Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu w Polsce, podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Z uwagi na realizację celu, dla którego została zawiązana Spółka, jak również zmianę planów biznesowych jej wspólników planowane jest przeprowadzenie procesu jej likwidacji.

Likwidacja Spółki zostanie przeprowadzona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 z późn. zm.) – dalej „ksh”. W wyniku likwidacji Spółki, po zakończeniu jej działalności, a w szczególności po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli, majątek Spółki obejmujący m.in. maszyny, urządzenia oraz nieruchomości („Majątek”) zostanie wydany jej wspólnikom zgodnie z postanowieniami umowy Spółki. Umowa Spółki będzie zawierała odpowiednie zapisy dotyczące podziału jej majątku w przypadku likwidacji, w szczególności zapisy dotyczące stosunku udziałów w tym majątku dla poszczególnych wspólników oraz postanowienia dotyczące wydania majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli w naturze.

Zgodnie z treścią art. 286 § 1 ksh podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. Majątek, o którym mowa powyżej, dzieli się między wspólników w stosunku do ich udziałów (art. 286 § 3 ksh). Zgodnie z art. 286 § 3 ksh umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku.

Podział nadwyżki majątku w naturze może wynikać więc z zapisów umowy spółki jako inna zasada podziału majątku (stosownie do treści art. 286 § 3 ksh).

Przekazując majątek wspólnikom, Spółka zrealizuje więc dyspozycję zawartą w art. 286 § 3 ksh. Taki jest skutek działań Spółki w procesie likwidacyjnym, w konsekwencji zaś nie jest to wykonanie zobowiązania Spółki opartego na stosunku zobowiązaniowym o charakterze cywilnoprawnym. Likwidacyjne wydanie majątku spółki nie jest stosunkiem umownym pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem. Jest to czynność techniczna będąca po prostu częścią całego procesu likwidacyjnego. Wydanie majątku jest ostatnią czynnością Spółki związaną z jej mieniem.

W niniejszej sprawie będzie więc miało miejsce wydanie wspólnikowi Majątku w naturze, tj. od początku będzie to świadczenie niepieniężne i jako takie ma zostać spełnione, wobec czego nie występuje sytuacja, w której spełniane jest świadczenie niepieniężne w miejsce świadczenia pieniężnego.

Nie powstanie więc żadne uprzednie określone co do wartości zobowiązanie Spółki wobec wspólników, które byłoby uregulowane przez wykonanie świadczenia niepieniężnego. Wydanie Majątku w naturze będzie konsekwencją realizacji zapisów umowy spółki.

W przypadku nieruchomości zostanie podpisania umowa przenosząca nieruchomość w formie aktu notarialnego. W treści tej umowy przenoszącej własność nie będzie powołane żadne zobowiązanie, lecz będzie powołana causa, tj. podział majątku likwidacyjnego pomiędzy wspólników. Umowa przenosząca własność nieruchomości, pomiędzy spółką a wspólnikami, nie będzie umową o świadczeniu w miejsce wykonania (datio in solutum), tj. nie będzie to umowa o której mowa w art. 453 kodeksu cywilnego. W treści ww. aktu notarialnego będzie podana wartość rynkowa nieruchomości, m.in. z tego względu, że wg ustawy o notariacie i rozporządzenia wykonawczego w sprawie taksy notarialnej wartość przedmiotu transakcji musi być wskazana na potrzeby obliczenia taksy notarialnej.

Pytanie

Czy przekazanie Majątku Spółki jej udziałowcom w związku z przeprowadzonym postępowaniem likwidacyjnym nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym - będzie czynnością neutralną dla Spółki na gruncie ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie Majątku Spółki jej udziałowcom w związku z przeprowadzonym postępowaniem likwidacyjnym nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym będzie czynnością neutralną dla Spółki na gruncie ustawy o CIT.

Uzasadnienie.

