Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 10 października 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży oprogramowania i świadczenia usług informatycznych, tj. usług wsparcia i usług wdrożeniowych dla klientów zlokalizowanych głównie w Polsce. W efekcie, Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży oprogramowania, a oprócz tego ze świadczenia usług wsparcia technicznego oraz usług wdrożenia dotyczące tego oprogramowania.

Oprogramowanie sprzedawane przez Spółkę to przede wszystkim szereg różnych rozwiązań informatycznych i systemów IT, ale również inne produkty o podobnym charakterze (dalej: „Oprogramowanie”). Spółka dostarcza swoim klientom Oprogramowanie w trzech modelach:

a)tzw. subskrypcja roczna (licencja terminowa, zwykle trwająca 1 rok),

b) licencja bezterminowa,

c) oprogramowanie jako usługa.

Oprogramowanie w modelu licencji terminowej i bezterminowej (pkt a i b z listy powyżej) stanowi tzw. licencje „on-premise”, co oznacza, iż Oprogramowanie jest instalowane bezpośrednio na sprzęcie należącym do klienta Spółki. Oprogramowanie udostępniane w formie usługi nie jest instalowane stacjonarnie na sprzęcie klienta, lecz jest dostępne w modelu subskrypcyjnym w tzw. chmurze („cloud”), czyli pozostaje zainstalowane na serwerach będących w dyspozycji producenta Oprogramowania.

Spółka w drodze pisemnych umów nabywa odpłatnie licencje i dostępy do Oprogramowania od kontrahentów zagranicznych, którzy są podmiotami niepowiązanymi ze Spółką w rozumieniu przepisów o cenach transferowych. Spółka posiada również kontrahenta zagranicznego z siedzibą w Holandii w przypadku którego zawarta umowa wskazuje, że Spółka uzyskuje licencje do Oprogramowania holenderskiego kontrahenta z prawem do sublicencjonowania produktu konkretnemu klientowi Spółki, tj. holenderski kontrahent Spółki w momencie udzielania Spółce licencji z prawem do udzielenia sublicencji posiada informację jaki podmiot będzie faktycznym użytkownikiem produktu.

Pomimo wskazywania w umowie, iż Spółka nabywa licencje z prawem do udzielenia sublicencji, Spółka w umowie jest nazywana „resellerem” i nie nabywa prawa do:

- instalowania oprogramowania na swoich urządzeniach;

- korzystania z oprogramowania;

- modyfikowania oprogramowania;

- zwielokrotniania oprogramowania;

- używania oprogramowania w celu wytworzenia własnego oprogramowania.

Zgodnie z zawieranymi umowami Spółka nie może również upoważnić swoich klientów do korzystania z oprogramowania w zakresie wykraczającym poza licencję dla użytkownika końcowego, tj. klienci Spółki mogą korzystać z oprogramowania nabytego od Spółki jedynie w sposób właściwy dla użytkowników końcowych, czyli mogą korzystać z oprogramowania jedynie dla własnych potrzeb i nie mogą go sublicencjonować, modyfikować, dekompilować, itp. Zakres uprawnień klientów Spółki, którzy nabywają Oprogramowanie holenderskiego kontrahenta Spółki jest ściśle określany przez holenderskiego kontrahenta Spółki w umowie wiążącej Spółkę z holenderskim kontrahentem oraz w umowach licencji dla użytkownika końcowego, których brzmienie również jest określane przez holenderskiego kontrahenta (i może być modyfikowane wyłącznie przez holenderskiego kontrahenta, mimo że to Spółka zawiera z klientem umowę licencji dla użytkownika końcowego).

Zawarta przez Spółkę umowa z holenderskim kontrahentem ma charakter umowy ramowej - Spółka jest zobowiązana do każdorazowego składania zamówień w celu dokonania odsprzedaży na rzecz swoich klientów.

Tożsamość klienta Spółki oraz miejsce instalacji oprogramowania (jeśli Oprogramowanie jest instalowane poza serwerami holenderskiego kontrahenta) jest znane holenderskiemu kontrahentowi w momencie składania zamówienia przez Spółkę.

Uzupełnienie wniosku

Spółka sprzedaje m.in. programy komputerowe instalowane u klientów, dostęp do programów komputerowych w modelu SaaS (software as a service), dostęp do oprogramowania instalowanego na serwerach niebędących własnością klientów, produkty w zakresie cyberbezpieczeństwa, usługi w zakresie projektowania i wdrażania, jak również produkty w zakresie contact centre.

Wynagrodzenie na rzecz holenderskiego kontrahenta jest wypłacane za prawo do odsprzedaży produktów holenderskiego kontrahenta, w tym możliwości korzystania z oprogramowania holenderskiego kontrahenta, dostępu do dokumentacji dot. oprogramowania holenderskiego kontrahenta oraz z usług wsparcia w korzystaniu z oprogramowania holenderskiego kontrahenta. Udzielenie Spółce niezwykle ograniczonej licencji (jak już wskazano, Spółka nie jest uprawniona do korzystania z oprogramowania, które ma być przedmiotem odsprzedaży) z prawem do udzielenia sublicencji jest jedynie sposobem realizacji tego celu.

Spółka nie nabywa praw autorskich do oprogramowania holenderskiego kontrahenta.

Spółka nie uzyskuje prawa do użytkowania/wykorzystywania urządzeń, służących obsłudze opisanego we wniosku Oprogramowania, np. serwerów.

Holenderski kontrahent nie jest dla Spółki podmiotem powiązanym.

Pytanie

Czy w okolicznościach wskazanych w opisie zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz holenderskiego kontrahenta stanowi jedną z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki w okolicznościach wskazanych w opisie zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz holenderskiego kontrahenta nie stanowi jednej z kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku poboru podatku na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Jednocześnie, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 (art. 3 ust. 5 ustawy o CIT).

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W świetle art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W ocenie Spółki, w okolicznościach stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego potencjalnie można rozważać możliwość uznania wynagrodzenia wypłacanego na rzecz kontrahentów zagranicznych za jedną z kategorii świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, tj. jako potencjalny przychód z praw autorskich do oprogramowania. W ocenie Wnioskodawcy, żadna z pozostałych kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT nie odzwierciedla charakteru świadczeń uzyskiwanych przez kontrahentów zagranicznych od Wnioskodawcy, w dalszej części wniosku zostanie omówiona potencjalna możliwość traktowania tych świadczeń jako przychody z praw autorskich w rozumieniu tego przepisu.

W świetle art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyższego, zakres pojęcia „przychodów z praw autorskich” powinien być odczytywany z uwzględnieniem postanowień mających zastosowanie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania:

„Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.” (art. 12 ust. 4 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r.; Dz. U. z 2003 r. nr 216, poz. 2120; dalej: „UPO NL”).

Jak wynika z powyższego oraz utrwalonej praktyki, kwalifikacja opłat za zakup oprogramowania komputerowego jest uzależniona od istoty praw (a nie od zastosowanego nazewnictwa), jakie nabywa odbiorca w ramach konkretnej umowy z dostawcą dotyczącej użytkowania i korzystania z programu. Podatkiem u źródła powinny zostać objęte jedynie opłaty za prawo do korzystania z praw autorskich do oprogramowania (np. zwielokrotniania, modyfikowania itd.). W konsekwencji, sam fakt, iż umowa z holenderskim kontrahentem stanowi o nabyciu licencji z prawem do sublicencjonowania nie jest wystarczający dla uznania, iż płatności z tego tytułu stanowią przychody z praw autorskich w rozumieniu ustawy o CIT - dopiero stwierdzenie, iż faktycznie dochodzi do korzystania z praw autorskich holenderskiego kontrahenta przez Spółkę uzasadnia uznanie płatności za przychody z praw autorskich.

W konsekwencji nie każde wynagrodzenie wypłacane zagranicznemu dostawcy w związku z zakupem licencji do oprogramowania będzie generowało obowiązek poboru podatku u źródła.

Zagadnienie podatku u źródła na poziomie transgranicznym uregulowane jest w poszczególnych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem przy jego analizie zasadnym jest sięgnięcie do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, która to Konwencja jest wzorem dla tworzonych umów. W komentarzu do artykułu 12 Konwencji dot. należności licencyjnych w pkt 14.4 czytamy, że „porozumienia między właścicielem praw autorskich do programu a pośrednikiem zobowiązanym do dystrybucji często przewidują, że dystrybutor ma prawo do rozprowadzania kopii oprogramowań bez prawa kopiowania ich. W ramach transakcji tego typu prawa nabyte w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii programów. W takiej transakcji dystrybutorzy płacą tylko za nabycie kopii oprogramowań, a nie za korzystanie z jakiegokolwiek prawa do korzystania z praw autorskich do oprogramowań. Dlatego w ramach transakcji, w trakcie której dystrybutor dokonuje zapłaty za nabycie i dystrybucję kopii oprogramowania (bez nabycia prawa do kopiowania tego oprogramowania), prawa dotyczące działań podejmowanych dla celów dystrybucji oprogramowań nie powinny być brane pod uwagę przy analizowaniu charakteru transakcji na potrzeby podatkowe. Wypłaty tego rodzaju powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu artykułu 7 i to niezależnie od faktu, czy rozprowadzane kopie dostarczane są na nośniku materialnym lub drogą elektroniczną (ponieważ dystrybutor nie ma prawa powielania oprogramowań), lub niezależnie od faktu, że oprogramowanie jest przedmiotem nieznacznych modyfikacji w celu ułatwienia jego zainstalowania”.

