Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 września 2025 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy Spółce przysługuje prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo jako remont, wydatków na przełożenie wodociągu technologicznego wody surowej na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X z siedzibą w (…) (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Spółka jest również podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków (…).

Z tytułu dokonywanych czynności dostawy wody i odprowadzania ścieków na rzecz mieszkańców, firm i instytucji Spółka osiąga przychody. Jednocześnie, Wnioskodawca rozlicza VAT należny w związku z dokonywaniem tych czynności.

Spółka, celem realizacji wyżej wskazanych czynności, eksploatuje sieci wodociągowe i sieci kanalizacyjne. Sieci wodociągowe dzielą się na:

-technologiczne służące do przesyłu wody „surowej” (nieuzdatnionej) od studni głębinowych do stacji uzdatniania wody,

-rozdzielcze doprowadzające wodę uzdatniona ze stacji uzdatniania do odbiorców usług.

Wodociągi technologiczne wybudowane zostały w latach 60-tych ubiegłego wieku. Ich stan techniczny jest coraz gorszy a ilość awarii wzrasta z roku na rok. Dla zachowania ciągłości produkcji wody Spółka wykonuje remonty najbardziej awaryjnych odcinków.

Klasyczny remont polega na wymianie odcinka wodociągu w tej samej trasie co „stary” wodociąg. Jednakże taki sposób przeprowadzenia remontu nie zawsze jest możliwy z przyczyn zewnętrznych.

Większość wodociągów technologicznych, we wspomnianych latach 60-tych, zrealizowana była na terenie Gminy (…). Ich trasa przebiegała przez pola uprawne, co prawda wzdłuż dróg, ale w odległości kilku metrów od nich. Od tamtego czasu obszary te uległy urbanizacji. Pola zostały podzielone na działki budowlane. Zgodnie z planem zagospodarowania podział działek spowodował, że wodociągi technologiczne znalazły się na terenach ww. działek.

W tej sytuacji wykonie remontu poprzez wymianę w śladzie istniejącego wodociągu jest bardzo utrudnione a w wielu przypadkach wręcz niemożliwe ze względu na zagospodarowanie prywatnych nieruchomości. Właściciele nieruchomości nie akceptują prac budowlanych na własnym terenie nawet przy uregulowanych służebnościach przesyłu.

Mając na względzie strategiczne znaczenie omawianych wodociągów technologicznych dla zabezpieczenia w wodę mieszkańców (…), Zarząd Spółki podjął decyzję o przełożeniu omawianego wodociągu w pas drogowy, tam, gdzie jest miejsce takiej infrastruktury. Prace będą polegały na ułożeniu nowych rur w pasie drogowym, a obecnie użytkowany wodociąg technologiczny zostanie wyłączony z użytkowania. Wartość prac i materiałów przekroczy kwotę 10 000 zł.

Zmiana lokalizacji omawianego wodociągu nie spowoduje ani wzrostu przychodów, ani zmian technologicznych wodociągu, nie uzyska nowej funkcjonalności, ani nowego przeznaczenia.