Zdaniem Wnioskodawcy wydanie Majątku w naturze na rzecz wspólników będzie czynnością neutralną na gruncie ustawy o CIT. Po pierwsze czynność ta nie stanowi przysporzenia dla Spółki (nie spełnia więc ogólnej definicji przychodu podatkowego). Po drugie wydanie Majątku w naturze nie zostało wymienione w żadnym przepisie ustawy o CIT jako czynność skutkująca powstaniem przychodu, w szczególności nie jest to czynność objęta hipotezą art. 14a ustawy o CIT.

W ustawie o CIT nie zdefiniowano pojęcia przychodu. W art. 12 ust. 1-9 tej ustawy wymieniono tylko przykładowe kategorie przychodów (katalog otwarty). Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie przyjmuje się jednak jednolicie, że przychodem w rozumieniu ustawy o CIT są jedynie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe.

W opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do powstania po stronie rozwiązywanej Spółki żadnego przysporzenia z tytułu wydania Majątku – zostanie zrealizowany tylko podział jej majątku w naturze, co jest konsekwencją rozwiązania tego podmiotu.

W sprawie nie znajdzie zastosowania także art. 14a ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki albo spółdzielni, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Aktualne brzmienie art. 14a ustawy o CIT nie obejmuje swoim zakresem innych zobowiązań, niż te o charakterze pieniężnym. Zatem w sytuacji, w której zobowiązanie od początku ma charakter rzeczowy, powyższy przepis nie może znaleźć zastosowania.

Skoro ustawodawca używa sformułowania odnoszącego się do „wysokości zobowiązania”, to nie można przyjąć, aby wskazywał on również na zobowiązania o charakterze niepieniężnym. Świadczenie niepieniężne można określać jedynie przez pryzmat jego wartości, nie zaś wysokości. Zarówno pożyczka, jak i dywidenda mogą przybrać formę niepieniężną, niemniej występują one w formie pieniężnej. W przypadku dywidendy, jest to zasada, gdyż jedynie w wyjątkowych przypadkach może ona przybrać formę niepieniężną. Sposób natomiast wskazania pożyczki, która występuje przed wpisanym w nawias kredytem, nakazuje przyjąć, że ustawodawcy chodziło jedynie o wskazanie pożyczki, mającej charakter pieniężny. Poprzez użycie w nawiasie po słowie „pożyczki” słowa „kredytu”, odniesiono się wyraźnie do tożsamych rodzajowo umów, czyli wyrażonych w pieniądzu. Zastosowanie przez ustawodawcę nawiasu oznaczało zrównanie charakteru tych dwóch świadczeń, jako wyrażanych w pieniądzu. Kredyt nie może zostać bowiem udzielony w innej formie, aniżeli pieniężnej.

Zatem do zastosowania omawianego przepisu dochodzi w sytuacji kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek:

1)pomiędzy stronami musi istnieć stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego dłużnik obowiązany jest do zapłaty na rzecz wierzyciela określonej kwoty pieniędzy,

2)zobowiązanie musi być uregulowane przez wykonanie świadczenia niepieniężnego („gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie”).

W warunkach niniejszej sprawy przesłanki te nie są spełnione. Nastąpi tylko spełnienie świadczenia, które od początku miało mieć formę rzeczową, tj. poprzez przeniesienie na rzecz wspólnika składnika Majątku. Od początku jest to świadczenie niepieniężne i jako takie ma być spełnione. Natomiast, o czym była już mowa, hipoteza analizowanej normy prawnej nie znajduje zastosowania, jeżeli spółka ma wobec wspólnika zobowiązanie o charakterze niepieniężnym.

W myśl art. 272 ksh rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia Spółki z rejestru. Postępowanie likwidacyjne jest prowadzone w celu zakończenia bytu prawnego spółki. Konieczne zatem jest rozdysponowanie składników jej majątku pozostałych po zaspokojeniu wierzycieli, który należy się wspólnikom jako podmiotom, których wkłady tworzyły kapitał zakładowy spółki, umożliwiający jej funkcjonowanie.

Zgodnie z art. 286 § 1 ksh podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli. Majątek, o którym mowa w § 1, dzieli się między wspólników w stosunku do ich udziałów (art. 286 § 2 ksh). W myśl art. 286 § 3 ksh umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku.

