Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 30 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 stycznia 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1471/21 23 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do organu – 1 września 2025 r.); i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• przychodem podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych po 1 stycznia 2021 r. jest kwota niezawierająca należnego w Wielkiej Brytanii podatku od wartości dodanej (VAT), wynikającego z faktur wystawionych za sprzedaż towarów na terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe;
• do kosztów uzyskania przychodów po 1 stycznia 2021 r. nie należy zaliczać kwoty brutto, tj. powiększonej o brytyjski podatek VAT z faktur kosztowych za usługi nabywane przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 listopada 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, który podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym do celów VAT w Polsce, w tym też do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Ponadto, Spółka zarejestrowana jest do celów rozliczania VAT m.in. na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży produktów (…). W związku z prowadzoną działalnością Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Sprzedaż ta organizowana jest w dwóch scenariuszach.

W pierwszym scenariuszu, Spółka dokonuje wysyłki towarów z Polski bezpośrednio na rzecz podmiotów brytyjskich - zarówno podatników jak i nie podatników VAT. Transakcja taka, do dnia 31 grudnia 2020 r., może stanowić wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (w przypadku sprzedaży na rzecz podatnika VAT), lub sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, która po przekroczeniu określonego limitu sprzedaży traktowana jest jako lokalna dostawa towarów na rzecz brytyjskiego konsumenta opodatkowana na terytorium Wielkiej Brytanii lokalnym podatkiem od wartości dodanej (VAT).

Po 31 grudnia 2020 r., z uwagi na zakończenie okresu przejściowego, Spółka będzie traktowała sprzedaż w tym scenariuszu jako eksport towarów.

W drugim natomiast modelu, Spółka dokonuje sprzedaży za pośrednictwem platformy sprzedażowej (...), w ramach której dokonuje przesunięcia towarów własnych do magazynu (...) znajdującego się na terenie Niemiec. Następnie (...) (tę decyzję podejmuje sam (...), Spółka nie ma na to żadnego wpływu) transportuje towar do magazynu znajdującego się na terenie jednego z sześciu innych krajów europejskich w których Spółka jest zarejestrowana na potrzeby rozliczania podatku VAT (w tym na terytorium Wielkiej Brytanii). Następnie Spółka dokonuje sprzedaży towaru na rzecz ostatecznego klienta. Zaznaczyć należy, że (...) nie jest w żadnym momencie właścicielem towarów, odpowiada tylko za jego magazynowanie i logistykę. Do dnia 31 grudnia 2020 r. towar dla nabywców z Wielkiej Brytanii, może być więc wysłany z magazynów (...) znajdujących się w dowolnym kraju spośród wszystkich krajów Unii Europejskiej, w których Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb VAT.

Natomiast po dniu 1 stycznia 2021 roku sprzedaż na rzecz nabywców z Wielkiej Brytanii odbywać się będzie wyłącznie z magazynu (...) położonego na terenie Wielkiej Brytanii. W konsekwencji towar zostanie wysłany przez Spółkę do magazynu (...) znajdującego się na terytorium Wielkiej Brytanii, a następnie zostanie dokonana dostawa krajowa (zarówno na rzecz konsumentów niebędących podatnikami oraz podatników z siedzibą w Wielkiej Brytanii) opodatkowana lokalnym brytyjskim podatkiem od wartości dodanej.

Pytania

1)Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych po 1 stycznia 2021 r. jest kwota zawierająca należny w Wielkiej Brytanii podatek od wartości dodanej (VAT), wynikający z faktur wystawionych za sprzedaż towarów na terytorium Wielkiej Brytanii?

2)Czy do kosztów uzyskania przychodów po 1 stycznia 2021 r. należy zaliczyć kwotę brutto, tj. powiększoną o brytyjski podatek VAT z faktur kosztowych za usługi nabywane przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii?

Państwa stanowisko w sprawie

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Do przychodów, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak wynika z powyższych regulacji, ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie "przychodu" jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

a)podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

b)podatek należny:

• w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
• w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
• od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Wskazać należy, że istota podatku od towarów i usług o którym mowa w powyższych przepisach polega na tym, że powinien on pozostawać neutralny dla przedsiębiorcy, co oznacza, że przedsiębiorca nie może ponosić ciężaru tego podatku. Założenie zasady neutralności na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że podatek od towarów i usług nie stanowi z reguły ani przychodu, ani kosztu uzyskania przychodu - taki stan rzeczy ma miejsce zarówno w przypadku podatku należnego, jak i naliczonego. Co istotne, ustawa o CIT w kontekście przychodu i kosztów jego uzyskania odnosi się w swojej treści do „podatku od towarów i usług”.

Przepisy ustawy nie definiują jednakże tego pojęcia. Odnieść w tym zakresie można się jedynie do art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, zgodnie z którym, ilekroć mowa jest o "ustawie o podatku od towarów i usług" rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, 568, 1065 i 1106).

Tym samym, przytoczone wyżej art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, powinny być analizowane razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Wskazać należy, że sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje on pod pojęciem podatku od wartości dodanej. W konsekwencji termin „podatku od wartości dodanej” jest różnoznaczny „podatkowi od towarów i usług”, różnicę stanowi w tym przypadku jedynie zakres terytorialny obowiązywania tych danin. Podatek od towarów i usług jest bowiem podatkiem zharmonizowanym, a w konsekwencji stosowania wobec niego prawa unijnego powinien on podlegać nie tylko wykładni językowej, lecz również celowościowej. Konsekwencją harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć podatku od wartości dodanej na całym obszarze państw członkowskich. Należy zwrócić uwagę, że podatki dochodowe zostały zharmonizowane jedynie w ograniczonym zakresie. Niemniej jednak państwa członkowskie dokonując opodatkowania zobowiązane są powstrzymywać się od wszelkiej dyskryminacji opartej na przynależności państwowej.

