Brak obowiązku rozliczania się w Polsce.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 marca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 10 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 19 lat mieszka Pan i pracuje legalnie w Norwegii. Posiada Pan stały numer personalny (fødselsnummer) nadany przez urząd podatkowy (skatteetaten).

Wynajmuje Pan mieszkanie, dodatkowe obciążenia związane z codziennym życiem znacznie generują Pana koszty.

Praca za granicą stanowi Pana główne źródło dochodu, w Polsce nie osiąga Pan żadnego przychodu.

Jest Pan rozwiedziony (rozwód nastąpił w roku ...), ma Pan dwoje dzieci w wieku x i y lat (realizuje Pan obowiązek alimentacyjny).

Z byłą małżonką ma Pan wspólny dom, na który został zaciągnięty kredyt we frankach. Z uwagi na obecnie trudną, skomplikowaną sytuację „frankowiczów” jest Pan zobowiązany do partycypowania (w połowie) w kosztach spłaty kredytu.

W ubiegłym roku kupił Pan mieszkanie w Polsce, aby podczas Pana krótkich pobytów w kraju mieć własne miejsce do zatrzymania się. Powodem zakupu lokalu mieszkalnego był przede wszystkim narastający konflikt z byłą żoną, który zaostrzył się 2 lata temu.

Pana centrum życiowym od 19 lat jest Norwegia, w której Pan pracuje, mieszka – a przede wszystkim płaci Pan podatki.

Chciałby Pan zaznaczyć, że w Norwegii przebywa Pan przez okres około 335 dni w ciągu roku, w Polsce bywa Pan rzadko. Głównie przyjeżdża Pan na święta (Wielkanoc, Boże Narodzenie) a także wakacje.

Pytanie

W związku ze zmianami w prawie podatkowym w Polsce po zniesieniu ulgi abolicyjnej, chciałby Pan uzyskać odpowiedź na pytanie: czy będąc rezydentem podatkowym w Norwegii ma Pan obowiązek rozliczać się także w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, jest Pan rezydentem podatkowym w Norwegii i nie powinien Pan składać deklaracji podatkowej w Polsce.

Chce Pan zaznaczyć, że Pana centrum życiowym od 19 lat jest Norwegia, w której Pan mieszka, osiąga wyłącznie zagraniczne dochody z tytułu umowy o pracę, posiada Pan ubezpieczenie zdrowotne – a przede wszystkim rozlicza się Pan z norweskim organem podatkowym.

Pragnie Pan zauważyć, że nie planuje Pan powrotu do Polski. Nadmienia Pan, że w Norwegii przebywa Pan przez okres ok. 335 dni w ciągu roku.

Biorąc pod uwagę powyższą sytuację, wnosi Pan jak na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Na podstawie art. 3 ust. 2a powołanej ustawy:

Stosownie do art. 4a tejże ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, od 19 lat mieszka Pan i pracuje legalnie w Norwegii. Posiada Pan stały numer personalny (fødselsnummer) nadany przez urząd podatkowy (skatteetaten). Wynajmuje Pan mieszkanie. Praca za granicą stanowi Pana główne źródło dochodu, w Polsce nie osiąga Pan żadnego przychodu. Pana centrum życiowym od 19 lat jest Norwegia, w której Pan pracuje, mieszka – a przede wszystkim płaci Pan podatki. W Norwegii przebywa Pan przez okres około 335 dni w ciągu roku, w Polsce bywa Pan rzadko (głównie na święta i wakacje). Ponadto we wniosku wskazał Pan, że nie planuje Pan powrotu do Polski.

Odnosząc się do Pana wątpliwości dotyczących tego, czy będąc rezydentem podatkowym w Norwegii ma Pan obowiązek rozliczać się także w Polsce, należy stwierdzić, że skoro posiada Pan norweską rezydencję podatkową i nie przebywa Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie posiada Pan ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bo Pana ośrodek interesów życiowych jest w Norwegii), brak jest przesłanek uprawniających do uznania Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na terytorium Polski mógłby mieć Pan jedynie ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, objawiający się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak – jak wynika z wniosku – Pan nie osiąga.

Wobec powyższego, ma Pan rację, że nie ma Pan obowiązku rozliczać się w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).