W doktrynie prawa handlowego wskazuje się w tym zakresie, że: Nie ma też przeszkód, aby rozliczenie ze wspólnikami nie następowało w gotówce w następstwie spieniężenia, ale przez podział składników in natura. (A. Kidyba [w:] M. Dumkiewicz, A. Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 1-300 Kodeksu spółek handlowych, LEX/el. 2025, art. 286.)

W sprawie nie dojdzie natomiast do uregulowania świadczenia w miejsce wykonania w trybie art. 453 kc (datio in solutum). Sytuacja taka może mieć miejsce tylko jeśli w zamian za określoną kwotę świadczenia kwoty likwidacyjnej (określoną kwotowo – czyli jako zobowiązanie pieniężne) dojdzie do wydania majątku w naturze. Stanowisko takie jest prezentowane także w doktrynie prawa handlowego, wskazuje się bowiem że są to dwa odrębne tryby: jeden od początku zakładający wydanie majątku w naturze oraz drugi, w którym świadczenie miało charakter pieniężny ale zostało wykonane poprzez wydanie majątku w naturze – cyt. Świadczenie likwidacyjne w naturze dokonywane w trybie datio in solutum (art. 453 KC) stanowi autonomiczny względem zapisów umowy spółki, o których mowa w art. 286 § 3 tryb rozliczenia niepieniężnego ze wspólnikiem likwidowanej spółki, i jako takie dla swej skuteczności nie wymaga umieszczania o nim wzmianki w umowie spółki. Artykuł 453 KC jest przecież samodzielną podstawą prawną do rozliczenia się dłużnika (spółki) z wierzycielem (wspólnikiem) w drodze świadczenia niepieniężnego w miejsce świadczenia kwoty likwidacyjnej. (Zob. red. prof. dr hab. Adam Opalski Kodeks spółek handlowych. Tom IIA–IV. Komentarz).

Przyjęcie odmiennego poglądu, wymagałoby tworzenia w spółce rezerw pieniężnych na zapłatę podatku w sytuacji, kiedy wszystkie zobowiązania Spółki zostały już zabezpieczone, a ma miejsce tylko podział majątku, a tym samym opóźniałoby proces likwidacyjny – w tym przypadku nie ma może więc być mowy o powstaniu jakiegokolwiek przychodu.

Spółka, jako jednostka w rozumieniu ustawy o rachunkowości, otwiera księgi w związku z rozpoczęciem likwidacji oraz zamyka je w razie zakończenia likwidacji (art. 12 ustawy o rachunkowości). Zamknięcie ksiąg w związku z zakończeniem likwidacji następuje na dzień określony w art. 288 Kodeksu spółek handlowych, tj. na dzień poprzedzający podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. Na ten dzień sporządza się sprawozdanie likwidacyjne. Po tym dniu jednostka nie prowadzi już ksiąg ani nie rozpoczyna się kolejny rok obrotowy ani kolejny rok podatkowy. W okresie po tym dniu następuje jedynie podział majątku między wspólników oraz wykreślenie spółki z rejestru. Gdyby w tym okresie były prowadzone księgi to musiałoby być sporządzone kolejne sprawozdanie oraz musiałoby by być ono zatwierdzone, czego ani Kodeks spółek handlowych ani ustawa o rachunkowości nie przewidują.

Ponadto, to właśnie sprawozdanie likwidacyjne jest jedynym sprawozdaniem jakie należy zgłosić do sądu rejestrowego wraz z wnioskiem o wykreślenie spółki z rejestru.

Sprawozdanie likwidacyjne jest zatem ostatnim sprawozdaniem za ostatni okres powadzenia ksiąg i ewidencji księgowych oraz podatkowych. W tym sprawozdaniu wykazuje się należne i zapłacone ostatnie podatki, w tym podatek dochodowy. Nie może zatem w tym okresie powstawać przychód podatkowy gdyż brak jest ustawowych instrumentów do obliczenia dochodów oraz kosztów, a ustawa o CIT nakazuje określać dochód na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg. Księgi zaś nie są już prowadzone, gdyż sporządzenie sprawozdania likwidacyjnego wyłącza dalsze prowadzenie ksiąg.