Przyjąć zatem należy, że definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Zważywszy na harmonizację przepisów podatku VAT oraz zakaz dyskryminacji nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku a jedynie inaczej określanym. Mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są zatem identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej. Stanowisko takie zostało przedstawione w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych oraz stanowiskach organów podatkowych, kreując jednorodną linię orzeczniczą.

Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11, sąd wskazał: "mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. (...) Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie "podatek od wartości dodanej" (...)".

Analogiczne stanowisko zajął również NSA w wyroku z 8 maja 2018 r. sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że : "definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (...) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym".

W wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15 sąd przyjął natomiast, że: "nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. (...) Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT".

Stanowisko to zostało również powtórzone w licznych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, np.:

• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 maja 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.70.2020.1.AM;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 maja 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.45.2020.1.AT;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2020 r., 0111-KDIB2-1.4010.48.2020.1.AM;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.413.2019.2.SG;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.412.2019.2.AB;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.552.2019.1.SG;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 października 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.356.2019.1.AM.

Wskazać ponadto należy, że do 31 grudnia 2020 r. Wielka Brytania, w związku z okresem przejściowym, uznawana jest za członka Unii Europejskiej. Natomiast z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej (tzw. Brexit), stanie się krajem nie należącym do Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanie będzie się traktować jako terytorium państwa trzeciego. Niemniej jednak, ze względu na tożsamość regulacji podatkowych funkcjonujących na terytorium Wielkiej Brytanii zarówno przed jak i po Brexicie wskazać należy, że lokalny brytyjski podatek VAT w dalszym ciągu stanowić będzie podatek od wartości dodanej, z tym że jedynie nie będzie podlegał już regulacjom unijnym. Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame.

Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej, a w przypadku Brexitu, również lokalny podatek VAT obowiązujący na terytorium Wielkiej Brytanii powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W konsekwencji dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka powinna uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyklucza możliwość zaliczania do kosztu uzyskania przychodów podatku od towarów i usług oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zaznaczyć przy tym należy, iż w myśl ugruntowanej linii orzeczniczej, jak też zgodnie z poglądami doktryny, cechą charakterystyczną kosztu uzyskania przychodu jest jego definitywność. W przypadku zaś modelu podatku od wartości dodanej, podatek płacony przez Spółkę, w cenie nabywanych w Wielkiej Brytanii towarów i usług, zostanie przez nią uwzględniony w składanej w Wielkiej Brytanii deklaracji obniży jej lokalne zobowiązanie podatkowe z tytułu VAT. Tym samym, wydatek na kwotę VAT nie może zostać uznany za poniesiony definitywnie. Analogicznie rozwiązanie znajduje zastosowanie w przypadku przychodów podatkowych. Jedną z cech charakterystycznych przychodów podlegających opodatkowaniu jest definitywne zwiększenie aktywów podatnika lub zmniejszenie jego pasywów (tak np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 1780/13).

Tym samym zaznaczyć należy, iż w przypadku sprzedaży towarów na terytorium Wielkiej Brytanii, kwota brytyjskiego podatku od wartości dodanej, uwzględniona przez Spółkę w cenie sprzedaży, będzie rozliczona w składanej okresowo brytyjskiej deklaracji dla podatku od wartości dodanej. Następnie zaś, nadwyżka kwoty podatku należnego nad należnym zostanie przez Wnioskodawcę wpłacona do brytyjskiego urzędu skarbowego. Przez co uznać należy, że brytyjski podatek od wartości dodanej nie stanowi dla Spółki trwałego i definitywnego zwiększenia jej aktywów, czy też zmniejszenia pasywów. Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka powinna rozpoznać przychody dla celów podatku dochodowego od osób prawnych ze sprzedaży na terytorium Wielkiej Brytanii w wysokości netto, bez podatku VAT, pomimo naliczania na fakturach sprzedaży lokalnego Brytyjskiego podatku od wartości dodanej (VAT), analogicznie jak w przypadku przychodów osiąganych w Polsce.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 28 kwietnia 2021 r. wydałem dla Państwa interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-1.4010.418.2020.2.JC, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 4 maja 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 13 maja 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do organu 18 maja 2021 r.

Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Pismem z 16 czerwca 2021 r. znak 0114-KDIP2-1.4010.418.2020.4.JC udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 stycznia 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1471/21 uchylił interpretację indywidualną z 28 kwietnia 2021 r. znak 0114-KDIP2-1.4010.418.2020.2.JC.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 7 lutego 2025 r. sygn. II FSK 626/22 oddalił ww. skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął do organu 1 września 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 20 stycznia 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1471/21;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:
• przychodem podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych po 1 stycznia 2021 r. jest kwota niezawierająca należnego w Wielkiej Brytanii podatku od wartości dodanej (VAT), wynikającego z faktur wystawionych za sprzedaż towarów na terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe;
• do kosztów uzyskania przychodów po 1 stycznia 2021 r. nie należy zaliczać kwoty brutto, tj. powiększonej o brytyjski podatek VAT z faktur kosztowych za usługi nabywane przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.