Konsekwentnie, skoro Spółka w istocie nie korzysta w żaden sposób z praw autorskich do oprogramowania, poza zakresem niezbędnym dla przekazania ich klientowi, który jest użytkownikiem oprogramowania, to nie sposób uznać, aby wypłacane wynagrodzenie za nabycie licencji czy subskrypcji oprogramowania stanowiło należności licencyjne w rozumieniu art. 12 Konwencji Modelowej. W efekcie, wynagrodzenie wypłacane na rzecz holenderskiego kontrahenta przez Spółkę na gruncie UPO NL powinno być kwalifikowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, opodatkowane wyłącznie w państwie rezydencji dostawcy. To z kolei oznacza brak możliwości objęcia takich wypłat dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji brak obowiązku poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym.

Takie podejście znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach, np.:

   - w interpretacji z 22 listopada 2019 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.409.2019.1.JS wskazano m.in., że: „Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalność gospodarczej Wnioskodawca nabywa oraz dystrybuuje oprogramowanie. Spółka prezentuje trzy najczęściej występujące sytuacje: (...) 2. Dystrybucja oprogramowania end user - sprzedaż egzemplarzy oprogramowania komputerowego, które firma Wnioskodawcy nabyła od kontrahentów w celu ich odsprzedaży (bezpośredniej na rzecz użytkownika końcowego lub w celu dalszej odsprzedaży na rzecz dalszego pośrednika (z ang. resale). Wnioskodawca nie nabywa praw do modyfikacji oprogramowania, nie jest jego użytkownikiem, a jedynie pośredniczy w sprzedaży na rzecz użytkownika końcowego. Wnioskodawca jako pośrednik dokonuje płatności na rzecz kontrahentów którzy udostępnili klucze instalacyjne/świadectwa uprawniające do korzystania z oprogramowania. (...) W praktyce Wnioskodawca przekazuje kontrahentom (użytkownikom końcowym/dalszym pośrednikom) klucze instalacyjne/świadectwa uprawniające do instalacji wymagane do pobrania oraz instalacji oprogramowania na własne potrzeby. W niektórych sytuacjach Wnioskodawca dodatkowo świadczy usługę polegającą na instalacji oraz konfiguracji oprogramowania zgodnie z wymaganiami klienta na sprzęcie sprzedawanym przez Wnioskodawcę lub własnym posiadanym przez klienta. (...) Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu: (...) zakupu oprogramowania - ponoszone przez Spółkę jako dystrybutora - w celu ich dalszej odsprzedaży na rzecz użytkownika końcowego, które nie obejmują przekazania Spółce żadnych praw autorskich, a licencji (zwykle) udziela inny niż Spółka podmiot, (...) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p. i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p.”;

     - w piśmie z 21 kwietnia 2022 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ wskazano m.in., że: „Jak wynika z wniosku Wnioskodawca pośredniczy jedynie w sprzedaży usługi SaaS polegającej na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania XW. Wnioskodawca nie nabywa praw do modyfikacji oprogramowania, nie jest jego użytkownikiem, a jedynie pośredniczy w sprzedaży na rzecz zamawiającego. W ramach transakcji, nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe, uprawniające do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu. Wnioskodawca nie ma prawa do korzystania z utworu. Ponadto, zamawiający w zamian za opłatę subskrypcyjną uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie. Nie następuje przeniesienie autorskich praw majątkowych do oprogramowania, ani praw do infrastruktury dostawcy, tj. X. Zarówno Wnioskodawca jak i zamawiający nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. (...) W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z pośrednictwem w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie XW umieszczone na serwerach w chmurze, nie mieszczą się w katalogu świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika”.

   - podobne tezy zostały zaprezentowane w piśmie z 12 czerwca 2023 r., znak 0111- KDWB.4010.9.2023.1.HK, w którym czytamy m.in.: „Z uwagi na to, że Spółka jako dystrybutor w istocie nie korzysta w żaden sposób z praw autorskich do oprogramowania, poza zakresem niezbędnym dla przekazania ich klientowi, który jest użytkownikiem oprogramowania, to nie sposób uznać, aby wypłacane wynagrodzenie za nabycie licencji czy subskrypcji oprogramowania stanowiło należności licencyjne w rozumieniu artykułu 12 Konwencji Modelowej. W efekcie, wynagrodzenie wypłacane na rzecz dostawcy oprogramowania (w tym przypadku - Producenta) przez dystrybutora (tj. Wnioskodawcę) na gruncie PL-NL UPO powinno być kwalifikowane jako tzw. zyski przedsiębiorstw, opodatkowane wyłącznie w państwie rezydencji dostawcy. To z kolei oznacza brak możliwości objęcia takich wypłat dyspozycją art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji brak obowiązku poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT.”

W opinii Wnioskodawcy, w świetle powyższego, zaprezentowane stanowisko Spółki, należy uznać za uzasadnione w całej rozciągłości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”):

W świetle art. 3 ust. 3 pkt 5 updop:

W myśl art. 3 ust. 5 updop:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 updop.

Według art. 21 ust. 1 pkt 1 updop:

Katalog świadczeń zawarty w ww. przepisie obejmuje przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia praw autorskich lub praw pokrewnych, dlatego analizy wymagają przepisy ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.; dalej: „upapp”).

Zgodnie z art. 17 upapp:

W art. 74 upapp ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące programów komputerowych. W świetle art. 74 ust. 1 upapp:

W myśl art. 74 ust. 4 upapp:

Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Z kolei, rodzaje licencji oraz ich forma określone zostały w art. 67 upapp.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 i 2 upapp:

1. Twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania.

2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).

Definicja sublicencji znajduje się w art. 67 ust. 3 upapp, w świetle którego:

Z powyższego wynika, że sublicencja pozwala licencjobiorcy przekazać część swoich uprawnień innym podmiotom. Dzięki temu sublicencjonowani mogą korzystać z chronionych utworów na określonych zasadach. W efekcie licencjobiorca staje się licencjodawcą dla sublicencjobiorcy (końcowego użytkownika).

Jak wynika z opisu sprawy, nabywają Państwo licencje i dostępy do Oprogramowania od kontrahentów zagranicznych, którzy są podmiotami niepowiązanymi ze Spółką w rozumieniu przepisów o cenach transferowych. Spółka posiada również kontrahenta zagranicznego z siedzibą w Holandii w przypadku którego zawarta umowa wskazuje, że Spółka uzyskuje licencje do Oprogramowania holenderskiego kontrahenta z prawem do sublicencjonowania produktu konkretnemu klientowi Spółki, tj. holenderski kontrahent Spółki w momencie udzielania Spółce licencji z prawem do udzielenia sublicencji posiada informację jaki podmiot będzie faktycznym użytkownikiem produktu. Spółka zawiera z klientem umowę licencji dla użytkownika końcowego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że wynagrodzenie wypłacane na rzecz holenderskiego kontrahenta z tytułu nabycia licencji z prawem do udzielenia sublicencji, mieści się w zakresie świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 updop, tj. w zakresie przychodów z praw autorskich i praw pokrewnych.

Takie stanowisko potwierdza również komentarz do Modelowej Konwencji OECD, który wprawdzie nie odnosi się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niemniej stanowi istotne źródło wiedzy dotyczące zasad opodatkowania należności o charakterze transgranicznym, do których odwołuje się art. 21 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z pkt 14 komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD pojęcie należności licencyjnych nie obejmuje sytuacji, gdy płatność dokonywana jest jedynie z tytułu licencji użytkownika końcowego (end-user), charakteryzującej się tym, że korzystanie z niej ograniczone jest do zakresu, w jakim jest to niezbędne do wykorzystania oprogramowania na własne potrzeby, zgodnie z jego przeznaczaniem. Oznacza to, że w ramach licencji nie zostają przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie do oprogramowania, nabywca nie ma prawa do udzielania sublicencji, czy dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Wnioskując a contrario - jeżeli nabywca ma prawa do udzielania sublicencji, to pojęcie należności licencyjnych obejmuje taką sytuację.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop:

Jak wykazano powyżej, wynagrodzenie wypłacane na rzecz holenderskiego kontrahenta z tytułu nabycia licencji z prawem do udzielenia sublicencji, jest należnością określoną w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, zatem dokonując wypłaty tych należności podlegają Państwo dyspozycji art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.

Ponadto należy zauważyć, że powołane interpretacje dotyczą innego, niż przedstawiony przez Państwa, opisu sprawy. W żadnej z powołanych interpretacji nie wynika możliwość udzielania sublicencji (wręcz jest wskazane, że taka możliwość nie istnieje) a także Wnioskodawcy nie byli stronami w umowach licencyjnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.