Celem postępowania likwidacyjnego jest zakończenie działalności danej jednostki, a w rezultacie zwrot wspólnikom wniesionych wkładów, nie zaś generowanie przychodów i powiększenie aktywów podatnika tej jednostki. Taki też jest cel rozdysponowania majątku likwidowanej spółki.

Podział pozostałego majątku pomiędzy wspólników spółki następuje więc niejako automatycznie i wynika wprost z odpowiednich przepisów ksh. Nie poprzedza go powstanie zobowiązania spółki wobec wspólnika. Likwidacyjne wydanie majątku spółki nie jest stosunkiem umownym pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, jest to czynność techniczna, będąca częścią procesu likwidacyjnego.

Wobec powyższego należy przyjąć, iż w warunkach niniejszej sprawy przesłanki zastosowania art. 14a ustawy o CIT nie zostały spełnione.

Wnioskodawca wnosi zatem o uznanie jego stanowiska za prawidłowe w całości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera definicji pojęcia „przychód podatkowy”. Wskazuje jednak, w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, otwarty katalog przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

Jednym z przepisów o charakterze szczególnym w stosunku do art. 12 ust. 1 ustawy o CIT jest art. 14 ustawy o CIT, stanowiący w ust. 1, iż:

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o CIT:

Jak wynika z treści cytowanych przepisów, zakresem zastosowania art. 14 ustawy o CIT objęte są przypadki odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych.

Pod pojęciem „zbycia” tych składników majątku podatnika należy rozumieć odpowiednio przeniesienie prawa własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego na inny podmiot (nabywcę). Zbycie ma charakter odpłatny, gdy następuje za opłatą – gdy wiąże się z uzyskaniem od nabywcy świadczenia wzajemnego o określonej wartości. Wobec powyższego, w pojęciu „odpłatnego zbycia” mieści się zarówno klasyczna sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za świadczenie wzajemne).

Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest: „ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie”. Posłużenie się przez ustawodawcę ogólnym pojęciem „wartość wyrażona w cenie” wskazuje, że analizowany przepis ma zastosowanie bez względu na ustaloną przez strony umowy formę odpłatności z tytułu zbycia rzeczy lub prawa majątkowego. Odpłatność tę (cenę) można określić w pieniądzu, jak i w postaci świadczenia niepieniężnego (np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy, realizacji na rzecz zbywcy określonych usług, przeniesienia na zbywcę prawa własności rzeczy).

Stosownie do art. 14a ust. 1 ustawy o CIT,

W myśl natomiast art. 14a ust. 2 ustawy o CIT,

Art. 14a ust. 1 w obecnym brzmieniu został wprowadzony ustawą z dnia 28 listopada 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 2123; dalej: „ustawa nowelizująca”). Ustawą nowelizującą dokonano uzupełnienia treści przepisu w odpowiedzi na wątpliwości interpretacyjne – wskazano wprost, że jedną z sytuacji, gdzie dochodzi do wykonania świadczenia niepieniężnego, jest podział majątku likwidowanej spółki.

W uzasadnieniu do ustawy nowelizującej wskazano, że brak jest uzasadnienia prawnego, aby różnicować skutki podatkowe w przypadku spółki, która – zgodnie z (…) przepisami kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 18 ze zm. dalej: „KSH”) – upłynni majątek, a uzyskane z takiego upłynnienia majątku kwoty, po uregulowaniu zobowiązań w podatku dochodowym, przekaże wspólnikom (akcjonariuszom) oraz spółki, która bez upłynnienia takiego majątku i bez regulowania zobowiązań podatkowych z tytułu przyrostu wartości przekazywanego majątku, przekaże go w formie rzeczowej swoim wspólnikom (akcjonariuszom).

