych wydatków (zapłata kwoty odszkodowania czy kary umownej za odstąpienie od umowy) może ograniczać wydatki, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Konieczne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umowy dostawy. […] Kluczowe jest istnienie związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła”.

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 września 2014 roku, „[...] Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. [...] Wnioskodawca, po szczegółowym przeprowadzeniu analizy cenowo-zbytowej, świadomie zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego, przez co zgodnie z umową zostały naliczone kary umowne. Zapłacenie z tego tytułu kary umownej jest korzystniejsze dla Wnioskodawcy, gdyż uzyska większy dochód niż możliwy byłby do osiągnięcia w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. […] Zdaniem Wnioskodawcy, Jego działanie jest racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz spełnia warunek zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowa kara umowna jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów firmy, jak również zapewnienia płynności finansowej i efektywności gospodarczej procesu produkcji, warunkując tym samym uzyskanie przychodów ze sprzedaży wyrobów”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, kara umowna naliczona w związku z rozwiązaniem Umowy spełnia definicję kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie ma ona charakteru żadnej z kar umownych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia zapłaconej kary umownej do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”),

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 updop wynika zatem, że by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc, podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy).

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci Kary Umownej i jej wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 updop, kryteria normatywne.

I tak, w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalog, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał od podmiotu zajmującego się dystrybucją energii elektrycznej ofertę sprzedaży energii elektrycznej. Po dokonaniu akceptacji Oferty, Wnioskodawca był zobowiązany do podpisania z Dystrybutorem energii formularza Umowy, co miało stanowić jedynie czynność techniczną wynikającą z przyjęcia/akceptacji Oferty celem potwierdzenia wiążących już strony warunków i postanowień Umowy. Wnioskodawca wypełnił i podpisał formularz akceptacji Oferty, co było równoznaczne z zawarciem Umowy. Jednakże po ponownej analizie warunków Umowy, uwzględniając aktualne realia gospodarcze, Wnioskodawca uznał, że realizacja Umowy nie będzie dla niego korzystna ekonomicznie, dlatego odstąpił od pisemnego podpisania formularza Umowy, co spowodowało rozwiązanie Umowy zawartej w wyniku przyjęcia Oferty. Dystrybutor energii obciążył Wnioskodawcę karą umowną z tytułu odstąpienia od pisemnego podpisania formularza Umowy, którą Wnioskodawca zapłacił. Według obliczeń Wnioskodawcy korzystniejsze było poniesienie przez niego kosztów zapłaty kary umownej naliczonej przez Dystrybutora energii z tytułu odstąpienia od Umowy, niż realizowanie warunków tej Umowy na niekorzystnych dla Wnioskodawcy warunkach. Realizując Umowę Wnioskodawca poniósłby wydatki, które nie przełożyłyby się na osiągnięcie proporcjonalnych w stosunku do tych wydatków dochodów. Wnioskodawca podejmując decyzję o rozwiązaniu Umowy kierował się zatem racjonalnymi z punktu widzenia ekonomicznego pobudkami, tj. możliwością zawarcia i realizacji umów z innymi podmiotami, skutkującymi bardziej opłacalną dla Wnioskodawcy współpracą w konsekwencji prowadzącą do zwiększenia uzyskiwanych przychodów. W konsekwencji, Wnioskodawca decydując się na rozwiązanie Umowy miał na celu uniknięcie strat oraz osiągnięcie w dłuższym okresie wyższych przychodów, niż miałoby to miejsce w przypadku realizowania Umowy.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że samo działanie polegające na odstąpieniu od umowy celem zmniejszenia straty ekonomicznej, nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że tut. Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

W opisanej sprawie Spółka ponosi ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie takiej umowy, której zapisy (w świetle cywilistycznej zasady swobody umów) nie przyznają jej prawa do rozwiązania tej umowy bez konieczności zapłaty świadczenia pieniężnego, gdyby okazało się, że byłaby ona dla Spółki mniej korzystna pod względem ekonomicznym. Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98, wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05, wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Zatem, wydatki z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z Dystrybutorem energii na dostarczanie energii elektrycznej, jakie będzie ponosić Spółka w związku z odstąpieniem od umowy, nie będą spełniały przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 updop, tj. nie będą ponoszone w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i w konsekwencji nie będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów. Konieczność zapłaty ww. kary umownej z przyczyn leżących po stronie Spółki powoduje, że związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodami w ogóle nie wystąpi.

W tym miejscu warto wskazać na wyrok WSA w Poznaniu z 21 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 1369/08, w którym Sąd stwierdził: „Jednak zapłaty przedmiotowej kary umownej w celu uniknięcia konieczności poniesienia większych wydatków nie można uznać za „działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Podzielić tutaj należy pogląd organu podatkowego wyrażony w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym sama chęć zapobieżenia jeszcze większej stracie niż zapłacona kara umowna, która mogłaby wystąpić w przypadku realizacji inwestycji, nie przesądza jeszcze, że jest to działanie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” oraz wyrok z 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Po 748/10, zgodnie z którym: „Przepis art. 15 ust. 1 updop nie przewiduje możliwości wpisywania w ciężar kosztów podatkowych odszkodowań, które ponoszone są w celu uniknięcia strat. Celem poniesionego kosztu wyartykułowanym w tym przepisie jest jedynie osiąganie przychodów. Jedynie de lege ferenda celowe byłoby wprowadzenie takich regulacji prawnych, które umożliwiałyby zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zapobiegania czy też zminimalizowania strat. Jednakże de lege lata proponowana przez stronę skarżącą wykładnia analizowanego przepisu nie jest możliwa (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, t. 25 do art. 22 w PIT. Komentarz, Lex, 2009)”.

W innym orzeczeniu ten sam Sąd zauważył: „Jednocześnie samo działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku podatnika nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów” (wyrok z 2 września 2010 r. sygn. akt I SA/Po 436/10).

Należy zwrócić uwagę na tezę zawartą w wyroku NSA z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 460/10, gdzie Sąd uznał że: „Z analizy treści tego przepisu (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przypis Organu) wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań „negatywnych” zmierzających do ograniczenia straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł”.

W świetle powyższego, zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop, a w związku z tym bezprzedmiotowe stało się rozpatrywanie, czy podlega ona wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy zapłacona przez Wnioskodawcę kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie podlega wyłączeniu z katalogu kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanych przez Państwo we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).