Pytanie

Czy Spółce przysługuje prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo jako remont, opisanych wydatków na przełożenie wodociągu technologicznego wody surowej na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem, Spółce przysługuje prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo jako remont wydatków na przełożenie wodociągu technologicznego wody surowej na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Uzasadniając własne stanowisko wskazali Państwo, że w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Jak stanowi zaś art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Dodatkowo, jak reguluje art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie zaś z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W ustawie o CIT, nie zdefiniowano pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą polskich sądów administracyjnych, z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje: -przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych, -rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały, -rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu, -adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany, -modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego. Dodatkowo w ustawie o CIT nie zdefiniowano pojęcia remontu. W świetle jednak art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. W analizowanej sytuacji przełożony wodociąg technologiczny wody surowej nie będzie miał zmienionej wartości użytkowej, nie zmieni się jego zdolność wytwórcza ani nie zmieni się jakość wody, która przez niego będzie przepływała. Przełożenie wodociągu w nowy ślad nie będzie miało wpływu na ilość wody, jaka będzie dostarczana od studni do Stacji Uzdatniania Wody. Zdaniem Spółki, opisane we wniosku wydatki będą miały charakter odtworzeniowy, nie spowodują zmiany funkcji użytkowej wodociągu. W świetle zatem powyższego, wydatki na przełożenie wodociągu wody surowej w nowy ślad, nie powinny zwiększać wartości środka trwałego. Kosztem uzyskania przychodów będzie w tym przypadku nie amortyzacja, ale cała wartość poniesionych kosztów na przełożenie wodociągu. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2025 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.684.2024.1.AJ, w świetle której: Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż opisane we wniosku prace polegające na wykonaniu robót budowlanych związanych z wymianą okien w budynku A, winny być kwalifikowane jako remont. Wykonane prace nie doprowadzą do zmiany przeznaczenia remontowanych powierzchni, a jedynie odnoszą się do wymiany zużytych elementów na nowe, które będą spełniać te same funkcje użytkowe. Opisane prace mają więc charakter odtworzeniowy i należy potraktować je jako wydatki na działania, które zmierzają jedynie do podtrzymania wartości użytkowej środka trwałego. Zatem ww. wydatki mają charakter remontowy i należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT. Podobne podejście zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.197.2024.4.AND, zgodnie z którą: W związku z tym, nie zwiększy się wartość początkowa istniejących środków trwałych ani nie będą Państwo mieli obowiązku rozpoznania nowego środka trwałego i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych. Usunięcie kolizji sieci wodociągowej przez Inwestora nie wpłynie na wartość środków trwałych podlegających amortyzacji. W tej sytuacji, w związku z usunięciem kolizji realizowanym przez Inwestora, nie powstaną dla Państwa koszty uzyskania przychodów, które Spółka mogłaby rozliczyć w formie odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Podsumowując, Spółce przysługuje prawo do zaliczenia bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu faktur poniesionych na wodociąg, gdyż nie ma tu do czynienia z ulepszeniem środka trwałego. Nowa sieć wodociągowa nie zastąpi w zapisach księgowo-rachunkowych istniejącej sieci wodociągowej. Nie powstanie nowy środek trwały. Ocena stanowiska Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe. Uzasadnienie interpretacji indywidualnej Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: -   został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), -   jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, -   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, -   poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, -   został właściwie udokumentowany, -   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu. Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki. Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2)maszyny, urządzenia i środki transportu, 3)inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Art. 16a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy stanowi natomiast, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie – zwane także środkami trwałymi. Jak wynika zatem z art. 16a ust. 1 cyt. ustawy, środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków: -   zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, -   stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT, -   są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie, -   przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik, -   są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, -   nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT. Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają: 1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, 2)budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe, 2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, 3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne, 4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a, 5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: 1)wydatków na: a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Stosownie do art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1, 1a, 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się: 1)w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia; 1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a; 2)w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. W świetle art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Z kolei, zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Stosownie art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy o CIT – jest więc: -przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych, -rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały, -rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu, -adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany, -modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego. Zatem, wydatki na ulepszenie środków trwałych, w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli nie zostanie spełniony co najmniej jeden z powyższych warunków, wówczas nie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego i nie zachodzi obowiązek zwiększania wartości początkowej. Zatem nakładami na ulepszenie środków trwałych należy uznać takie wydatki, w wyniku poniesienia których nastąpi rozszerzenie funkcjonalności lub wydajności tych środków trwałych, jako skutek przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę ich cech użytkowych. Przy kwalifikacji wydatków, w wyniku poniesienia których nastąpiło ulepszenie środka trwałego, niezbędne jest również określenie, czy te wydatki zwiększają wartość użytkową środka trwałego. W wyroku NSA z 4 grudnia 2020 r. (sygn. akt I SA/Łd 312/01) Sąd stwierdził, że ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji jest tylko pierwszą przesłanką zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki poniesione na ulepszenie musi być spełniona jeszcze jedna przesłanka: wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka do używania. W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że celem realizacji prowadzonej przez Państwa działalności, eksploatujecie Państwo sieci wodociągowe (sieci technologiczne oraz rozdzielcze) i sieci kanalizacyjne. Wodociągi technologiczne wybudowane zostały w latach 60-tych ubiegłego wieku. Ich stan techniczny jest coraz gorszy a ilość awarii wzrasta z roku na rok. Dla zachowania ciągłości produkcji wody wykonujecie Państwo remonty najbardziej awaryjnych odcinków. Klasyczny remont polega na wymianie odcinka wodociągu w tej samej trasie co „stary” wodociąg. Jednakże taki sposób przeprowadzenia remontu nie zawsze jest możliwy z przyczyn zewnętrznych. Trasa większość wodociągów technologicznych przebiegała przez pola uprawne. Obszary te uległy urbanizacji. Pola zostały podzielone na działki budowlane. Zgodnie z planem zagospodarowania podział działek spowodował, że wodociągi technologiczne znalazły się na terenach ww. działek. W tej sytuacji wykonie remontu poprzez wymianę w śladzie istniejącego wodociągu jest bardzo utrudnione a w wielu przypadkach wręcz niemożliwe ze względu na zagospodarowanie prywatnych nieruchomości. Mając na względzie strategiczne znaczenie wodociągów technologicznych, Państwa Zarząd podjął decyzję o przełożeniu wodociągu w pas drogowy. Prace będą polegały na ułożeniu nowych rur w pasie drogowym, a obecnie użytkowany wodociąg technologiczny zostanie wyłączony z użytkowania. Wartość prac i materiałów przekroczy kwotę 10 000 zł. Jak wskazali Państwo we wniosku, zmiana lokalizacji wodociągu nie spowoduje ani wzrostu przychodów, ani zmian technologicznych wodociągu, nie uzyska on nowej funkcjonalności, ani nowego przeznaczenia. Państwa wątpliwości w sprawie dotyczą możliwości ujęcia jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów, wydatków na przełożenie wodociągu technologicznego w nowy ślad. Państwa zdaniem, będzie przysługiwało Państwu prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów jednorazowo jako remont wydatków na przełożenie wodociągu technologicznego wody surowej na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Stoją Państwo na stanowisku, że wydatki na przełożenie wodociągu wody surowej w nowy ślad, nie powinny zwiększać wartości środka trwałego, a kosztem uzyskania przychodów będzie w tym przypadku nie amortyzacja, ale cała wartość poniesionych kosztów na przełożenie wodociągów. Z powyższym stanowiskiem nie sposób się jednak zgodzić. Ustawa o CIT nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13 pojęć takich jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym, zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy prawa budowlanego. W konsekwencji, przy ustaleniu zakresu znaczeniowego remontu należy oprzeć się na definicji sformułowanej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 418). Zgodnie z art. 3 ust. 8 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. Remont zmierza w konsekwencji do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów. W sytuacji, gdy głównym celem prac budowlanych dokonywanych jest odtworzenie wartości użytkowej środka trwałego, wówczas należy przyjąć, że mamy do czynienia z wydatkami na remont, które stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że wbrew Państwa opinii, wydatki, które planują Państwo ponieść na „przełożenie” wodociągu technologicznego wody surowej w nowy ślad, nie będą stanowiły wydatków na remont środków trwałych w postaci wodociągu technologicznego. „Przełożenie” wodociągu technologicznego będzie bowiem w istocie stanowiło modernizację istniejącego wodociągu. Na fakt modernizacji środka trwałego wskazuje okoliczność, iż położenie przez Państwa wodociągu technologicznego będzie odbywało się w zupełnie innym miejscu (w pasie drogowym) niż jego pierwotne położenie. Stary wodociąg technologiczny, zostanie wyłączony z użytkowania i postawiony w obecnym miejscu. Poniesione przez Państwa wydatki nie będą zatem służyły przywróceniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego starego wodociągu technologicznego, nie zostaną również poniesione na wymianę zużytych składników technicznych. Podjęte przez Państwa działania prowadzą do istotnej modernizacji wodociągu wybudowanego w latach 60-tych,a nie jedynie do remontu. Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa, odnosząc się do Państwa wątpliwości stwierdzić należy, że planowane przez Państwa prace związane z „przełożeniem” wodociągu technologicznego wody surowej w nowy ślad, należy sklasyfikować jako modernizację istniejącego środka trwałego, a nie jako remont tego środka trwałego. Reasumując stwierdzić należy, że nakłady poniesione przez Państwa na budowę wodociągu technologicznego w nowym śladzie, tj. w pasie drogowym będą stanowiły wydatki na modernizację środka trwałego, zatem do kosztów uzyskania przychodów będą mogli zaliczyć Państwo odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej istniejącego środka trwałego powiększonej o sumę wydatków na jego modernizację. Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe. Dodatkowe informacje Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji -   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. -   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1)z zastosowaniem art. 119a; 2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. -   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): -w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo -      w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA). Podstawa prawna dla wydania interpretacji Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.