Kwalifikacja kompleksowej usługi organizacji stanowiska targowego jako usługi reklamowej z art. 21 ust. 1 updop - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 26.10.2021, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.359.2021.1.BD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Kwalifikacja kompleksowej usługi organizacji stanowiska targowego jako usługi reklamowej z art. 21 ust. 1 updop

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lipca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji kompleksowej usługi organizacji stanowiska targowego jako usługi reklamowej - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: „Wnioskodawcą”) jest spółką prawa polskiego, rezydentem podatkowym od całości swoich dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzącą działalność polegającą na sprzedaży usług kompleksowej organizacji stanowisk targowych na targach wystawienniczych organizowanych głównie w Europie.

Wnioskodawca, z uwagi na powiązania osobowe poprzez udziałowców w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest spółką powiązaną z (…) Ltd. (zwana dalej: „SM”), która jest spółką prawa indyjskiego i rezydentem podatkowym od całości swoich dochodów na terenie Indii i nie posiadającą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej zakładów podatkowych.

Zgodnie z przyjętymi założeniami umownymi, Wnioskodawca będzie nabywał od SM usługi kompleksowej organizacji stanowisk targowych w celu ich bezpośredniej odsprzedaży odbiorcom finalnym. Usługi będą odsprzedawane w cenie nabycia powiększonej o marżę zapewniającą dochód Wnioskodawcy stanowiący wynagrodzenie za pełnioną przez Wnioskodawcę rolę zarządzającą/koordynującą realizacją usługi oraz pokrycie innych kosztów działalności Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w ramach pełnionej roli nadzoruje jakość usług podwykonawcy SM kontrolując ich jakość, w tym zgodność z oczekiwaniami odbiorcy finalnego, zaś wszelkie zastrzeżenia Wnioskodawcy wynikające z procesu nadzoru lub odbiorcy finalnego są eliminowane wyłącznie przez SM.

W skład nabywanej kompleksowej usługi wchodzą czynności takie, jak:

1. zaprojektowanie stanowisk targowych;

2. wytworzenie wszystkich części niezbędnych do wykonania stanowiska;

3. dostarczenie części składowych stanowisk do klienta finalnego zgodnie z przekazanymi przez Wnioskodawcę instrukcjami;

4. montaż stanowiska przed targami oraz demontaż i utylizacja po skończonym wydarzeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabywaną od SM kompleksową usługę organizacji stanowiska targowego, opisaną w stanie faktycznym należy klasyfikować jako usługi reklamowe objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.)?

2. Czy Wnioskodawca dysponując certyfikatem rezydencji SM z siedzibą w Indiach i dochowując należytej staranności będzie mógł zaniechać poboru podatku u źródła z uwagi na treść art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p. oraz postanowienia art. 7 konwencji podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 1989 r. miedzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2014 r., poz. 1336)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, kompleksową usługę nabywaną od SM i bezpośrednio odsprzedawaną klientowi finalnemu należy zakwalifikować jako usługi reklamowe, które co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w stawce 20%.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop (tj. nierezydentów) przychodów za świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Ustawy podatkowe nie zawierają definicji świadczeń opisanych w przywołanym ww. przepisie. W szczególności nie wskazują jak należy rozumieć pojęcie usług reklamowych. Internetowy słownik języka polskiego PWN podaje, że reklama to:

1. działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,

2. plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Targi handlowe są przedsięwzięciem o różnorakich celach. Przede wszystkim jest to miejsce spotkań, wymiany poglądów i doświadczeń. Z reguły wydarzenie to jest jednak ukierunkowane na reklamę produktów i usług poprzez bezpośrednią prezentację ich działania, zastosowania i funkcjonalności, cech jakościowych, użytkowych i zalet technicznych wobec osób zainteresowanych i działających w danej branży podmiotów.

Odnosząc się jeszcze do art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., posiłkując się ugruntowanym już orzecznictwem na ten temat (np. interpretacja indywidualna z 1 września 2017 r. Sygnatura: 0111-KDIB1-2.4010.143.2017.1.BG), stwierdzić należy, że przedmiotowe świadczenia, dotyczące kompleksowej organizacji stanowisk targowych, są świadczeniami tam wymienionymi tzn. usługami reklamowymi.

W ocenie Wnioskodawcy, charakter promocyjny chodź nie bezpośredni miały również usługi nabywane od SM. Jakkolwiek, jej działania były szerokie i składały się z szeregu czynności, to jednak ich podstawowym zadaniem była promocja wystawców w trakcie organizowanych targów. Dostarczone przez SM usługi z pewnością przyczynią się do rozpoczęcia współpracy klientów Wnioskodawcy z ich nowymi klientami, zacieśnienia współpracy z aktualnymi kontrahentami i dostawcami, co przyczyni się z kolei do wzrostu sprzedaży, a więc i przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

I tak, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e updop, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a updop, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1) posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2) po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j cyt. ustawy.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 9 updop, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545; dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 4 tego Rozporządzenia wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 31 grudnia 2021 r. wypłat należności:

1) innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;

2) z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.