Jak wynika z opisu sprawy w wyniku likwidacji Spółki, po zakończeniu jej działalności, a w szczególności po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu jej wierzycieli, majątek Spółki zostanie wydany jej wspólnikom zgodnie z postanowieniami umowy Spółki. W przypadku nieruchomości zostanie podpisana umowa przenosząca nieruchomość w formie aktu notarialnego.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przekazanie Majątku Spółki jej udziałowcom w związku z przeprowadzonym postępowaniem likwidacyjnym nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym - będzie czynnością neutralną dla Spółki na gruncie ustawy o CIT.

Należy nadmienić, że spółka w stanie likwidacji nadal pozostaje podatnikiem podatku dochodowego. Z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT wynika, że likwidacja Spółki i przekazanie jej składników majątkowych wspólnikowi skutkuje powstaniem zobowiązania Spółki do zaspokojenia roszczeń wspólnika. Wykonanie zobowiązania w formie przekazania udziałowcowi przez Spółkę likwidowaną składników majątku prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania tej Spółki. W ten sposób likwidowana Spółka jako dłużnik zwolni się z długu, a ww. składniki majątku będą przysługiwały wspólnikom. Prowadzi to do powstania po stronie Spółki likwidowanej przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT. Powyższy wniosek wynika wprost z aktualnego brzmienia art. 14a ust. 1 ww. ustawy.

Z powyższego przepisu w żaden sposób nie da się wywieść, że użyte w nim pojęcie „zobowiązania” ogranicza się do zobowiązania pieniężnego i miałoby ono dotyczyć jedynie regulowania zobowiązania pieniężnego świadczeniem niepieniężnym. Gdyby rzeczywiście taka była intencja ustawodawcy, niewątpliwie dałby on temu wyraz przez stosowne dookreślenie tego pojęcia. W myśl zasady lege non distinguente nec nostrum est distinguere (gdy ustawa nie rozróżnia, nie do nas należy rozróżnianie), należy przyjąć, że art. 14a ust. 1 znajduje zastosowania do zobowiązania pieniężnego i niepieniężnego.

Użycie w przepisie art. 14a ust. 1 „w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (…)” służy do wskazania przykładów uregulowania zobowiązania. Wyrażenie „w tym” oznacza bowiem tyleż co „jak też”, „między innymi”, „na przykład”, nie wyklucza ono uregulowanie zobowiązania poprzez świadczenie niepieniężne.

Przyjęcie odmiennego poglądu oznaczałoby, że ci podatnicy, którzy przyjęli model, zgodnie z którym w przypadku rozwiązania i likwidacji spółki podział majątku nastąpi w drodze spieniężenia składników majątku i wypłaty wspólnikom ich wartości pieniężnej, byliby objęci obowiązkiem podatkowym z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT, natomiast ci, którzy przyjęliby w umowie spółki rozwiązanie polegające na świadczeniu w naturze (rzeczowym), obowiązkowi takiemu by nie podlegali. Prowadziłoby to zatem do niczym nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej obu grup podatników oraz niedającej się zaakceptować sytuacji kształtowania obowiązku podatkowego, podejmowanymi na gruncie dyspozytywnych przepisów prawa cywilnego, własnymi działaniami.

Zatem, omawiany przepis znajduje zastosowanie nie tylko w przypadku zobowiązania pieniężnego, które zostaje zaspokojone w formie niepieniężnej ale też zobowiązania niepieniężnego regulowanego w formie niepieniężnej. Ze sformułowania art. 14a ust. 1 ustawy o CIT wynika bowiem, że znajduje on zastosowanie w przypadku świadczeń niepieniężnych, wykonywanych w celu uregulowania w całości lub w części zobowiązań o określonej wysokości. Przepis wskazuje bowiem, że przychodem dłużnika jest „wysokość zobowiązania” uregulowana w następstwie świadczenia niepieniężnego.

Biorąc pod uwagę powyżej wskazane przepisy prawa oraz okoliczności przedstawione w opisie sprawy, stwierdzić należy, że w związku z podziałem majątku między udziałowców w naturze, powstanie po stronie Spółki przychód, rozpoznany na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z art. 14a ust. 1 tej ustawy.

Zatem, Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.