Z treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na sprzedaży usług kompleksowej organizacji stanowisk targowych na targach wystawienniczych organizowanych głównie w Europie. Wnioskodawca jest spółką powiązaną ze spółką prawa indyjskiego będącą rezydentem podatkowym od całości swoich dochodów na terytorium Indii i nie posiadającą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej zakładów podatkowych.

Przedmiotem zainteresowania Spółki jest ustalenie, czy nabywane przez Wnioskodawcę usługi należy klasyfikować jako usługi reklamowe objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop i w związku z tym Spółka będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła.

Odnosząc się do powyższego oraz mając na uwadze okoliczność ustalenia, obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu nabycia kompleksowej usługi organizacji stanowisk targowych od podmiotu powiązanego będącego spółką prawa indyjskiego w rozpatrywanej sprawie należy odnieść się do ustalenia, czy usługi opisane we wniosku objęte są zakresem art. 21 ust. 1 updop.

W odniesieniu do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 6). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej może się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść tej czynności.

Jak wynika z powyższego, podatkowi u źródła podlegają m.in. należności za usługi reklamowe oraz usługi o podobnym charakterze do tych usług. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują ww. pojęcia. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reklama, zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN to – https://sjp.pwn.pl/ to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w skład nabywanej kompleksowej usługi organizacji stanowisk targowych wchodzą takie czynności, jak:

- zaprojektowanie stanowisk targowych,

- wytworzenie wszystkich części niezbędnych do wykonania stanowiska,

- dostarczenie części składowych stanowisk do klienta finalnego,

- montaż stanowiska przed targami oraz demontaż i utylizacja po skończonym wydarzeniu.

Z powyższego wynika, że działania będące przedmiotem nabywanych usług dotyczą czynności technicznych niezbędnych do przygotowania stoiska targowego. Usługi których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału w targach podmiotom, które ją nabywają nie stanowi usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota ww. usług nabywanych przez Wnioskodawcę od zagranicznego kontrahenta, będących następnie przedmiotem dalszej odsprzedaży, nie polega na świadczeniu usług reklamowych, lecz na zapewnieniu podmiotom, które ją nabędą możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu podmioty te jako uczestnicy będą mogły reklamować świadczone przez siebie usługi.

Zatem, w ocenie Organu nabywane przez Wnioskodawcę usługi nie mogą być uznane za usługi reklamowe.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawcę kompleksowej usługi organizacji stanowisk targowych nie należy kwalifikować jako nabycia usług reklamowych objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

Zauważyć ponadto należy, że zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop objęte są również inne świadczenia, w tym: doradcze, księgowe, badania rynku, usług prawnych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń, a także świadczenia o podobnym charakterze do wyżej wymienionych.

Odnosząc się do powyższego zauważyć jednak należy, że ww. świadczenia nie dotyczą w żadnym wypadku usług nabywanych przez Wnioskodawcę. Stwierdzić zatem należy, że płatności będące przedmiotem wniosku dokonywane w związku z nabyciem usług kompleksowej organizacji stanowiska targowego nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji kompleksowej usługi organizacji stanowiska targowego jako usługi reklamowej jest nieprawidłowe.

W rozpatrywanej sprawie należy także dokonać analizy, czy usługi nabywane przez Wnioskodawcę nie mogą być przyporządkowane do innych tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. Od tej bowiem okoliczności uzależniony jest obowiązek poboru zryczałtowanego podatku. Zatem, usługi te będą podlegały opodatkowaniu tylko w sytuacji, gdy będzie można je zakwalifikować do któregokolwiek ze świadczeń wskazanych ww. przepisie, ponieważ rodzaj świadczeń podlegających zryczałtowanemu podatkowi powinien wynikać wprost z ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Mając na uwadze powyższe podkreślić należy, że usługa organizacji stanowiska targowego nie została wymieniona w przepisie art. 21 ust. 1 updop.

W szczególności, świadczenia nabywane od podmiotu zagranicznego w związku z organizacją stanowiska targowego nie stanowią użytkowania urządzenia handlowego. Odnosząc się bowiem do całokształtu usług nabywanych od spółki indyjskiej w związku z targami, stwierdzić należy że, jak wskazał sam Wnioskodawca, mają one charakter kompleksowy i w taki sposób powinny być oceniane.

W świetle powyższego, płatności dokonywane w związku z nabyciem kompleksowej usługi organizacji stanowiska targowego polegającej na:

· zaprojektowaniu stanowisk targowych;

· wytworzeniu wszystkich części niezbędnych do wykonania stanowiska;

· dostarczeniu części składowych stanowisk do klienta finalnego zgodnie z przekazanymi przez Wnioskodawcę instrukcjami;

· montażu stanowiska przed targami oraz demontaż i utylizacja po skończonym wydarzeniu

- nie podlegają opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 updop i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w myśl art. 26 ust. 1 updop.

Z uwagi na powyższe odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie